|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ chepter 3-4
มาอัพเดทแล้วค้า...
จะมาอัพทุกวันอาทิตย์เป็นอย่างช้านะคะ(เหมือนเดิมๆ)
สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านของคราวที่แล้วลองไปเปิดอ่าย้อนได้น้า ---------------------------------------------------------------
Chepter 3 รู้สึก...ดี??
วันนี้คุณวิชุดาและสามีต้องออกไปงานเลี้ยงตอนเย็น (เป็นงานของสมาคมดนตรีแจ๊ส ซึ่งจัดขึนเป็นประจำทุกเดือน) จึงเป็นวันที่พัทและปานวาดได้อยู่กันตามลำพัง... คุณวิชุดาจึงคิดจะใช้โอกาสนี้เป็นเหตุให้พี่และน้องทั้งสองคนคุยกันให้ได้ (ก็ยังไม่ได้คุยกันอย่างจริงจังซักทีนี่นะ)
"นี่ปาน เราน่ะอยู่บ้านกับพี่เค้าดีๆนะ มีอะไรก็คุยกันรู้มั๊ย"
"...ค่ะแม่"ปานวาดตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"เราก็ด้วยนะพัท ดูแลน้องด้วย"
"คร้าบบบ"พัทตอบรับอย่างยินดี
"เอ๊ะ วันนี้คุณแปลกๆนะดา ปกติไม่เห็นเป็นห่วงลูกปานนี่นา" คุณเอกราชถามภรรยาของตนเองเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปกติ
"แหม คุณคะ ก็ตอนนี้มีตาพัทดูแล ก็ให้ดูแลกันหน่อยแหละค่ะ จะได้สบายใจขึ้นไง" "อ้าว... ก็ไหนปกติคุณไม่เห็นจะ........โอ๊ยยยย... ย...ย ย" คุณเอกราชถึงกับต้องร้องออกมาเพราะคุณวิชุดาเหยียบเท้าอย่างจงใจ "งั้นแม่กับพ่อไปก่อนนะลูก"
"เดินทางดีๆนะคะ/ครับ" ลูกทั้งสองคนโบกมือส่งคุณพ่อ(หน้ามุ่ย)กับคุณแม่(หน้าชื่น)ด้วยรอยยิ้ม
แต่เมื่อรถพ้นหน้าบ้านไปเท่านั้นเอง ทุกอย่างก็เริ่มขึ้น... -*-
" เอาล่ะ...น้องหิวหรือเปล่า"พัทเริ่มถามน้องสาว
"ไม่ค่ะ"ปานวาดตอบเสียงเย็นพร้อมเดินหนี
"แต่น้องยังไม่กินข้าวเลยนี่"นายพัทเดินตาม
"ก็ไม่หิวแล้วจะทานทำไมล่ะคะ" ปานวาดตอบพลางเดินให้เร็วขึ้น
"ไม่กินข้าวเดี๋ยวไม่โตนะ ตัวยิ่งเล็กๆอยู่" พัทเร่งฝีเท้าตามทีเล่นทีจริง
"ช่างปานสิคะ" ปานวาดเริ่มวิ่งเข้าบ้าน
"ช่างได้ยังไง" พัทเริ่มวิ่งตาม
"ชีวิตของปาน ปานจะตัวเล็กหรือจะตัวโตก็เรื่องของปาน พี่ไม่มีสิทธิมาบังคับ!" ตอนนี้เธอเริ่มวิ่งวนรอบโต๊ะอาหารให้ห้องครัว
"ไม่ได้! พ่อกับแม่สั่งให้พี่ดูแลน้อง พี่ต้องดูแลสิ" พัทยังตามไม่ลดละ
"แล้วพี่จะตามปานมาทำไมกันเนี่ย" "ก็ปานวิ่งหนีพี่ทำไมล่ะ" "ก็พี่ไล่ตามปาน ปานก็วิ่งหนีสิ" ปานเริ่มจะไปทางบันได
"นี่ เราไม่ต้องหนีเลยนะ"นายพัทของเราก็เหมือนรู้ทันจึงวิ่งไปตามไปแล้วทันใดนั้นเอง!! "ว้าย!" "นี่ไง จับได้แล้ว"
พัทได้ใช้ทั้งสองแขนของเค้าโอบน้องสาวไว้จากด้านหลังเป็นการล๊อกตัวไม่ให้หนี ซึ่งท่าทางจะได้ผลดีทีเดียว... ... เพราะดูเหมือนปานวาดของเราจะตัวแข็งไปเลย...
ตอนนี้ปานวาดรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของท่อนแขนที่กอดรัดเธอไว้อย่างแน่นหนา เธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ... และยังรู้สึกถึงหน้าอกกว้างที่ส่งความอบอุ่นผ่านมาทางด้านหลังเธอ จนทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ...
"ทำไมเราถึงไม่กินข้าวกับพี่" พัทเริ่มถามกระซิบที่ข้างหูของน้องสาว โดยที่เค้าหารู้ไม่เลยว่าการกระทำเช่นนั้น ทำให้ปานวาดหน้าร้อนผ่าวและหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที
"...." ปานวาดไม่ตอบคำถาม
"หืม?? ทำไมเราถึงเกลียดพี่นัก" พัทเริ่มกระซิบอีกครั้ง
"....ปานเปล่า" ตอนนี้หน้าเธอเริ่มแดงมากจนพัทเริ่มสังเกตได้แล้ว แต่เค้าก็ยังไม่หยุด
"แล้วทำไมไม่กินข้าวกับพี่ล่ะ"
"...ปานแค่จะไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวลงมากินด้วย" ตอนนี้เธอเริ่มจะมึนๆแล้ว...
"แน่นะ?" ปานวาดอาศัยจังหวะที่พัทเริ่มคลายแขนออก สะบัดตัวหลุดจากวงแขนแล้ววิ่งขึ้นไปที่ห้องของตนเอง ี พัทยืนงงเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน /น่ารักเหมือนกระต่ายจริงๆด้วยแฮะ/ เค้าคิด
เมื่อปานวาดวิ่งถึงห้องแล้ว เธอก็รีบลงกลอนห้องแล้วนั่งทรุดอยู่ที่หน้าห้องนั่นเอง
พร้อมกับใจที่เต้นระรัว...
"ตาบ้า" ปานวาดบ่น
"คิดอะไรของเค้านะ หรืออยู่เมืองนอกนานจนลืมว่าที่นี่เค้าไม่ได้ให้กอดกันพร่ำเพรื่อ"
...แล้วภาพของเธอในอ้อมกอดของเค้าก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง...
/แต่ก็..รู้สึก...ดี??/ ปานวาดคิดอย่างลืมตัวแล้วก็ต้องตกใจกับสิ่งที่คิด /ว้ายๆๆ ยัยปานบ้า/
"ปาน พี่รอกินข้าวอยู่นะ" พัทตะโกนเรียกน้องสาว ทวงสัญญาเมื่อ 5 นาทีก่อน
ปานวาดหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง...เธอหน้าแดงอีกแล้ว "ค่ะๆ"
"หึๆๆ" พัทหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงที่ผิดปกติของน้องสาว "พี่เชื่อพ่อแล้วล่ะ ว่าน้องขี้อายจริงๆ" "..." "แต่พี่ก็ดีใจนะ เพราะวันนี้เราได้คุยกันเยอะดี" /คนโรคจิต..!/ปานวาดคิดอย่างฉุนๆ
หลังจากนั้นเธอก็ลงไปกินข้าวแล้วไม่พูดอะไรกับพัทอีกเลย... แม้ว่าพัทจะพยายามแค่ไหนก็ตาม!!!
------------------------------------------------------------------------------------
chepter 4 อย่ามาทำเป็นรู้ใจ(ซะให้ยาก!!)
หลังจากวันที่ทั้งสองคนได้อยู่กันตามลำพังครั้งแรกนั้น ปานวาดและวศินก็เริ่มเข้ากันได้ดีขึ้น... น่าจะเรียกได้ว่าเข้ากันนะ ถึงแม้ผู้แต่งจะไม่แน่ใจนักก็ตาม ลองดูจากเหตุการณ์ของเช้าวันอาทิตย์ที่สืบเนื่องมาจากวันงานสมาคมดนตรีแจ๊สแล้ว...
ปกติแล้ว ครอบครัวของปานวาดจะจัดให้วันเสาร์เป็นวันส่วนตัวของแต่ละคนและ วันอาทิตย์เป็นวันของครอบครัว ฉะนั้น วันอาทิตย์จึงเป็นวันที่ทุกคนได้ทำกิจกรรมร่วมกันมากที่สุด เช่น ช่วยกันทำความสะอาดบ้าน จัดห้องรับแขก ออกไปรับประทานอาหารนอกบ้าน หรือแม้กระทั่งเช่าวีซีดีมาดูร่วมกัน ...
แต่สำหรับโปรแกรมของอาทิตย์นี้ ก็คือ...
จัดสวน
"นี่ อย่าเอาไปไว้ตรงนั้นสิ"
ปานวาดตะโกนบอกผู้เป็นพี่ชายแปลกหน้าของตนเองถึงตำแหน่งของกระถางต้นแก้วที่คุณเอกราชเพิ่งซื้อมาปลูกใหม่...
"อ้าว ก็ตอนแรกบอกให้พี่เอาวางไว้ตรงนี้ไม่ใช่หรอ"
พัทเริ่มท้วง เค้าต้องย้ายกระถางตามคำบอกของน้องสาวมา 4 - 5 รอบแล้ว
"ก็ปานบอกว่าปานจะเอาไว้ใกล้ๆศาลาไง"
"ก็นี่ไง ยังไม่ใกล้อีกหรอ"
"ก็ใกล้แล้ว แต่ไม่ใช่ตรงนั้นนี่"
"ก็แล้วตรงไหนล่ะ"
"ทางซ้ายอีกนิดนึง"
"...!"
พัทออกแรงเลื่อนกระถางไปทางซ้าย
"ไม่ใช่ๆๆ มากไปแล้ว มาทางขวาอีกหน่อยเดียว"
"....!!"
พัทเริ่มขยับกระถางมาทางขวาอีกหน่อย
"ตรงนั้นๆ... อ้าว เลยแล้ว ไปทางขวามากไปแล้ว"
ภาพของสองคนพี่น้องที่กำลังพยายามเคลื่อนย้ายกระถางกันอยู่ในสวนนั้น ทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่อดยิ้มขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
"ดูท่าทางทั้งคู่จะเข้ากันได้แล้วนะคะคุณ" คุณวิชุดาพูดอย่างอ่อนโยน
"อือ...ผมก็ว่างั้นแหละ" คุณเอกราชเสริม "ตอนแรกๆผมกลัวจริงๆเลย กลัวทั้งคู่จะเข้ากันไม่ได้"
"ค่ะ ...ฉันเองก็เหมือนกัน ว่าแต่ดิฉันยังสงสัยอยู่"
"หืม?? อะไรหรอคุณ" คุณเอกราชถอดสายตาจากการมองลูกทั้งสองมาที่ภรรยาของตนเองอย่างแปลกใจ
"ก็พอหลังจากที่เรากลับมาจากงานเลี้ยง เราก็เห็นลูกๆทานข้าวจนช่วยกันล้างจานซะแล้ว ทั้งที่ก่อนออกจากบ้านยัยปานยังไม่ยอมทานข้าวด้วยซ้ำ" คุณวิชุดาหันมาสบตากับสามีเพื่อขอความเห็น
"โธ่คุณ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ อย่าสนใจเลยน่า..." คุณเอกราชพยายามตัดบทด้วยการยกกาแฟขึ้นมาจิบ
"แต่คุณเองก็ต้องสงสัยเหมือนกันแน่ๆว่าอะไรนะ ที่ทำให้ยัยปานยอมพี่ขึ้นมาซะเฉยๆ... ไม่ใช่หรือคะ" คุณวิชุดาพยายามต่อ
"...ก็ใช่นะ แต่ผมไม่เอาล่ะ ไม่รู้จะคิดทำไม ผลลัพธ์มันออกมาดี ผมก็พอใจล่ะ"
"เอ๊ะแต่..."
"ไม่ใช่ตรงนั้นนนนนนนนน" ปานวาดเริ่มอารมณ์เสียที่พี่ชายย้ายกระถางไปในที่ที่ตัวเองถูกใจไม่ได้เสียที
อาการของลูกสาวคนสวยทำให้ทั้งพ่อและแม่แต่งประหลาดใจทั้งคู่ ทั้งสองไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าของลูกสาวแบบนี้มาก่อนเลย ..สีหน้าที่ดูสนุกสนาน แต่ก็ดูหงุดหงิดใจไปพร้อมๆกัน
"เฮ้ออออ งั้นเรามาใกล้ๆนี่สิมา มาบอกพี่ใกล้ๆนี่ พี่จะได้วางถูกเสียที"พัทกล่าวพลางปาดเหงื่อออกจากหน้าผากขาว...
เมื่อได้ยินดังนั้น ปานวาดจึงเดินลงไปที่สวน แล้วจัดการขยับกระถางต้นไม้ด้วยตัวเอง... เธอไม่ได้เปลี่ยนที่มันหรอก เพียงแต่หมุนกระถางให้หันหน้าซ้ายขวานิดหน่อยเท่านั้นเอง เมื่อหมุนจนเป็นที่พอใจ เธอก็พูดขึ้นว่า
"เสร็จละ แค่นี้เอง"พลางส่งสายตาของผู้ชนะไปยังชายหนุ่มที่ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ...
เพราะสายตานี่เองที่ทำให้นายพัทของเรารู้ตัวว่าโดนน้องสาวแกล้งเสียแล้ว "อ๋อออ... นี่เราแกล้งพี่ใช่มั๊ย" "ปล่อยนิ"พูดจบปานวาดก็เดินกลับไปยังตัวบ้านทันทีพร้อมกับพูดกึ่งหัวเราะถึงคุณวิชุดาว่า..."แม่คะ..หนูหิวแล้วล่ะค่ะ"
"ก็มาทานสิลูก ข้าวคงสุกแล้วล่ะ" คุณวิชุดาพูดขึ้นพลางหัวเราะพฤติกรรมที่น่ารักของทั้งสองคนพี่น้อง อย่าว่าแต่คุณวิชุดาเลย คุณเอกราชเองตอนนี้ก็หัวเราะจนหน้าแดงไปหมด
"พัทก็เข้ามาเถอะลูก"
"ครับๆ"พัทหัวเราะกับตัวเองแล้วคิดว่า /คอยดูนะกระต่ายน้อย คราวพี่เมื่อไหร่จะเอาคือให้ดู/ พัทคิดออย่างขบขัน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตกเย็น... ระหว่างที่ปานวาดกำลังช่วยคุณวิชุดาทำอาหารเย็นอยู่นั่นเอง
"นี่ ปาน"
"คะแม่?"
"แม่ถามอะไรลูกหน่อยได้หรือเปล่าลูก"คุณวิชุดาหยุดมือจากการปรุงต้มยำสูตรพิเศษของตนเองก่อนจะหันมามองลูกสาวอย่างจริงจัง
"ก็ถามสิคะ"ปานวาดตอบผู้เป็นแม่อย่างร่าเริง พลางล้างผักต่อไป
"พี่เค้าทำอะไรหรอ หนูถึงได้ยอมคุยกับพี่เค้าได้น่ะ"
คำถามของคุณวิชุดาข้อนี้ถึงกับทำให้ปานวาดสะอึกไปซักครู่เลยทีเดียว ก่อนจะรีบตอบไปว่า
"ไม่ได้ทำอะไรนี่คะแม่ พี่เค้าก็ชวนหนูทานข้าวเฉยๆเอง"
/ใช่แล้วล่ะ แค่ชวนกินข้าว ไม่มีอะไรซักหน่อย/ปานวาดคิด
"อ้าว แล้วทำไมตอนแม่ชวน หนูยังบอกว่าไม่ทานอยู่เลยล่ะลูก"
"แหม ก็ตอนนั้นยังไม่หิวนี่คะ..."ปานวาดตอบพลางส่งรอยยิ้มกลบเกลื่อน ว่าแต่ว่าตอนนี้ใจเธอเริ่มเต้นแรงอีกแล้ว... ทำไมนะ แค่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เธอถึงต้องคิดถึงเหตุการณ์ตรงหน้าบันไดเสียทุกที...
"...ไม่มีอะไร? แน่ใจนะลูก"คุณวิชุดาย้ำ
"ค่ะแม่ จริงๆค่ะ"ปานวาดฉีกยิ้มกลบเกลื่อนหนักกว่าเดิม
"...."
"......"
"....."
"เอ้า ไม่มีก็ไม่มี แต่พี่เค้าก็เก่งนะลูก คงจะหาโอกาสคุยกับหนูตอนทานข้าวล่ะสิ" คุณวิชุดาหันไปทำต้มยำของเธอต่ออย่างหายสงสัย
"...แหะๆๆ"ปานวาดหัวเราะแห้งๆอีกครั้ง..
"เย้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!" พัทตะโกนเสียงดังขึ้นเมื่อหงส์แดงทำประตูตีเสมอแมนยูได้...
โดยหารู้ไม่(อีกแล้ว)ว่าเพราะเสียงตะโกน(ที่แสนจะถูกจังหวะของเค้า)ได้ทำให้กระต่ายน้อยหลังครัวตกใจจนทำใบคะน้าขาดเลยทีเดียว...
"อะไรกันนะ พ่อลูกคู่นี้ เอะอะจริงๆ"คุณวิชุดาตะโกนถามสถานการณ์ในห้องรับแขกอย่างขำๆ "แม่ครับ พ่อคงต้องกินโค้กขวดลิตรหมดรวดเดียวให้พวกเราดูแน่ๆ"นายพัทพูดพลางหันมายิ้มโชว์ฟันขาว..
"อะไรกัน ยังเหลือครึ่งหลังอยู่นะ อย่าเพิ่งได้ใจไปเลยเรา"คุณเอกราชแย้งลูกชาย
/คนผี ทำเราตกใจแทบแย่/ปานวาดคิด /เอ๊ะ แล้วทำไมต้องตกใจด้วยนะ... ยัยปานนน เธอนี่สงสัยจะเพี้ยนไปใหญ่แล้ว.../
"เอ้อ เมื่อกี้พี่เสียงดังน้องตกใจหรือเปล่า" พัทรีบออกตัวขอโทษ... เค้าไม่อยากให้ความสัมพันธ์ดีๆที่เพิ่งเริ่มต้นต้องเสียไปเร็วนัก โธ่...ก็กว่าจะคุยกันได้นี่นะ
ตึกกก!
ปานวาดใจเต้นทันที่เมื่อถูกพี่ชายแปลกหน้าเดาใจขึ้นมา(แถมถูกซะด้วย)
"...เปล่า!!" เธอตอบพร้อมกับเปิดน้ำเสียงดังกลบเกลื่อน
/โธ่เอ๊ย...ทำเป็นรู้ใจ คนอย่างนายน่ะ ไม่มีทางหรอก!!!/ปานวาดคิด
ปานวาดจ๋า...
เธอจะรู้หรือเปล่านะ ว่าขณะที่เธอคิดน่ะ หน้าใสๆของเธอแดงไปหมดเลย ...<3
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ติดตามกันหน่อยนะคะ.... เรื่องนี้จะเดินเรื่องช้าๆ(แต่ชัวร์)ค่ะ
...ว่าแต่ว่า แต่งเรื่องอย่างงี้มันจะผิดศีลธรรมหรือเปล่านะ -*-
Create Date : 30 กรกฎาคม 2550 |
|
11 comments |
Last Update : 30 กรกฎาคม 2550 0:55:56 น. |
Counter : 585 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: โสดในซอย 30 กรกฎาคม 2550 22:09:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: qu-up 31 กรกฎาคม 2550 2:49:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: โสมรัศมี 31 กรกฎาคม 2550 9:01:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: เชอรี่ (JAN_CHERRY ) 31 กรกฎาคม 2550 12:10:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: verdancy 31 กรกฎาคม 2550 12:11:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไลเดเลีย 31 กรกฎาคม 2550 20:21:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยัยหมามุ่ย (bon_bonkatz ) 31 กรกฎาคม 2550 20:57:15 น. |
|
|
|
|
|
|
|