มีเรื่องเล่าว่า...

มีพระองค์หนึ่ง...ชอบทำอะไรแปลกๆ...

วันหนึ่ง...พวกกรุงเทพฯ...เอากฐินไปทอดที่วัด...

จัดงานกันใหญ่โต...มีหนัง...มีลิเก...มีดนตรี...ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน...

ก่อนทอดกฐิน..ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา...

หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา...

บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง...แล้วเอาเชือกมาด้วย...

หลวงพ่อจัดการ...เอาเนื้อ...ผูกติดกับหลังหมา

ผูกเสร็จ...ก็ปล่อยหมา ...

หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง...ก็ไล่งับ...

พอหัวโดดงับ...ตัวก็ขยับหนี...

เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง...

ยิ่งโดดงับเร็ว...ก้อนเนื้อก็หนีเร็ว...

โดดไม่หยุด...เนื้อก็หนีไม่หยุด...น่าสงสารหมามาก...

หมาโดดอยู่นาน...งับเท่าไหร่...เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที...

ผู้คนบนศาลา...พากันหัวเราะชอบใจ...

หัวเราะเยาะหมา...ว่าทำไมมันถึงโง่ยังงี้...

ไล่งับ...จะกินเนื้อ...ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต...

หลวงพ่อ...มองดูด้วยความสนุกสนานจนหนำใจแล้ว...

ก็แก้เชือกออกมากหลังหมา...

แล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า...

มนุษย์เรา...มีความรู้สึกว่า...ตัวเองพร่อง...ตัวเองยังไม่เต็ม...

ต้องเติมตลอดเวลา...เติมไม่หยุด...เพื่อให้ตัวเองเต็ม...

เราอยากสวย...อยากทันสมัย...

ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด...ทันสมัยที่สุดใส่...

ดีใจได้เดือนเดียว...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...สวยกว่า...ทันสมัยกว่า...

อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่...

ซื้อเสร็จ ๓ เดือน...รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว...

ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด...

๒ เดือนต่อมา...มีรุ่นใหม่กว่าออกมา...ของเราตกรุ่น...

ซื้อรถเบนซ์...ทันสมัยที่สุด...แพงมาก...

ขับได้ ๖ เดือน...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...

ทันสมัยกว่า...แพงกว่า...ของเรากลายเป็นเชย...

เราต้องก้มหน้าก้มตา...ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน...หาเงินมา...

เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย...

ซื้อเสื้อผ้าใหม่...มือถือใหม่...คอมพิวเตอร์ใหม่...รถยนต์คันใหม่...

เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส...

เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น...

ปัจจุบัน...

เรากำลังไล่งับความทันสมัย...เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน...

ทั้งที่รู้ว่า...ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต...ก็ไม่มีทางตามทัน...

น่าสงสารไหมโยม...

คนเต็มศาลา...เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น...

ด่าว่า...หมามันโง่...

ตอนนี้เงียบสนิท...เหมือนไม่มีคนอยู่...

ไม่รู้ว่า...กำลังสงสารหมา...

หรือ...กำลังทบทวนความโง่...ตัวเอง