| |
|||||||||||||
กี่พรุ่งนี้...... อีกกี่พรุ่งนี้ฉันถึงจะลบเลือน แล้วมันต้องกี่พรุ่งนี้กัน....... อีกกี่พรุ่งนี้...ฉันถึงจะกลับไปเป็นคนเดิม คนที่ไม่เคยใส่ใจสนใจใคร ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ฉันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เมื่อไรเรื่องราวเหล่านั้นจะจางหาย ฉันต้องอยู่กับความคิดที่ทรมานนี้ไปอีกนานเท่าไร ทำไมฉันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ต้องปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเดียวใช่ไหม กว่าจะรับความเจ็บนี้ได้ ทำไมฉันไม่เคยมีความสุขเลย ทำไมยังเสียใจอยู่เท่าเดิม!!! ทำไมต้องร้องไห้ทุกวัน เวลาไม่ทำให้เข้มแข็งขึ้นเลย ก็จริงอย่างที่เคยพูด....เราไม่น่ารู้จักกัน เธอไม่น่าทักฉันมาตั้งแต่แรก ถ้ามันจะทำให้ตอนนี้ฉันเจ็บและทรมานมากขนาดนี้นะ คงจะลืมไม่ได้ สุดท้ายก็เป็นเราเองที่เจ็บมากกว่าใคร ไม่โทษเธอสักนิด แต่ผิดที่ฉันเองที่ลืมไม่ได้ ผิดที่ฉันเองไม่ยอมเผื่อใจ ก็เพราะความรู้สึกนี้ จนบางครั้งไม่ยอมฟังใครทั้งๆที่เขาหวังดีตักเตือน ให้รักตัวเองบ้าง แต่ที่เราทำลงไปก็เพราะรัก เข้าใจดีว่าควรพอควรเลิกเป็นแบบนี้สักที แต่มันห้ามความคิดห้ามความรู้สึกไม่ได้ ไม่มีใครอยากเป็นแบบนี้หรอก อยากจะลืมให้มันจบๆไปซะ แต่มันทำไม่เคยได้ เพราะใจมันผูกพันธ์ไปแล้วไง มาทำให้รักทำไม มาให้ความหวังแล้วทอดทิ้งกันทำไม ทำร้ายหัวใจฉันทำไม แสดงน้อยลง
เป็นกำลังใจให้นะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป
เรารู้ว่าเธอทำได้ โดย: คนที่ผ่านมาเจอ IP: 110.164.161.242 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2559 เวลา:16:42:57 น.
|
Katai Huuyoaw
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?] There is no satisfaction that can compare with looking back across the years and finding youve grown in self-control, judgment, generosity, and unselfishness. "ไม่มีอะไรที่น่าพอใจมากไปกว่า การที่เรามองย้อนกลับไปในอดีต และได้พบว่าตัวเองเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทั้งในเรื่องการควบคุมอารมณ์ การตัดสินผู้อื่น การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และการไม่เห็นแก่ตัว" Don't judge me. You just know my name, not what I've been through. อย่าตัดสินเรา เธอแค่รู้ชื่อเรา แต่ไม่ได้รู้ว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
