จอมใจเจ้าป่า ตอน 3 part 2
ของเกรดเอ ชายในชุดพรางกระซิบบอกชายร่างเล็กที่ตาวาวขึ้นอย่างพึงใจ เบื้องหน้าคือกระเป๋าสะพายหลังที่ด้านในบรรจุ สินค้า เอาไว้จนเต็ม ฝ่ายหนึ่งกำลังตรวจรับกันอยู่ครั้นพอได้ยินคำรับประกันก็ทำเอาใจพองโตขึ้นด้วยความละโมบ ของที่ได้มารอบนี้ถ้าหลุดออกไปได้มันจะมีมูลค่าหลายสิบล้านบาทแน่นอนว่าจะมีกินมีใช้กันไม่ขาดมือ เขาพยักหน้าให้ลูกน้องในกลุ่มเป็นสัญญาณบอกให้นำสิ่งของที่แบกมาส่งมอบเป็นการแลกเปลี่ยน อาวุธชั้นดี อานุภาพการทำลายล้างสูงความเร็วก็เหนือกว่ารุ่นที่พวกแกใช้อยู่ เขาเอ่ยเป็นภาษาไทยเพื่อให้คนแปลเป็นภาษาของคู่ค้าอีกที หลังได้ฟังอีกฝ่ายพยักหน้ารับมือจับปืนกระบอกยาวขยับยกเล็งศูนย์และตรวจสอบชิ้นส่วนต่างๆด้วยท่าทีพึงใจ การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วนั้นแสดงให้เห็นว่าชำนาญการใช้อาวุธปืนเป็นอย่างยิ่ง เขาตรวจสอบจนพอใจจึงสั่งให้ลูกน้องรับและตรวจสอบของที่เหลือ ใช้เวลาเพียงไม่นานการแลกเปลี่ยนก็เสร็จสิ้น ทั้งสองฝ่ายดูจะพอใจกับการเจรจาและเริ่มแยกย้ายกันไป โอกาสหน้าหวังว่าจะได้ทำการค้าร่วมกันอีก บอกท่านด้วยว่าทางเรายินดีรับใช้ ชายร่างเล็กยิ้มพรายฝากคำไปกับลูกค้าคนสำคัญ ดูเหมือนอาการหงุดหงิดที่เคยมีมาก่อนหน้านี้จะหายไปเสียสิ้น ดวงตาเล็กยิบหยีที่สอดส่ายดูล่อกแล่กบัดนี้มีประกายแพรวพราว รวยละโว้ย เขาหันมาพูดกับกลุ่มชายฉกรรจ์ มือล้วงเอาถุงบรรจุสินค้าขนาดย่อมถุงหนึ่งยัดใส่กระเป๋ากางเกงของตนเอง นาย ลูกน้องคนหนึ่งเผลอตัวร้องเรียกไว้ มีผลทำให้ถูกมองอย่างขุ่นเคือง ทำไม มึงจะทำไม นายใหญ่รู้เข้าพวกผมจะซวยเอา แค่นิดๆหน่อยแกไม่รู้หรอก ยกเว้นพวกมึงจะปากสว่าง เขาชี้หน้ากราดทั้งกลุ่มตวาดเอาเสียงดังลั่น เวลาตรวจรับของก็ต้องกูเป็นคนตรวจอยู่แล้ว กูรายงานไปว่าครบพวกมึงจะกลัวอะไรกัน แต่ว่าเวลาปล่อยของ
เรื่องนี้กูรับผิดชอบเองพวกมึงไม่ต้องเสือก แล้วอย่าทะลึ่งพูดมากด้วยกูเอามึงตายแน่ เขาฮึดฮัดสั่งการให้เก็บสินค้าพร้อมเดินทางกลับ รู้ดีว่าพวกมันไม่พอใจอีกทั้งเกรงอารมณ์ของนายใหญ่ แต่เขาไม่สน ภารกิจในวันนี้สำเร็จลุล่วงแล้วอย่างงดงาม มีผลงานไปรายงานได้ความดีความชอบ เรื่องเงินที่พวกมันจะได้นั้นไม่มีปัญหา แต่นายใหญ่เขี้ยวนักไม่เคยมีสินน้ำใจสำหรับลูกน้องที่จงรักภักดีเช่นเขาเลย แต่เขาก็มีทางซิกแซกเล็กๆน้อยๆพอให้มีรายได้ก้อนงาม ด้วยของที่ยักยอกมาแค่นี้ก็พออยู่ไปได้หลายเดือน ใครจะยอมเหน็ดเหนื่อยบุกป่าฝ่าดงเสี่ยงอันตรายมาถึงนี่โดยไม่มีส่วนได้แม้สักนิดกันเล่ามันหมดยุคไปแล้วกับความจงรักภักดีแบบนั้น พวกลูกน้องเก็บสินค้าใส่กระเป๋าสะพายหลัง คนที่เหลือกลบทิ้งร่องรอยทั้งก้นบุหรี่กระดาษห่อหมากฝรั่งหรือแม้กระทั่งรอยเท้า ดูเรื่องมากจนเขารำคาญ พวกมึงจะปอดแหกไปถึงไหน พิรี้พิไรกลบรอยอยู่ได้ ใครมันจะมาสืบหาวะในป่าลึกขนาดนี้ นายไม่รู้อะไร ลูกน้องคนหนึ่งมองซ้ายมองขวากลืนน้ำลายเหนียวลงคอ นายสิงห์น่ะชำนาญเรื่องแกะรอยในป่ามากนะนาย ขืนทิ้งรอยไว้แบบนี้ผมกลัวว่าเรายังไปไม่ทันถึงค่ายจะโดนซิวเอาเสียก่อน ไอ้ขี้ปอด กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง ไอ้สิงห์อะไรนั่นมันจะรู้ได้ยังไงเรื่องนี้ความลับนะโว้ย อีกอย่างมันก็คนเหมือนกันกะพวกเรา กูไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเก่งกล้าอะไรขนาดนั้น พวกมึงอย่ามัวเสียเวลาเตรียมตัวกลับได้แล้ว กลับทางเขตรอยต่อก็แล้วกัน ข้ามน้ำกลับไปจะได้ถึงเร็วขึ้น แต่ว่าจะต้องผ่านเข้าเขตของเทพวัฒน์ ช่างแม่งเถอะน่า ป่านนี้แล้วไม่มีใครมาตรวจหรอก พวกมึงอย่ามาเรื่องมาก ขากลับคนทั้งกลุ่มเดินทางได้เร็วขึ้น เพราะสินค้าที่แบกมาถูกแลกเปลี่ยนเป็นของที่มีน้ำหนักเบากว่า อีกทั้งยังมีความกังวลต่อบรรยากาศอันไม่น่าไว้วางใจจึงยิ่งต้องเร่งฝีเท้า แต่ในขณะที่คนอื่นๆเร่งฝีเท้าชายร่างเล็กกลับเดินช้าลง เขาดูจะปลอดโปร่งใจมากขึ้นกว่าขามาเพราะมีเงินอุ่นๆรออยู่ในกระเป๋าความชะล่าใจทำให้ไม่ระวังดังนั้นเพียงครู่เดียวเขาก็กลับเป็นฝ่ายรั้งท้ายกลุ่ม ชายร่างเล็กยังฝันหวานปรารถนาจะกลับไปยังที่พักโดยเร็วเก็บซ่อนสินค้าที่ยักยอกไว้ให้มิดชิด หาทางปล่อยมันออกสู่ตลาดโดยแปลงตัวเลขในบัญชีของนายใหญ่เสียเล็กน้อย เท่านี้ก็มีเงินจับจ่ายซื้อความสะดวกสบายเขายังคงยิ้มค้างแม้เมื่อเงาดำร่างหนึ่งปราดเข้าชิด เพียงเสี้ยววินาทีแขนทั้งสองก็ถูกจับบิดไพล่หลังร่างกายถูกพันธนาการแน่นหนา เขาขยับดิ้นรนตามสัญชาตญาณแต่โลหะเย็นเยียบถูกกดจนแนบอยู่กับลำคอที่ตำแหน่งของเส้นเลือดใหญ่ คมวาววับของมันสะท้อนแสงจันทร์เกิดเป็นประกาย เขาขนลุกชันตลอดร่างรับรู้ว่าอาจถึงกับสิ้นชีวิตหากยังขืนขยับตัวทั้งร่างจึงแข็งค้าง เฮ้ย เสียงแหบพร่าลอดลำคอได้เพียงเท่านั้นลูกน้องที่เดินนำหน้าเพิ่งจับสังเกตความผิดปกติ เมื่อมันหันมาเห็นเข้าก็เบิกตาโพลงราวกับเห็นผี นั่นทำให้ชายร่างเล็กยิ่งขวัญเสียเข้าไปอีกหรือจะเป็นพวกที่เพิ่งแลกสินค้ากันเมื่อครู่นี้มันตลบหลัง นะ...นาย
ไอ้เจ้านั่นบอกเสียงตะกุกตะกักทั้งขบวนชะงักกึกหันขวับมาในทันทีพร้อมกับขยับอาวุธเตรียมพร้อม หัวหน้ากลุ่มแหวกทางจากคนอื่นๆหันมาเผชิญหน้า แม้สีหน้าจะเรียบเฉยแต่กลับมีแววตาตื่นตกใจอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน พวกมึงหยุดอยู่ทำไมช่วยกูสิ ช่วยกู เขาแหกปากร้องลั่นเมื่อเห็นว่าตนเองมีพวกมากกว่าแต่ทุกคนกลับพร้อมใจกันนิ่งเฉย และทันทีที่เปิดปากร้องคมวาววับที่จ่อคอหอยก็ตวัดฉับรวดเร็ว เขารู้สึกเย็นวาบที่ข้างแก้มตามด้วยอาการแสบที่ผิวหน้าของเหลวบางอย่างไหลซึมจนหยดย้อยไปตามลำคอ ชายร่างเล็กขยับจะร้องด่าซ้ำ นาย อยู่นิ่งๆก่อน หัวหน้ากลุ่มยกมือห้ามและเริ่มต่อรอง พวกผมแค่ผ่านมากำลังจะไปกันแล้ว ปล่อยเขาเถอะ มึงนึกว่ากูโง่ เสียงห้าวดังมาจากเงาดำทะมึนเบื้องหลัง ชายร่างเล็กค่อยนิ่งคิดไม่ใช่พวกทหารชนกลุ่มน้อยเพราะพูดภาษาไทยกลางชัดเจน ไหนจะพวกที่จ้างมาก็ดูกลัวมันเหลือเกิน...ไอ้นี่มันเป็นใคร เอาออกมาให้หมด เสียงจากชายลึกลับตวาดซ้ำ ค่อยพูดค่อยจากันก็ได้ เหยื่อที่ถูกพันธนาการเริ่มได้สติ ถ้าอยากได้ส่วนแบ่งก็จะแบ่งให้ ใจเย็นๆก่อนได้กันทุกฝ่าย คนเบื้องหลังทำเสียงในลำคอเย้ยหยัน จะให้เท่าไร ชายร่างเล็กเริ่มใจชื้นที่แท้มันก็อยากได้ส่วนแบ่ง แบบนี้เล่นไม่ยาก อยากได้เท่าไรก็จะให้ ปล่อยก่อนสิจะได้ตกลงกัน แทนที่จะได้ตามต้องการแขนแข็งแรงกลับกระชับแรงเค้นมากยิ่งขึ้น เอาของทั้งหมดออกมา โลหะวาววับกดผิวเนื้ออีกครั้งดูท่าไม่ใช่แค่ขู่ ชายร่างเล็กถึงกับตาเหลือกเหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายทั้งที่ตัวเย็นเฉียบหรือมันจะอยากได้ทั้งหมด เอาออกมา เอาให้เขาดู พวกลูกน้องรีบทำตาม แทบทั้งหมดมีท่าทีกลัวจนลน คงมีแต่หัวหน้ากลุ่มเท่านั้นที่ยังสงบอารมณ์ยืนคุมเชิงนิ่งอยู่ กระเป๋าเดินป่าแบบสะพายหลังขนาดใหญ่ห้าใบถูกเปิดออกมองเห็นด้านในซึ่งอัดแน่นด้วยถุงสีน้ำตาลเรียงซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ แกะออก เสียงห้าวดูจะมีแววสนุก เมื่อพวกลูกน้องเริ่มทำตามคำสั่งคว้าเอาสินค้ามาห่อหนึ่งใช้มีดพกกรีดกลางให้ผงสีขาวภายในทะลักออกมา ...ทั้งหมด คนฟังทำหน้าเหรอหราไม่เข้าใจความหมาย จึงถูกสั่งซ้ำ กูบอกให้แกะออกให้หมด คำสั่งนั้นดูจะทำตามได้ยาก เพราะนั่นเท่ากับทิ้งสินค้าทั้งหมด คนทั้งกลุ่มจึงนิ่งลังเล คมมีดตวัดอีกฉับคาดทับรอยเดิมเท่ากับสร้างรอยรูปกากบาทบนแก้มของชายร่างเล็ก เขากรีดร้องโหยหวนดิ้นพราดแต่แขนแข็งแรงรัดร่างไว้แน่น มีดคมในมือยังกดกรีดแถวคอหอยจนเลือดซึม พวกมึงทำตามที่มันสั่งเร็วเข้า จะปล่อยให้กูตายหรือไง เร็ว ชายทั้งกลุ่มจำต้องทำตามคำสั่ง สินค้าในกระเป๋าถูกนำออกมากรีดเททิ้งลงลำน้ำเบื้องหลังถุงแล้วถุงแล้วถุงเล่า ท้ายที่สุดแม้แต่ส่วนที่ยักยอกไว้ก็ยังถูกสั่งให้ทำลาย หลังได้ตามที่ต้องการชายร่างเล็กก็ถูกผลักไสไม่ไยดี เขาโกรธจนแทบกระอักเลือด มึงต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไม มึงรู้ไหมว่านายกูเป็นใคร ชายร่างเล็กชี้หน้า ไม่จำเป็นต้องรู้ พวกมึงต่างหากที่ต้องรู้ไว้ ร่างในเงามืดก้าวออกสู่แสงจันทร์สว่างนวล เสี้ยวหน้าคมเข้มและประกายตาเย็นเยียบทำให้คนถูกมองถึงกับเผลอถอยหลังกรูดโดยไม่รู้ตัว ในยามค่ำคืนเรือนกายสูงใหญ่ที่จู่ๆก็ปรากฏตัวตรงหน้าราวกับมีรัศมีอำมหิตบางอย่างฉาบฉายอยู่รอบตัว รัศมีที่ทำให้คนพบเห็นต้องขนหัวลุกจนเย็นวาบตลอดร่าง เขาเช็ดมีดสั้นที่เปรอะหยดเลือดกับกางเกงเนื้อหนาก่อนจะจับกระชับมือและใช้มันชี้หน้าผู้บุกรุก นี่เขตของกู หน้าไหนมันกล้าใช้ที่ของกูทำการค้าสกปรกเท่ากับหยามน้ำหน้ากัน กูไม่เอาไว้แน่ พวกมึงยืนเฉยทำไม มันมาคนเดียวจัดการมันสิ ชายร่างเล็กร้องสั่ง ลูกน้องทั้งกลุ่มมองตากันรีรออยู่จนต้องให้สั่งซ้ำ สุดท้ายหนึ่งในนั้นรวบรวมความกล้าโผนเข้าใส่ ผลคือถูกซัดหมอบในชั่วพริบตา พวกที่เหลือตัดสินใจตามเข้าไปซ้ำแต่สุดท้ายก็มีสภาพเดียวกัน ในความมืดสลัวร่างสูงใหญ่กลับเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วแทบจะไม่ได้ใช้อาวุธคู่กายเสียด้วยซ้ำ ความชำนาญการต่อสู้ระยะประชิดในระดับสูงสามารถคว่ำกลุ่มคนที่ผ่านการฝึกมาอย่างดีด้วยมือเปล่าจนลงไปร้องโอดโอยอยู่กับพื้นภายในเวลาไม่กี่อึดใจ มึงเป็นใครกันแน่ ชายร่างเล็กเริ่มขวัญผวาหลังจากที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทียังลำพองใจในกำลังคนที่มีมากกว่า เป็นเจ้าของที่ อย่างนั้นหรือ หรือว่า... เขาหน้าซีดถอยกรูดจนหลังชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ กลับไปบอกนายมึงด้วย อย่าแม้แต่จะคิดใช้พื้นที่ของกูทำเรื่องชั่ว อย่าแตะต้องคนของกูอีกไม่งั้นกูจะเด็ดหัวพวกมึงให้เหี้ยน นะ...นาย...สิงห์ ชายร่างเล็กระล่ำระลัก ขนลุกขนชันตลอดร่าง คนในคำบอกเล่าของลูกน้องน่ากลัวยิ่งกว่าที่เคยได้ยินมา ร่างสูงใหญ่และมีดเล่มเขื่องในมือคมวาววับในเงาสลัวราวกับมัจจุราชจากขุมนรก เขายกมือไหว้ร้องขอชีวิต ผมขอโทษ ผมไม่รู้ผม ทำตามคำสั่ง นายมึงเป็นใคร ผะ ผม บอกไม่ได้ รอยยิ้มเหยียดผุดที่มุมปากชั่วขณะก่อนที่คมมีดวาววับจดจ่อคอหอย ชายร่างเล็กแขนขาอ่อนปวกเปียกร้องบอกเสียงอ่อนระโหย หยะ อย่า อย่าฆ่าผม ในเวลาแห่งความเป็นความตายขณะที่จ้องตากับผู้บุกรุก หางตาของเขาเหลือบเห็นลูกน้องคนสนิทย่องเงียบจากเบื้องหลังก็ใจชื้นขึ้น อย่างน้อยก็พอมีทางรอด แต่เพียงชั่วขณะที่ปรายตามองดูเหมือนมัจจุราชจะพลอยรู้ตัวไปด้วย คมมีดที่จ้วงแทงจากเบื้องหลังจึงเฉี่ยวไปไม่จมมิดอย่างที่ตั้งใจ ชายร่างเล็กฉวยโอกาสทองผลักร่างทะมึนที่ค้ำอยู่ออกสุดแรงเกิด ร่างนั้นเพียงเซไปเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นคมมีดที่จ่ออยู่ก็ตวัดกรีดแขนเป็นทางยาวพร้อมๆกับที่ลูกน้องฝากแผลไว้บนร่างผู้บุกรุก พวกมึงช่วยกูด้วย จัดการมัน เอาให้ตาย เขาร้องก้องโหยหวนมือกุมบาดแผลที่เลือดไหลโกรก ลูกน้องที่เหลือพอมีแรงอยู่บ้างโผเข้าหาพญามัจจุราชที่บัดนี้พลาดพลั้ง วีรสิงห์อ่อนแรงลงมากเลือดจากบาดแผลไหลออกมาจนเสื้อตัวหนาชุ่มโชกแต่ก็ยังพอพยุงตัวไหว เขาจัดการกับลิ่วล้อหมาลอบกันได้เพียงสอง ไอ้ตัวร้ายที่เป็นหัวหน้าลอบแทงข้างหลังมันยืนมองอยู่ห่างๆหาโอกาสเข้าซ้ำ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดการเคลื่อนไหวช้าลงแถมตาก็เริ่มพร่า แผลนี้กูจะมาเอาคืน เขาบอกกับไอ้ตัวหัวหน้าจากนั้นชี้มือไปยังชายร่างเล็ก มึงเตรียมตัวไว้ กูเด็ดหัวมึงแน่ ร่างทะมึนตวาดก้อง แม้จะบาดเจ็บแต่เสียงทรงอำนาจของเขาก็ทำเอาผวาเฮือกกันทั้งกลุ่มสิ้นเสียงประกาศเงาร่างใหญ่ก็หายวับราวกับปีศาจร้าย ไอ้คมมึงตามมันไป ฆ่ามันให้ได้ ส่วนพวกมึงที่เหลือมานี่ มาช่วยกูก่อน ชายร่างเล็กเรียกหาพรรคพวก ******************** นาย ทางนี้มีสองศพ พงษ์พันธ์ร้องบอกนายหนุ่ม เมษาหันขวับมาตามเสียงเรียกเขาก้าวดุ่มๆตรงเข้ามาจับพลิกศพที่นอนตายตาเหลือกลานอยู่กับพื้น อีกศพที่อยู่ไม่ห่างกันนั้นสภาพก็ไม่ต่างกันนัก โดนปาดคอ ส่วนไอ้นั่นคอหัก ศพหนึ่งถูกปาดคอในคมมีดเดียว อีกศพหนึ่งคอหัก ดูจากร่องรอยแล้วคนลงมือรู้หลักการต่อสู้ในระดับเชี่ยวชาญจนสามารถโจมตีจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ได้ในชั่วพริบตา ทั้งยังเรี่ยวแรงมหาศาลแข็งแรงและว่องไว ฝีมือไอ้สิงห์ เมษาสรุป ต่อให้เกลียดขี้หน้ากันแทบตาย แต่ฝีมือฆ่าคนด้วยมือเปล่าของมันต้องยอมให้มันทั้งรวดเร็วแม่นยำและได้ผล น่าจะมีคนมากกว่านี้ ดูจากร่องรอยไม่น่าต่ำกว่าห้า พงษ์พันธ์เสริม หก หรือ เจ็ด เมษาลงความเห็นหลังจากตรวจตราดูร่องรอยทั่วทั้งบริเวณ แจ้งทางตำรวจไปก็แล้วกันว่าเจอศพในเขตเรา ให้ทางโน้นสอบประวัติพวกมันดูด้วย ดูจากรอยสักน่าจะสังกัดซุ้มไหนสักที่ ซุ้มมือปืนที่เป็นแหล่งรวมพวกอาชญากรมักมีรอยสักเป็นสัญลักษณ์ของซุ้ม อาจเป็นหนทางหนึ่งที่จะตามรอยพวกมันได้ว่าเป็นคนของใคร ผงขาวอื้อเลยนาย คนสนิทชี้มือไปยังร่องรอยที่ตรวจพบ ผงขาวจำนวนมหาศาลถูกเททิ้งใกล้กับลำน้ำที่แตกแขนงมาจากน้ำตกใหญ่ในเขตของเทพวัฒน์ ยังคงเหลือร่องรอยให้เห็นเป็นคราบบนพื้นดินอยู่บางส่วน รอยนั้นลากเป็นทางยาว คาดว่าคงมีอีกมากที่ไหลรวมไปกับสายน้ำ ดูเหมือนกลุ่มคนที่ขนยาเสพติดจะเดินทางมาถึงจุดนี้แต่อยู่ๆก็แกะห่อของเอาของทิ้งน้ำเสียอย่างนั้น มันเททิ้งทำไม หรือจะหักหลังกัน เมษาพึมพำลังเลใจ ท้ายที่สุดก็ขมวดคิ้วคิดไม่ตก พวกตัวร้ายนี่ได้ของอยู่ในมือแล้ว ถ้าหักหลังกันเองฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งควรจะยึดเอาสินค้าไป แต่กลับเททิ้งทำลายเสีย...เพื่ออะไร ยังไงเสียก็ต้องเกี่ยวกับไอ้สิงห์ เขาปัดเรื่องนี้ออกจากหัว ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นมาอย่างไรสิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องปกป้องคนของเขาก่อนเป็นอันดับแรก เพิ่มเวรยาม ตรวจรอบๆพื้นที่เข้มกว่าเดิม สำรวจคนงานที่ไซต์ งดรับคนใหม่ยกเว้นญาติหรือมีคนเก่ารับรอง
| Create Date : 20 ธันวาคม 2555 |
| Last Update : 20 ธันวาคม 2555 8:39:35 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1042 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
