|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
แผนลวง ติดบ่วงรัก บทที่ ๑๑
ภาพที่ชายแดนเห็นทำให้เขาถึงกับเกิดอาการค้าง พอๆ กับเมืองวดีที่เดินนำเข้ามาก่อน ครั้งแรกเขาก็ประหลาดใจว่าหญิงสาวหยุดเดินทำไม แต่พอมองเข้าไปในบ้าน เขาก็อ้าปากค้างเช่นเดียวกับเมืองวดี ชายหนุ่มมองเห็นคุณย่ากำลังนั่งคุยกับคุณตาของเมืองวดี ก่อนที่จะเห็นเมืองวดีวิ่งเข้าไปทรุดนั่งลงกอดคุณย่า และคุณย่าก็กอดตอบพร้อมกับลูกศีรษะหญิงสาวอย่างปลอบประโลม
คุณย่ามองมายังเขา ส่งรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นมาให้
“พ่อแดน”
คำเรียกสั้นๆ แต่ชายหนุ่มฟังแล้วดูอบอุ่นยิ่งนัก แต่ ‘ทำไมคุณย่าไม่ไปหาเขาที่บ้าน มาที่นี่ทำไม หรือว่าสิ่งที่เขาเข้าใจไม่ผิด’ ชายหนุ่มคิดแบบน้อยใจ สายตาแห่งความมั่นใจมองไปยัง คุณย่า คุณตาทรงศักดิ์ และท้ายสุดเขาทิ้งสายตามองอย่างไม่พอใจไปยังเมืองวดี
ชายหนุ่มยกมือสวัสดีคุณย่า และคุณตาทรงศักดิ์ด้วยใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้ม คิ้วทั้งสองขมวดมุ่นเข้าหากัน
‘ทำไมคุณย่าไม่ไปที่บ้าน’
‘ทำไมคุณย่ามาที่นี่’
ชายแดนเฝ้าเวียนหาคำตอบให้กับตัวเอง เขามองไปรอบๆ ห้อง ข้าวของต่างๆ วางไว้อย่างไม่เป็นระเบียบนัก
‘สภาพห้องเหมือนมาอยู่ได้หลายวันแล้ว หรือว่า…’ ชายแดนตั้งคำถามให้กับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่สิ่งที่เขาคิดไว้ในตอนแรกมันช่างเด่นชัดเหลือเกินในตอนนี้ เขาคงจะรู้สึกดีไม่น้อยหากผู้กองเพื่อนรักไม่กระซิบเบาๆ กับเขา
“มีคนรอคุณย่าเก้อว่ะ คุณย่ามาที่นี่ก่อน” เสียงเย้าจากผู้กองพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ มันทำให้เขารู้สึกเสียหน้ามาก อารมณ์ที่เฝ้ารอคุณย่าตอนเช้าอย่างใจจรดใจจ่อ มีเพื่อนรักที่จับอารมณ์เขาได้แล้วเก็บมาแหย่เขาในตอนนี้
“คุณเล่นละครได้เก่งมาก ผมเกือบหลงเดินตามเกมของคุณ” น้ำเสียงห้วนๆ พูดใส่หญิงสาวที่ถอยออกมา เพื่อให้เขาเข้าไปหา แต่ชายหนุ่มกลับยืนเฉย
“พ่อแดน หลานหมายถึงอะไร หลานกำลังเข้าใจอะไรน้องผิดรึเปล่า” คุณย่ากล่าวขึ้นมาเหมือนเดาใจหลานชายได้ “ย่าว่าเดี๋ยวเราไปคุยกันที่บ้านเราดีกว่า ย่ามีหลายเรื่องจะคุยกับหลาน”
“ผมเข้าใจไม่ผิดหรอกครับ เชิญคุณย่าคุยกับหลานสาวสุดที่รักตามสบายเถอะครับ” พอพูดจบชายหนุ่มก็หันหลังเดินออกจากบ้านไป
“เฮ้ย ไอ้แดน” ผู้กองวรเวชรีบหลบชายแดนที่เดินเกือบจะชนเขา ผู้กองรีบยกมือสวัสดีคุณย่าและคุณตาทรงศักดิ์ ก่อนที่จะวิ่งตามไปทันชายแดนกำลังสตาร์ตรถ ผู้กองรีบเปิดประตูผลุบเข้าไปในรถ พร้อมๆ กับชายแดนที่ขับรถออกไปอย่างเร็ว
“คุณ….” เมืองวดีเรียกค้างอย่างงงกับข้อกล่าวหา “เกี่ยวอะไรกับเรา” เธอบ่นพีมพำเบาๆ
“ช่างเขาเถอะ หนูวิลล์ เดี๋ยวย่าไปคุยกับเขาเองจ๊ะ” คุณย่ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับหญิงสาว พร้อมหันหน้าไปคุยกับคุณตาทรงศักดิ์
“ขอบคุณพี่ศักดิ์ด้วยนะคะ ที่เป็นธุระให้”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ภา แต่พี่ว่าตอนนี้พี่ไปส่งภาไปหาหลานก่อนดีกว่ามัง น้อยใจย่ากลับไปแล้ว” ทรงศักดิ์กล่าวยิ้มๆ กับวัลภา รุ่นน้องที่เกือบจะได้สานสัมพันธ์กันสมัยยังเป็นหนุ่มสาว
“เขาหมายถึงอะไรคะ คิดว่าวิลล์เอาคุณย่ามาซ่อนเหรอคะ บ้าไปแล้ว” เมืองวดีกล่าวขึ้นมา แต่ก็กลับตอบเอง เหมือนไม่ต้องการคำตอบ
“พี่เขาคงเป็นห่วงย่าจนคิดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“แต่..” หญิงสาวจะพูดต่อ แต่พอสบตาคุณตาที่ส่ายหน้า เธอก็หยุดพูด ได้แต่คิดเองข้างใน ‘คอยจ้องหาเรื่องเราตั้งแต่มาถึงแล้ว’
“ตาว่า เราไปส่งคุณย่ากันดีกว่า ย่าหลานจะได้คุยกัน” คุณตาทรงศักดิ์ขัดขึ้นมา พร้อมหันมาบอกเธอ
“วิลล์ หลานไปหยิบกระเป๋าใบนั้น ถือไปเก็บไว้ในรถให้คุณย่าด้วยนะ”
หญิงสาวมองไปตามทิศทางที่คุณตาชี้ไปยังโต๊ะรับแขกตรงมุมห้อง เห็นกระเป๋าวางอยู่บนโต๊ะ ก็ลุกเดินไปหยิบกระเป๋ามา เห็นผ้าพันคอพาดวางอยู่บนเก้าอี้ก็หยิบมาด้วยเพราะคิดว่าต้องเป็นของคุณย่าแน่นอน เธอไม่มีผ้าพันคอแบบนี้แน่ๆ
เมืองวดีรีบเดินตามคุณตาทรงศักดิ์ และคุณย่าวัลภา ไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน เมื่อขึ้นรถกันแล้วคุณตาก็ขับรถมุ่งสู่ไม้หอมรีสอร์ตแอนด์สปา
พอเข้าเขตรีสอร์ต เมืองวดีก็ขอลงตรงส่วนสปา ไม่เข้าไปเรือนคุณย่า หญิงสาวอ้างว่าคุณย่าจะได้คุยกับชายแดนได้สะดวก
“ใครอยากเจอหน้าคนหาเรื่องกัน ฮึ” หญิงสาวบ่นออกมาหลังจากที่ลงรถแล้ว แอบค้อนให้คนที่เรือนคุณย่า แต่พอนึกได้ว่าไม่มีประโยชน์ เธอก็หัวเราะออกมากับอาการของตัวเอง
“คุณวิลล์ ไค่หัวอะหยังเจ้า” ชบา ประชาสัมพันธ์สาวน้อยของสปาแห่งนี้ถามด้วยความงุนงง เมื่อเจอผู้จัดการสาวหัวเราะอยู่คนเดียว มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้
“บ่มีหยัง ชบามีอะไรกับพี่รึเปล่า” เมืองวดีตอบภาษากลางปนภาษาเหนือกับสาวน้อยชาวเหนือเป็นประจำ เฉไฉเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที
“บ่มีหยังเหมือนกั๋นเจ้า” สาวน้อยหัวเราะแล้วรีบเดินเข้าไปข้างใน
เสียงรถแล่นออกมาเมืองวดียิ้มแล้วโบกมือทักทายคุณตาที่เปิดกระจก แล้วบีบแตรเบาๆ ทักเธอ หญิงสาวอมยิ้มเดินตามชบาเข้าไปในตัวอาคารไม้สำนักงาน แต่เธอเดินเลยเคาน์เตอร์ที่ชบานั่งทำงาน เข้าไปด้านในยังห้องทำงานของเธอ
ชายแดนหลังจากที่มาถึงสปา ก็เดินหน้าบึ้งขึ้นบ้าน ผู้กองวรเวชขอตัวกลับไปทำงานต่อ ก่อนไปก็ตบบ่าบอกเขาก่อนไป
“ใจเย็นๆ เพื่อน คุณย่ากลับมาแล้ว แกจะโกรธท่านหาพระแสงอะไรวะ โตแล้วนะโว๊ย นานๆ จะได้เจอกันที ควรดูแลท่านดีๆ”
ชายหนุ่มนั่งสงบสติอารมณ์ พร้อมกับใช้ความคิดอย่างหนัก จะแผนการไม่แผนการ เอาไว้ค่อยจัดการยัยจอมเจ้าเล่ห์ทีหลัง แต่ก็อย่างที่เจ้าเวชมันบอกเรา เราจะโกรธคุณย่าไปทำไม ต้องไปโกรธยัยน้องวิลล์โน่นสิ
คิดได้แบบนี้ชายแดนก็พอยิ้มออก เมื่อเห็นรถคุณตาทรงศักดิ์มาจอดชายหนุ่มหน้าบึ้งทันทีทันใด แต่เมื่อไม่เห็นยัยจอมเจ้าเล่ห์สีหน้าเขาค่อยดีขึ้น ชายแดนรีบลงไปรับคุณย่า
“ขอบคุณครับ คุณตา” ชายหนุ่มยกมือไหว้คุณตาทรงศักดิ์พร้อมช่วยประคองคุณย่า
“ย่าเดินได้จ๊ะ”
“ครับ” ชายแดนรับคำ แต่ก็ไม่ถอยห่าง ยังคงจับมือคุณย่าค่อยๆ เดินขึ้นบันได พอถึงบนบ้านพาคุณย่าไปนั่งเก้าอี้รับแขกริมระเบียงบ้าน ถึงได้ยอมปล่อยมือพร้อมทรุดนั่งลงกราบสวัสดีที่ตัก
“ไม่กลับมาหาย่าบ้างเลยนะ ไม่รู้รึไง ว่าย่าคิดถึง” คุณย่าลูบหัวชายแดนที่ก้มลงกราบ
“ผมขอโทษครับคุณย่า พอดีช่วงหลายปีมานี่ ผมยุ่งกับการสร้างตัว แต่…”
“ไม่ใช่กลัวโดนย่าจับแต่งงานนะ”
“ไม่ครับ ผมรู้ว่าย่าไม่บังคับ”
“เย็นนี้ ชวนหนูวิลล์ มาทานข้าวเย็นกันนะ”
“คุณย่า…”
อาการ และสีหน้าของชายแดนทำเอาคุณย่าอมยิ้ม
“ผมว่า คุณย่าพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ เย็นนี้เราก็กินข้าวกันสองคน คุณย่าไม่อยากคุยกับผมหรือครับ” เสียงชายหนุ่มที่อ้อนราวกับเป็นเด็ก คุณวัลภาถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“จ๊ะ คืนนี้เราจะคุยกันตามประสา ย่าๆ หลานๆ ย่ามีอะไรจะคุยกลับพ่อแดนหลายเรื่องอยู่”
...คอปเตอร์..
| Create Date : 01 กันยายน 2555 |
| Last Update : 1 กันยายน 2555 17:50:55 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 1340 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ฟีลิปดา IP: 58.9.202.29 วันที่: 1 กันยายน 2555 เวลา:18:03:04 น. |
|
|
|
| โดย: พิญาดา IP: 223.207.103.65 วันที่: 1 กันยายน 2555 เวลา:18:12:52 น. |
|
|
|
| โดย: แตงกวา IP: 68.34.88.230 วันที่: 4 กันยายน 2555 เวลา:8:19:06 น. |
|
|
|
โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา  ) วันที่: 4 กันยายน 2555 เวลา:18:44:55 น. |
|
|
|
| โดย: เอพริว IP: 202.57.132.197 วันที่: 6 กันยายน 2555 เวลา:11:06:05 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แวะมาให้กำลังใจกันบ้างเน้อ เหงา ฮ่าๆๆๆ