ชื่อหนังสือ :  Cappuccino Arts รักนี้ออกแบบด้วย...หัวใจ

ชื่อผู้แต่ง :  Rainnie So.

ชื่อสำนักพิมพ์ :  เพชรกะรัต

คำโปรยหลังปก

ฉันหยิบไวโอลินออกมาจากกล่องไม้

และตั้งใจว่าจะบรรเลงเพลงออกมาให้ไพเราะที่สุด

จริงอยู่...นี่ไม่ใช่การแข่งขันบนเวทีการประกวดระดับโลก

คนตรงหน้าไม่ใช่คณะกรรมการ

ไม่ใช่ผู้ฟังที่ยอมเสียค่าบัตรราคาแพงเพื่อเข้ารับการบรรเลงไวโอลินของฉัน

หากแต่นี่คือแขกผู้มีเกียรติ

ที่ฉันพร้อมและเต็มใจจะทำมันออกมาให้ดีที่สุด

ความรู้สึกหลังอ่าน

รู้สึกเหมือนนานมากที่ไม่ได้กลับไปหยิบจับหนังสือแนว Teen  เมื่อก่อนมีอคติกับหนังสือแนวนี้เพราะเคยยืมเพื่อนมาอ่านแล้วพบว่าส่วนใหญ่สไตล์การเขียนมักใช้สำนวนการเขียนแบบเด็กๆ ใส่ตัวอีโมประกอบเยอะๆ หรือพวกตัวละครพระนางที่ใช้อารมณ์ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผล  ไม่ได้ต้องการติงนักเขียนนะคะ เพราะเข้าใจว่าพวกเด็กๆ ชอบอ่านกัน และยุคนี้ก็มีนักเขียนเก่งๆ หลายคน แต่หยิบแนว Teen  เรื่องนี้มารีวิว เพราะรู้สึกว่าสำนวนการเขียนใช้ภาษาที่สวยงามสละสลวย ไม่มีตัวอีโม  อ่านได้ไหลลื่นไม่รู้สึกติดขัด  และอารมณ์ของหนังสือเป็นอารมณ์ช่วงวัยหัวเลี้ยวหัวต่อใกล้จะเป็นผู้ใหญ่  พล็อตอาจธรรมดาเรื่อยๆ เอื่อยๆ แต่ไม่น่าเบื่อ  รู้สึกว่าอ่านแล้วอิน เข้าถึงอารมณ์มากมาย เหมือนพระเอกกับนางเอกค่อยๆ ที่จะเรียนรู้กันและกันมากกว่าที่จะเน้นฉากหวือหวา โดยเฉพาะบรรยากาศในเรื่อง ขณะอ่านก็จินตนาการรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงดนตรีผสมกับกลิ่นกาแฟลอยมาเลยค่ะ

นางเอกของเรื่องคือ ซิมโฟนี  มีพ่อแม่เป็นนักไวโอลินระดับโลก  เธอจึงเป็นนักไวโอลินคนดังระดับเยาวชนที่ดำเนินรอยตามเหมือนอย่างพ่อแม่  ทั้งที่ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วตัวเองชอบไวโอลินหรือเปล่า  ดูเหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิตจิตใจ โหยหาความรัก  เข้าข่ายนกน้อยในกรงทอง  เหมือนทั้งชีวิตตั้งแต่เด็กต้องอยู่ในกรอบทำตามแต่คำสั่งของผู้เป็นแม่  จนวันหนึ่งรู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหวจึงได้หนีจากชีวิตแบบนั้นออกมา  ก็บังเอิญได้รับความช่วยเหลืออย่างไม่เต็มใจจากไคล์ พระเอกของเรื่อง  ซึ่งตั้งแต่ฉากแรกก็มีเหตุให้พระเอกบังเอิญช่วยพานางเอกที่กำลังหลงทางไปส่ง  ให้พูดกันจริงๆ คาแรคเตอร์นางเอกนี่แบบว่านอกจากเก่งเรื่องไวโอลินแล้วอย่างอื่นทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง  จะว่าสงสารหรือขำพระเอกดีก็ไม่รู้ที่ไปช่วยเหลือคนประเภทนี้เข้า  นางเอกที่ไม่มีที่ไปจนพระเอกเห็นแล้วหงุดหงิดจึงให้ไปพักที่หอพักของเขาชั่วคราวซึ่งเขาเองก็เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปะโรโคโคเหมือนกับเธอ  แม้ว่าเธอจะไม่เคยทำอะไรเองเลย ซักผ้า กวาดบ้านไม่เป็น เป็นนักศึกษาปี 2 ที่ได้อภิสิทธิ์ไม่เคยต้องเข้าเรียน เจอกันครั้งแรกก็หลงทางในมหา'ลัยของตัวเองซะแล้ว  คนอื่นอาจมองว่าความใสซื่อของเธอดูอ่อนหวานบริสุทธิ์  แต่เขากลับมองว่าความซื่อนี้กำลังกวนประสาทเขาเสียมากกว่า

รูปแบบการใช้ชีวิตที่แตกต่างกันมากนั้นทำให้พระเอกเหนื่อยใจไม่น้อย อยู่ด้วยกันแล้วหงุดหงิดบ่อยๆ แต่ก็เป็นห่วงละสายตาไม่ได้  อ่านๆ ไปพระเอกน่าจะพ่วงตำแหน่งคุณครูวิชาการใช้ชีวิตให้นางเอกไปด้วยเลยนะ  เขาเป็นคนสอนให้เธอรู้จักการเป็นตัวของตัวเอง  กล้าคิดเอง ตัดสินใจเอง  นางเอกที่มีพ่อแม่เป็นคนดัง(แม้เขาจะไม่สนใจรู้จักก็ตาม) ที่เป็นเหมือนเด็กเส้น ได้อภิสิทธิ์หลายอย่าง(ทั้งที่ไม่ได้ต้องการ) ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกดดันเวลาเข้าสังคม  หลังจากหนีออกมาจากบ้านได้เรียนรู้การใช้ชีวิตนอกกรอบและได้รู้จักกับไคล์ หนุ่มฮอตติสต์แตกรสกาแฟที่สาวๆ เรียกกันว่า คาปูชิโน่  ทำไมติสต์แตกนะเหรอ ก็เขาเป็นพวกเด็กอาร์ตเหมือนกัน แม้จะไม่ได้เล่นดนตรีแต่ก็รักงานศิลปะวาดรูป แต่งตัวเซอร์ๆ  อารมณ์เอาแน่เอานอนไม่ได้ แถมโลกส่วนตัวสูงมาก  เขาทำให้ชีวิตของเธอค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป  อ่านแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ทุกทีเวลานางเอกต้องพบกับแม่  คุณแม่ก็เย็นชาได้อีก  ก็แบบคนไม่เคยถูกขัดใจ  พอลูกสาวขัดคำสั่งหน่อยก็โมโห ทั้งที่ไม่น่าเป็นเรื่องใหญ่เลยและนางเอกก็อยากจะอธิบายกับแม่  แต่เพราะทิฐิของแม่จึงทำเย็นชาใส่ลูกไม่ปรับความเข้าใจกันสักที  คะแนนเลยไปเทให้ไคล์ที่ต้องเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นดูแลแทน

ในเรื่องอยากบอกว่าตัวประกอบทุกคนน่ารักมาก  ทั้งหนุ่มฮอตรสกาแฟคนอื่นที่นิสัยแปลกๆ บางคนค่อนข้างประหลาด(แค่โผล่มาในเรื่องแต่ไม่ได้มีบทเด่นกว่าพระเอก คาดว่าคงมีเล่มของคนอื่นอีก) และขบวนการแอนตี้คอฟฟี่ (ชื่อน่ารักอ้ะ แต่ละคนดูเพี้ยนๆ ไปหน่อย) ที่มาสร้างสีสันให้กับเรื่อง แถมบรรยากาศของมหา'ลัยศิลปะแห่งนี้ก็บรรยายให้ความรู้สึกมีศิลป์และโรแมนติก  ขอชมเชยว่าเรื่องนี้ข้อมูลเรื่องกาแฟแน่นปึ๊กมาก  อ่านจบแล้วรู้สึกอยากดื่มกาแฟเลยค่ะ  สงสัยสัปดาห์นี้ต้องดื่มสักแก้ว 555