เรื่องสั้นใหม่

กลับมาอีกครั้งค่ะ คราวนี้ ขอนำเรื่องสั้นที่กำลังแต่งใหม่ มานำเสนอก่อน ไปทีละตอนค่ะ ยังไม่ได้ตั้งชื่อเรื่อง เอาไว้ใครนึกออกก็ช่วยกันนะคะ

“อาลี” ฉันหลุดอุทานออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเพื่อนสนิทโผล่ขึ้นมาหายใจก่อน แต่ไม่ทันได้หายใจเต็มปอด ชายในชุดดำฟาดกระบองลงบนไหล่เขาเต็มแรง ทำให้ต้องผลุบลงน้ำอีกครั้ง ไม่ต่างจากเพื่อนอีกหลายคนที่ยังโผล่ไม่ทันพ้นน้ำก็ถูกกระบองฟาดอย่างแรงคล้ายเกมตีตัวตุ่น

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เสียงนกหวีดดังขึ้นจากปากชายหน้าขรึม เป็นสัญญาณหยุดการฝึก นกหวีดแผดเสียงแหลมอีกครั้ง เปอมูดี กลุ่มแรกเดินลงน้ำแทน ก้าวแรกที่เท้าสัมผัสน้ำ ความหนาวยะเยือกแล่นแปลบจับขั้วหัวใจจนแทบจะชักเท้ากลับ  แต่จำต้องดำลงใต้น้ำตามคำสั่ง เสียงนกหวีดเตือนให้เปลี่ยนกลุ่ม ฉันและเพื่อนๆ ยังคงต้องยืนรอจนกว่าจะฝึกครบทุกคนทั้งที่เสื้อผ้ายังเปียกโชก พยายามไม่คิดถึงความหนาวเหน็บ แต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านแทบยืนไม่อยู่

“ไหวไหม อัสมาร์” เสียงเรียกชื่อดังจากแถวหลัง ฉันเพียงส่ายศีรษะ แต่ยังไม่ทันจะหันกลับไปมองหน้าเจ้าของเสียง ฮาวา เพื่อนสาวเปอมูดีที่ยืนอยู่ข้างๆ ล้มลงนอนนิ่งกับพื้น ขณะฉันกำลังก้มลงดึงแขนเพื่อนให้ลุกขึ้น...

“ไม่ต้องช่วย ใครช่วยจะถูกทำโทษ” ชายหน้าเข้มถือกระบองตะโกนออกคำสั่งอย่างดุดัน ก่อนเดินมายืนนิ่งอยู่หน้าแถว “เอาล่ะ วันนี้ พอแค่นี้” เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ ฉันนั่งลงข้างเพื่อนสาวที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง  พลางเขย่าตัวให้รู้สึก เธอค่อยๆ ลืมตามองหน้าฉันอย่างงุนงง

“ฉันเป็นอะไรไปเหรอ” ฮาวาลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้างงๆ  พลางค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นหันมองรอบตัวด้วยสีหน้าประหลาดใจ ฉันยิ้มกว้างสบายใจเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนสดชื่นขึ้น ขณะที่ อาลี ยืนหัวเราะอารมณ์ขัน “ฮาวา เธอน่ะเป็นลมล้มพับไป เล่นเอาพวกเราตกใจกันหมด พอฟื้นขึ้นมาทำหน้าไม่รู้เรื่อง น่าตีนัก” ฉันแกล้งเงื้อมือตีกระทบต้นแขนเนื้อนวลเบาๆ ทำให้เธอยิ้มออก

“ขอโทษนะจ๊ะ ฉันรู้สึกเวียนหัว แล้วก็วูบไปโดยไม่รู้สึกตัวเลย แย่จังนะ ทำให้เพื่อนๆ ต้องตกใจกัน” ฮาวา  ยิ้มแหยอย่างเกรงใจ ก่อนเดินโซเซ หายเข้าไปป่าทึบ ฉันหันมองหน้าอาลี พลางหัวเราะอีกครั้ง

“เธอล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง” อาลี ส่งผ่านความห่วงใยด้วยแววตาอ่อนโยนทำให้ฉันรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มทั้งสอง ขณะที่เจ้าของคำถามกลับหัวเราะร่วนถูกอกถูกใจ ฉันไม่ได้รู้สึกขำตามไปด้วย จึงรีบเดินหนีกลับบ้าน  ฉันสาวเท้ายาวเพื่อให้ถึงจุดหมายปลายทางอย่างรวดเร็ว แต่ อาลี กลับจ้ำตามมาด้วย

“อัสมาร์ โกรธเราเหรอ ขอโทษนะ เราแค่เป็นห่วง เห็นหน้าเธอซีดๆ”  อาลี วิ่งมาหยุดยืนตรงขวางหน้า ไม่ให้ฉันเดินหนีได้ ฉันไม่ได้พูดตอบโต้ เพียงพยายามเดินเลี่ยงให้พ้นรัศมีเขา แต่ยิ่งเดินหนี เขายิ่งเดินตามติดจนถึงหน้าบ้าน

“กลับได้แล้วล่ะ อาลี เราไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อยๆ ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ ครูฝึกหนักจัง”

“อาจเพราะมีงานใหญ่รออยู่ล่ะมั้ง ต้องรีบฝึกให้พวกเราแข็งแกร่งกว่าเดิม” อาลี ตอบชัดถ้อยชัดคำ ก่อนโบกมือลา หันหลังกลับไป  ฉันทรุดตัวนั่งลงบนบันไดขั้นสุดท้าย แหงนมองท้องฟ้าไร้ดาว ช่างมืดมิด มีเพียงดวงจันทร์โดดเด่น ส่องแสงเหลืองนวลตา แต่ดูอ้างว้าง  หงอยเหงา ฉันปล่อยใจล่องลอยคิดถึงชายในชุดดำ มือกระชับปืนแน่น ก่อนเหนี่ยวไกปืน กระสุนพุ่งทะลุหลังชายในชุดพรางทหารล้มฟุบ เลือดไหลนองกับพื้นแดงฉาน

“อัสมาร์ มานั่งทำอะไรอยู่ล่ะ ไม่หนาวหรือไง” เสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันรีบลุกขึ้นระงับ

อารมณ์ฟุ้งซ่านให้มลายหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนส่งยิ้มกลบเกลื่อน แต่ก็ไม่อาจปกปิดพี่ชายที่แสนดีได้ เขาจ้องหน้าเขม็งไม่ละสายตา ฉันเลี่ยงสบตาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องพยามยามข่มตาหลับอย่างยากเย็น

เสียงของแข็งกระทบหน้าต่างทำให้ฉันต้องลุกขึ้นเปิดมองหา “มาร์ ไปเร็ว” อาลีส่งเสียงพลางใช้ภาษามือบอกใบ้เป็นสัญญาณที่รู้กันในหมู่เปอร์มูดาและเปอร์มูดีว่าต้องรีบไปรวมตัวที่จุดหมาย เพียงไม่ถึงสิบนาทีฉันรีบวิ่งตามเพื่อนสนิททันที

เสียงนกหวีดดังยาว ฉันรีบวิ่งเข้าแถวรวมยืนรอฟังคำสั่งจากครูฝึกหน้าเหี้ยม สัญญาณมือสั่งการให้แยกปฏิบัติการตามแผน ฉันสาวเท้าเร่งเดินตามอาลีที่เร่งก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังหลังโรงเรียนบ้านหัวคลอง

ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ภาพเบื้องหน้าดับวูบก่อนปรากฏแสงจ้าฉับพลัน

Create Date : 21 พฤษภาคม 2555		1 comments
Last Update : 21 พฤษภาคม 2555 12:48:40 น.
Counter : 2386 Pageviews.
Share Tweet