3 ปี ที่นิวยอร์ก
3 ปีที่แล้วเหมือนจำได้คร่าวๆว่ามาถึงนิวยอร์กราวตี 1 ลงเจเอฟเค แล้วนั่งรถไฟฟ้าต่อมาลงบ้านที่ 61 อากาศคงราวๆนี้ไม่หนาว ไม่ร้อน มีลมพัดมาเบาๆพอเย็นสบายคืนแรกที่นอน เรื่องราวที่ฝันยังคงเป็นเรื่องที่เมืองไทย ฉาก สถานที่ ผู้คน ยังเกี่ยวโยงกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอน แล้วคืนต่อๆมากับการต่อสู้ของชีวิตก็เริ่มขึ้นปีที่ 1 กับการฝึกหัดทำงานทุกอย่าง ความรู้ ความสารถได้มาจากร้านเอราวัณ ทั้งเรื่องอาหาร เหล้า การบริการ เอราวัณ คือ โรงเรียนอนุบาล ผู้อบรมสั่งสอนถ่ายทอดวิชาความรู้ทุกอย่างให้ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะถึงเวลาที่ต้องก้าวเดินต่อไปปีที่ 2 กับ ไทนี่ ร้านในเมืองซึ่งต้องปรับตัวครั้งยิ่งใหญ่ ทั้งเรื่องของการทำงานอย่างรวดเร็ว เพื่อรองรับลูกค้าจำนวนมหาศาลและบุคลิกภาพที่ต้องเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ไทนี่ เหมือนโรงเรียนประถมแบบอยู่ประจำ ทำงานทุกวันแทบไม่มีวันหยุด ด้วยรายได้มหาศาลชนิดที่คงหาไม่ได้อีกแล้ว แต่เต็มไปด้วยความเครียดและเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน แล้วก็ถึงเวลาอีกครั้งปีที่ 3 ก้าวเข้ามาทำงานในรูปแบบบริษัท เครือข่ายร้านสไปซ์ ยักษ์ใหญ่ของธุรกิจร้านอาหารไทยในนิวยอร์ก ที่นี่ คือ สนามการต่อสู้ของจริงของชีวิตคนทำงานร้านอาหารไทย หนักจริง เหนื่อยจริง ทุกบาททุกสตางค์ที่ได้ทิปมา แลกมากับทุกหยาดเหงื่อแห่งความเหนื่อยยากสไปซ์ เหมือนชีวิตเป็นวัยรุ่น วุ่นวาย ไม่หยุดนิ่ง ในบางครั้งก็วู่วาม ท่ามกลางอุปสรรคต่างๆที่ต้องเจอตลอดเวลา 3 ปี แล้วกับชีวิตการทำงานในร้านอาหาร ไม่ว่าจะเป็นบ้านแห่งแรกอย่างเอราวัณ บ้านหลังที่สองของไทนี่ และบ้านหลังนี้สไปซ์ บ้านทุกบ้านให้ประสบการณ์กับชีวิตที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้ เพื่อการทำงานให้ดีที่สุด3 ปีก่อน เคยคิดย้อนกลับไป ถ้าไม่มาที่นี่ ตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะที่เมืองไทย อาจจะเป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์สักฉบับ อาจจะเป็นคอลัมนิสต์ อาจจะเรียนจบโทแล้ว สารพัดความฝันที่คงไม่มีทางเป็นจริงคืนนี้ก่อนเข้านอนสวดมนต์ คิดถึงบ้าน คิดถึงวันเวลาที่เมืองไทย 3 ปีที่เท่ากัน แต่รูปแบบการใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม คืนนี้ ถ้านอนฝันอีกครั้ง ฉาก เรื่องราว และผู้คน ยังคงอยู่ที่เมืองไทย เพราะคงมีเพียงแต่ตัวเท่านั้นที่อยู่นิวยอร์ก เพราะใจยังคงอยู่ที่เมืองไทยเสมอ ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา
สู้ๆ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
