Bloggang.com : cirE : บันทึกกันลืม "อเมริกา....ในความทรงจำ" (2)

บันทึกกันลืม "อเมริกา....ในความทรงจำ" (2)

ตอนที่ 2 : Get a life

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว...

หลังจากพ่อกับแม่กลับไป 1 อาทิตย์ เราก็ได้รับแจ้งจากทาง University housing ว่าบ้านที่สปาร์ตันเรียบร้อยแล้วสามารถย้ายเข้าได้ อิสและพี่ปูนเลยช่วยเราขนสมบัติอันประกอบด้วยกระเป๋าเดินทางไซส์ใหญ่ที่สุดเท่าที่กระเป๋าจะเป็นไปได้ 2 ใบ ข้าวของ เครื่องนอน จานชาม คอมพิวเตอร์ และจักรยาน (ของพวกนี้รวบรวมตอนที่พ่อแม่ยังอยู่) ไปไว้ที่บ้าน’ของเรา’ วันแรกที่เข้าบ้าน เราก็นั่งงง มองของที่กองอยู่เต็ม แล้วก็ชักสงสัยว่าเรามาทำอะไรที่นี่หว่า..แล้วก็รู้สึกดีใจที่เราไม่ได้มาก่อนที่จะเปิดเทอมมาก เรียกว่ากระชั้นชิดเลยล่ะ เพราะเหงาอยู่ได้วันเดียว ก็ต้องไปปฐมนิเทศที่คณะ ครั้งแรกที่เห็นตึกคณะเราก็ตะลึงไปเล็กน้อย ว่ามันช่าง......เล็กและเก่าซะจริง ตึก Old Botany เป็นตึกเล็ก2 ชั้น (รวม basement) ก่อด้วยอิฐสีแดง หลังคาแหลม แล้วก็มีต้นตีนตุ๊กแกห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด ให้ความรู้สึกเก่า..ขลัง และทรงภูมิ เหมือนคุณตานักวิชาการหนวดยาว ที่เห็นได้ตามหน้าหนังสือเรียนทั่วไป ....

หลังจากยืนพิจารณาตึกอยู่ชั่วอึดใจนึง เราก็เดินเข้าไปในงานซึ่งจัดแบบสบายๆสไตล์อเมริกันมากๆ เหมือนกับงานมีตติ้งธรรมดาๆของเหล่าชาวคณะ ทั้งอาจารย์ นักเรียนเก่า และนักเรียนใหม่ ทั้งระดับ Phd และ master หลังจากเซ็นต์ชื่อ และคุยกับคนโน้นคนนี้ซักพัก ก็มีเสียงนึงมาจากข้างหลัง ‘สวัสดีครับ’ อ้าวว....คนไทยนี่นา ชายหนุ่มที่มีวิธีปรากฏตัวราวกับพระเอกคนนี้ก็คือ ‘ไอ้ตรี’ ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นเพื่อนที่สนิทมากคนนึง สรุปแล้ว นักเรียนใหม่ที่รับเข้ามาปีนี้มี 8 คน เป็นคนไทยไปซะ 3 คือ เรา ก้อย และตรี ส่วนเพื่อนๆที่เหลือมากจากประเทศต่างๆ สเปน เกาหลี ฮ่องกง และอินเดีย น่าแปลกที่ไม่มีอเมริกันเลย

พูดถึงคนไทย เราว่า Michigan State นี่เป็นยูที่มีคนไทยมากที่สุดแห่งนึงเลยทีเดียว ที่นี่มีสมาคมนักเรียนไทยที่ใหญ่มาก มีสมาชิกเป็นหลักร้อย และค่อนข้างแอคทีฟ คือมีกิจกรรมให้ร่วมมากมาย มีปาร์ตี้เยอะมาก ปาร์ตี้รับน้อง ปาร์ตี้แข่งกีฬา (คือมันหาเรื่องปาร์ตี้ว่างั้นเถอะ) มีงานใหญ่ปีละครั้งคือการร่วม global festival ซึ่งทางมหาลัยจัดให้เด็กนักเรียนจากประเทศต่างๆมาออกบูธและจัดการแสดงแนะนำประเทศตัวเอง การมีสมาคมนี้นับเป็นเรื่องที่ดีมาก ทำให้มีเพื่อนและปรับตัวได้เร็วขึ้นเยอะ ...คิดดูว่าจะเป็นเรื่องลำบากขนาดไหน สำหรับเด็กใหม่ที่เพิ่งมาเหยียบอเมริกาได้ 2 อาทิตย์ จะต้องไปติดต่อหน่วยงานราชการ เพื่อขอ น้ำ ไฟ โทรศัพท์ ทำใบขับขี่ ทำประกันสังคม ทำ State ID ด้วยภาษาอังกฤษแบบที่แค่พอขอข้าวกินได้ไม่อดตาย การมีคนช่วยแนะนำจึงช่วยได้เยอะมาก

ในปาร์ตี้รับน้อง เราได้รู้จักเพื่อนที่มาพร้อมกันอีกหลายคนอย่าง’พี่โดด’กับ’เก๋’ 2 คนนี้อยู่ที่ Owen hall ตรีอยู่อีกหอนึงซึ่งเป็นหอของเด็ก undergrad ส่วนก้อยอยู่อพาร์ตเม้นท์นอกมหาลัยบน abbot road อยู่ห่างจากแคมปัสประมาณ 10 นาที เมื่อเพื่อนที่ค่อนข้างรู้ใจอยู่ห่างกัน ทำให้ชีวิตที่นี่ในระยะแรกของเราค่อนข้างเหงา กิจวัตรประจำวันไม่มีอะไรมาก คือไปเรียนแล้วกลับบ้าน บางทีก็ไปหาอิสกับพี่ปูนที่ร้านอาหาร Taste of Thai หรือว่าไปกินข้าวบ้านก้อยบ้าง บ้านตรีบ้าง โชคดีที่เพื่อนเลิฟของเราทั้งคู่ทำกับข้าวเก่ง เราเลยผ่าน 2 ปีในอเมริกามาได้ โดยที่ยังทำกับข้าวไม่เป็นเหมือนเดิม 555

นอกจากเหงานิดหน่อยแล้ว ชีวิต 2 -3 เดือนแรก ในอมริกาของเราค่อนข้างสบายๆ เรียนก็สบายๆ ...แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนเล่า??? ...ช่วยไม่ได้ที่เวลาจะต้องหมุนพาเราไปเจอมันอยู่ดี...