เช้าวันรุ่งขึ้น
พวกเราล้อมรอบโต๊ะวางเถ้าถ่านของยาย
ช่วยกันคีบเศษกระดูกแตกๆหักๆเหล่านั้นใส่ลงในโกฎ
หลายคนบอก ใครมีปัญหาตรงไหนให้คีบตรงนั้นของยาย

"นี่ๆ แม่เดินเร็วนะ เห็นตัวเล็กๆแบบนั้น ต้องคีบขานี่"

เสียงแม่ฉันร้องบอก ประกาศว่า ขานี้เราจอง
รวมไปถึงหลังท้อง และส่วนอื่นๆที่อยากให้ ดี 

ฉันเลยเริ่มคิด
เอิ่ม แล้วตรูเอาไรดีล่ะเนี่ย
สมองละกัน

ว่าแล้วก็เลื่อนตัวจากฝั่งที่เชื่อกันว่าเป็นขา ไป หัว

ฉันคีบเศษกระดูกเหล่านั้นขึ้นมาส่องหาแสงในอากาศ
ปรากฎรูพรุนนับล้าน ชวนให้จินตนาการถึงเลือด เส้นเอ็นและอื่นๆที่เคยทำงาน
ขณะเจ้าของร่างมีชีวิต
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ บัดนี้ เหลือเพียงซากกระดูก แตกหัก
บางส่วนก็ดำจากการเผา

เถ้าถ่านตรงหน้านี่น่ะหรือคือคุณยายตัวเล็กๆที่ฉันจำได้
ฉันควรจะรู้สึกเช่นไรนะ
วันนึงแม่ฉัน น้องฉันก็จะเหลือแค่กระดูกนี้
คนรอบข้างฉันนี่ก็ด้วย
ตัวฉันเองนี่ก็ด้วย

มรรคทายกให้เราไปล้างกระดูก
แล้วบรรจุมันลงโกฎ

ภาชนะเล็กๆ..พื้นที่สุดท้ายของชีวิตคน
เนื้อหนังมังสา ความสวยงามทั้งหลายที่คนเราหามาทั้งชีวิต
พยายามไขว่คว้าให้ได้มา
และพยายาม ยึดเหนี่ยว ไว้

สุดท้ายก็เหลือ แค่นี้

แค่นี้ แค่นี้ จริงๆ

*****************************
เอิ่ม ลืมบอกไป พอคีบเสร็จ
มรรคทายกก็ใช้อะไรไม่รู้ โกยๆเถ้ากระดูกเป็นรูปร่างคน มีหัว แขน ขา
ฝั่งที่เชื่อกันว่า เป็นขา
ดันเป็นหัวไปเสียฉิบ!

-*-

จะหัวหรือจะขา
บางทีอาจเป็นแค่มายาภาพที่เราสร้างขึ้น..เท่านั้นเอง