ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปดู ยาย เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเปลวไฟในตู้อบนั้นจะผลาญเผาร่างของท่าน
หลังจากที่พยักเพยิดกับน้องชายอยู่เป็นนานสองนาน ว่าจะดูดีไหม

สุดท้าย ฉันก็คิดว่า โอกาส แบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆ

ใครจะมาตายกันทุกวัน?
ที่สำคัญ ใครจะไปมียาย มาให้เผาเล่นได้อีก??

ภาพตรงหน้าของยาย  เหมือนหุ่นขี้ผึ้ง มากกว่าจะเป็น ศพ
มันดูสะอาดสะอ้าน สงบนิ่ง
ผิวของยายดูคล้ำนิดๆ ไร้ความสดใส
แต่ความสงบบนใบหน้านั้น ช่างดูน่าพิศวง

"ไปเด้อแม ไปเป็นนางฟ้า นางสวรรค์ ชาตินี้ทุกข์หลาย
ขอให้ชาติหน้าอย่าเกิดมาทรมานอีกเด้อ
ไปเล่ยๆ ไปเด้อ ไปเป็นนางฟ้านางสวรรค์ สุขสบาย
คอยเบิ่งลูกเบิ่งหลาน ให้เงินไหลนองทองไหลมาเด้อแมเด้อออ"

ไม่รู้ยายจะได้ยินไหม  ??
เสียงลูกสาว ที่แม้ไม่ใช่ลูกคนโต แต่ก็ทำหน้าที่ดูแลแกได้ดียิ่งกว่าลูกคนไหน
สะ-อึก-สะ-อื้น ขณะเปล่งคำพูดเหล่านี้ออกมา

มือก็ราดน้ำอบลงไปบนตัวยายเหมือนๆกับคนอื่นๆ..เหมือนๆกับฉัน
และตบท้ายด้วย น้ำมะพร้าวล้างหน้า และโยนลูกมะพร้าวกระเด็นกระดอนออกไปทางปลายเท้า

เสียงร้องไห้ระงมของแม่
หรือภาพใบหน้าอันสงบนิ่งของยาย ที่ฉันได้เห็นเป็นครั้งสุดท้าย
หรือ คำอวยพร ให้บุคคลที่รัก ได้ไปเกิดในภพชาติที่ดีกว่านี้
 

อะไรนะ ที่ทำให้ฉันรู้สึกสะเทือน-ลึกๆ-ใน-ใจ ??
..และร่ำๆจะร้องตามไปด้วย..

เออ ฉันมันคนขวางโลก
ร้องก็ร้องไม่เห็นเป็นไร

แต่ฉันว่าฉันไม่ร้องนะ
เอ หรือจะแค่คลอๆนิดเดียวมั้ง

เอาเหอะ มัน สะเทือน ละกัน  -*-

(มาต่อพรุ่งนี้นะ ผู้อ่านขราาา)