ผู้คนมากหน้าหลายตา
วิ่งกัน เดินกัน ให้ควั่ก เตรียมรับแขก

บางคนหากเจอข้างนอก คงทักกันไม่ถูก
ภาพและเรื่องราวของพวกน้าๆลุงๆที่ฉันจำได้ ตั้งแต่วัยเด็ก
เรามักฆ่าเป็ด ตุ๋นเป็ด
ทำไก่อบ
แบ่งกันกินทีละเยอะๆ

มาบัดนี้ฉันเห็นเพียงร้อยย่นและแววตาข้นแค้นของพวกเขา
สีหน้าหมองเศร้า อย่างไม่รู้ว่าวันพรุ่งจะมาพรากอะไรไปอีก
ทุกอย่างที่เคยอุดมสมบูรณ์..หายไปไหน???

แม้แต่ลุงที่ได้ชื่อว่า ดุ เป็นที่เกรงขามของน้องๆ สมัยฉันยังเด็ก
บัดนี้ คำพูดติดปากที่ได้ยินบ่อยสุด คือ จ๊ะเอ๋ๆ และรอยยิ้มไร้เดียงสา
คอยเรียกคนนั้นคนนี้กินข้าว
แววตาไม่รับรู้อะไร และหน้าตาที่ดูไม่ทุกข์ร้อน
ขัดกับผมที่หงอกไปค่อนศีรษะ
และผิวคล้ำกร้านแดด
บ่งบอกถึงความลำบากที่ได้รับมาตลอดชีวิตก่อนจะมาเป็นเช่นนี้

ฉันเองใส่ใจกับสีสันและความสดใสของเด็กๆที่วิ่งกันเกลื่อนบริเวณรอบๆมากกว่า
ลูกหลานเหลน ทำไมมันเยอะอย่างงี้??

น้องแนนดูจะขายดีสุดในบรรดาเหลน(ของยายฉัน)ทั้งหมด
ด้วยความขาว หมวย ห้าขวบ ยิ้มจนตาหยี ปากที่ฉีกไปถึงใบหูกางๆ

ที่สำคัญ กิริยาหล่อนกวนอวัยวะเบื้องต่ำดีแท้ 

"ไหนๆ ขาใหญ่เหรอเรา"

"นี่ไง ขาใหญ่ 5555" พูดพลางก็ชูขาขึ้นมาเกือบทิ่มหน้าคนถามที่อายุมากกว่ายี่สิบสามสิบปี

เรียกเสียงฮาจากบรรดาผู้ใหญ่ที่มีงานอดิเรกเป็นการหลงเสน่ห์เด็ก ได้รอบวง

ดูมัน ขาใหญ่ไหมล่ะ
เด็กผู้หญิงบ้าอะไร ห้าวเหลือใจ

ฉันก็สนุกกับการแกล้งเด็ก ป่วนหลาน
แกล้งน้องยีน กวนน้องแนน และเดินถ่ายรูปคนในงานไปตามเรื่อง

จนกระทั่ง...