|
เลห์นที...ตอนที่ 12
.
เกือบเที่ยงของวันใหม่น้ำหวานโผเผลงมาจากห้องนอน
น้ำขิงตกใจกับสภาพของพี่สาว
“พี่หวานเป็นอะไรน่ะ
ไม่สบายหรือเปล่า”
“ขอน้ำพี่หน่อยเถอะขิง...พี่คอแห้ง
...วันนี้มีใครโทรฯมาพี่บ้างหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ”
น้ำขิงยื่นน้ำให้ดื่ม น้ำหวานค่อย ๆ จิบสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย
“ยายน้ำใสเป็นไงบ้างหมู่นี้พี่ไม่ได้เจอลูกเลย”
“ก็พี่หวานกลับบ้านดึกแถมตื่นสายอีก...พี่หวาน...พอเถอะค่ะ
เห็นแก่หนูใส...ยายหนูใสอยากได้แม่มากกว่าเงินนะคะ”
“ขิง...พี่รู้...แต่พี่ทำไม่ได้
พี่ลงทุนลงแรงกับบริษัทไปมาก พี่ไม่อยากทิ้ง อีกอย่าง
พี่อยากให้หนูใสมีอนาคตที่ดีกว่าพี่ ...พี่ไม่อยากให้ลูกลำบาก”
“ขิงเข้าใจค่ะ
แต่...”
“พอเถอะขิง...ปัญหาของพี่...พี่จัดการเอง
พี่จะไม่ให้น้องให้ลูกมาลำบากกับพี่หรอก”
“พี่หวาน...”
น้ำขิงจับมือพี่สาวไว้ “พี่หวานเลี้ยงขิงมา ขิงไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณพี่ยังไง...
พี่หวานมีอะไรให้ขิงช่วยก็บอกนะ ขิงเต็มใจทำ เพื่อพี่ เพื่อหลาน ...”
“ขอบใจนะขิง”
น้ำหวานจับมือน้องไว้ “ถ้ามันเกินกำลังพี่เมื่อไหร่ พี่จะขอให้ขิงช่วย”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา
น้ำขิงวิ่งไปรับโทรศัพท์ จึงไม่ได้เห็นแววตาของพี่สาว หากเธอหันมามอง
และสามารถอ่านแววตานั้นออก เธอจะหนาวกับสิ่งที่ซ่อนไว้ภายใต้ดวงหน้าสวย
ความคิดอันชั่วร้ายผุดขึ้นมาอย่างฉับพลัน...เธอกำลังนำน้องไปเร่ขายทำกำไรเพื่อเอาตัวรอดอีกครั้ง
น้ำขิงกลับมาทันได้เห็นแววตาแปลก
ๆ ของน้ำหวานแต่แค่แว่บเดียวมันก็หายไป “ใครโทรฯมาน่ะขิง
ใช่นายมานิตหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะพี่หวาน
เสี่ยรอโทรศัพท์พี่อยู่”
“ไม่ต้องเรียกเสี่ยเส่อ
หรอก นายนั่นมันก็แค่คนคุมบ่อน ไม่ใช่เสี่ยที่ไหน”
“อ้าวเหรอคะ”
“อือ”
แล้วน้ำหวานก็เดินผ่านน้องสาวที่ยืนทำหน้างง ๆ ไป ก่อนจะหันมาสั่ง “อย่าให้ใครเข้าไปรบกวนพี่นะ
พี่คงต้องคุยธุระอีกยาว”
“ได้ค่ะพี่หวาน”
น้ำขิงมองตามน้ำหวานไปอย่างสงสัย
เกิดอะไรขึ้น แค่ชั่วข้ามคืนพี่สาวเธอถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนั้น
.
“ฮัลโหล...”
“ฮัลโหลคุณนาย”
“นั่นใครน่ะ
คุณไม่ใช่นายมานิตนี่”
“ผมเอกราชเจ้าของบ่อนตัวจริง”
น้ำหวานตกใจ ...เขาลงมาคุยกับเธอเองแบบนี้ แสดงว่านายมานิตช่วยเธอไม่ได้
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอนี่...
“ผมรู้ว่าคุณนายเป็นหนี้ผมเยอะมาก
และรู้ด้วยว่าคุณนายไม่มีปัญญาใช้คืน”ปลายสายพูดเข้าประเด็นทันที
“เอ่อ...เอ่อ
ฉันขอผ่อนผันไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้
เพราะผมสืบรู้มาว่าคุณนายมีหนี้ในเมืองไทยพอ ๆ กับหนี้ที่นี่ ถ้าคุณนายไม่ใช้หนี้
ผมจะยึดบริษัทและบ้าน หรือถ้าไม่ได้ ผมว่า...
คุณนายเตรียมบอกลาลูกและญาติพี่น้องคุณนายไว้ได้เลย”
“จะบ้าเหรอ....”
น้ำหวานตะคอกอีกฝ่ายอย่างลืมตัว จนต้องหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อระงับอารมณ์ “
เอ่อ ...เห็นใจฉันบ้างนะคะ ลูกสาวฉันยังเล็ก...น้องสาวคนเล็กฉันก็ยังเรียนอยู่เลย”
“ส่งน้องสาวคุณมาให้ผม...”
“อะไรนะคะ”
น้ำหวานแปลกใจ
“มานิตบอกผมว่า
น้องสาวคุณสวย ...ผมเลยสนใจ อยากได้มาเป็นเมีย...”
“เอ่อ...ฉันไม่แน่ใจว่าน้องสาวฉันจะยอมหรือเปล่า
ยังไงขอฉันถามน้องสาวฉันก่อนได้ไหมคะ” ทั้ง ๆ ที่แสนจะดีใจ
จนแทบจะตอบตกลงทันที แต่เพราะคิดว่า น้องสาวเธออาจทำกำไรให้เธอได้มากกว่านั้น
เธอจึงแกล้งถ่วงเวลาเอาไว้
“มันเป็นเรื่องของคุณนายไม่เกี่ยวกับผม...แต่ยังไงคืนนี้ผมต้องได้ตัวน้องสาวคุณนายตามข้อแลกเปลี่ยน
...ทุ่มตรง ผมจะให้ลูกน้องไปรับน้องสาวคุณนายที่บ้าน
กรุณาเตรียมเจ้าสาวของผมให้พร้อม” เอกราชวางหูไปเฉย ๆ ทิ้งให้น้ำหวานถือโทรศัพท์ในมือค้าง
จนน้ำขิงซึ่งยืนฟังอยู่นานต้องมาดึงหูโทรศัพท์ออกจากมือพี่สาว แล้วไปวางบนแป้นให้
“ขิง
...พี่จะทำยังไงดี” น้ำหวานหน้าตาซีดหนักกว่าเมื่อเช้า น้ำขิงเห็นแล้วน้ำตาซึม
“เขาว่ายังไงคะพี่หวาน...เขาพูดอะไรบ้าง”
“เขาอยากได้ตัวขิง”
“อะไรนะคะ”
“เขาอยากได้ตัวขิงแลกกับหนี้...ถ้าไม่ได้เขาจะฆ่าพี่”
“บ้า...บ้านเมืองมีขื่อมีแป
เขาจะทำอย่างนั้นได้ยังไง”
“ได้สิขิง...ฝั่งโน้นมีคนหายบ่อย
ๆ นะ...ขิง...พี่กลัวจังเลย”
“พี่หวานคะ...ใจเย็น
ๆ ค่ะ” น้ำหวานพยายามปลอบใจพี่สาวแต่ก็นั่นแหละ ตัวเธอก็รู้ดีพอ ๆ
กับน้ำหวานว่า ยังไง ๆ
ก็ไม่มีทางหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นมาได้ในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมง
หรือ...เราจะไปหาคุณนทีให้เขาช่วย...แต่หนี้มันมายขนาดนี้
เขาจะยอมช่วยหรือ...เอาน่า ลองเสี่ยงดู
“พี่หวานคะ
ทำใจดี ๆ นะคะ เดี๋ยวขิงมาค่ะ”
“ขิงแกจะไปไหน...อย่าไปนะ
แกอย่าทิ้งพี่ไปนะ”
“ขิงไม่ได้ทิ้งค่ะ
ขิงแค่ไปหาคุณนที ไปขอให้เขาช่วย...พี่หวานรอขิงนะคะ รอฟังข่าวอยู่ที่นี่...”
“...”
พี่สาวอยากจะพูดแต่เงียบ ได้แต่พยักหน้า...
น้ำขิงไปแล้ว...น้ำหวานจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างสบายอารมณ์
เธอไม่ได้เศร้ามากมาย ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้เงินมา ยังไง ๆ
เธอก็จะส่งน้ำขิงไปให้เสี่ยเอกราชแน่นอน เธออยากได้เงินมาใช้หนี้ในส่วนอื่น ๆ
และเอามาเป็นทุนสำหรับดำเนินกิจการต่อ
...เสี่ยเอกราชรวยขนาดนั้นแค่เงินยี่สิบสามสิบล้านมันก็แค่ขี้ปะติ๋ว
ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งเขาร่วงหรอก ...
เฮ้อ...ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว
ฉันก็แค่ใช้จุดอ่อนของแกให้เป็นประโยชน์เท่านั้นแหละขิงเอ๊ย...บุญคุณ...แกต้องตอบแทนบุญคุณฉัน
ไม่ว่าฉันจะให้แกทำอะไร แกก็ต้องทำยายขิง...น้ำหวานหัวเราะดังลั่นห้องราวกับคนบ้า...หากน้ำขิงมาได้ยิน
หญิงสาวคงเสียใจและเสียศรัทธาในตัวพี่สาว เธอไม่เคยคิดว่า
น้ำหวานจะเห็นแก่ตัวได้ถึงขนาดขายน้องกิน
.
| Create Date : 19 พฤษภาคม 2552 |
|
2 comments |
| Last Update : 19 พฤษภาคม 2552 13:32:37 น. |
| Counter : 488 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ยายคนพี่นี่ร้ายลึกนะเนี่ย
ไม่เว้นกระทั่งน้องนุ่ง