เคยคิดหรือเปล่าว่าถ้าเจอหน้ากันบ่อยๆ นั้นมันคือพรหมลิขิต แต่สำหรับฉันมันคือเวรกรรม

“เธอ!!!”

“นาย!!!”

“เดี๋ยวนี้มาขายหน้าบริษัทฉันแล้วหรอ”

“บริษัทนาย?ไม่อยากจะเชื่อ ว่าน้ำหน้าอย่างนายจะมีบริษัทเป็นของตัวเอง”

“มันจะมากไปแล้วนะใยทอมบอย วันก่อนที่ยอมให้ เพราะคิดว่าไม่น่ามีแรง แต่คราวนี้ เธอเสร็จฉันแน่”

“หน่อย!! แกเรียกใครว่าทอมบอยย๊ะ ฉันผู้หญิงหะเว้ยเฮ้ย”

“ฮาๆๆผู้หญิงเกี่ยวเบ็ตละสิไม่ว่า”

“ปากเสียอย่างนี้มันต้องตบสักที!!!”

“จะตบอ๋อ!!!ถ้าเธอจูบ ฉันตบ”

“เฮ้ย!! ถ้าเธอตบฉันจูบ ต่างหากละ นายนี่โง่จริงๆเลย”

“แล้วอยากลองโดนจูบไหมละ”

“นี่นายจะจ...จ...จูบฉันหรอ”

บอสก็พยักหน้าพร้อมกับเอาหน้าไปใกล้ๆจากนั้นบุษบาก็กรี๊ดลั่นตึก

“อ้ายยย!!! ช่วยด้วยค่า มีคนลวนลามหนู ช่วยด้วยค่า ๆ”

จากนั้นป้าที่ยืนอยู่ในร้านก็บอกกับบุษบาว่า

“หนูเอ้ย!! สภาพอย่างนี้ไม่น่ามีผู้ชายมาลวนลามหรอหนู”

“ฮ่าๆๆๆๆๆขนาดป้ายังมองออกเลยว่าฉันไม่ได้พิษวาทอย่างเธอ ไปดีกว่า แค่คิดว่าจูบกับอีทอมแล้วขยะแขยงหวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

บอสก็เดินออกไปจากร้านค้า

“อี...อี...อีบ้าอีผู้ชายปากหมา”

“ป้าพูดอะไรผิดไปไหมลูก”

“ไม่จะป้าไม่จะ”

หลังจากที่เธอพูดกับป้าเสร็จเธอก็พูดคนเดียวแล้วหันหน้าไปทางที่ผู้ชายเดินออกห่าง

“คอยดูนะถ้าเจอกันอีกละก็ น่าดู”

ตอนที่2

หลังจากที่บุษบาขายของหมดก็กลับมาบ้าน เพื่อเตรียมตัวขายของตอนเย็น

“เอ้ากลับมาแล้วหรอ วันนี้ขายดีไหม”

“ก็ดีนะจะยาย”

“ถ้าดีแล้วทำไมหน้าบูดอย่างนี้ละ”

“อารมณ์เสียนิดหน่อยจ๊ะยายแค่เจออีตานั่น”

“อีตานั่นอีกแล้วหรอพี่? อยากรู้จังอีตานั่นคือใครกันทำให้พี่โมโหได้ขนาดนี้”

“เองไม่ต้องมาพูดเลยวันนี้ไม่ไปทำงานหรือไง”

“ทำสิคร้าบบบเดี๋ยวนวดให้ยายสัก 20 นาทีแล้วค่อยไป”

หลังจากที่กล้วยนวดให้ยายเสร็จก็ไปทำงานต่อ แล้วแพรวพราวก็เข้ามาร้านกาแฟเหมือนเดิม

“เอาคาปูชิโน่1 แก้ว ค่ะ”

“ได้ครับกรุณารอสักครู่นะครับ”

แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมกล้วยพยายามคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมมันคุ้นๆหน้าอย่างนี้ ในตอนนั้นเองกล้วยก็เลือบไปเห็นผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเองเก็บไว้อยู่

“คุณผู้หญิงครับ”

“กาแฟได้แล้วใช่ไหมคะ”

“เปล่าครับ.......ผ้าเช็ดหน้าที่คุณทำตกไว้ที่ร้านของเราครับ”

“ขอบคุณมากนะคะคุณณณ.....?”

“ผมกล้วยครับ”

“ค่ะฉันแพรวพราวคะ ยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ”

“ครับผม”

หลังจากที่คุยกันเสร็จในจังหวะนั้นเอง ซอนญ่าก็เดินออกมาจากร้าน เห็นแพรวพราวกำลังยืนซื้อกาแฟ

“แพรว!!?”

เมือแพรวเห็นซอนญ่าเธอก็รีบจบบทสนทนาแล้วเดินออกจากร้านไป

“พี่ไม่เอากาแฟแล้วอ่ะนี่ตังไม่ต้องทอน ไว้เจอกันวันหลังนะ”

จากนั้นแพรวพราวก็เดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วแต่ซอนญ่าก็รีบวิ่งไปหาแพรวแล้วกักตัวแพรวไว้ได้

“แพรวฟังฉันก่อนนะ”

“ฉันจะต้องฟังอะไรกับเพื่อนทรยศอย่างแกด้วย”

“แพรวเรื่องมันก็ผ่านมา 2 ปีแล้วนะแพรว”

“แค่สองสำหรับเธอสิแต่สำหรับฉันมันไม่ใช่”

“เธอเกลียดฉันเพราะว่าฉันรักเต้อย่างนั้นหรอ”

จากนั้นแพรวกับซอนญ่าก็นึกถึงในอดีตสมัยที่ยังเป็นเพื่อนกันหมาดๆ

“เราขอสัญญาว่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปไม่ว่าจะผิดใจกันเรื่องอะไร เราพร้อมจะให้อภัยเสมอ”

“ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะแพรว”

ตอนปี1เทอม 2

“ซอนฉันชอบเต้อ่ะ เขาดูเป็นสุภาพบุรุษดีอ่ะ”

“จริงหรอฉันดีใจกับแกด้วยนะ”

“แต่ฉันไม่กล้าบอกเขาแกต้องเป็นสะพานให้ฉันนะ”

“ได้สิเราเป็นเพื่อนกันเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล่ว”

กลับมาตอนปัจจุบัน

“ใช่ทุกเรื่อง ฉันให้อภัยได้.......แต่ไม่ใช่เรื่องอุบาทๆ แบบนี้!!”

แพรวก็ผักซอลล้มลงพร้อมกับเดินขึ้นรถออกไป

“แพรวฉันขอโทษ ได้ยินไหมฉันขอโทษ”

“คุณซอนญ่าเป็นอะไรไหมครับ”

กล้วยก็ยกตัวซอนญ่าขึ้นไปทำแผลที่ร้าน

“คุณกับแพรวพราวรู้จักกันด้วยหรอครับ”

“จ๊ะแพรวพราวเป็นเพื่อนสนิทของฉัน สนิทมากด้วย”

“แล้วทำไมแพรวต้องโกรธคุณทำร้ายร่างกายคุณขนาดนั้นด้วยอ่ะ”

“เรื่องมันซับซ้อนนายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”

หลังจากที่ทำแผลเสร็จก็ทำงานกันต่อส่วนแพรวพราวก็กลับบ้านมาด้วยความตรึงเครียด

“อ้าวใยแพรวกลับมาแล้วหรอ เป็นยั.......ไงบ้าง.....”

แพรวพราวรีบเดินขึ้นห้องไปอย่างเร็ว

“พ่อใยแพรวมันเป็นอะไรของมันอะ”

“ฉันก็อยู่กับแกแล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ? ว่าแต่แต่งตัวหล่อ แกจะไปไหน ?”

“ผมก็จะไปพักผ่อนตามประสาหนุ่มๆ”

“เอ้ออแก่ยังไม่แก แกยังไม่มีเมีย ใช่สิ”

“โอ๋ๆๆๆไม่ร้องนะ เดี๋ยวเอาเบอร์กิ๊กมาฝาก”

“เออถ้าพูดอย่างนี้ค่อยโลงใจหน่อย ไปแล้วอย่ากลับดึกนะ”

“ครับ”

ส่วนใยแพรวหรอก็นั่งร้องไห้นึกถึงวันที่เคยเป็นเพื่อนกับซอนและเรื่องเต้รักซอน

“ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอเป็นอันขาด”

หลังจากที่กล้วยทำงานเสร็จก็กลับบ้านมานั่งกินข้าวกับครอบครัว

“กล้วยวันนี้เป็นอะไร ทำไมทำหน้างงๆ”

“คือผมสงสัยอ่ะพี่”

“สงสัยไรวะไหนเล่ามาซิ”

“คือคนที่เป็นเพื่อนสนิทกันแล้วจู่ๆ ก็ทะเลาะกัน พี่ว่ามันเป็นเพราะอะไร”

“แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวไรกับเองล่ะหรือว่าเองทะเลาะกับเพื่อน”

“ไม่ใช่แล้วยายไม่ใช่”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องของแกก็เป็นเรื่องคนอื่นสิ เดี๋ยวนี้ขี้เสือกเหมือนกันนะเรา”

“โห่พี่! มันเป็นเรื่องปรกติของคนสมัยนี้ ว่าแต่พี่เถอะ เมื่อไหร่จะสวยสักที”

“อ้าวอีนี่ ฉันก็สวยแบบเซอร์ๆสิจ๊ะ”

“เซอร์อะเซอร์ได้แต่ต้องเซอร์แบบผู้หญิง ไม่ใช่ทอม”

“หน๋อยปากดีนัก มาให้พี่ตบปากซ่ะดีๆ”

“พอๆๆกินข้าวก่อนเถอะ แล้วก็รีบไปนอนพน.เองไม่มีเรียนก็ไปช่วยพี่เองเตรียมของขายแล้วกัน”

“คร้าบบบผม”

ตอนเช้าณ บริษัทของบอส มีการประชุมหาพรีเซ็นเตอร์มาเป็นนายแบบให้กับแบรนของเขา

“ตอนนี้เราต้องตกลงกันว่านายแบบจะเอาใคร”

“ผมว่าถ้าจะจ้างในแบบเป็นกระแสอยู่ตอนนี้ต้องน้องนาย น่าจะเรียกลูกค้าได้นะ”

“แต่ค่าจ้างน้องนายมันสูงเกินไปเสี่ยงต่อการขาดทุน”

“แล้วถ้าผมเสนอมาริโอ้ละ”

“คนนี้ยิ่งค่าตัวสูงกว่าน้องนายอีก”

“ไหนมีใครพอคิดได้บ้างว่าจะเอาคนไหน”

“เต้ !! น้องเต้ไง กระแสค่อนข้างมี ค่าตัวก็ถูกกว่า แถมทำงานเป็นมืออาชีพด้วยนะ”

“เออเกือบลืมคนนี้ไปเลย คุณแพรวพราวคุณช่วยดำเนินงานติดต่อน้องเต้ด้วยนะ......คิดซะว่าทำเพื่องาน”

“ได้ค่ะเดี๋ยวดิฉันจะรีบติดต่อไปเดี๋ยวนี้......ฝากด้วยนะคุณเตชิน”

“ได้ครับคุณแพรวพราว”

“ส่วนเรื่องสถานที่นั้น........”

หลังจากประชุมเสร็จก็ถึงเวลาพักกลางวัน

“แพรวพี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”

“ได้ค่ะ”

เธอก็เดินไปที่สวนหย่อม

“ตกลงเธอกับซอนญ่ายังไม่คืนดีกันอีกหรอ”

“ทำไมหนูต้องไปคืนดีกับเขาด้วย”

“เธอไม่เสียดายเวลาที่เป็นเพื่อนกันหรอ?”

“เวลาหนูเสียดายแต่หนูเสียดายความไว้ใจมากกว่า”

“เอาเถอะๆแกจะคิดยังไงมันก็เรื่องของแก”

จู่ๆก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านหน้าบริษัท

“มาแล้วจ้าข้าวแกงร้อนๆ มาแล้วจ้า”

“ใยนั่นอีกแล้วหรอ”

“ใยนั่น? พี่รู้จักเขาด้วยหรอคะ ?”

“ก็ใยทอมบอยที่พี่ขับชนไง”

“แล้วเขาเป็นไงบ้างอ่ะ?”

“ไม่ต้องห่วงหรอกใยนี่มันต้องเจกับฉัน.....พี่ขอตัวไปก่อนนะ”

จากนั้นกี่ก็เดินไปที่หน้าบริษัทเพื่อที่จะแกล้งเธอส่วนแพรวพราว ก็ดันไปเจอกล้วยกำลังส่งอาหารช่วยพี่สาว

“อ้าวเธอมาทำไรที่บริษัทนี้ละ”

“อ๋อ ผมมาช่วยพี่ขายของครับ”

“อ๋อพี่นายที่ขายของอยู่หน้าบริษัทใช่ไหม”

“โห! พี่รู้ด้วยหรอ”

“เสียงดังไปถึงหลังสวนแหน่ะ”

“หรอครับงั้นผมไปส่งของก่อนนะครับแล้วเดี๋ยวจะไปทำงาน”

“แล้วเจ้านายแกเป็นไงบ้าง?”

“พีถามทำไมอ่ะ”

“ก็แค่อยากรู้เฉยๆ”

“แกก็สบายดีบ่นคิดถึงพี่ตลอดเวลา”

แพรวพราวแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ซอนญ่ายังไม่อยากจะตัดเพื่อน

“ถ้าพี่คิดถึงเขาขนาดนี้พี่ก็ไปหาเขาสิเขาต้องดีใจแน่ๆ”

“คงไม่มีวันหรอก”

“ไม่มีวันหรือพี่ไม่ยอมเปิดใจกันแน่แต่ถ้าพี่คิดถึงเขาอยากจะฝากบอกอะไรเขา ทักเฟสมาหาผมได้นะ”

“นั่นแสดงว่าพี่ต้องขอเฟสน้องสิ”

“หรือจะให้ผมขอหละ?”

ทั้งสองต่างเขินกันและกันขนาดกล้วยที่เป็นคนบอกยังแอบเขินเลยจากนั้นแพรวพราวก็ดึกสติกลับมาจากห้วงอารมณ์เคลิ้ม

“คิดจะจีบฉันหรอ?”

“หึ้ย!! ผมไม่กล้าขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าได้ พี่จะยอมเป็นแฟนผมไหมละ”

“รอให้โตกว่านี้ก่อนเถอะเราแล้วค่อยมาจีบพี่ เลิกพูดได้แล้ว ไปทำงานซ่ะ”

“หึๆๆนี่เฟสผม ไปก่อนนะครับ”

พอให้เฟสกันเสร็จก็เดินไปทำงานต่อ

“เด็กบ้า”

ส่วนบอสก็เดินไปหาแม่ค้าทอมเพื่อที่จะต่อว่าเธอ

“เร่เข้ามาจ้าเร่เข้ามา แกงอร่อยๆ เร่เข้ามาเร็ว”

“นี่เธอ!!”

“เร่เข้ามาจ้าเร่เข้ามา....”

“โอ้ย!! เสียงของเธอมันดังไปข้างในบริษัทหมดแล้ว”

“ทำไมฉันจะเรียกลูกค้าแบบนี้ แล้วนายจะมีปัญหาอะไรไม่ทราบ”

“ก็การเรียกลูกค้าแบบนี้มันรบกวนฉัน”

“แล้วมันรบกวนคนอื่นหรอ?”

“ใช่!!”

“แต่ก็ไม่เห็นคนอื่นๆมาบ่นว่าอะไรฉันเลยนิ มีแต่คุณคนเดียว เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา!!”

“โอ้ย!!! ไม่หยุดใช่ไหม”

บอสก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรแจ้งเทศกิจ”

“นี่นาย!! จะทำอะไร”

“ก็จะโทรเรียกเทศกิจให้มาจับเธอไงละ”

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”

จากนั้นเธอก็แย่งโทรศัพท์เขาแย่งกันไปแย่งกันมา สรุป เขาล้มทับเธอ ใบหน้าที่ใกล้ชิดกันทำให้หัวใจของบุษบาเต้นเร็วผิดจังหวะ เหมือนหลุดไปในห้วงพะวงศ์ของความรัก เหมือนจะโรแมนติก แต่แล้ว

“ใยทอมบ้า!!! อี๋ๆๆๆๆ”

ทั้งสองก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับปัดฝุ่นไปในตัว

“ฉันต้องอาบน้ำกี่ครั้งวะเนี่ยถึงตัวจะหอม”

“ไอ้ผู้ชายบ้ากามมาล้มทักแล้วยังมาว่าฉันอีก”

“ก็เธอมาแย่งโทรศัพท์ฉันเองนิไม่รู้ละ ถ้าเสียงเธอดังไปถึงในบริษัทฉัน ฉันจะเรียกเทศกิจ หึ้ย!! ไปละ!!”

“รีบไปเถอะฉันเนี่ยเบื่อหน้านายเต็มทนละ รำคาญ!!”

หลังจากที่กล้วยช่วยงานพี่สาวเสร็จก็ถึงเวลาทำงานของเขา

“หวัดดีครับพี่มะนาว”

“หวัดดีจ้าน้องกล้วยวันนี้เจ้านายเข้านะ กับแฟนเธอ”

“กับแฟน?”

“นี่นายยังไม่รู้หรอว่าคุณซอนญ่ามีแฟน”

“แล้วพี่รู้จักคุณซอนญ่าได้ดีแค่ไหน”

“จริงๆพี่ก็ไม่ค่อยรู้จักนางหรอกนะ แต่นางมีเพื่อนสนิทชื่อ แพรวไรสักอย่างนี่แหละแต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว เพราะคุณเต้รักซอนญ่าจึงเกิดเป็นรัก 3 เศร้า พี่ไม่ค่อยรู้อะไรเลยจริงๆ นะ”

“เหลือแค่ชื่อเพื่อนสนิทก็รู้หมดทุกอย่างแล้วพี่”

“จริงหรอพี่ไม่ค่อยรู้เลยนะ อิอิ”

เพราะแบบนี้เองที่แพรวพราวไม่ยอมเป็นเพื่อนกับซอนญ่าเพราะเรื่องนี้เองกล้วยจะช่วยให้แพรวพราวได้เป็นเพื่อนกัซอนญ่าได้หรือไม่ ต้องติดตามต่อ ในตอนที่ 3

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2560
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2560 9:39:56 น.		1 comments
Counter : 561 Pageviews.
Share Tweet