"นิด.....กลับมาแล้วหรือลูก" เสียงของผู้เป็นแม่เปล่งออกมาด้วยความดีใจ พร้อมๆกับที่วิ่งออกไปเปิดประตูบ้าน

นิดเข้าสวมกอดแม่ด้วยความรักและคิดถึง ทั้งอบอุ่นในหัวใจ นี่จะปีนึงแล้วสินะที่เราไม่ได้กลับบ้าน

".....ชนิฎา ชนิฎา ชนิฎา...." เสียงเรียกแผ่วเบาเสมือนสายลมอันเบาบางแว่วลอยมา จากบ้านน้อยหลังเล็กในสวยสวยที่อยู่ไม่ไกล.. 

"แม่คะ..แม่ได้ยินไหม หนูได้ยินเสียงจากที่นั่น" พร้อมกับชี้ไปที่บ้านหลังนั้น

“เสียงอะไรลูก แม่ไม่ได้ยินนะ”ชญาณีตอบด้วยความงุนงง

“แต่แม่คะ...นิดได้ยินจริงๆ”ผู้เป็นลูกยังคงยืนยัน

“แม่ว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่าวันนี้แม่ทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลยนะ มีของที่ลูกชอบด้วยนะ” ผู้เป็นแม่พูดและดึงแขนของผู้เป็นลูกเข้าไปในบ้าน

ชนิฎามองตามเสียงนั้น อย่างสงสัย...รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงเรียกที่แผ่วเบา

.....................................

               ....สายลมพลิ้วไหวเบาๆผ่านแก้มอย่างละมุน นิดเดินเรื่อยๆไปตามแนวหญ้าที่พลิ้วไสวราวกับมันมีชีวิต มันโบกไหวไปมาต้อนรับเธอตลอดเส้นทางที่ผ่านเมื่อสุดทางมีสระบัวขนาดใหญ่เต็มไปด้วยดอกบัวแข่งกันชูช่อเสมือนประหนึ่งว่าดีใจที่เธอมา หญิงสาวหยุดมองด้วยความประหลาดใจ เมื่อพบว่าดอกบัวในสระนั้นมีสีฟ้าใสประดุจดังแก้วระยิบระยับสะท้อนรับกับแสงราวกลับระยับพรายบนผืนน้ำแม้แต่ใบบัวที่รองรับดอกบัวนั้นมีสีเขียวใสดั่งกับหยกส่องสว่างไปทั่วบริเวณผิวน้ำ ดอกบัวพลิ้วไหวเป็นจังหวะรับกับสายลมดูเพลินตายิ่งนัก

ชนิฎาหย่อนตัวลงนั่งบนสะพานไม้เล็กๆรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข แต่.....จู่ๆ มีกลุ่มหมอกควันสีดำลอยเข้ามาใกล้

แนวหญ้าและดอกบัวทั้งหมดกลายเป็นสีดำ!!! พร้อมกับเสียงอันน่าสะพรึง

“เธอเป็นใคร!!" เสียงใหญ่ดังกึกก้องตวาดถามเธออยู่เบื้องหลัง

ชนิฎาค่อยๆหันหน้าไปมองด้วยความหวาดกลัว….

ใบหน้าสีดำตัดกับดวงตาแดงก่ำ ร่างกายสูงใหญ่ผิดมนุษย์ถืออาวุธบางอย่างกำลังเล็งมาที่เธอ บุคคลปริศนาไม่ใช่สิ...น่าจะเป็นอสูรมากกว่ามองมาทางเธอด้วยความมาดร้ายเสมือนผู้ล่ามองเหยื่อ....

“เอ๊ะ นี่..เธอคือ.....” เสียงดังกึกก้องพูดออกมาเหมือนกับว่ารู้จักเธอมาก่อนแต่กระนั้นชนิฎากรีดร้องออกมาสุดเสียงก่อนที่จะได้ยินว่าเจ้าอสูรนั้นจะพูดอะไรต่อไป

_________________________________

“นิด นิด นิด ลูกเป็นอะไรลูก ตื่นเถอะนิด นิด”ชญาณีปลุกลูกด้วยความตกใจ