ตอนที่ 5

เสียงผิวปากดังมาจากห้องครัวภายในบ้านหลังเล็กเสียงตะหลิวที่สัมผัสกับกระทะจนดังทำให้ร่างที่วิ่งผ่านบ้านหลังน้อยๆอดแปลกใจไม่ได้..เขาหรี่ตาและมองขึ้นไปอย่างแปลกใจก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบ้านไปก็ต้องพบสิ่งแปลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนฮโยยอนได้แต่ยืนยิ้มให้กับการกระทำบางอย่างของเพื่อนสนิท.. ยืนผิวปากและวุ่นวายอยู่กับการทำอาหารเช้าเนี่ยน่ะนะคือไอ้แทวาน

“ไปกินอะไรมาถึงตื่นแต่เช้ามาทำอาหารแบบนี้...”เขาถามอย่างคาดคั้นฮโยยอนก็ได้แต่หัวเราะก่อนจะว่าตามต่อ

“อ๋อ.. กินแม่เด็กเมื่อวานมาล่ะซิกี่ยกล่ะแซ่บไหม”

“ไปไกลๆเลยไป” ตอบไปยิ้มไปราวกับว่าแทวานกำลังจะมีความรักงั้นแหละ..เอะหรือว่ามันมี!

“เขินหน้าแดงเชียวนะเว้ย แค่แซวแค่นี้เอง”

“ทำไมว่ะแล้วฉันจะตื่นมาทำอาหารบ้างไม่ได้หรือไงในเมื่อฉันก็เคยไปเรียนทำอาหารมา”

“แต่ตอนนั้นฉันเคยถามแกว่าเรียนทำไมแกบอกว่าจะเอาไว้ทำให้คุณแม่คุณพี่สะใภ้และคุณหลานแกทานคนอื่นจะไม่ได้รับสิทธิ์นั้นแม้แต่ตอนฉันพูดถึงวิคล่ะ..แกยังบอกฉันเลยว่ายิ่งแล้วใหญ่ง่ายๆเหอะใครที่แกทำอาหารให้กินจะต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้น...”แทวานไม่ปฏิเสธและเขาก็พยักหน้ายอมรับแต่โดนดี..

“แล้วไง”

“ก็ไม่แล้วไง..ผู้หญิงในห้องแกอ่ะคือคนพิเศษของแกแน่แล้วหรอแกคิดว่าการที่ใบหน้าของเธอจะเหมือนพี่สะใภ้แกอ่ะมันทำให้แกรักเธอหรือว่าเซ็กส์มันทำให้แกรักเธอ...ถ้าแกแน่ใจฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่อยากให้แกทบทวนให้ดีๆเพราะไม่อย่างนั้นแกจะหาเหตุผลอะไรไปบอกยัยวิคที่จ้องจะจับแกไม่ได้เลยไอ้คุณแทวาน”ฮโยยอนตบบ่าแทวานก่อนจะเดินเลี่ยงลงไปวิ่งตามชายหาดเพื่อออกกำลังกายในตอนเช้าดังเช่นทุกวันโดยมีแทวานมองตามไปและได้ยักไหล่อย่างไม่สนใจ

แทวานเดินมาหยุดอยู่ปลายเตียงและมองเรือนร่างหญิงสาวที่กำลังหลับใหลไม่ได้สตินอนอยู่บนเตียงใบหน้าหญิงสาวช่างหวานสวยและแสนมีเสน่ห์อดทำให้แทวานนึกถึงค่ำคืนวานที่แสนร้อนแรงทะเลชายหาด.. ยันห้องน้ำและบนเตียงซึ่งมันส่งผลให้เธอต้องหลับใหลอยู่บนเตียงนุ่มอยู่ในขณะนี้เขาวางถาดอาหารลงและทุ่มตัวลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับส่งมือไปลูบผมเธออย่างแผ่วเบาสเตฟานี่ขยับใบหน้าสวยก่อนจะพลิกกายหนีเขาจนแทวานได้แต่นึกขำน้อยๆพรางก้มใบหน้าใสหอมแก้มแดงปรั่งของเธออย่างอดใจไม่อยู่

“ตื่นมาทานอาหารเช้าได้แล้วคุณหนู..”ริมฝีปากที่กระซิบผ่านแผ่วเบาไม่พอแทวานยังขบปลายหูของเธอเพื่อกลั่นแกล้งเล็กๆจนหญิงสาวนิ่วหน้าแต่ก็ยังมีกระจิตกระใจตอบกลับเขาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่แบบนั้น

“อือ.. ก็ฟานี่เหนื่อยที่ค่ะพี่แทอยากทานก็ทานก่อนซิ”

“แนะ..อย่าดื้อซิค่ะลุกมาทานด้วยกันเถอะนะพี่อุตสาห์ลุกขึ้นไปทำแต่เช้าเลย”เขาพูดพรางยกนิ้วเขี่ยใบหน้าสวยอย่างนึกหลงใหล..

“ก็ฟานี่ไม่มีแรงจะลุกแล้วนี่ค่ะเมื่อคืนพี่แทก็....”

“พี่แททำไม.. พี่แททำอะไรฟานี่ล่ะค่ะไหนบอกให้พี่ชื่นใจหน่อยซิ”ร่างบางพลิกร่างเล็กๆพร้อมกับมองค้อนเขาอย่างเอาเรื่องเธอขยับศีรษะมานอนหนุนตักแทวานและยกมือโอบล้อมเอวเขาไว้หลวมๆอย่างออดอ้อน..

“ก็ปล้ำฟานี่ทั้งคืนไงล่ะค่ะยังจะมาถามอีก”

“แล้วฟานี่ไม่ใช่หรือไงล่ะค่ะ...”

“ชิ” เธอเงยหน้ามองแทวานอย่างเอาเรื่องจนเขาหัวเราะเสียงดัง..

“ลุกมาทานข้าวเดี๋ยวนี้ไม่งั้นพี่จะปล้ำต่อแล้วนะ”เธอส่งสายตาหวานๆก่อนจะยกมือโอบรอบลำคอแทวานรั้งมาจูบหวานๆในยามเช้าพรางว่า

“ก็ปล้ำซิค่ะฟานี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“หืมมมม แบบนี้ต้อง....”มือสากค่อยๆเลื่อนไปยังสะโพกมนของเธอที่เปลือยเปล่าพร้อมกับบีบเบาๆจนเธอสะดุ้งเฮือกริมฝีปากที่บดเบียดกันอย่างเร้าร้อนปลายลิ้นเล็กคลอเคลียส่งผ่านไปหยอกเย้าจนลิ้นของเขาตวัดเข้าไปดูดดื่มความหวานจากโพรงปากของเธอ..แทวานค่อยๆโน้มตัวเพื่อดันร่างสเตฟานี่ลงนอนหากแต่อยู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อนจนทั้งคู่ได้แต่ถอนใจ..เขาปลอบใจเธอด้วยการจุ๊บเบาๆบนแก้มใสเพื่อเป็นการขอโทษก่อนจะเดินไปเปิดประตูที่มีเพื่อนสนิทยืนอยู่ด้านหน้าพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของตนให้กับแทวาน

“ห้ามบ่นเพราะคนที่โทรมาหาฉันและขอสายแกคือเจ้าหมูตอนน้อย”

“ห๊า...”แทวานเบิกตาโตก็ใช่น่ะซิเขาจะกลัวใครไปได้ถ้าไม่ใช่คุณหลานสาวตัวดีทันที่ที่เขาเอ่ยทักทายเสียงใสๆก็โวยวายทันที

“อาวาฬน้อย อาวาฬน้อยอยู่ไหนทำไมปิดโทรศัพท์อาวาฬน้อยรู้ไหมว่ามีงานเข้าแล้วเนี่ย”

“งานเข้า งานเข้าอะไรเข้ายังไงไหนบอกอาหน่อยโวยวายดุอาแบบนี้อาจะรู้ไหมเนี่ย”

“งั้นรู้ไว้เลยนะค่ะว่ายัยวิคกี้ของอาวาฬน้อยมาที่บ้านและฟ้องคุณปู่กับคุณย่าว่าอาวาฬน้อยไปเที่ยวซื้อบริการผู้หญิงและนั้นคือสาเหตุที่เธอมาเร่งรัดให้อาวาฬน้อยแต่งงานกับเธอ”

“ก็ใช่น่ะซิค่ะขนาดนามิบอกว่าไม่เชื่อว่าอาวาฬน้อยจะทำเรื่องแบบนั้นแต่คุณปู่คุณย่าก็ยังไม่กล้าปฏิเสธไอ้รอมอตอคนนั้นได้เลย.. นามิเกลียดๆๆๆเกลียดยัยวิคและไอ้รอมอตอนั้น”ยิ่งพูดน้ำเสียงใสๆของหลานสาวก็ฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วนี่อาจะต้องรีบกลับบ้านไหม”

“ก็ต้องซิค่ะรีบๆกลับมาเคลียร์ตัวเองก่อนเลยที่สำคัญไปเคลียร์กับนังวิคด้วยนะค่ะว่าอาวาฬน้อยจะไม่ยอมแต่งงาน”

“เฮ่อ..หลานรักของอาวาฬน้อยช่วยรับหน้าคุณปู่คุณย่าให้อาวาฬน้อยก่อนนะกลับไปอาวาฬน้อยจะให้รางวัลอย่างงาม”

“อาวาฬน้อยก็เป็นแบบนี้ทุกทีล่ะนะพอเกิดเรื่องก็ให้นามิช่วยทุกที..นี่เห็นแก่ว่ามีอาคนเดียวนะเนี่ยไม่งั้นไม่ทำจริงๆด้วย”

“โธ่หลานรัก..อย่าบ่นอาวาฬน้อยเลยนะๆๆๆๆ”

“ก็ได้ แค่นี้ก็แล้วกันยังไงอาวาฬน้อยก็รีบกลับบ้านด้วยล่ะ”เขารับคำหลานรักพร้อมกับกดวางโทรศัพท์ทันทีและยื่นให้กับฮโยยอน

“ไอ้โยฉันมีอะไรจะคุยกับแกหน่อยว่ะแต่... เดี๋ยวฉันขอเคลียร์กับฟานี่ก่อนนะ”

“เอ่อ” เขารับโทรศัพท์มาจากเพื่อนซี้และหันหลังเดินออกไปแทวานหันมองใบหน้าที่นอนบูดบึ้งอยู่บนเตียงเขารู้ดีว่าเธอได้ยินในสิ่งที่เขาพูดจนหมดแล้วและถ้าเดาไม่ผิดคงได้ยินคำว่าแต่งงานอย่างแน่นอน

“ฟานี่คงเป็นแค่ผู้หญิงข้างถนนที่พี่แทอยากมีอะไรด้วยชั่วครั้งชั่วคราวสุดท้ายพี่แทก็ต้องแต่งงานอยู่ดี”เธอพูดก่อนจะบีบน้ำตาเพื่อขอความเห็นใจจากแทวานจนเขารู้สึกสงสารเธอจับใจ

“มันไม่ใช่อย่างนั้น”

“ใช่ค่ะมันใช่ เพราะก่อนที่เราจะพบกันพี่แทก็มีผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้วฟานี่เป็นแค่เด็กที่เจอกันอย่างบังเอิญไม่มีวันที่พี่แทจะสนใจหรือจะชายตามองฟานี่หรอกค่ะเด็กกะโปโลกับผู้หญิงสวยๆแบบนั้นฟานี่เทียบอะไรไม่ติดเลย”ยิ่งพูดน้ำตาของเธอยิ่งไหลเป็นทางราวกับว่ากำลังจะทำให้เขาใจอ่อนกับเธอให้จงได้..แต่งงานหรอแทวานจะไม่มีวันมีความสุขเธอจะไม่ยอมให้เขาแต่งงานและเธอจะยืมมือครอบครัวของวิคกี้เป็นคนที่ทำลายชีวิตแทวาน..หากว่าแทวานไม่ยอมแต่งงานครั้งนี้เธอเชื่อเหลือเกินว่ารัฐมนตรีผู้ที่มีเบื้องหลังเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมจะไม่มีวันปล่อยแทวานไปอย่างแน่นอน

“พี่แทฟังฟานี่ไว้นะค่ะ.. ฟานี่จะไม่มีวันยอมให้พี่แทแต่งงาน”แทวานดึงร่างหญิงสาวมาโอบกอดไว้อย่างแนบแน่นเขายกมือลูบศีรษะพร้อมกับเลื่อนหน้ามาจูบเธออย่างแผ่วเบา

“พี่ก็จะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่พี่ไม่ได้รักเด็ดขาด”เธอโอบกอดเอวเขาไว้อย่างหลวมๆใบหน้าสวยยกยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด..เธอกำลังทำให้เขาย่อยยับและตายโดยมือของคนอื่นโดยที่เธอไม่ต้องออกแรงทำเอง!

แทวานจูงมือสเตฟานี่ตลอดเวลาที่เขาพาเธอมาชมชายหาดซึ่งเป็นเกาะที่เขาเพิ่งซื้อเป็นเจ้าของด้วยเงินหลายพันล้าน แทวานพาเธอแวะชายหาดที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวพรางอธิบายให้เธอฟังด้วยใบหน้าที่แสนเปี่ยมไปด้วยความสุข

“เกาะนี้จะมีทั้งหมดสามชายหาดพี่จะเปิดให้ท่องเที่ยวสองชายหาดแล้วก็อีกชายหาดหนึ่งคือชายหาดส่วนตัวซึ่งนั้นก็คือชายหาดที่เราอยู่กัน”แทวานยิ้มหวานให้กับสเตฟานี่ที่ดูจะสนอกสนใจชายทะเลและรีสอร์ทสวยๆเสียมากกว่าในตอนนี้

“แบบนี้พี่แทก็คงจะพาสาวๆคนอื่นมาเที่ยวบ่อยน่ะซิ..บอกไว้ก่อนนะว่าฟานี่ไม่ยอมแน่ๆแค่ฟานี่เป็นเบอร์สองก็ทุกข์ใจจะแย่”เธอแสร้งว่าเพื่อดูสีหน้าของเขาหากแต่แทวานก็ยังส่งยิ้มพร้อมดึงร่างเธอมากอดอย่างเอาอกเอาใจ

“ใครว่าล่ะค่ะพี่มีฟานี่แค่คนเดียวนะนอกนั้นพี่ไม่ชายตาแลใครจริงๆสำหรับวิคพี่ไม่ได้รักเธอเลย”

“ก็พูดเอาใจตอนอยู่กับฟานี่นั้นแหละพอกับไปเจอยัยแก่นั้นฟานี่ก็ไม่มีความหมาย”

“โธ่อย่าหาเรื่องพี่เลยแค่พี่ต้องกลับไปเคลียร์เรื่องแต่งงานกับที่บ้านพี่ก็จะตายอยู่แล้ว”เขากอดเธอพร้อมว่าด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเธอกลับจนร่างหญิงสาวดึงเขามากอดอย่างแนบแน่น..

“บอกไว้ก่อนเลยนะค่ะว่าฟานี่หวงของโดยเฉพาะพี่แท”

“ค่ะพี่รู้แล้ว.. พี่ก็...” เขาอยากบอกว่า...เขารักเธอแต่คำคำนี้ควรเก็บไว้ก่อนและไม่ควรพูดพร่ำเพื่อถ้ามันยังไม่แน่ใจ!

“ฟานี่ไม่สนหรอกนะค่ะว่าพี่แทจะพูดอย่างไร... พี่แทค่ะ”เธอยังคงกอดเขาอย่างออดอ้อนตามเดิมหญิงสาวซบศีรษะลงบนอกกว้างของเขาก่อนจะเปลี่ยนเสียงพูดให้ฟังดูแสนเศร้า..

“เราไม่เคยป้องกันเลยนะค่ะ.. ฟานี่กลัวท้อง”แทวานยกมือลูบไหล่เธออย่างแผ่วเบา

“ท้องแล้วทำไมล่ะค่ะท้องเราก็มีลูกยังไงกันน่ารักดีออกลูกพี่กับฟานี่ต้องน่ารักมากแน่ๆ ดีเสียอีกพี่จะได้ไปบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าพี่กำลังจะมีลูก”เขานึกยิ้มเมื่อนึกถึงลูกของตนกับสเตฟานี่แต่เขาไม่รู้เลยว่านี่คือหนึ่งในแผนการณ์ที่เธอกำลังจะวางแผนเพื่อทำให้ตัวเขาย่อยยับเพราะคำว่าลูก!

“ขอให้ท้องจริงๆเหอะท้องไม่กลัวกลัวจะไม่ท้องน่ะซิ”ยิ่งเขาสนใจและรักลูกมากเท่าไหร่หญิงสาวก็ได้แต่สะใจมากเท่านั้น!

“ถ้าฟานี่ท้องพี่แทจะรับผิดชอบฟานี่ใช่ไหมค่ะ”

“ขนาดไม่ท้องพี่ยังอยากรับอยากรักใจแทบขาดอยู่แล้วถ้าท้องพี่คงจะตะโกนให้โลกรู้เลยว่าพี่ทำเมียท้อง”

“ขอบคุณนะค่ะ.... ฟานี่....รักพี่แทค่ะ” เธอพูดคำว่ารักแผ่วเบาเพราะนั้นไม่ใช่ความจริงใจของเธอเลยสักนิดเธอไม่เคยรักเขาเธอเกลียดเขาและจะทำทุกวิธีทางให้เขาเสียใจมากที่สุดแม้ว่าเธอจะเอาตัวเองเข้ามาแลกแต่เธอก็ไม่สนใจเพียงเพราะต้องการทำให้ตระกูลคิมย่อยยับเธอจะยอมทำทุกวิถีทาง!!

สเตฟานี่อ้อยอิ่งเมื่อแทวานจอดรถอยู่บริเวณอพาทเม้นที่เธอเช่าอยู่เขากวาดเสียตาไปจนทั่วก็พบว่าเป็นอพาทเม้นที่แลดูซ่อมซอและทรุดโทรมซึ่งไม่เหมาะสำหรับเธอเลยสักนิดเดียว..

“ฟานี่ครับ.. เดี๋ยว”แทวานไม่เคยพูดจาออดอ้อนหรือมีหางเสียงกับใครมาเนินนานแล้วและจะพูดครับก็ต่อเฉพาะคุณแม่ของเขาและทิฟฟานี่เพียงเท่านั้นเธอเบียงตัวเล็กๆพร้อมกันชะงักเท้าเพื่อจะหยุดฟังสิ่งที่เขาจะพูดขึ้นต่อ

“หันมาคุยกับพี่ก่อนซิ... ฟานี่อยู่อพาทเม้นนี้แน่นะ”เธอพรางหันหน้ามาสบตาเขาก่อนจะถอนหายใจยาวๆ..

“ก็ใช่ซิค่ะ ฟานี่เป็นเพียงแค่นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาตามหาพ่อ-กับ-แม่ที่แท้จริงเท่านั้นเองจะมีปัญญาที่ไหนไปอยู่โรงแรมดีๆล่ะค่ะ”เธอเน้นย้ำคำว่าพ่อกับแม่พร้อมกับสีตาที่เต็มไปด้วยแววตาเกลียดช่างหากแต่แทวานก็ไม่ได้สังเกตใบหน้าที่มีดวงตาแห่งความชิงชังซ่อนอยู่จึงรีบว่าเอากับเธอทันที

“เบอร์โทรศัพท์ของฟานี่อย่าเปลี่ยนนะ.. แล้วพี่จะโทรหา”พูดจบสเตฟานี่ก็ถอนหายใจทันทีเธอกำลังหลอกเขาแต่เมื่อเขาไม่หลงกลเธอจึงทำให้ร่างบางอดหงุดหงิดใจไม่ได้...

“ค่ะ”เธอพูดเสียงแข็งก่อนจะพาหุ่นอรชรอ้อนแอ่นเดินเข้าไปในอพาทเม้นที่แสนเก่าและแลดูน่ากลัวแทวานมองตามร่างหญิงสาวไปจนเธอหลับตา เขาถอนหายใจออกมาบางๆอดเสียดายไม่ได้ที่ต้องรีบกลับออกมาจากเกาะเพื่อสะสางเรื่องการแต่งงานเพราะเขาอยากอยู่กับเธอไปนานๆ...นานไปจนไม่อยากจะแยกออกจากเธอแม้สักวินาทีเดียว..

“คุณซอ” แทวานส่งเสียงเข้มทันทีให้กับโทรศัพท์เมื่อสายปลายทางรับสาย..

“ค่ะคุณวาฬ” เลขาสาวส่วนตัวตอบรับกลับมาอีกครั้ง..

“ช่วยโทรไปที่ผู้จัดการฝ่ายห้องที่โรงแรมริเวอร์ไซด์ไซแอมให้ทีและบอกว่าช่วยให้แม่บ้านไปทำความสะอาดห้องฉันเพราะฉันต้องการใช้ห้องในวันพรุ่งนี้”

“เอะคุณวาฬ.. คุณวาฬจะมาอยู่โรงแรมหรอค่ะ”

“ฉันให้ทำอะไรก็ทำเหอะนะคุณซอ.. อ่อแล้วผู้จัดการไว้ด้วยว่าเพื่อนฉันจะอยู่ที่นั้นนานหน่อยช่วยจัดแม่บ้านไว้ดูแลด้วยระหว่างที่เธออยู่ที่โรงแรม...”สรรพนามแทนบุคคลที่สามคือคำว่าเธอ..นี่เจ้านายของเธอกำลังจะพาผู้หญิงมาอยู่ที่ห้องส่วนตัวที่โรงแรมงั้นหรอ..

วางโทรศัพท์จากแทวานซอฮยอนก็โทรหาผู้จัดการฝ่ายดูแลห้องทันที..เสียงแอ๊บสาวดังขึ้นจากผู้จัดการหนุ่ม(อยากสาว)รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงสดใจ

“ครับคุณซอ”

“คุณแพนตี้ค่ะ.. ซอนะค่ะ..คุณแพนตี้ค่ะคือพรุ่งนี้คุณแทวานต้องการให้แม่บ้านไปทำความสะอาดห้องพักส่วนตัวของเธอที่โรงแรมนะค่ะ..”

“เอะ.. คุณแทจะมาอยู่ที่โรงแรมหรอค่ะ”

“อ๋อเปล่าค่ะเธอจะให้เพื่อนเธอมาอยู่แล้วก็ในระหว่างที่เพื่อนของคุณแทวานมาอยู่ช่วยจัดแม่บ้านไว้คอยทำความสะอาดด้วยนะค่ะ”

“อ๋อได้ฮ้า.. ไม่มีปัญหาเดี๋ยวแพนตี้จัดการเองฮ้า..

“ค่ะขอบคุณนะค่ะ”

“ค่ะ..อุ้ยครับ”

.

.

แทวานนั่งนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจในขณะที่หลานสาวสุดที่รักก็ต้องการฟังคำตอบออกจากปากของผู้เป็นอาอีกคน..

“วาฬเป็นอย่างที่หนูวิคพูดจริงๆหรือเปล่าลูก”ผู้เป็นแม่พูดไปพรางลูบผมแทวานไปราวกับว่าเขาคือเด็กชายตัวน้อยอย่างเมื่อวันวาน..

“จริงๆซิฮ่ะ.. วาฬไม่ได้ไปมีอะไรกับใครอย่างที่วิคพูด”

“งั้นวาฬก็ต้องแต่งงาน”

“แต่คุณพ่อ.. วาฬยังไม่พร้อม”

“ไม่พร้อมได้ยังไงอายุตั้งยี่สิบเก้าแล้วงานการพ่อก็โยนให้วาฬดูแลมาตั้งสองปีแถมวาฬก็ทำงานเก่งแบบนี้ลูกของพ่อจะไม่พร้อมได้ยังไงไหนวาฬลองบอกเหตุผลที่ไม่พร้อมกับพ่อดูถ้าเหตุผลของวาฬดีพอก็จะไม่ให้ลูกแต่งงานแต่ถ้าไม่..พ่อกับแม่จะหาฤกษ์แต่งงานระหว่างวาฬกับหนูวิคทันที”

“คุณพ่อ...”แทวานลากเสียงตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังเลยสักครั้งจะมีก็แต่ผู้เป็นพี่อย่างแทยอนเท่านั้นที่ชอบทำตัวออกนอกลู่นอกทางเสมอแต่เมื่อเติบใหญ่สิ่งที่แทวานทำให้พ่อแม่เสียใจก็คือวันที่เขาหักหาญน้ำใจของวิการณ์ดาบุตรสาวของรัฐมนตรีที่ใครๆต่างก็รู้ว่าเขามีอิทธิพลมากมายแค่ไหนหากใครทำให้เขาไม่พอใจคนคนนั้นอาจจะไม่มีโอกาสได้ยืนอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป

“วาฬ.. อย่าทำเสียงแบบนี้กับพ่อเพราะสิ่งที่ลูกทำพลาดไปมันจึงเป็นผลมาถึงทุกวันนี้และลูกจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกทำ”

“แต่วาฬเคยบอกพ่อกับแม่ไปแล้วไงว่าคืนนั้นวาฬไม่ได้มีอะไรกับวิคโดยที่เธอไม่เต็มใจเรียกง่ายๆว่าข่มขืนวาฬไม่เคยข่มขืนวิคอย่างที่วิคกล่าวหาวาฬเลย”

“แต่วาฬจะปฏิเสธพ่อไหมล่ะว่าวาฬไม่เคยมีอะไรกับหนูวิค”แทวานนิ่งเงียบไปหลังจากคืนที่วิการณ์ดาใส่ร้ายว่าเธอกับแทวานมีอะไรกันเขาก็คอยหนีห่างออกจากเธอแต่เธอกลับตามติดเขาแจจนในค่ำคืนหนึ่งวิการณ์ดาก็จัดมอมเหล้าแทวานจนเมาและเกิดมีอะไรกันจนได้ซึ่งหลังจากวันนั้นทำให้แทวานต้องตกอยู่ใต้เงารักของวิการณ์ดามาโดยตลอด

“เพราะแบบนั้นวาฬจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่วาฬทำ”

“คือวาฬต้องแต่งงานกับวิคใช่ไหมคุณพ่อคุณแม่”

“ก็ตามที่คุณปู่กับคุณย่าบอกนั้นแหละ..ผู้ชายอะไรปล่อยให้ผู้หญิงมาปล้ำแล้วจับเป็นสามี”

“นามิ”แทวานโวยวายเอากับคุณหลานสุดที่รักที่เดินย่นหน้าไม่พอใจขึ้นห้องไปอย่างสุดเซ็งจะรอฟังคุณอาสุดที่รักปฏิเสธการแต่งงานอย่างแน่วแน่เธอก็ไม่ได้ฟังซ้ำยังอ่อนไหวโลเลจนแลดูน่าเบื่อคนแบบนี้ปล่อยให้แต่งงานกับนังวิคแล้วโดนโขกสับนั้นแหละคงเหมาะสมที่สุด..เชอะนามิไม่ช่วยหรอกคอยดู!!!

เสียงเคาะประตูดังอยู่หน้าห้องนอนสีชมพูหวานหลายต่อหลายครั้งสาวผู้มีใบหน้าแสนน่ารักได้แต่ย่นหน้าก่อนจะเดินลุกไปเปิดก็เจอคุณอาสุดที่รักยืนพิงกำแพงและจ้องหน้าขอความเห็นใจ

“นามิไปบอกคุณปู่ให้อาหน่อยดิว่าอาไม่อยากแต่งงานกับวิค”นามิมองค้อนพร้อมสะบัดบ๊อบเดินมาทิ้งตัวลงนั่งยังที่นอนและกดเกมส์ในไอแพดต่อไปไม่สนใจอาตัวดีที่กำลังเดินนิ่วหน้ามาทิ้งตัวนั่งลงเคียงข้างหลานสาว

“นะนามินะๆๆๆๆๆ”

“ก็อาวาฬน้อยบอกเองว่าวันนั้นไม่ได้ไปมีอะไรกับยายนั้นแล้วทำไมวันต่อๆมาถึงไปมีเพราะอาวาฬน้อยทำตัวเองความอยากไม่เข้าท่าเลยทำให้ได้เมียไม่ได้เรื่องสมนามิไม่ช่วยอาวาฬน้อยหรอก”

“แต่....” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบด้วยซ้ำ!!!

“ไม่ต้องมาแต่เลยนะนามิไม่อยากฟังแล้วเนี่ยอยู่ๆก็หนีไปเที่ยวจนคุณปู่คุณย่าไม่มีเพื่อนอยู่บ้านนามิก็เลยต้องมาเฝ้าอย่างใกล้ชิด..คอยดูเหอะถ้านามิกลับไปแล้วน้องหนูน้อยจำเสียงนามิไม่ได้ล่ะก็นามิจะโทษอาวาฬน้อย”

“เออๆๆๆ อาอ่ะทำอะไรก็ผิดแล้วล่ะตอนนี้”

“ก็ใช่น่ะซิออกไปเลยไป้นามิจะเล่นเกมส์อย่ามารบกวนนามิ”โดนหลานเมินอย่างจริงจังแทวานก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับเดินคอตกออกจากห้อง..หากแต่เมื่อเขาคิดอะไรบางอย่างได้ก็รีบกดโทรศัพท์โทรออกทันที..

เธอหลับตาพริ้มอยู่ในอ้างอาบน้ำด้วยความรู้สึกผ่อนคลายโรงแรมห้าดาวใจกลางกรุงแบบนี้แสนสะดวกจนเธอไม่อยากจะลุกไปไหนแต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจนหญิงสาวค่อยๆลืมตาและเอื้อมมือไปหยิบพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างเจ้าเล่ห์

“คิดถึงฟานี่หรอค่ะ” เธอหยอดเสียงหวานลงไปในโทรศัพท์..

“ร้อนไหมค่ะ.. พี่เห็นว่าห้องที่ฟานี่อยู่ไม่มีแอร์พี่เป็นห่วง”

“ห่วงตัวเองดีกว่าไหมค่ะตกลงว่าเรื่องงานแต่งพี่แทเคลียร์ได้ใช่ไหม”

“คือ...” เขาอึกอักทันที..ก่อนจะกลับจากเกาะแทวานบอกกับสเตฟานี่ว่ามีบางสิ่งที่อยากบอกกับเธอแต่สิ่งนั้นเขาจะต้องเคลียร์ปัญหาของตัวเองให้จบลงเสียก่อนเมื่อสิ่งที่ต้องการไม่ได้เป็นไปตามที่คิดแทวานจึงไม่กล้าเอ่ยปากบอกกับหล่อน!

“พี่คิดถึงฟานี่พรุ่งนี้พี่จะไปรับฟานี่มาทานข้าวและ...พี่มีอะไรบางอย่างอยากจะให้เราดูไปกับพี่นะ”

“แต่ฟานี่...”
“ฟานี่ครับ..นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ.. พรุ่งนี้จะมารับฟานี่กี่โมง”

“อืมมมมม สักบ่ายๆก็แล้วกันถึงแล้วพี่จะโทรหา”

“ไม่ได้ค่ะบอกเวลามาเลยฟานี่อยากทราบ”เธอคาดคั้นเอาเวลาจากเขาก็เพราะโรงแรมกับอพาทเม้นที่เธอไปโกหกแทวานอยู่ห่างจากกันตั้งหลายนาทีไปผิดเวลาเดี๋ยวก็โดนเขาจับได้กันพอดี

“งั้นบ่ายโมงตรงเลยก็แล้วกัน”

“ก็ได้ค่ะ.. แล้วฟานี่จะรอแค่นี้นะค่ะ”น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่สนใจทำแทวานห่อเหี่ยวลงไปทันที..นี่เธอคงไม่ได้รักเขาจริงๆแล้วล่ะ...แทวานควรจะดีใจไม่ใช่หรือที่ได้ยินเสียงเธอแต่ทำไมน้ำเสียงและคำพูดของเธอทำเขาหัวใจเต้นช้าลงละเนี่ย

.
.

Create Date : 01 มิถุนายน 2555
Last Update : 1 มิถุนายน 2555 12:51:02 น.		1 comments
Counter : 803 Pageviews.
Share Tweet