ตอนที่ 17

ล๊อคห้องเอง..ไล่เอง... งอนเอง.. โกรธเขาเอง... สุดท้ายก็.. แพ้ใจตัวเอง..สเตฟานี่นอนกระสับกระส่ายได้พักเดียวเมื่อเห็นว่าเสียงเงียบลงก็ค่อยๆลุกเดินมายังระเบียงพร้อมกับเปิดม่านเพื่อหาร่างแทวานก็พบว่าเขานอนหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว..ก็แน่ล่ะซินี่มันตีสามแล้วนะจะให้เขามาเคาะกระจกเรียกป่าวๆก็ไม่ใช่..สู้นอนหลับท่ามกลางกองทัพยุงก็คงจะดีเสียกว่ามิใช่หรือ

.
.

เขายกมือเกาใบหน้าใสครั้งแล้วครั้งเล่า...รู้สึกนอนไม่ค่อยหลับ เดี๋ยวตบที่ใบหน้า เดี๋ยวตามแขนตามขาพร้อมกับเสียง หวี่ๆ..ที่ดังอยู่รอบใบหูจนน่าเบื่อทั้งไม่ได้นอนทั้งโดนยุงกัดพอฟ้าสางเขาก็ได้แต่ขึ้นไปนั่งบนราวระเบียงด้วยใบหน้าบวมเป่งแดงกร่ำไปรอยกลมๆอยู่หลายจุด.. โธ่จะเป็นไข้เลือดออกไหมนะ T.T

.
.

“..............”
“..............”

“โธ่พี่วาฬ” แค่เห็นหน้าใสๆ แดงเป็นจุดเล็กๆหลายดวงจนหน้าบวมน้ำตาของสาวสวยก็หยดแหมะๆ ด้วยความสงสาร..เธอจะทรมานพี่วาฬน้อยของเธอไปถึงไหน..

“สเตฟขอโทษ” เธอว่าเสียงอ่อย.. แต่นางมารในร่างเธอก็คิดขึ้นได้..ก็เขาไม่ใช่หรอที่โทรศัพท์กับยัยแฟนเก่า มันก็ดีแล้วที่จะต้องนอนอยู่แบบนี้

ใบหน้าใสแสนน่ารักค่อยๆกระพริบตาถี่ขึ้นจนลืมในที่สุด..เมื่อพบใบหน้าสวยที่อยู่ห่างกันเพียงแค่ปลายจมูกกำลังสบตามาที่เขาแทวานก็ค่อยๆแบะปากร้องไห้ราวกับเด็กชายตัวน้อย...ก็น้อยใจนี่ฮ่ะ.... น้อยใจที่สุด

“แงงงงงงงงงงงงงง ฟานี่ใจร้าย... ทำไมทำกับวาฬได้ลงคอ..ดูซิวาฬตัวแดงไปหมดแล้ว”

Create Date : 29 พฤษภาคม 2555
Last Update : 29 พฤษภาคม 2555 21:11:55 น.		4 comments
Counter : 723 Pageviews.
Share Tweet