โจทย์ตะพาบ 180 : แบ่งปัน แบ่งปัน เวลา9:42 AM วันจันทร์ที่ 12มิถุนายน พ.ศ. 2560 เป็นเวลาที่ฉันควรจะต้องนั่งอยู่ในการประชุมยามเช้าและทำหน้าที่ตามอาชีพที่บริษัทว่าจ้างแต่ความเป็นจริง... ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในร้านกาแฟเล็ก ๆที่เปิดคู่กับสถานบริการทำความสะอาดรถยนต์ เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้าที่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะมานั่งตรงนี้เพื่อพิมพ์เรื่องบางอย่างแบ่งปันให้พวกคุณอ่านในโจทย์ตะพาบครั้งนี้หรอกด้วยความสัตย์จริง ตอนที่โจทย์ออก ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันจะเขียนอะไรและขออภัยที่ไม่ได้ส่งการบ้านหัวข้อดาวรุ่ง ขอโทษขอโพยกันไปแล้ว กลับมาที่เก้าอี้ตัวที่ฉันนั่งต่อในเช้าวันนี้ ฉันตื่นนอนตามเวลาปกติ ชงชา ต้มกาแฟ อาบน้ำแต่งตัวและถักเปียให้ลูกสาวเพื่อไปโรงเรียน(เปียวันนี้ก็ไม่สวยงามเท่าไหร่สำหรับแม่ที่ไม่ถนัดการถักผมให้ลูกสาว) จากนั้นขับรถออกไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้ววกกลับเส้นทางที่จะนำตัวเองไปทำงานต่ออีกเก้าชั่วโมงข้างหน้า...ในระหว่างที่ฉันขับรถ ความคิดต่าง ๆ ก็มักประดังประเดเข้ามา...สายตาที่มองถนนนั้นทำงานประสานกับสมองครึ่งหนึ่งที่คอยระวังความปลอดภัยแต่อีกครึ่งหนึ่งก็คิดเรื่องของเมื่อวานและเมื่อวันก่อน... ย้อนไปเมื่อวันเสาร์เช้า...ซึ่งเป็นเสาร์ที่เป็นวันหยุด... หากใครทำงานแบบหยุดเสาร์เว้นเสาร์คงจะรู้ว่าเสาร์ที่หยุดนั้นวิเศษแค่ไหนและเสาร์นี้ ฉันมีนัดตรวจสุขภาพประจำปีหาความผิดปกติของร่างกายที่ฉันใช้มันเกือบครึ่งปีที่ผ่านมา...การตรวจสุขภาพเป็นไปอย่างสงบและสันติ ฉันพกหนังสือเล่มใหม่ไปอ่านระหว่างรอด้วย...เรื่องความลับนางฟ้า ของคุณโตมร ทุกอย่างเหมือนจะเป็นปกติสุขกระทั่งมีข้อความทางไลน์จากบุคคลที่ฉันไม่อยากเห็นไม่อยากอ่านเลยไม่ว่าจะเป็นวันธรรมดาหรือวันหยุด...ไลน์จากเจ้านายชาวญี่ปุ่น... ในเช้าวันเสาร์ วันหยุดที่ฉันกำลังรอคิวตรวจสุภาพ... ข้อความทางไลน์บอกว่า...ให้ฉันเปลี่ยนกำหนดการจองห้องพักของประธานกลุ่มที่จองไว้เมื่อสองวันก่อน...ซึ่งการจองครั้งแรก...ฉันก็ได้ข้อความคำสั่งจากไลน์ในเวลาค่ำนอกเวลางาน...แล้วนั้นครั้งนี้... ข้อความทางไลน์บอกว่าให้ฉันเปลี่ยนกำหนดการด่วน...เช้าวันเสาร์ที่ควรจะสงบพลันหายไปทันที... ฉันสูดลมหายใจลึก รู้ตัวว่ากำลังโกรธเป็นความโกรธที่อัดอั้น ระบายให้ใครฟังไม่ได้ ฉันกดหมายเลขของโรงแรมและแจ้งเปลี่ยนกำหนดการทันทีตามคำสั่งที่ขึ้นต้นด้วยคำว่าขอร้อง...จากนั้นจึงส่งไลน์ไปบอกว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายเรียบร้อยแล้ว....ในเช้าวันเสาร์... ไม่กี่วินาทีต่อมา...มีไลน์ตอบกลับมาถามคำถามมากมายที่รบกวนจิตใจแต่ไม่สามารถตอบกลับไปว่าฉันไม่พอใจ... ฉันทำตามคำสั่งที่ส่งมาทางแอพพลิเคชั่น... หากฉันบอกว่าฉันเกลียดไลน์ จะผิดปกติไหม...ฉันไม่ได้บอกว่าไม่อยากใกล้ใคร หรือเชื่อมต่อกับใคร แต่ฉันพึงใจที่จะเป็นฝ่ายลากตัวเองไปเชื่อมกับใครก็ตามในเวลาและโอกาสที่ฉันต้องการ... โอเค... ฉันผ่านความโกรธนั้นมาได้แล้ว ในวันต่อมา... วันอาทิตย์ ฉันยังคงทำหน้าที่ในคราบของแม่ลูกสองรับส่งลูกเรียนพิเศษและพาลูก ๆ ไปซื้อหนูแฮมเสตอร์ตัวใหม่แทนตัวเก่าตายไปสองตัวโดยไม่ทราบสาเหตุ... สามีของดิฉันได้ปลาตัวใหม่ด้วยเช่นกันเป็นปลามังกรทองตัวเล็ก แน่นอนว่าไม่ได้หยุดที่ปลา....ปลาต้องการตู้ให้มันได้อยู่อาศัย.... เรื่องซื้อปลากับตู้ไม่หนักใจเท่าการหาที่วางในบ้านที่มีแต่ของเก่าเก็บ และยังไม่ได้รับการคัดเลือกสิ่งที่ใช้(จริง)กับสิ่งที่ควรบริจาคหรือทิ้ง(แต่ยังไม่ทำเพราะเสียดาย) ในช่วงหลังนี้ ฉันชอบการทำบ้านให้โล่งฉันมักจะหาโอกาสคัดแยกสิ่งของที่ไม่ใช้แล้วออก...แน่นอนว่าพวกมันจะถูกส่งต่อให้กับบุคคลที่ต้องการกว่าฉัน เสื้อผ้า หนังสือมันยังมีคุณค่าสำหรับคนที่ต้องการ และฉันคิดว่ามันจะเป็นประโยชน์กว่าที่จะหวงแหนไว้ในตู้เสื้อผ้าหรือชั้นหนังสือ... การแบ่งปันเป็นสิ่งที่ฉันชอบ ...แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกอย่างที่ฉันอยากแบ่งปันหรอกนะ... การหาที่วางตู้ปลาตู้ใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับฉันเลย... ที่ไม่ง่ายเพราะการเปลี่ยนที่ทางของในบ้าน หรือการเคลียร์อะไรบางอย่างออกไปนั้นต้องผ่านการพิจารณาของ“ผู้(ยิ่ง)ใหญ่ในบ้าน” ฉันขอใช้คำนั้น... เพราะฉันรู้สึกอย่างนั้นจริง...ฉันเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์ ปักกวาดเช็ดถูฝุ่นที่อยู่ตามใต้ตู้โต๊ะเก้าอี้แกะกล่องฝุ่นจับหรือถุงพลาสติกที่ถูกผูกมัดปากไว้แล้วพบว่าของส่วนมากไม่ถูกนำมาใช้... แม้แต่จะจับต้องก็ไม่เคยรวมถึงเสื้อผ้าชุดเก่าที่แขวนอยู่บนราวเก่าที่กำลังพังลงในไม่ช้า... แต่ฉันรู้ว่าที่ทำไปนั้นสิ้นเปลืองพลังงานและความรู้สึกไปมหาศาลเมื่อ“ผู้(ยิ่ง)ใหญ่ในบ้านไม่พอใจและจับสิ่งของทุกอย่างกลับไปเหมือนเดิม รวมถึงเสื้อผ้าที่ฉันมองว่าไม่มีทางได้ลงจากไม้แขวนมาใส่จริง... บ่อยครั้งที่ฉันคิดว่า ... ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน...ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือที่ทำงาน.... ฉันรู้สึกแปลกแยก และไม่เข้าใจคนรอบตัว...แม้ฉันจะรู้ว่าพวกเขาคิดอย่างไร แต่ฉันก็มิอาจเข้าใจเลย.... ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาไม่คิดถึงความรู้สึกของฉันบ้าง... ความเงียบและไม่ตอบโต้กำลังเป็นระเบิดลูกใหญ่ที่หากไม่ได้ระบาย...ฉันคิดว่าตัวเองคงเป็นบ้าไปสักวัน... ฉันว่าฉันเข้าใจความรู้สึกของคนใกล้บ้านะ... เราเลื่อนเวลามาสู่เช้าวันจันทร์...เวลา 7:15 ฉันขับรถมาจนเกือบใกล้บริษัทแต่ฉันตัดสินใจหยุดรถข้างทาง มือจับโทรศัพท์ในใจคิดว่าฉันควรจะทำอย่างไรกับตัวเองในช่วงเวลาที่มีระเบิดเวลาลูกใหญ่ในหัว...ฉันคิดถึงถุงใส่หนังสือนิทานหลายเล่มที่ฉันคักแยกออกจากชั้นของลูก...มันอยู่หลังรถตั้งแต่เมื่อวานเย็น ฉันยกใส่รถไว้และคิดว่าจะนำมาแบ่งปันให้กับคนที่บริษัทเผื่อว่าจะมีใครอยากนำพวกมันกลับบ้านไปให้ลูกหลานอ่าน... แต่...ฉันยังไม่พร้อมเจอเจ้านายที่เป็นคนต้นเหตุให้ฉันปวดหัวในเช้าวันเสาร์และฉันอยากหาทางปลดเปลื้องเอาอารมณ์คุกรุ่นจากตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันเสียความรู้สึกในบ้าน... ฉันพิมพ์ข้อความในไลน์... ขอลาค่ะ ปวดหัวเนื้อตัวปวดเมื่อย หากหายดีจะกลับไปทำงานช่วงบ่าย... กดส่งให้เจ้านาย ข้อความตอบกลับ.... รับทราบ ขอให้หายดี จากนั้น ฉันเบนหัวรถ ขับตรงไปยังมูลนิธิคุณพ่อเรย์... ด้วยความตั้งใจที่จะนำหนังสือนิทานไปแบ่งปันให้กับคนที่ฉันคิดว่าพวกเขาต้องการ และฉันก็ต้องการพวกเขา... เจ้าหน้าที่ออกมาต้อนรับฉัน...ช่วยหิ้วถุงนิทานแสนหนักอึ้ง... และฉันก็ได้คุย...ได้ฟังเรื่องราวที่พวกเขาพร้อมจะแบ่งปันให้อย่างเต็มที่ เรื่องราวของเด็กกำพร้า... ถูกทอดทิ้ง...พ่อแม่ไม่พร้อม... น้ำใจของผู้คน ฉันฟังด้วยความตั้งใจ หาความรู้และรับเอาประสบการณ์ที่ช่วยปรับอารมณ์ให้เปิดโล่งจากภาวะเมฆฝน... ฉันแบ่งปันของให้พวกเขาเพื่อให้พวกเขาแบ่งปันเรื่องเล่าให้ฉัน... ใช่.... ฉันชอบเรื่องเล่า...เรื่องเล่าทำให้ฉันหลุดจากอัตตามากมายที่ปรุงแต่งขึ้น ยังมีเวลาเหลือก่อนที่ฉันจะเข้างานในช่วงบ่าย... ฉันเลือกใช้เวลาที่เหลือพิมพ์บันทึกสำหรับเป็นการบ้านโจทย์ตะพาบหัวข้อแบ่งปัน...ในร้านกาแฟร้านเล็ก ๆ... อีกไม่นานรถของฉันที่มีฝุ่นจับหนาก็จะสะอาดใสพร้อมให้ฉันได้ใช้วิ่งสู่เส้นทางชีวิตที่ยังคงมีความซ้ำซากจำเจวนเวียนไปมา... แต่ฉันรู้ว่ามันจะพาฉันไปหาเรื่องเล่าจากใครก็ตามที่ทำให้ชีวิตฉันมีความสุขและมีคุณค่าที่จะอยู่ต่อในวันพรุ่งนี้เพื่อได้ฟังเรื่องเล่า...และเพื่อให้ฉันได้เล่าเรื่อง... การแบ่งปันที่ฉันชอบมากที่สุด...คือการแบ่งปันเรื่องราวทั้งหลายนั่นเอง...   Create Date : 12 มิถุนายน 2560 14 comments Last Update : 8 กันยายน 2560 17:00:30 น. Counter : 2533 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณเรียวรุ้ง, คุณหอมกร, คุณซองขาวเบอร์ 9, คุณอุ้มสี

สวัสดีค่ะ.. แวะมาอ่านเรื่องราวดีดี ด้วยคนคะ   โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ ) 12 มิถุนายน 2560 16:56:04 น.

เขียนเรื่องจริงจากใจได้ดีมากนะคะ หลายคนมักประสบเหตุการณ์เช่นนี้ และหลายคนนั้นอาจไม่โชคดีเท่าคุณที่คิดได้เอง ก่อนจะระเบิดอารมณ์ออกมา เป็นข้อคิดที่ดีมาก มาตามหาเรื่องที่แล้วจนคิดว่า น่าจะยังไม่ได้เขียนเรื่องนี้ แล้วจะมาใหม่ค่ะ   โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 12 มิถุนายน 2560 17:26:40 น.

พูดยากเรื่องกำหนดการ เราเป็นแค่ลูกจ้าง แต่หลายๆ ครั้งมันก็น่าคิดเหมือนกันว่ามันเกินไปมั้ย ผมก็เคยเจอวันเสาร์ตอนเที่ยงคืนกว่า เราก็ลุกมาแก้ปัญหา อาทิตย์ตีสองถึงตีสี่ กว่าจะหลับได้ตีห้า เจ็ดโมงต้องลุก จะบ้าตาย   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 13 มิถุนายน 2560 11:13:54 น.

สวัสดีค่ะ เรื่องงานที่มานอกเวลางานเราก็ไม่ชอบนะ แต่พอดีงานของเราไม่มีอะไรที่ต้องเร่งรีบ ถ้ามีไลน์จากลูกค้าส่งมาช่วงนอกเหนือเวลางาน บางทีเราก็แค่มองๆ แล้วปล่อยไว้อย่างนั้นไม่กดเข้าไปดู พอถึงช่วงเวลาทำงานถึงกดเข้าไปอ่านไลน์ อีกอย่างเราบอกลูกค้าเลยว่าถ้ารีบด่วนใช้โทรศัพท์บริษัทค่ะ อย่าไลน์เพราะไม่ได้อ่านตลอด แต่งานของคุณเราก็เข้าใจแหละทำอย่างเราไม่ได้หรอก ยังไงเป็นเราก็ต้องรับต้องจัดการแม้ว่าจะนอกเหนือเวลางานก็ตาม สู้ๆนะคะคุณแม่ลูกสอง เรื่องกำจัดข้าวของในบ้าน บ้านเราก็มีปัญหาเหมือนกัน คนนี้ทิ้ง คนนั้นจะเก็บ555555555 บ้านหลังใหญ่แค่ไหนก็ไม่พอเก็บ ของบางอย่างไม่ใช้หรอกนานเท่าไหร่ก็ไม่ใช้ พอทิ้งปุ๊ป ความต้องการใช้มาปั๊ป บางทีเก็บจนลืมว่าเก็บไว้ที่ไหน จะใช้หาไม่ได้อีกล่ะ ซื้อใหม่สิคะจะเหลือเรอะ ว่าแล้วก็เหนื่อย ชลบุรีมามี่คลับ Literature Blog   โดย: เรียวรุ้ง 14 มิถุนายน 2560 10:41:30 น.

แวะมาเยี่ยมค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 12 กรกฎาคม 2560 9:53:27 น.

ชลบุรีมามี่คลับ Literature Blog ดู Blog เขียนได้อารมณ์ร่วมมากค่ะ   โดย: หอมกร 6 กันยายน 2560 7:54:54 น.

เข้าใจเลยค่ะ แม่ซองฯ ไม่ได้ทำงานนอกบ้าน แต่เป็นแม่บ้านแบบเต็มตัว ปัญหาในบ้านจิปาถะ เหนื่อยกายและเหนื่อยใจ หน้าที่หลายอย่าง น่าเห็นใจคนทำงานนอกบ้านด้วยค่ะ หยุดเสาร์อาทิตย์ คิดว่าจะได้เคลียร์เรื่องในบ้านมาก กลับมีปัญหาจุกจิกจากงานประจำ คิดแล้วก็เหนื่อยแทนเลยค่ะ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 9 กันยายน 2560 20:28:48 น.

มาอ่านและมาโหวตค่ะ   โดย: อุ้มสี 3 ตุลาคม 2560 13:26:10 น.

มาอ่านผลงานตะพาบครับ ได้แบ่งปันหลายเรื่องเลยนะครับ   โดย: สองแผ่นดิน 19 ตุลาคม 2560 14:55:00 น.

สวัสดีปีใหม่ครับ   โดย: กะว่าก๋า 1 มกราคม 2561 7:59:38 น.

สวัสดีปีใหม่คะ ขอให้มีความสุข สมหวังดั่งปรารถนา มีความเบิกบานทั้งใจกาย สุขภาพแข็งแรง นะคะ ^^ *~..แวะมาทักทายจ๊ะ..ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..~* ..HappY BrightDaY..   โดย: *~ต้นกล้า...ของหัวใจ~* 3 มกราคม 2561 14:49:33 น.

ฮัลโหลเทสกลับบ้านมาเขียนบล็อกกันต่อเร็ว วววว   โดย: เป็ดสวรรค์ 17 พฤษภาคม 2561 18:29:23 น.

ขอบคุณที่แบ่งปันเหมือนกัน กด Like ให้เลยค่ะ   โดย: อุ้มสี 26 มิถุนายน 2561 9:49:48 น.

เขียนเกี่ยวกับอารมณ์ของความกดดันได้ยอดเยี่ยมมากค่ะน้องบุ๋ม   โดย: ดอยสะเก็ด 1 สิงหาคม 2561 22:18:04 น.