ความอ่อนแอของหัวใจ

3 ปีที่เราไม่ได้ติดต่อกัน ฉันพยายามและพยายามไม่ติดต่อ ไม่พูดคุย ไม่อยากรับรู้ ไม่อยาก ไม่อยากอะไร ใด ใด ทั้งนั้น
โทรมาก็ไม่รับ โทรมาก็ด่าไป แม้ใจจะไม่เคยลืม คิดถึงแค่ไหน ยังไง ก็ต้องหยุดความรู้สึกเหล่านั้นไว้

ฉันยังคงพร่ำเพ้อ แอบร้องไห้ คิดถึงเธอ แม้จะมีคนข้างๆ อยู่แล้ว ฉันรู้ว่า ฉันเลว เลวมากที่สุด ฉันรู้ตัวดี
แต่ความรู้สึกของหัวใจมันมีมากกว่า ความเห็นตัวมันมีมากกว่า ฉันไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวเหล่านี้ให้ใครเข้าใจได้ยังไง
เล่าไป พูดไป มันเหมือนเป็นการเข้าข้างตัวเอง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นไปแล้ว
พรุ่งนี้จะเป็นยังไง ตอบไม่ได้ ไม่รู้ สับสน ปวดหัว มึนงง ฉันบอกอาการที่เกิดขึ้นไม่ถูกว่า เป็นยังไง

คืนก่อนที่เขาโทรมาหาฉัน ฉันไม่ได้รับ เขาโทรกลับมาวันนี้..เราคุยกัน แม้จะพยายามย้ำต่อกันว่า " อย่า "
เราอย่าเจอกัน เราอย่าคุยกัน เพราะเราทั้ง 2 รู้ถึงความรู้สึกนั้นดีว่า เรารู้สึกอะไร ยังไงกันอยู่
อย่าจุดไฟ อย่าหาเรื่อง อย่าหาเหตุ..เราคุยกันไปเกือบชั่วโมง บทสรุปจบมาทีว่า " ออกมาเจอหน่อยได้ไหม "
" ไม่สะดวก แฟนกำลังจะกลับมาแล้ว " เราตอบไป
แต่ได้ 15 นาทีนะ ฉันโทรไปบอกคนของฉันว่า ฉันจะออกไปธุระกับเพื่อนแป๊ปนึงนะ

เราออกไปเจอกันมา 3 ปีที่เราไม่ได้เจอกัน ฉันโหยหา โหยหาความรู้สึกของอ้อมกอดนั้น ในนาทีแรกที่ได้เจอ
ฉันเดินเข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับหอมแก้มเขา น้ำตาอยากจะไหลออกมาให้ได้ ไม่ได้สิ ฉันต้องเข้มแข็ง..
แต่กลับเป็นเขาซะเองที่น้ำตาไหลก่อนฉัน.. บ้าดีว่ะ
เจอกันเพื่อร้องไห้ ให้กันทำไมวะ เรานั่งคุยกัน ถามเรื่องสุข ทุกข์ ของแต่ละคน เขาต่อว่าฉัน ว่ามีแฟนใหม่ทำไม?
3 ปีนะ ฉันควรอยู่คนเดียวเหรอ? ฉันถามเขากลับไป..
ไม่มีคำตอบ มีแต่น้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมาจากตา.. พบเพื่อเศร้า พบไมวะ ฉันถามตัวเอง
เรากอดกัน เขาจูบฉัน..พอแล้ว ฉันไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้ว แม้ความรู้สึกที่มีมันจะมีมากเท่าไหร่ก็ตาม

เขาถามฉันว่า " เราเลิกกัน..ทั้งๆ ที่เรารักกัน ทำไม "
ฉันตอบเขากลับไปว่า " เพราะคำว่า ครอบครัวไง เพราะความจริง ชีวิตจริงไง "
เราน้ำตาไหลด้วยกันทั้งคู่..


เราอย่าเจอกันเลย..เขาบอกกับฉันมา
ฉันตอบเขากลับไปว่า..แน่ใจเหรอกับสิ่งที่พูดออกมา บอกมาสิ ว่าคุณไม่ได้รักเราแล้ว...

เขาตอบไม่ได้ ฉันไม่รู้เลย พรุ่งนี้จะเป็นยังไง แค่เสียงโทรศัพท์จากเขาดังขึ้นมา น้ำตาก็ร่วงแล้ว ฉันไม่รู้จะพูดอะไร
แค่เสียงที่ได้ยิน ก็ทำเอาน้ำตาร่วงไปจนถึงไหน ไหนแล้ว

วันนี้ที่เขียน..เหมือนเป็นการแก้ตัว เหมือนฉันเห็นแก่ตัว เข้าข้างตัวเอง แต่วันนี้ที่มาเขียน เพราะต้องการระบาย
ฉันไม่สามารถเราเรื่องนี้ให้ใครฟังได้ แม้กระทั่งเพื่อนสนิท..เพราะฉันอาย อายกับความหวังดีของคนเหล่านั้นมีให้ฉัน
ฉันโง่เอง ดื้อเอง เลือกทำอะไรที่เลวและงี่เง่าเอง

ฉันมันบ้า ฉันแม่งบ้า...

Create Date : 17 ตุลาคม 2555		2 comments
Last Update : 17 ตุลาคม 2555 13:24:09 น.
Counter : 1135 Pageviews.
Share Tweet