เสน่ห์ภูเก็ตยามค่ำคืน

เช้าเมื่อวาน ฉันตื่นมาตั้งแต่ตี 5 หลังจากเมื่อคืน ท่องเวปหาข้อมูลจะไปพีพี
โทรไปถามบางบริษัทพูดหมาไม่แดก อารมณ์เสีย กูจ่ายตังค์นะเว้ย อย่ามาพูดจาแบบนี้กับกู กูมีสิทธิ์ไม่จ่าย ไม่เลือกมึงนะ
แม้โอกาสจะไปมีน้อย แต่การบริการคุณควรมีมารยาทกว่านี้ โทรไปหลายบริษัทจนเจอบริษัทสุดท้าย
เป็นเสียงหนุ่มใต้รับโทรศัพท์ ให้ข้อมูลได้ดีมากจนประทับใจ ฉันเดินลงไปโอนเงินหน้าโรงแรม เพื่อจองทัวร์นั้น
หนุ่มใต้นั้นบอกว่า " พรุ่งนี้ 7 โมงเช้าจะมีรถตู้ไปรับหน้าโรงแรมนะครับ "

เช้าฉันตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตี 5 ด้วยเพราะไหนจะแต่งตัว แต่งหน้าอีกต้องใช้เวลาเยอะ เพราะไม่สวย
ลงมาจากห้องหม่ำอาหารเช้าได้ 2 คำ คือไข่ดาว 2 ใบทีเดียว
โรงแรมโทรมาบอกว่า รถตู้มารับแล้ว ฉันวิ่งตื้อ ออกมาด้วยกลัวรถตู้ไม่รอ เดินขึ้นรถไป เพื่อนร่วมทริปมีแต่ฝรั่ง

รถตู้พามาถึง ท่าเรือรัษฎา ฉันจำได้ว่า ตั้งแต่ลงรถตู้มา ไม่มีใครใดใด พูดภาษาไทยกับฉันสักคน
ฉันได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบแต่ก็ฟัง ไม่ตอบโต้ ลงเรือแล้ว ฝรั่งเยอะมาก ฉันให้เจ้าหน้าที่ลากกระเป๋าฉันไปเก็บให้ด้วย
เพราะคืนนี้ฉันจะพักในเมือง ฉันนั่งเรือไปเรื่อยๆ มีคนไทยถามฉันว่า " มาคนเดียวหรอคะ "
ฉันพยักหน้าแล้วยิ้ม

สักพักไกด์เดินมาแนะนำรายละเอียดการเดินทางว่าจะไปหยุดตรงไหน ดำน้ำตรงไหน ทานอาหารตรงไหน
" Hi Madam !!#@$%?&*%$# "
ฉันยิ้มและบอกไปว่า " คนไทยค่ะ "
" โอ๊ววว ขอโทษครับ ผมไม่รู้เลยว่าคนไทย ดูไม่รู้เลยว่าคนไทย "
ฉันยิ้มรับ คงเพราะฉันแต่งตัวแรง เกินที่จะเป็นคนไทยมั้ง เลยไม่มีใครคิดว่าคนไทยและอีกอย่างคงไปเที่ยวคนเดียวด้วยแร่ะ
เลยทำให้หลายๆ คนคิดว่า คนไทยคงไม่ทำ ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วย
ฉันนั่งเรือมาประมาณ 2 ชั่วโมง มาถึงเกาะพีพี พีพีสวยมาก สวยจนหลงเสน่ห์เลยก็ว่าได้ น้ำทะเล สวยมาก
ใส สี ธรรมชาติรอบข้างสวยจนนึกว่า ถ้ามีใครมาด้วย คงรู้สึกอบอุ่นมากกว่านี้แน่เลย...

เรือจอดให้ดำน้ำ เล่นน้ำ ฉันยืนมองแล้วคิดกับตัวเองว่า ชิโยเอ๊ย ถ้าลงไปจะเรื่องใหญ่สำหรับหล่อนเลยนะ
ไหนจะต้องแต่งหน้าใหม่ ไหนจะต้องเปียก ไหนจะดำ ไหนจะ บรา บรา บรา
สรุปยืนมอง มองดูเค้าเล่นน้ำกัน เพราะขนาดออกมากลางทะเลขนาดนี้ ฉันแทบจะอาบครีมกันแดด แล้วลงไปเล่นน้ำแบบนั้น
ไม่เกิดขึ้นกับฉันซะหล่ะ

พีพี สวยมาก ฉันได้แวะทานข้าว ที่พีพีดอน สวยฝรั่งเยอะ คนไทยน้อยมาก คงเพราะด้วยราคา ทุกอย่างแทบจับไม่ลง
แต่สวย ใครที่มาภูเก็ต กระบี่ ควรมาที่นี่เพราะสวยมาก
ไกด์ยังคงวนเวียนมาทักทายฉันด้วยภาษาอังกฤษ เหมือนเดิม ยิ้มค่ะ อยากพูดไร พูดไป ขี้เกียจบอกหละว่า คนไทย

ฉันกลับจาก พีพี มาถึงภูเก็ตด้วยเวลา 17.00 น. เข้าที่พัก โอ๊วว ที่พักที่เลือกห่างไกลจากตัวเมืองพอสมควร
ตัวเมืองของฉันคือ ไกลจากตลาด แต่อยู่ในบริเวณตัวเมือง แต่ก็ดี เงียบ ดี สงบดี ฉันว่าโรงแรมเห็นฉันมาคนเดียวแน่เลย
เลยเลือกห้องให้ฉันข้างในสุด และเงียบสุด ฉันปลีกวิเวกอะไรเช่นนี้ ฉันบอกตัวเอง เตียงใหญ่มาก นอนดิ้นได้สบาย

ฉันเดินหมุนอยู่ในห้องพักประมาณชั่วโมงกว่า เดินเปิดหาข้อมูลจะเช่ารถ ถ้าเช่ารถขับฉันจะคุ้มเหรอ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว
เช่ามอไซค์ขี่เล่นดีกว่า แต่จะขี่ได้เหรอวะ แต่งตัวขนาดนี้ เอาวะ ลองดู
ฉันขี่มอไซค์ไปเรื่อยๆ ตามป้ายที่บอก ภูเก็ตถ้าไปยังจุดชมวิว ค่อนข้างเปลี่ยว ฉันไปได้ถึงตรงที่คิดว่าปลอดภัย
เพราะมืดแล้ว กลัวด้วย

ลืมบอกไปว่า ด้วยความที่คิดว่า คนท้องถิ่นจะต้องมีมิตรไมตรีที่ดี ตอนฉันได้รถออกมาจากโรงแรม
ฉันถามข้อมูลน้องผู้ชายคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในโรงแรมว่า " น้องคะ เลิกงานกี่โมง พาเที่ยวหน่อยได้ไหม "
" ได้ครับ อีกสักพักผมจะเลิกแล้ว "
สักพักก็แลกเบอร์กัน ฉันโทรหาน้องเค้าแล้วบอกว่า ช่วยพาไปถนนที่มีตึกเก่าของภูเก็ตที่เป็น ชิโน-โปรตุเกส หน่อย
น้องทำหน้า งงๆ แต่ก็บอกว่า ไปที่ไกลๆ ก่อนไหม ฉันก็เออ ออ ไปด้วย
น้องพาฉันขี่มอไซค์มาถึง แหลมพรหมเทพ อืม กลางคืนมืดน่ากลัวดีแท้เน้อ ชิโย เอ๊ย
ฉันบอก " กลับเหอะ มันมืด "
" กลัวผมหรอ ไว้ใจคนบ้างก็ได้นะครับ "
" อ้อ ป่าว แค่มันมืด กลัวอย่างอื่นมากกว่า "
" พี่ครับ พี่ชืออะไรครับ จะให้ผมเรียกว่า อะไร "
" เรียกอะไรก็ได้ พี่ก็ได้ หรืออยากให้ชื่ออะไรก็เรียก "
" พี่ครับ ขอจับมือหน่อยได้ไหมครับ "
เอาหละกู เข้าเมืองตาหลิ่วหละ ทำไงดีวะ เลยตามเลย
แต่กำมือแน่นเลยนะ พร้อมชก ตลอดเวลา ถ้าทำอะไรกู

สักพัก ฉันแสร้งเดินออกไปทางอื่น มือเลยได้ปล่อยไป
" พี่ครับ พี่ทำไม มาเที่ยวคนเดียวหละครับ ไม่มีแฟนหรอ "
" อืมมมมม ถ้าบอกไม่มีจะเชื่อไหม "
" ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง อายุขนาดนี้ ไม่มีจริงหรอ "
ฉันหัวเราะ และไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนั้น

ฉันรู้สึกได้ว่า เด็กคนนี้กำลังยื้อเวลาไม่ให้ฉันกลับโรงแรม ฉันบอกกับเค้าไปว่า " กลับเหอะ ง่วงนอนแล้ว ไว้พรุ่งนี้พี่ขี่รถเที่ยวเอง "
" จะกลับแล้วหรอครับ แวะบ้างผมก่อนไหม มีน้องชายผมอยู่ด้วย "
" ไม่จำเป็นมั้ง เพราะพี่ไม่รู้จะแวะทำไม "
" พี่กลัวผมขนาดนั้นเลยหรอ "
" ไม่ได้กลัว แต่ก็ไม่ควรไว้ใจใคร "
" พี่ครับ ผมชอบพี่ครับ "
" ตลก "
" ไม่ตลกครับ ผมพูดจริง "

ฉันทำเป็นไม่ได้ยินและไม่สนใจสิ่งที่น้องเค้าทำเหมือนว่าฉันเป็นคู่รักสักคน ไร้สาระสิ้นดี ผู้ชายมันรักมันชอบ
ใครได้ง่ายขนาดนี้เลยหรอวะ...ไม่ใช่น้องเค้าหน้าตาแย่นะ ก็โอเคใช้ได้ตามสไตค์วัยรุ่นยุคใหม่
แต่...ฉันเบื่อและเอียนผู้ชายมาก ฉันจึงไม่ได้สนใจอะไร

ฉันส่งน้องเค้าเสร็จแล้ว ก่อนกลับน้องเค้าพูดกับฉันว่า
" พี่ครับ ผมไม่เคยเจอผู้หญิงแบบพี่เลยครับ ที่ระวังตัว หวงตัว กลัวได้ทุกอย่าง ไม่ไว้ใจใครแบบพี่
กลับไปกรุงเทพแล้ว ผมโทรหาได้ไหมครับ คิดถึงผมบ้างนะครับ "

ฉันตอบกลับไปแบบแผ่วเบาว่า " ตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป งานยุ่งมากเป็นเวลา 3 เดือน อีกอย่าง คงไม่จำเป็น
ต้องคิดถึงมั้ง เพราะไม่รู้จะคิดถึงด้วยเหตุผลอะไร "

ขอบคุณสำหรับมิตรภาพดีดี ที่หยิบยื่นมาให้นะ หนุ่มน้อย แต่ตอนนี้ ใจมันเคว้งคว้าง โลดแล่น เกินกว่าจะคิดอะไร
เกี่ยวกับความรัก...
ฉันไม่รู้สึก ไม่อยากได้อะไรเลย เพราะฉันวางมาตรฐานผู้ชายของฉันไว้สูงมาก ถ้าเป็นผู้ชาย มันคงรู้สึก
กระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับใครก็ได้ แต่..สำหรับฉัน
ฉันมองข้ามเรื่องนั้นไปได้โดยเอาความคิดที่ ดีไม่ดี มากลบล้างความรู้สึกของฮอร์โมนนั้น

ฉันไม่ชอบให้ความหวังใคร ฉันจะผละหนีได้เสมอ ถ้าใครมาจู่โจมและบอกความรู้สึกอะไรแบบนี้กับฉัน

ชีวิตยังเป็นของฉัน..ฉันขอเดินคนเดียว นอนคนเดียว กินคนเดียว แบบนี้ไปก่อน เรื่องอื่น..
ยังไม่คิดอะไรเลย

Create Date : 30 กันยายน 2553		9 comments
Last Update : 30 กันยายน 2553 8:14:36 น.
Counter : 1066 Pageviews.
Share Tweet