Bloggang.com : ใครหล่ะ...จะอยากขึ้นคาน : มาถึงจนได้...ลอนดอน

มาถึงจนได้...ลอนดอน

ต้องนั่งเครื่อง 12 ชม ได้ที่นั่งติดกับจอทีวี ยืดขาได้นิดเดียว แต่ก็ยังดีกว่าที่นั่งอื่ ๆ ได้ยืดขายาวหน่อยก็จริงถ้านั่งติดกระจกเวลาจะลุกออกมาเข้าห้องน้ำ ต้องปลุกให้คนนั่งอยู่นอกลุกขึ้น เกรงใจเค๊า แต่ถ้านั่งนอกก็ต้องคอยลุกให้คนอื่นอีก สรุปว่าเที่ยวหลังนั่งแบบนี้อ่ะดีแล้ว ไม่ต้องยุ่งกะใคร
ตอนอยู่บนเครื่องเค๊ามีอาหารให้สองมือ มือแรกตอนเครื่องออกมาประมาณชั่วโมงนึง แต่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้ มื้อที่สองเป็นอาหารเช้า เสริฟก่อนเครืองลง 2 ชม. ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงของเมืองไทย หน้าตาก็เป็นแบบเนี๊ย

ก้าวแรก ที่สนามบิน heathrow วุ่นวายชิบ เลยไม่ได้มีเวลาถายรูป ได้มาถ่ายอีกทีตอนออกมาข้างนอก นี่เป็นคนขับรถที่มารับก็ช้า ไม่พูดซักคำ แก่ว่ะ!!! จะช่วยยกกระเป๋าตูไหวมั๊ยวะเนี่ย แต่เฮ้ย มันยกได้ว่ะ พอตอนลงจากรถมันบ่นเรื่องกระเป๋าหนัก พอให้ตังป6ปอนด์ ดันมาเรียกตู ดาลิ๊งค์ ฮ่วย มารู้ทีหลังว่าที่ให้มันอ่ะเป็นเหรียญ 2 ปอนด์ 3เหรียญ ตอนแรกนึกว่าเหรียญ1ปอนด์โว๊ยย เซ็งงงง ไม่อยากคูณ70 มันเจ็บใจ