เกริ่นก่อนเวิ่นเว้อ(นี่ก็ศัพท์คนรุ่นใหม่) ว่า หนูแดงมีกุนซือหรือปราชญ์ในบ้านเป็นทั้งผู้ทรงคุณวุฒิและวัยวุฒิทางภาษาไทยส่วนตัว เท่ห์มั้ยล่ะ อะไรๆในชีวิตดิฉัน มีแต่สิ่งของและบุคคลากรส่วนตัวทั้งนั้น........จะบอกว่ามันเครียดนะ เพราะบุคคลากรแต่ละท่าน ห้ามแตะ!!!!!!

เนื่องจากมีแม่เป็นครูภาษาไทย ตั้งแต่เล็กๆเป็นเด็กน้อย แม่จะส่งเสริมทักษะการใช้ภาษาและความกล้าแสดงออกของยัยลูกสาวด้วยการส่งประกวดต่างๆ เรียกได้ว่าเจนสนามประลองวิชาการภาษาไทยมาตั้งแต่เล็กๆ โดยส่วนมากที่ทำได้ดีคือ การพูดและการเขียนความเรียง(ร้อยแก้ว) ส่วนร้อยกรอง(โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน)ยัยลูกสาวขาดศิลปะทางอารมณ์เลยไม่เกิด 

ปัญหาเพิ่งมาเกิดเมื่อวานนี้ ขณะที่ยัยลูกสาวกำลังง่วนกับการแก้ไขNotebook Netbook และ PC (Personal Computer) 

คุณนายแม่  "ชัชชษา" (เรียกแบบนี้เวลาที่องค์กำลังจะประทับ) 

หนูแดง       "คะแม่......"

คุณนายแม่  "เดี๋ยวนี้ทำไมหนูเขียนอะไรไม่คิดถึงคนรุ่นใหม่เลย ไม่ดีเลยนะ"

หนูแดง       "คืออะไรคะ"

คุณนายแม่   "นี่น่ะ ลงไปได้ยังไง มันเป็นภาษาพูดบ้าง แสลงก็มาก อรรถรสหายไปมากเลย"

คุณนายแม่พูดพลางส่ง โน๊ท10.1 มาให้หนูแดงดูเป็นหลักฐาน (แม่อ่านบล็อคด้วยว่ะ)

ืื

รับมาอ่าน แล้วอธิบาย แม่ก็เข้าใจ แต่ก็ยังมีเหน็บว่า เพราะคนยุคนี้คิดแบบนี้ ภาษาไทยเลยกร่อนคำไปบ้าง เปลี่ยนความหมายบ้าง เกิดศัพท์ใหม่ความหมายใหม่ ศัพท์เก่าความหมายใหม่ วุ่นวายไปหมดในความรู้สึกของแม่นั่นล่ะ ซึ่งอธิบายไปพลาง วุ่นวายกับวิกฤติตรงหน้าสี่ห้าเครื่องไปพลาง เฮ้อ เหนื่อยปาก 

จนกระทั่งเมื่อเช้านี้(เมื่อไม่กี่ชม.ที่ผ่านมานี่ล่ะ) ได้รับผลงานในแบบรูปเล่มของข้าราชการครูที่ทำขึ้นเพื่อใช้เป็นเอกสารประกอบการพิจารณาเลื่อนวิทยฐานะ หนูแดงรับมาไม่อยากบอกเลยว่า รับมาแบบหน้ามืดๆ งานเยอะอยู่แล้วยังจะเอามาตรวจเพื่ออะไรนี่ดิฉัน

แค่เปิดปกอ่านคำนำ แทบจะเอาปาทิ้งเลย ...... 

จริงๆนะ ในความรู้สึกแรกคิดแบบนี้จริงๆ เงยหน้ามองเจ้าของผลงานเลยว่า "คุณเป็นครูภาษาไทย คุณเขียนเอกสารประกอบผลงานเชิงวิชาการได้แค่นี้หรอ?"

ไม่อยากจะบอกว่า เพียงแค่คำนำ ถ้าหนูแดงเป็นนักวิชาการที่ตรวจผลงานก็ไม่ให้ผ่านแล้ว เพราะเป็นผลงานทางวิชาการวิชาภาษาไทยด้วยสิ 

เริ่มเข้าใจในสิ่งที่แม่พูดเมื่อวาน เหมือยไสยศาสตร์จะมีจริง เมื่อวานนี้แม่เพิ่งบ่นหนูแดงไป วันนี้เจอกับตัวจึงรู้ว่า มันเป็นจริงอย่างที่แม่บอก

ในเชิงวิชาการ งานเขียนจะต้องเป็นภาษาราชการ ภาษาเขียนจะต้องถูกต้องตามราชบัณฑิตสถาน แต่ถ้าเป็นงานเขียนที่เขียนมาในรูปแบบเนื้อหาลักษณะเดียวกับการเขียน Blog จะอยู่ในรูปแบบงานเขียนเชิงสร้างสรรค์แยกย่อยประเภทตามเนื้อหาของบล็อคไป 

แต่ก็ยังมีเถียงในใจ ถ้าเขียนเรียบๆ ไม่มีการเล่นคำ ไม่มีการถามตอบ เช่น....

คำว่า  "ใช่ไหม"  กับ  "ใช่มั้ย" 

รูปแบบของคำทำให้จินตนาการไปถึงเสียง(ธรรมชาติการรับรู้ของมนุษย์) ความน่าเสพของบล็อคจะหดหายไปรึเปล่า นี่คือในความคิดของหนูแดง ซึ่งก็ตอบไม่ได้ ว่าคิดอะไรนักหนา

เพราะฉนั้นที่เวิ่นร่ายมานี่ อาจจะเป็นเหมือนแค่การบอกเล่าเก้าสิบเกี่ยวกับความคิดตัวเองกับการใช้ภาษาไทย แต่ถ้าถามว่า ทำไมไม่เขียนไปตามตัวตนของตัวเอง (เออ.....นั่นดิ)

ก็คงต้องตอบว่า ก็เขียนเหมือนเดิมล่ะค่ะ เขียนตามที่สมองและหัวใจสั่งงาน อิอิ (หยอดคำหวาน) เพราะคิดเองว่า การใช้ภาษา อยู่ที่การนำไปใช้กับ.......ด้วย 

เราใช้กับใคร

เราใช้ที่ไหน 

เราใช้เมื่อไหร่

จะว่าไป การใช้ภาษาก็คงไม่ต่างกับเสื้อผ้าที่เราสวมใส่ ถูกต้องเหมาะสม และถูกกาลเทศะ เหมือนที่คำเปรียบเทียบว่า สำเนียงส่อภาษา กริยาส่อสกุล นั่นล่ะค่ะ