ความรัก เงิน พนักงานออฟฟิศ และร้านอาหารตามสั่ง (ต่อ)

เหตุที่ผมสมัครใจลาออกจากงานประจำนั้น…
ทั้งความคิดและความรู้สึกคงคลับคล้ายคลับคลากับหลายๆ คนในห้องนี้
เวลาร่วมสิบกว่าปีที่ก้มหน้างุดๆ งกๆ อีหลุกขลุกขลุ่ยทำงาน
กระทั่งอายุล่วงสามสิบกว่าๆ ชีวิตช่างอีหลุยฉุยแฉกและยากหาแก่นสาร
บางคราต้องค้อมหัวยอมรับคำตำหนิติเตียนที่ลึกๆ แล้วความผิดแค่ขี้ปะติ๋ว
บางทีต้องโอนอ่อนคล้อยตามเพื่อให้เข้ากับเพื่อนร่วมงานที่แสนงี่เง่า
ไม่เข้าท่า
ผสานกับความที่ผมเริ่มอิ่มตัว เบื่อหน่าย จำเจ
ไร้พลังสร้างสรรค์ หมดไฟทำงานดื้อๆ
กอปรกับต้องตื่นแต่อรุณรุ่งเพื่อกระวีกระวาดไปตอกบัตรให้ทันเวลาเข้างาน
เฉลี่ยเฉพาะเวลาที่ต้องกระหืดกระหอบเร่งรีบออกจากที่พักไปยังออฟฟิศ
และจากออฟฟิศกลับที่พักก็ตกร่วมๆ ๔ – ๕ ชั่วโมง/ต่อวัน
(ไม่อยากคิดเป็นเดือน!)
ซึ่งเป็นเวลาที่ต้องห้อยโหนหรือไม่ก็สัปหงกบนรถโดยสารประจำทาง
โอ้! เวรกรรมปางไหนหนอที่ผมต้องใช้เวลาเดินทางมากขนาดนี้---
สูญเสียทั้งเวลา ทั้งเงินค่ารถ ที่แย่ที่สุดคือสุขภาพจิตพลอยเสียไปด้วย

อีกประเด็นหนึ่งที่ผมลาออก
ก็เพื่อเปิดโอกาสให้คนรุ่นใหม่ๆ ได้เข้ามาทำงานบ้าง
จะไปไยไพหรือพิรี้พิไรกับตำแหน่งงานที่ไม่จีรังยั่งยืนทำไมกัน---
คนเก่าไป คนใหม่มา ตลอดจนคอมพิวเตอร์ โต๊ะทำงาน เก้าอี้ ฯ
ถ้าเราไม่ได้นั่ง วันหนึ่งก็ต้องมีคนอื่นมานั่งหรือจับจองเป็นเจ้าของอยู่ดี
มันเป็นวัฏจักรกงล้อที่หมุนๆ ไป ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าสถาพรหรอก
สุดท้ายคือวันเวลาของผมสำหรับการเป็นมนุษย์เงินเดือนนั้นอันตรธานเรียบแล้ว
ในเมื่อใจมันหมด เหนื่อยล้า หน่ายแหนง
หัวใจมันร้อนรุ่มและเรียกร้องให้เลือกเสียที
ครั้นจะให้ฝืนทนทำงานต่อไปก็เป็นการหลอกตัวเองเปล่าๆ
ทั้งเป็นการเอาเปรียบบริษัทและเพื่อนร่วมงานอย่างน่าละอายยิ่ง...

แม้นลึกๆ ในใจ... ผมจะรู้สึกและตระหนักเช่นนั้น
แต่จู่ๆ จะให้วู่วามผลีผลามลาออกแล้วมานั่งตกงาน ว่างเปล่า หงอยเหงา
หรือถอนหายใจทิ้งไปวันๆ โดยที่ไม่ก่อเกิดคุณค่าอันใดๆ แก่ชีวิต
ที่สำคัญผมตั้งมั่นแน่วแน่ว่าจะไม่หวนกลับเข้าสู่ระบบการเป็นมนุษย์เงินเดือนอีก
ผมจึงจำเป็นต้องใคร่ครวญหาทางออก
ไตร่ตรองถึงหนทางเป็นเจ้านายตัวเอง
ครุ่นคิดว่าจะประกอบอาชีพเช่นไร เพื่อให้มีรายได้ประทังชีวิตและอยู่รอดได้
เพราะรายจ่ายต่อเดือนนั้น... มันฉายชัดแจ่มแจ้งและคอยเตือนกระตุกเสมอ
เรียกแบบโก้ๆ เจือดัดจริตนิดๆ ก็คือภาระหรือความรับผิดชอบนี่แหละ...

ที่สุด; ผมจึงวางแผนการลาออกอยู่เงียบๆ
แล้วหมั่นท่องเว็บต่างๆ เพื่อหาความรู้
ดูช่องทาง ศึกษาคนที่เคยออกมาค้าขาย พินิศทำเล คำนึงถึงต้นทุน
กล่าวได้ว่าผมล็อกออนที พลันต้องอ่านโน่นอ่านนี่
แวบไปครูพักลักจำเว็บหนึ่ง
แล้วคลิกพรวดไปตะลึงลานตาลุกวาวกับตัวเลขรายได้อีกเว็บหนึ่ง
จากนั้นก็หวาดหวั่นแลหมองหม่นกับคนที่ทำมาค้าขายขาดทุนอีกเว็บหนึ่ง---

ช่วงที่ตัดสินใจว่าจะลาออกเพื่อสุ่มเสี่ยงหาอาชีพอิสระทำนั้น
นับว่าเป็นห้วงจังหวะที่ต้องคิดหนัก ประเมินความเป็นไปต่างๆ นานา
บางคราถึงครั้นต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่า “โอ้! เราคิดดีจริงๆ แล้วหรือ?”
“นี่เป็นการเดิมพันชีวิตทั้งชีวิตเลยนะ”
และ “ถ้าพลาด...จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย?”
ทว่าทั้งนี้ทั้งนั้นถ้ามัวลังเล ปอดแหก ยึกยื้อ ปริวิตก ขลาดเขลา
กลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด หวั่นในสิ่งที่ยังไม่ลงมือทำ อิดออดและอ่อนแอ
ชีวิตนี้คงต้องเป็นลูกจ้างต่อไป หัวใจก็ถูกพันธนาการเรื่อยไป....

ร้านอาหารตามสั่ง--- ผมสาบานและสารภาพเลยว่า....
ไม่เคยมีความคิดในสมองที่จะต้องมาลงทุนเพื่อทำอาชีพขายอาหารสักแวบ
จริงๆ ผมตั้งใจมั่นเหมาะว่าอยากจะเปิดร้านขายเสื้อผ้า
กางเกงยีนส์ กระเป๋า รองเท้า
หรือไม่ก็พวกของกิฟต์ช็อป และสินค้าแฮนด์เมดมากกว่า
อีกทางเลือกหนึ่งก็คือร่วมหุ้นกับเพื่อนๆ เปิดร้านเหล้าให้รู้แล้วรู้รอดเลย
แต่ด้วยความรักที่แสนยิ่งใหญ่ อลังการ วิจิตร และบริสุทธิ์ของแม่—
เฮ้อ! พูดถึงแม่แล้ว...
ผมพิมพ์ไม่ออกเลย มันไม่รู้จะเรียงร้อยถ้อยคำจาระไนเช่นไร
ปุบปับผมก็สูญสิ้นประโยคที่จะบอกกล่าวถึงความรัก
และความห่วงใยที่แม่มีต่อลูก
ซึ่งจุดนี้เองที่ทำให้ผมเขียนหรือพิมพ์ต่อไปไม่ไหว
จึงทำให้งานเขียนชิ้นนี้ล่าช้ามหันต์…

ร้านอาหารตามสั่ง--- ผมค้างคาประโยคตรงนี้ไว้หลายวันทีเดียว
คล้ายคนโง่เขลาอับจนที่เรียบเรียงประเด็นไม่ถูก
ไม่รู้จะเริ่มต้นไปในท่วงทำนองใด
เหตุหลักๆ ที่ผมเลือกมาทำร้านอาหารตามสั่งก็เพราะ...
คำเตือนที่หวังดีของแม่นั่นเอง
อย่างน้อยอาหารก็เป็นปัจจัยหลักของการดำรงชีวิต
ทุกคนต้องกินข้าว ต้องบริโภคอาหาร
หากให้ไปลงทุนขายเสื้อค้าหรือลงสินค้าพวกกิฟต์ช็อป
ยังไงๆ ก็ต้องเสียเงินซื้อข้าวกินแหงๆ
แต่ถ้าทำร้านอาหารตามสั่ง เราสามารถกินไปในตัวได้เลย
ไม่ต้องไปซื้ออาหารใครกิน
ยิ่งถ้าเสื้อผ้าขายไม่ดี ของกิฟต์ช็อปดันขายไม่ออก
หรือสินค้าแฮนด์เมดเกิดขายยาก
แม้ว่าสินค้าพวกนี้ไม่เน่าไม่เสีย
ทว่าก็ต้องตามยุคสมัย อินเทรนด์ และปรับเปลี่ยนตลอด
โอกาสเห็นกำไรคงหนาวๆ ร้อนๆ
ยิ่งทำเลไม่ดีมีหวังเอวังวิเวกจนอาจวอดวายดับวูบโดยง่าย

ขณะที่เงินลงทุนของผมก็จำกัดจำเขี่ย
ทั้งต้องคิดหน้าคิดหลังอย่างเจียมตัวที่สุด
จึงจำเป็นต้องฉุกคิดก่อนที่สถานการณ์จะฉุกละหุก
กระทั่งทำให้ชีวิตปราชัยเป็นหนี้
เมื่อได้รับโอวาทและถ้อยปรารถจากบุพการี
ที่ทำให้ผมพลันสดับตรับฟังอย่างตรึกตรอง
ในที่สุดแม่ของผมก็เดินทางจากต่างจังหวัดมายังกรุงเทพฯ
แล้วก็ปรึกษาหารือกัน
ด้วยความที่แม่เป็นแม่ค้าขายอาหารมาก่อน
ทั้งขายข้าวแกง ก๋วยเตี๋ยว หรืออาหารตามสั่ง
แม่ล้วนทำมาหมด
ฉะนั้นประสบการณ์อันยาวนานตรงนี้ของแม่จึงมีค่ามหาศาลต่อผมในวันนี้

เมื่อหัวข้อที่จะเลือกเกี่ยวกับเรื่องปากท้อง ฉะนั้น...
ผมจะขายอาหารไรดีล่ะ?
แล้วอินเตอร์เน็ตก็คือกุญแจแสนสปรีดรวดเร็วในการไขหาคำตอบ---
ที่สุด; ผมก็เจอคนที่ลงประกาศเซ้งร้านอาหารตามสั่งเจ้าหนึ่งในราคา ๕ หมื่น
รายละเอียดที่โพสต์ไว้น่าสนใจ เปิดเผย
ทั้งบอกให้ไปดูร้านก่อนที่จะตัดสินใจ
ทำเลก็เยี่ยมและใกล้ที่พักผมด้วย มีการการันตีรายได้ต่อวันหลัก ๓ – ๔ พัน
เวลาขายก็บ่ายๆ จนถึง ๔ ทุ่ม บ๊ะ! ไม่ต้องตื่นเช้านี่หวา—ผมชอบ
ผมกับแม่จึงตัดสินใจไปดูร้านฯ และพูดคุยกับเจ้าของถึงเหตุผลที่จะเซ้ง
หลังจากนั้นผมก็ยังแวะเวียนไปสังเกตการณ์ช่วงเวลาที่คนมากินเยอะๆ อีก ๓ ครั้ง
เพื่อความมั่นใจว่าเขาขายได้จริงๆ
ขายได้วันละเท่าไร? ค่าเช่า + น้ำ + ไฟ ต่อเดือนตกกี่บาท?
ค่าของสด ผัก และวัตถุดิบต่อวันประมาณไหน? เ
ฉลี่ยเดือนหนึ่งน่าจะกำไรเท่าไร?
และถ้ามีกำไรจริงๆ ไยถึงประกาศเซ้งล่ะ? ---
และผมก็ได้รับคำตอบจากปากคนเซ้ง
ซึ่งระหว่างนั้นก็มีคนมาดูร้านฯ อีก ๔ – ๕ เจ้า
ซึ่งเป็นการโหมไฟให้ผมต้องรีบตัดสินใจเสียที
ผมจะมัวชักช้า นิ่งนอนใจ และคิดมากคงไม่ทันการณ์แน่
สถานการณ์หลายด้านก็เร่งเร้าด้วย
ไม่รู้ว่าคนอื่นที่มาดูหรือคุยกับคนเซ้งจะคิดเห็นประการใดกัน
เกิดคนอื่นเซ้งไปก่อนผมล่ะ?

ช่วงนั้นผมยังทำงานประจำอยู่...
แม่ก็สนับสนุนเรื่องร้านอาหารที่ไปดูกัน
อีกประเด็นหนึ่งคือแถวนั้นอพาร์ตเมนต์ผุดเป็นดอกเห็ด
และพลุ่งพล่านมากมายด้วยนักศึกษา
ทำเล... ถือว่าใช้ได้เชียว ลูกค้าไม่ได้สถิตถาวร
(เรียนจบก็แยกย้ายไปตามทางของตน)
จึงหมุนเวียนเปลี่ยนหน้ากัน ซึ่
งส่วนใหญ่พวกนักศึกษาคงไม่หุงข้าวหรือทำกับข้าวกินเองแน่
ทั้งวัยเรียนก็ไม่ใช่วัยหารายได้เอง
การจะเห็นค่าของเงินย่อมไม่คำนึงหรือคิดมาก
ยิ่งเป็นเรื่องกินย่อมจ่ายได้สบาย...
เสื้อผ้าไม่ซื้อไม่เป็นไร แต่ถ้าท้องร้องนี่สิ ต้องกิน...
เมื่อคิดสะระตะถ้วนถี่ ถึงเวลาตัดสินใจเสียที ที่สุดผมก็รับเซ้งร้านอาหารตามสั่งร้านนี้

ด้วยความโลภมาก คิดว่าตัวเองไหว
อยากมีรายรับสองทาง และใคร่อยากคืนทุนที่เซ้งเร็วๆ
ผมพลันคิดว่าจะทำงานประจำให้ถึงสิ้นปี ๒๕๕๑
และหวังโบนัสติดปลายนวมบ้าง
ส่วนร้านอาหารฯ แม่ก็อาสาจะดูแลให้
เพราะแม่มีประสบการณ์ตรงนี้ ขณะที่ผมไม่มี
“จับปลาสองมือ” เดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๑ ผมจึงยังทำงานประจำ
และแม่ไปบริหารร้านฯ
โดยที่ผมจ้างแม่ครัว ๑ คน และเด็กช่วยอีก ๑ คน
นี่จึงเป็นรายจ่ายค่าจ้างที่ลดทอนกำไร
ที่สุดผมก็ยืนหยัดไม่ไหว ด้วยต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน
เลิกงานก็ไปช่วยที่ร้านอาหาร
เสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ได้หยุดเพราะเป็นช่วงวันที่ขายดี
ถือเป็นช่วงที่กอบโกยเงินก็ว่าได้
ฉะนั้นกว่าจะปิดร้านฯ กลับห้อง ทำบัญชี เข้านอน แทบจะเที่ยงคืน
หรือไม่ก็ตีหนึ่ง
จึงเป็นเหตุให้ผมไปทำงานสายบ่อย สมองจึงเบลอๆ
ร่างกายก็อ่อนเพลีย หัวใจก็จมละเหี่ย
ไหนผมจะเอาแม่มาลำบากลำบนกับผมอีก
ท่านอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดก็ดีๆ เพลินๆ อยู่แล้ว
ทว่านี่ผมกลับเอาแม่มาช่วย เอาท่านมาเหนื่อย
ดีหน่อยที่แม่พอมีความสุขยามได้ทำได้ขาย
ผสานกับความรักและความห่วงใยที่มีต่อลูกแย่ๆ อย่างผมด้วยกระมัง

ตลอด ๑ เดือนกว่าที่ผ่านมา...
การออกมาค้าขายทำให้ผมได้เรียนรู้และตระหนักมากขึ้น
โลกในความคิดกับโลกแห่งความจริง มันต่างเวอร์ชั่นกันเลย
เหมือนที่หลายๆ คนว่าไว้เปี๊ยบ
ออกมาทำเองนี่แสนเหนื่อย แทบไม่มีเวลาส่วนตัว
บางทีถึงกลับท้อ อยากเลิก และหันไปหาอาชีพอื่นทำด้วยซ้ำ
ครั้นจะถอดใจศิโรราบง่ายๆ ก็เร็วไป ถึงขั้นนี้ต้องลุยให้เต็มที่สักตั้ง
ยิ่งช่วงนี้ยอดขายกลับต่ำลงๆ เลยทำให้ต้องคิดหนัก ต้องหาทางประคองตัว
ยอมรับอย่างไม่อายเลยว่า... อยากเลิก อยากเซ้งต่อ
ซึ่งก็ได้แต่คิดและถอดหายใจอย่างเศร้าสร้อย

เอาไว้ตอนต่อไปซึ่งเป็นตอนจบ ทั้งผ่านพ้นช่วงปีใหม่แล้ว
ผมจะมาบอกเล่าทั้งแจกแจงเรื่องทำเล/สถานที่, ราคาอาหาร, เมนูอาหาร
ลูกจ้าง, กำไร และค่าใช้จ่าย ตลอดจนประเด็นอื่นๆ ที่นึกออก…
พร้อมทั้งหวังรับฟังคำแนะนำและข้อคิดเห็นดีๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อการทำร้านอาหารตามสั่ง

ด้วยจิตคารวะ....

Create Date : 15 มกราคม 2552		7 comments
Last Update : 15 มกราคม 2552 13:07:55 น.
Counter : 1747 Pageviews.
Share Tweet