Bloggang.com : ถนนที่ทอดยาว : I am not maid exchange ตอนที่สิบ

เรื่องเล่าจากต่างแดน

Group ตัวอย่าง

มิถุนายน 2552

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30

22 มิถุนายน 2552

I am not maid exchange ตอนที่สิบ

I am not maid exchange ตอนที่สิบ

ตอน รับน้อง (ออแพร์) นำเข้า

หลังจากที่ฉันกำลังสบายอกสบายใจ
คิดว่าไม่มีอะไร ท่าทางของเด็ก (น้อย) เหล่านี้
ก็ดูน่ารักดี ไม่มีพิษภัยอะไร
สองปีที่นี่คงจะง่ายและแสนสบาย
ฉันคิดอย่างเบิกบานใจ
แต่ฉันก็อยู่กับความรู้สึกสบายใจได้ไม่นาน
มารก็เริ่มมาผจญทันที
พอได้เวลาอาหารค่ำ ที่ทุกท่าน
(เหล่ามารน้อยทั้งสามและนางฟ้าหนึ่งองค์)
มารวมตัวกัน โดยส่วนมากแล้วบ้านที่นี่เขาจะมีห้องมากมาย
สารพัดห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว
ห้องทานข้าว ห้องรับแขก ฯลฯ
คือสรุปแต่ละบ้านจะมีห้องกันเยอะแยะมากมาย
ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก แต่ต้องมีเยอะ ๆ ไว้ก่อน
อะไรประมาณนั้น (เพื่อความดูดีมีระดับหรือปล่าว)
แล้วบ้านนี้ก็เช่นกัน ความจริงบ้านของคนอเมริกัน
เขาก็จะมีห้องดินเนอร์ (ห้องทานอาหารค่ำ)
กันแทบทุกบ้าน แต่ไม่รู้เหมือนกันว่ามีไว้เพื่ออะไร
เพราะปีหนึ่งเห็นจะใช้แค่ไม่กี่ครั้ง
แค่เฉพาะเวลาที่มีแขกมาบ้านหรือ
เวลารวมญาติ ตามเทศกาลต่าง ๆ เท่านั้น
วันปกติเขาจะกินกันที่ห้องครัว
ซึ่งห้องครัวที่นี่โดยมากเขาจะมีเคาเตอร์สูง ๆ ไว้ให้นั่ง
หรือมีโต๊ะอาหารเล็ก ๆ ไว้ด้วย
นอกจากโอกาสพิเศษกันเท่านั้น
ถึงจะไปนั่งทานอาหารในห้องสวยหรู
อย่างห้องดินเนอร์ เพราะยังงั้นแล้วบ้านนี้ก็เช่นกัน
เขาจะให้เด็กผู้ชายสามคนนั่งที่เคาเตอร์ (สูงมาก)
เหล่าลิงน้อยทั้งสามจะต้องปีนขึ้นไปนั่งเอง
แล้วอย่าได้เผลอไปช่วยอุ้มนะ
ไม่งั้นมีโกรธและงอนจากเจ้าลิงน้อยอย่างแน่นอน
เพราะว่าวัฒนธรรมที่นี่เขาสอนให้เด็กช่วยตัวเอง
ทำอะไรเอง เพราะยังงั้นแล้วเด็ก
จะเป็นตัวของตัวเองสูงมาก ๆ ทำอะไรจะต้องทำเอง
ขนาดเจาะน้ำส้มกิน หรือเปิดพวกโยเกิรต์
อย่าได้เผลอไปทำให้นะ ไม่งั้นมีหวัง บ้านแตก
เป็นเรื่องราวใหญ่โตได้ทีเดียว
อย่างนี้น่าจะทำอาหารกินเองซะเลย
ออแพร์จะได้ตกงาน เฮ้ย จะได้สบาย แหะ ๆ

หลังจากที่ลิงทั้งสามปีนขึ้นไปนั่งบนเคาเตอร์
ด้วยตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ส่วนนางฟ้าน้อยนั่งในที่นั่งทานอาหารของเด็ก
อันนี้ก็อีกอย่างที่ฉันชอบ
มีที่นั่งทานอาหารให้เด็กอ่อน นั่งทานเองได้
ใช้ช้อนประจำตัวกินได้อย่างไม่ต้องมีมารยาท
แต่อย่างใด คือ มันดีที่สอนให้เด็กกินเอง
ไม่ต้องมีพี่เลี้ยงคอยป้อน เพราะงั้นเด็กที่นี่
จะทานอาหารเองได้ตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบเลย
บางบ้านนั่งได้ ก็เอานั่งเลย ให้ทานเอง
ใช้ช้อนที่ได้มาตั้งแต่เกิด (ช้อนประจำตัว) กินเอง
ไม่ต้องมาเป็นภาระพี่เลี้ยงเด็ก แหะ ๆ

อย่างที่ทราบวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมาถึง
เพราะงั้นฉันก็ไม่ต้องทำอะไร ได้แต่เฝ้าดูลาดเลาอยู่ห่าง ๆ
ซึ่งตามความเป็นจริงฉันควรจะได้ไปพักผ่อนแล้ว
แต่ในเมื่อเขาไม่ให้ไปพัก
ฉันก็ต้องนั่งเสนอหน้าอันสวย ๆ (ของที่นี่)
ฮ่า ๆ อยู่ต่อไป

แล้วสิ่งที่ฉันไม่อยากจะเห็นก็เกิดขึ้น
เมื่อลิงน้อยทั้งสามเริ่มออกลายให้เห็น
แล้วฉันก็ได้เห็นว่ารุ่นพี่ (ศิษย์พี่ออแพร์)
นั้นมีพลังมากมายมหาศาลที่จัดการปราบ
เจ้าพวกลิงทโมนทั้งสามได้ ก็จะอะไรนะเหรอ
ก็เล่นไม่กินอาหารกันเลย เล่นกันบ้าง
ตีกันบ้าง เจ้าลิงน้อย (คนโต)
ก็เริ่มกวนประสาทน้อง ๆ ด้วยการพูดจาหาเรื่อง
แล้วพวกน้อง ๆ ก็เริ่มโวยวาย
เสร็จแล้วก็มีการผลักกัน
คล้าย ๆ จะเกิดการวางมวย (เด็กอเมริกัน)
ขึ้นในไม่ช้า ดีนะที่รุ่นพี่ห้ามได้ทันซะก่อน
บางคนก็ปีนลง วิ่งพล่าน สักพักปีนขึ้น
คือ เหมือนอยู่ในสวนสัตว์ยังไงยังงั้น
รุ่นพี่ต้องทั้งด่า ทั้งตะโกน ทั้งตบ (ไม่มีหรอกอันนี้ แหะ ๆ)
ก็ยังกินกันไม่เสร็จซะที ใช้เวลาร่วมเกือบชั่วโมง
กว่าจะทานอาหารเย็นเสร็จได้
เล่นเอารุ่นพี่ (ออแพร์) เหนื่อยไปเลย
เสร็จแล้วก็พาขึ้นไปชั้นบน (ชั้นสองของบ้าน)
เป็นห้องนอนของเด็กทั้งสาม
โดยชั้นบนของบ้านจะมีสี่ห้อง
คือ ห้องของเจ้าลิงน้อย เป็นเตียงแบบลอยฟ้า
คือเตียงมันอยู่สูงมาก ๆ ต้องปีนขึ้นไป
พ่อแม่เขาทำเพราะว่าเอาใจลูกชาย
มันดูพิเศษ แต่ฉันว่าจะเป็นการฆ่า
ลูกทางอ้อมหรือปล่าว สูงจริง ๆ
ขนาดรุ่นพี่ฉันยังว่าเลยว่าทำไมต้องทำแบบนี้
อันตราย ฉันเห็นแล้วยังเสียวแทน
ส่วนอีกห้องเป็นห้องนอนเด็กแฝด
เป็นตียงขนาดกลาง สองเตียง อยู่คู่กัน
ห้องไม่ใหญ่มาก แต่ห้องนี้มีห้องน้ำด้วย
อ่างใหญ่มาก ๆ ส่วนอีกห้องเป็นห้องของเจ้าหญิงน้อย (ของฉัน)
เป็นเตียงนอนเด็ก หรือที่เขาเรียกคลิป (ไม่ใช่คลิปวิดีโอนะ)
แล้วก็มีห้องน้ำรวมหนึ่งห้อง ไปอีกไม่ไกลมาก
เป็นห้องนอนพ่อแม่ซึ่งมีห้องน้ำในตัว
ลืมบอกไปว่า บ้านทั้งหลังเขาอยู่ระหว่างปรับปรุง ทาสี
(ยังทำไม่เสร็จ เห็นรุ่นพี่บอกว่าทำมาเป็นปีแล้ว
ตั้งแต่รุ่นพี่มา นี่ดีขึ้นเยอะ สมัยรุ่นพี่มา
ตู้เสื้อผ้าก็ไม่มี กองไว้ รกมาก ๆ)
เนื่องจากเขาจะประหยัดหรืออยากจะทำเอง (น่าจะเป็นอย่างแรก)
จึงใช้เวลานานมาก เพราะว่าไม่มีการจ้างแต่อย่างใด
ทุกอย่างทำเอง พ่อต่อ (เฟอร์นิเจอร์) แม่ทาสี
อะไรแบบนี้ พอเด็ก ๆ ขึ้นไปข้างบนแล้ว
รุ่นพี่ก็จับเด็ก ๆ อาบน้ำ เห็นรุ่นพี่บอกว่า
เด็กบ้านนี้อาบน้ำกันแค่อาทิตย์ละครั้ง
โอ้ แม้เจ้า อาทิตย์ละครั้ง
ตามตัวจะไม่มีเกลือหลุดออกมาเหรอ
แต่ว่าก็เป็นอย่างงั้นจริง ๆ คนที่นี่ (บางคน หรือส่วนมาก)
เขาจะอาบน้ำกันอาทิตย์หนึ่งไม่กี่ครั้ง
แรก ๆ มาฉันยังปรับตัวไม่ได้
อาบน้ำทุกวัน เช้า เย็น หลัง ๆ มาเริ่มปรับตัวได้
เพื่อให้ตรงกับวัฒนธรรมที่ว่า เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม
ฉันก็เลยต้องตามเขาไป อาบอาทิตย์ละครั้ง เฮ้ย วันละครั้ง แหะ ๆ
รุ่นพี่กว่าจะเอาเด็กอาบน้ำได้
ก็เหน็ดเหนื่อยเอาการเหมือนกัน เพราะว่าเจ้าลิงน้อย (คนโต)
จะชอบรังแกน้อง อันนี้ไม่เท่าไหร่
แต่อันที่ทำให้ฉันสยองก็คือหลังจากนี้
ก็คือตอนจะใส่เสื้อผ้า (ชุดนอน)
ให้เจ้าอ้วน (แฝด) ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
จะไม่ยอมให้ใส่เสื้อผ้าง่าย ๆ จะต้องวิ่งไล่กัน
อันนั้นไม่เท่าไหร่ ถือว่าเล่นกัน
แต่พอจับตัวได้ก็จะร้องแหกปากบอกให้ปล่อย
แล้วก็ดิ้นยังไงก็ไม่ยอมใส่ ที่รุ่นพี่ทำต้องเอาเด็กนอนลง
แล้วต้องเอาขาไปล็อกช่วงตัวส่วนล่างไว้
ส่วนมือจับมือเจ้าอ้วนไว้
แล้วก็ต้องพยายามใส่เสื้อผ้าให้เสร็จ
โหดมาก ๆ นี่มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือมาออกรบกันเนี๊ยะ
จากนั้นเด็กก็เริ่มเปิดสงครามโลก (ในบ้าน) ตีกัน
ทะเลาะกัน ร้องไห้ ลั่นบ้าน
ฉันได้แต่มองดูรุ่นพี่จัดการทีละคน
เป็นราย ๆ ไป (เจ๊ใช้วิธีอะไร โปรดติดตามอ่านตอนหน้า)
แล้วก็ได้แต่อึ้ง และคิดในใจว่า
นี้เหรอเด็กน่ารัก ไม่จริง น่ารักษามากกว่า
ไม่เคยคิดมาก่อนเลย หัวใจของฉันตกลงไปอยู่ใต้ตาตุ่ม
(ต่ำกว่าตาตุ่มอีก) ไม่มีความคิดเห็น
หรือคำพูดใด ๆ จะพูดได้เลย
นอกจากเงียบ และเก็บกดสุด ๆ
วันนี้แค่ตัวอย่างรับน้องเท่านั้น (แค่วันแรกฉันก็คิดหนักแล้ว)
พอเดินกลับไปบ้าน (กระท๋อมน้อยกลางป่า)
รุ่นพี่ยังมาบอกฉันอีกว่า
ปกติเด็กไม่เคยเป็นแบบนี้นะ
สงสัยจะรับน้องมั้ง จริงเหรอรุ่นพี่ (คิดในใจ)
น่าจะเป็นแบบนี้ทุกวันมากกว่านะ เหอะ ๆ
คืนนั้นพอมีโอกาสเหมาะ ๆ ก็โทรกลับหาแม่ทันที
แม่ก็บอกไม่มีอะไรหรอก
พรุ่งนี้ก็ดีเอง ฉันเหรอ ได้แต่เหงื่อแตก
จะไปรอดไหมเนี๊ย นี่มาอเมริกาหรือว่ามาออกรบที่อิรักกันแน่
แล้วฉันไม่ได้เตรียมอาวุธมาเลย นึกว่าจะมาแบบง่าย
ฉันเข้านอนแบบไม่ขอคุยกับรุ่นพี่เลย
เฮ้อ คุยไม่ออก แล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นไงต่อไปนะเนี๊ย
นอนไปน้ำตาตกในไป สู้ ๆ ๆ มาแล้วต้องสู้
เอาซิ ให้มันรู้ไปใครจะแสบกว่ากัน เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ
ช่วยด้วยจ้า ใครก็ได้ช่วยที หมู เฮ้ย หนูอยากกลับบ้าน

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตามต่อตอนต่อไป

Create Date : 22 มิถุนายน 2552

Last Update : 22 มิถุนายน 2552 9:01:39 น.

1 comments

Counter : 484 Pageviews.