|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
สองสาวเที่ยวลาวไม่ง้อทัวร์ ภาคสอง เริ่มต้นการเดินทางสุดระทึก กว่า 300 km จาก ห้วยทราย-หลวงพระบาง
เอาละ วันนี้จะเอารูปลงแล้ว หลังจากที่ขี้เกียจมากนาน trip นี้เริ่มจากนั่งรถทัวร์จากนั่งรถทัวร์จากหมอชิตไปเชียงของ (จังหวัดเจียงฮาย) นั่งรถทัวร์ของสยามเฟริทร์ทัวร์ราคา 7ถต บาท ออกจากกรุงเทพ ประมาณทุ่มครึ่งถึงเชียงของตอน 07.40 am จากนั้นก็นั่งรถสกายแลปจากตลาดซึ่งคิดรถหาง่ายมาก คิวรถอยู่หน้า 7-11 นั่งจากตรงนี้ไปที่ท่าเรือบั๊ค (Thai immigration) ด่านตรวจคนเข้าออกของอำเภอเชียงของ ราคาคนละ 50 บาท
นี่แหละรถสกายแลปที่พูดถึง
  
ไปถึงท่าเรือแล้วก็จัดการ เขียน Boarding pass ยื่น Passport ปั๊มออกจากประเทศไทย จากนั้นก็เดินลงไปขึ้นเรือข้ามฟาก ค่าเรือข้ามฟาก 40 บาท สอบถามจากคุณป้าคนลาวที่นั่งข้าง ๆ บอกว่า ปกติราคา 20 บาท แต่วันนี้เป็นวันหยุดราชการ ทุกอย่างเลยขึ้นราคา อีกเท่าตัว ป๊าดดดด มีงี๊ด้วย
นั่งเรือข้ามฟากไปอีกฝั่ง คือด่านห้วยทราย (Hauysai) ไปจัดการทำวีซ่าเข้าประเทศลาว ซึ่งจะอยู่ที่ประเทศลาวได้ 1 เดือน (เอ๊าใครมีเวลา แล้วก็หลงรักลาว ก็อยู่ได้นะ แต่สำหรับเราอยู่ได้แค่ 5 วัน ต้องกลับไปทำงานแลกเงิน เอาไว้เที่ยวที่อื่นต่อ)
สำหรับอกสารที่ต้องยื่นก็เหมือนกับฝั่งไทย คือ Boarding Pass + Passport เสร็จแล้วก็แลกเงินลาว แต่ถ้าใครไม่อยากแลกเงินลาวก็ได้ เพราะการท่องเที่ยวลาวสามารถใช้เงินไทยได้แต่จะขาดทุนมาก เพราะแม่ค้าลาวเค้าจะคิดเราในอัตรที่ต่ำมาก (ต้องใช้เงินไทยมากกว่าปกติในการซื้อของในประเทศลาว)
ก่อนหน้านี้คุยกับลุงคนขับรถสกายแลปฝั่งไทย ลุงเค้าบอกว่าควรจะแลกไปซัก 4000 บาท น่าจะพอดีสำหรับ 5 วัน อีกอย่างเพราะตามตางรางการท่องเที่ยวของเราแล้วต้องจ่ายค่ารถหลายรอบ
อัตราแลกเงินที่ Laos Immigration ก็ 242 kip/1 baht เป็นอัตราที่ดีพอสมควร เพราะระหว่างรอเรือเร็วออก ไปเดินสำรวจตลาดห้วยทราย ให้เรทต่ำกว่าที่ Immigration พอสมควร (ได้เป็นเศรษฐีเงินล้านแล้ววันนี้ แต่เป็นล้านกีบนะไม่ใช่ล้านบาท (4000x242 = 968000 kip))
ในที่สุดการเดินทางสุดระทึกกว่า 6 ชั่วโมงบนลำน้ำโขงก็เริ่มขึ้น หลังจากแลกเงินก็เดินไปซื้อตั๋วเรือเร็วเพื่อนั่งไปหลวงพระบาง จะมีรถไปส่งที่ท่าเรือเร็วอีกที (ไม่ฟรี หรอกเพราะเค้าคงคิดรวมไปกับค่าเรือเร็วแล้ว)
การเดินทางทางน้าจากห้วยทรายไปหลวงพระบาง มี 2 ตัวเลือก คือเรือเร็ว กับเรือช้า ถ้าเป็นเรือเร็วใช้เวลา 6 ชั่วโมง แต่ถ้าเป็นเรือช้าต้องใช้เวลาอยู่บนเรือ 14 ชั่วโมงและต้องแวะค้าคืนที่ปากแบ่งหนึ่งคืน สำหรับคนที่มีเวลาเที่ยวเพียงพอแนะนำให้นั่งเรือช้าเพราะจะปลอดภัยกับชีวิต และได้ชมบรรยากาศสวยๆ สองข้างลำน้ำโขง และที่สำคัญค่าเรือถูกกว่าด้วย
สำหรับเราแล้วด้วยเวลาที่มีจำกัดเพียงแค่ 5 วัน สามเมือง ไม่สามารถที่จะเลือกเรือช้าได้ เลยต้องเลือกเรือเร็วและได้ของแถมระหว่างนั่งเรือคือ หมวกกันน๊อคและชูชีพ อ้าว อ้าว อ้าว อย่าทำหน้างงว่าทำไมต้องใส่หมวกกันน๊อคเดียวจะเฉลยให้ฟัง และจะฟ้องด้วยภาพ
เอ๊าดูภาพกันเลย
เรือที่นั่งเป็นเรือหางยาว นั่งได้แถวละสองคน ทั้งลำมีสี่แถว สรุปแล้วเรือเร็วจะมีผู้โดยสาร 8 คน คนขับเรือผู้มากประสบการณ์ 1 คน รวมทั้งลำก็ 9 คน ความเร็วของเรือประมาณ 80 กิโลเมตร ต่อชั่วโมง การนั่งเรือเร็วค่อนข้างอันตราย และไม่สะดวกสะบาย ต้องนั่งในที่แคบๆ ขยับไม่ได้มาก เป็นเหน็บก็หลายรอบ บางจุดเจอฝนตก (ลืมบอกไปว่าเรือเร็วไม่มีหลังคา) ต้องก้มหน้าหนีเม็ดฝนที่ปะทะหน้า แต่ก็ดีหน่อยที่ฝนตกเป็นช่วงๆ ไม่ได้ตกตลอดเส้นทาง แถมราคาแพงมาก คือ 1600 บาท แต่เราก็ยังเลือกเรือเร็วอยู่ดี เพราะอยากใช้เวลาอยู่ที่หลวงพระบางสองคืน (ซึ่งก็ยังไม่เต็มอิ่ม ควรจะใช้เวลาอยู่ที่นี่ซัก 3-4 คืน จะได้เที่ยวทั่ว ๆ หลวงพระบาง อย่างสบาย ๆ ไม่ต้องเร่งรีบ เหมือนกำลังแข่ง Amazing Race อย่างเรา)
บรรยากาศสองข้างลำน้ำโขงสวยใช่เล่น นั่งชม Sand dune ก็คือหาดทราย นั่นเอง บางแห่งก็เป็นทรายชันสูงจากน้ำ บางที่จะเป็นทรายลาดน่าเล่น Sand Boarding มาก คงมันส์น่าดู นึกภาพซิ หากระดาษลัง (ถ้ารวยหน่อยก็คิดว่ามี board นะ) มาแล้วนั่งสไลด์จากที่สูงลงมา แค่คิดก็สนุกแล้ว
บางจุดในลำน้ำโขงจะเป็นหินโขดหินที่ดูสวย แต่ดูน่ากลัวมาก (ที่ดูน่ากลัวอาจเป็นเพราะเรือเร็วมากจากเหมือนรู้สึกว่าจะชนหลายรอบ แต่ความจริงแล้วไม่ชนหรอกเพราะพี่คนขับเรือมีประสบการณ์สูง
นั่งเรือมาสักพักก็แซงเรือช้า อ้อลืมเล่าไปตอนอยู่ที่ห้วยทรายเจอ เม้ง (หนุ่มไทย แบกเป้เที่ยวคนเดียว) เค้านั่งเรือช้ามา และเราได้เจอกันอีกรอบที่หลวงพระบางเค้าก็เล่าบรรยากาศในเรือช้าให้ฟังว่า ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวเป็นฝรั่ง เค้าเป็นคนไทยเพียงคนเดียว (แต่ความจริงแล้วเค้าเป็นคนญี่ปุ่นปลอมตัวมา 555 ล้อเล่นนะเม้ง พอดีว่าหน้าเค้าเหมือนคนญี่ปุ่นมาก ถึงขั้นมีคนมาพูดภาษาญี่ปุ่นใส่ เม้งเลยซัดภาษาลาดกลับไป ฮิ ฮิ) นั่งท่องเที่ยวไทยไม่ค่อยล่องเรือช้า เพราะคิดว่าเสียเวลาและไม่มีอะไรทำแค่นั่งมองวิวสองฝั่งโขง แต่ถ้ามีเพื่อนไปด้วยกันเยอะๆ ก็น่าลองนะ เพื่อนๆ เยอะก็เอาไพ่ไปด้วย นั่งจั่วไป เดียวก็ถึงบางแบ่ง เดียวก็ถึงหลวงพระบางแล้ว 14 ชั่วโมงเอง 555
เราและหมวกกันน๊อคคู่ใจ อ้อ ที่สำคัญอย่าลืมแว่นดำนะ แดดแรง ลมก็แรง แว่นช่วยถนอมดวงตาคุณได้
รูปที่ถ่ายมาไม่ค่อยสวยนะ เพราะ ไม่กล้าเอากล้องออกมาบ่อย กลัวน้ำกระเด็นใส่กล้องสุดรัก ได้แต่นั่งชมบรรยากาศและเก็บไว้เป็นความทรงจำ
กลับมาที่เรือเร็วสุดสวิงของเราต่อ นั่งมาประมาณสองชั่วโมงจะถึงปากแบ่ง แวะกินข้าวที่นี่คนขับเรือจะให้เวลาเรา 1 ชั่วโมงสำหรับอาหารเที่ยง ปกติแล้วตรงท่าที่จอดเรือจะเป็นร้านอาหารแต่ว่าช่วงนี้กำลังปิดปรับปรุง เจ้าของร้านน่ารักมากชวนเรากินข้าวเที่ยงกับเค้าด้วย แต่ว่าอาหารเป็นลาบแบบไม่สุกกับข้าวเหนียว อยากกินมากถึงขั้นน้ำลายไหล แต่เราก็ไม่ได้ลองกินเพราะกลัวท้องเสีย อย่าเข้าใจผิดนะว่าเรารังเกียจหรือว่าอะไร แต่มันไม่คุ้มกับการที่ตามใจปากแต่มันอาจไม่ถูกกับท้องแล้วท้องเสียไปสามวันเป็นอุปสรรคในการเที่ยว เราเคยมีประสบการณ์ท้องเสียจนไม่ได้เที่ยวตอนไปลังกาวี เที่ยวก็เที่ยวไม่สนุกเพราะต้องคอยไปห้องน้ำตลอดเวลา อยู่เมืองไทยเราเป็นสิงห์ส้มต้ำ น้ำตก ตัวยงอยู่แล้ว แถมถ้าสมตำไม่ใส่ปลาร้านี่กินไม่ได้เลยนะ รู้สึกไม่อร่อยเลย เมื่อก่อนไม่กินปลาร้านะ แต่พอลองแล้วติดใจถึงขั้นส้มตำไทยนี่กินไม่อร่อยไปเลย เอ้ยนอกเรืองไปเรื่องกินได้ไงเนี่ย
กลับมาที่ปากแบ่งต่อนะ จากที่มีเวลา 1 ชั่วโมงที่ปากแบ่ง แถมร้านอาหารที่ท่าเรือก็ปิดเลยได้แค่ขอเข้าห้องน้ำ อ้อ วกมาเรื่องห้องน้ำนิดนึง ห้องน้ำเป็นแบบนั่งยอง แต่จะได้ยินเสียงของเหลวที่ปล่อยออกมาไปรวมกับน้ำในลำน้ำโขงอย่างชัดเจน แถมมองผ่านคอห่าน ป๊าดดดดด เห็นพื้นน้ำเลย ไม่อยากจะคิดตอนที่ถ่ายหนัก จงมีเสียง ของแข็งตกน้ำกันบ้างละ เข้าห้องน้ำเส็จแล้วก็หิวเลยต้องหาของกินแล้ว แต่พอเห็นบรรไดที่ต้องเดินไปในตัวเมือง (ไม่อยากเรียกว่าตัวเมือง เรียกว่าชุมชนแล้วกันนะ) แล้วก้เกือบจะหายหิวบันไดสูงมากกก ไม่อยากนับขั้น แถมระหว่างแพร้านอาหารกับบันไดต้องเดินผ่านไม้กระดานแผ่นเดียวอีก ปกติอ้วนเดินลำบากอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมีกระเป๋ากล้อง กล้อง ขวดน้ำอีกหนึ่งขวดอีก แต่ก็เดินผ่านมาได้โดยไม่ตกลงไปในแหล่งรองรับของเหลวจากร่างกายเราที่เพิ่งถ่ายออกไปตะกี้
มาถึงร้านอาหาร (อืม น่าจะเรียกว่าเพิงอาหารมากกว่านะ) ก็ไม่รู้จะกินอะไรดี เพราะมีแต่ส้มตำกับใส้ย่าง หันมองไปเห็นอาหารยอดนิยม (ทายซิคืออะไร คำตอบคือ มาม่านั่นไง) หันไปเห็นมาม่าของร้านข้างๆ เลยสั่งมาม่าสองถ้วย แต่เจ้าของร้านไม่มีน้ำร้อน เค้าก้อุตสาห์เดินกลับไปที่บ้านเพื่อไปเติมน้ำร้อนมาให้ หลังจากที่เรานั่งรอประมาณ 30 นาที (นับถือจริงๆ )
ง่วงแล้วนอนก่อนนะ เด๊วมาเติมรูปทีหลัง
บรรยากาศที่ ปากแบ่ง
เด็กลาวมาขายขนุน น่ารักมาก พอรู้ว่าจะถ่ายรูป มาเข้ากล้องกันใหญ่ รู้งานดี เจง ๆ
ระหว่างทาง (ระหว่างลองลำน้ำโขงเรือจะจอดเป็น จุดๆ ไม่ได้ให้คนไป ทำธุระส่วนตัวหรอก นะ) คนขับเรือ จะถูกเรียกให้จอดเป็นระยะๆ ชาวลาวที่อาศัยริมน้ำโขงจะเรียกเรือที่ผ่านให้แวะมาซื้อ ปลา หรือ สัตว์ป่า เลยได้ ถ่ายรูปนางแบบสาวสวยมา เด้กลาวไม่อายกล้องเลย ชอบถ่ายรูปมาก เหมือนถูก เทรนด์มา
ถึงหลวงพระบางแล้ว เย้ พอขึ้นจากท่าเรือก็ต้องต่อรถ ตุ๊กตุก 50000 กีบแนะ
ไปเที่ยวลาวหลายวัน เจอตำรวจแค่วันเดียวที่หลวงพระบางนี่แหละ กำลังซิ่งมอเตอร์ไซค์ เลย
แถมรูปเรือเร็วอีกรุปนึง รูปนี้ชัดกว่ามาก ดูความพยายาม และการเสี่ยงชีวิตของเราสองคน
| Create Date : 26 พฤษภาคม 2552 |
| Last Update : 9 มิถุนายน 2552 13:00:23 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 2741 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: In Trend IP: 96.255.16.241 วันที่: 27 พฤษภาคม 2552 เวลา:8:46:28 น. |
|
|
|
| โดย: M_Gio IP: 203.170.242.132 วันที่: 27 พฤษภาคม 2552 เวลา:10:25:39 น. |
|
|
|
โดย: KhunKARN  วันที่: 27 พฤษภาคม 2552 เวลา:15:41:53 น. |
|
|
|
| โดย: pum_sang วันที่: 27 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:55:41 น. |
|
|
|
| โดย: Biewly IP: 148.177.241.8 วันที่: 9 มิถุนายน 2552 เวลา:13:10:51 น. |
|
|
|
| โดย: guk IP: 69.251.196.76 วันที่: 9 มิถุนายน 2552 เวลา:23:56:51 น. |
|
|
|
| โดย: mee IP: 110.164.108.7 วันที่: 11 พฤศจิกายน 2552 เวลา:23:01:25 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [