Bloggang.com : ลั่นทมขาว : ตอนที่ 13 ฟ้าใส...ใจฉัน

ตอนที่ 13 ฟ้าใส...ใจฉัน

ฟ้าใส....ใจฉัน

ต้นเดือนมิถุนายนที่ฝนไม่ยักกะตกตามฤดูกาล เพราะแอบนอกใจไปตกเดือนเมษายนซะเยอะ ทำเป็นน้ำหมดตุ่มไปได้ ฟ้าวันนี้เลยใสซะร้อน (ไปหน่อย) มีเมฆบ้างประปราย แอบภาวนาให้ฝนโปรยลงบ้างเถอะนะ แบบมันร้อนจังเลย ร้อนทั้งผิวกาย และแอบร้อนรุ่มในใจลึกๆ แบบคนมันฮ็อตนี่นา

ความร้อนรนในใจที่หลายครั้งทำให้เราวิ่งพล่าน (เป็นการเปรียบเปรย ไม่ใช่วิ่งไปจริงๆ) อยากจะหลุดให้พ้น อยากจะให้มีมือพระเจ้ามาช่วยดีดเราออกไปจากจุดที่มัน หืม...มันไม่ใช่ที่ของเรา ลืมคิดไปว่าการโดนดีดนั้น กำหนดทิศทางที่จะไปตกลงยากมาก ยกเว้นผู้ดีดจะมีความสามารถผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี แล้วพระเจ้าท่านเคยฝึกรึเปล่าน้า

จากโต๊ะที่นั่งลมเย็นสบาย (เพราะน้องเขาเอาพัดลมมาเปิดให้) แม่น้ำป่าสักที่ไหลผ่าน (ขอบอกว่าตอนแรกนึกว่าเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา มิน่าทำไมมันแคบนัก) มองเห็นเรือแจวลำเล็กๆสีแดงลอยอยู่ กลางแม่น้ำ...กลางแดดร้อน แน่นอนที่สองคนที่อยู่บนเรือต้องรู้สึกร้อนกับแดดบ่ายสองกว่าๆอย่างนี้ เขากำลังหาเลี้ยงชีพตัวเองอยู่ เขามีความจำเป็น ใจเขาก็อาจจะกำลังคิดว่าวันนี้จะได้ปลาสักกี่ตัว จะพอซื้อของเข้าบ้านไหม แล้วใจเขาร้อนไหมนะ

ส่วนฉันนั่งอยู่ตรงนี้ เล่นเกมส์บ้าง หลับลงบ้าง เพลงถูกใจดังคลอเบาๆ ใจฉันหายร้อนรึยัง เมื่อใจหนัก...ฉันมักจะมาที่นี่ ที่ที่ฉันรู้สึกสบายกับอากาศที่สูดเข้าปอด สายน้ำที่ไหลไป ฟ้าใสๆ กับแดดที่ฉันไม่ชอบเอาเสียเลย ผู้คนที่ฉันไม่ต้องระวังตัว ฉันเป็นคนผ่านทางที่มาขอพักผิงหัวใจล้าๆ

เหมือนเราวิ่งหนี แต่ก็คงไม่มีทางหนีพ้น ก็ยังคงจะต้องกลับไปพบไปเจอ ไปอยู่กับมัน แม้จะรู้สึกแปลกแยก ไม่รวมเป็นส่วนหนึ่งกับที่ที่นั้น ใจที่วิ่งพล่านไปมา ฉันอยากหยุดมันเหลือเกิน ในเวลานี้การคิดถึงคนที่เคยได้คุย ได้ปรับทุกข์ และคนที่ทำให้รู้สึกสบายใจ มันเลยยิ่งทรมานใจ เพราะไม่อาจจะทำได้เหมือนก่อน

....อยากโทรไปให้รู้ว่าใจยังรักเธอ
อยากบอกเธอว่ามันคิดถึงจนทน..ไม่ไหว
อยากให้รู้ว่าฉันไม่เคยลบภาพเธอจากหัวใจ
รักมากเท่าไหร่....รู้ไหมคนดี
......อยากได้ฟังน้ำเสียงคุ้นเคย
อยากได้ยินแค่เสียงหายใจ
แต่ฉันต้องห้ามตัวเองอย่างนี้.....

เพลงบ้าอะไร แต่งยังกับแอบมาฟังโทรศัพท์เรายังไงยังงั้น ยังแอบคิดว่าถ้าเวลาหนักใจอย่างนี้แล้วได้คุยกับเขาก็ดีสินะ แต่...เราเป็นคนจบมันเอง จะไปเรียกร้องอะไรล่ะ

ความวุ่นวายมาเยือนหลบมาข้างในก็ได้ฟ่ะ คนมาเป็นสิบๆ เพิ่งรู้ตัวมาช่วงสี่ห้าปีนี้ว่าตัวเองเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย การได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆที่รักนั้น เป็นความสุขที่สุด (ซึ่งมันมักจะมีจำนวนไม่เกินสองและสาม) แต่พอมากกว่านั้น ความอึดอัดจะมาเยือน จะไม่สบายตัว กริยาอ้าปากจะลดลงอย่างฮวบฮาบ กลายเป็นคนใบ้กินไปซะงั้น แต่มันก็จะดีอย่าง จะได้ใช้ประสาทสัมผัสทางตาและสมอง (หยักน้อยๆ) สังเกตผู้คน ได้เรียนรู้ ได้ประสบการณ์จากการฟัง และสุดท้ายถ้าเบื่อหรืออึดอัด (แต่ไม่สามารถเดินหนีได้) ก็หลับตาลงซะ..ปิดประสาทสัมผัสการรับรู้ทั้งหมดลง ขอพัก..ขอหยุด

จะสี่โมงแล้ว ฟ้ายังใสปิ๊ง....เหงื่อออกเยอะมาก (ขอเกลือแร่ด่วน) อยู่บ้านไม่มีเหงื่อได้ซึม แต่ใจไม่ร้อนเท่าไหร่แล้ว อุณหภูมิภายนอกภายในสวนทางกันอย่างชัดเจน คืนนี้...ลมก็คงโชยสบายเช่นเมื่อคืน แต่น้ำตาคงไม่ไหลแล้ว จะอะไรนักหนา ยิ้มเข้าไว้ไง เดี๋ยวเราก็ผ่านมันไปได้ เหมือนทุกๆครั้ง สามสิบกว่าปี...สั่งสมประสบการณ์มาขนาดนี้ แค่นี้มันชิลด์ๆ อ้าว...เรือแจวกลับมาที่เก่าอีกรอบ ร้อนยังไงก็ต้องได้ปลาใช่ม้า ตกเผื่อตัวสิคะ

********************

ชาราบูน

Create Date : 09 มิถุนายน 2550

Last Update : 9 มิถุนายน 2550 16:08:45 น.

6 comments

Counter : 393 Pageviews.