เดียวดาย...
ถ้าคุณสองคนนึกจะมีความสุขแต่ไม่อยากรับผิดชอบ ขอจงอย่าประมาทให้ก้อนเนื้อเล็กๆเกิดขึ้นแล้วเติบโตมาเพื่อรับรู้ว่า เขาไม่ได้เป็นที่ต้องการจากคุณทั้งสอง เขาจะเจ็บได้เสมอเมื่อมองไปไม่เจอใคร เขาจะเจ็บเมื่อเห็นใครต่อใครมีครอบครัวอบอุ่น เขาจะเจ็บเมื่อมองเห็นสายตาที่มองข้ามเขาไป...อย่างไร้ตัวตน เขายิ่งกว่าเจ็บ...เมื่อต้องอยู่กับคำถามที่ตัวเขาเองไม่มีคำตอบให้... นอกจากคุณทั้งสอง เขาต้องทนอยู่กับรอยแผลที่ตราเอาไว้ตั้งแต่เกิด... เขา...เป็นคน...เป็นคนเพราะคุณทั้งสอง... แต่เขาเป็นเพียงคนที่พวกคุณ.....ไม่เคยต้องการ
| Create Date : 11 เมษายน 2560 |
| Last Update : 11 เมษายน 2560 20:47:49 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 775 Pageviews. |
 |
|
แวะมาทักทายจ้าา ^__^ อิอิ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
พี่อุ้มเข้าใจกับความรู้สึก
แต่เพราะชีวิตต้องดำเนินต่อไป
พี่อุ้มก็เคยมีความคิดแบบนี้
แต่เมื่อพี่อุ้มโตขึ้นอายุเข้า 30
พี่อุ้มก็มองปัญหาเป็นเหมือนลมพัดผ่าน
พี่อุ้มไม่เอาจิตไปผูกกับสิ่งที่ผ่านมา
ฉันเกิดมาแล้ว
เพราะฉะนั้นความรู้สึกเดียวดาย
ไม่อยู่ในหัวของพี่อุ้ม
พี่อุ้มไม่มีรูปในวัยเด็ก
เพราะพี่อุ้มไปอยู่กับปู่กับย่า
จนอายุ 18 ปีพี่ถึงกลับมาอยู่กับพ่อกับแม่
กับพี่อ้อกับพี่อ้อม
พี่อุ้มก็เฉยๆ กับสิ่งนั้น
กับความรู้สึกนั้น
พี่อุ้มเชื่อว่า
สักวันน้องนัทก็จะเข้าใจว่า
แม้บาดแผลนั้นจะทำให้เราเจ็บปวด
แต่เราเรียนรู้ที่ไม่เอาความเจ็บปวด
มาทำให้เรารู้สึกเดียวดาย
เพราะสุดท้ายเราก็จะเจ็บอยู่คนเดียว