อ่านไปก็ไม่รู้จะเชียร์ใครดี ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น แต่ก็อดที่จะเกลียดพัดชาไม่ได้ หล่อนเป็นนางร้ายอย่างสมบูรณ์แบบ...ร้ายอย่างสุดขั้วหัวใจ...แต่ก็ร้ายอย่างมีมิติ พัดชาเข้ามาแทรกกลางความรักของตรีประดับกับพยสด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของตรีประดับเอง พัดชาอยากมีความรักเป็นของตัวเอง...ความรักความอบอุ่นที่หล่อนโหยหามาตลอดชีวิต หล่อนทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้ความรักมาครอบครอง หล่อนลืมคิดไปว่าความรักที่แย่งชิงมาจากคนอื่นนั้นจะเป็นความรักที่ยั่งยืนได้อย่างไร! แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่หล่อนทำก็มีเหตุผลและมีที่มาที่ไป แต่เราก็เกลียดพัดชาเข้าไส้จริงๆ คนอะไรเลวไม่มีที่ติ หล่อนไม่มีหัวใจรักใครอีกแล้วนอกจากตัวเอง
สมน้ำหน้าพยสด้วย สุดท้ายพยสก็ไม่ได้ดีไปกว่าใครๆ บนโลกใบนี้ ทำผิดครั้งแรกแทนที่จะแก้ตัว กลับทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ซะนี่ สงสารก็แต่หัวใจบอบช้ำของตรีประดับ...ดีหน่อยที่มีรักจริงใจของเทศราชคอยรดน้ำหล่อเลี้ยงให้หัวใจของตรีประดับมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง เทศราชเกิดมาเพื่อเป็นผู้ให้อย่างแท้จริง...เขามีแต่จะให้ตรีประดับ...รักตรีประดับแม้จะรู้ว่าอาจจะไม่มีวันได้รักตอบกลับมา...
ปล. อ่านเรื่องนี้แล้วมีข้อสงสัยนิดหน่อยเรื่องพยสกับชินานาง ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์กันมาก่อนที่พยสจะได้เสียกับพัดชาหรือเปล่า?
ประโยคที่เราประทับใจในเรื่อง...
...รักแล้วไม่ยากหรอก...ปัญหาต่างๆ เกิดขึ้นเพราะสิ้นรักต่างหาก...