มิตรภาพ..จากคนไม่รู้จัก

	ช่วงวันที่4-8 สิงหาคมที่ผ่านมา เอมหวานไปจัดงาน สกลนครไอซีที 2010 ค่ะ เป็นปีแรกที่ไปขายเครื่องใช้ไฟฟ้า..ในงานคอม..แป่ว ประเด็นไม่ได้อยู่ที่การออกร้านหรอกค่ะ แต่อยู่ที่ ขากลัับวันสุดท้าย งานจบ ก็ต้องเก็บของ ซีดี โน๊ตบุ๊ค อะไรอะไรก็เก็บเร็ว แต่ตู้เย็น เครื่องซักผ้า นี่..กว่าจะเก็บเสร็จก็ ค่ำมืดค่ะ ฝนก็ตก ข้าวก็ยังไม่ได้กิน สามทุ่มกว่าแล้ว พี่ที่ร้านก็ช่วยหาจอดรถแล้วไปขนของ ขากลับ.. ดั๊นนน..ดึงเบรกมือขึ้นสูงไปหน่อย..เบรกมือค้างค่ะ ไปกับน้องชายช่วยกันอยู่นานสองนาน..ไม่สำเร็จ น้องวิ่งไปตามพี่ที่ร้าน แต่พี่เค้าก็ยังขนของไม่เสร็จ สองสามรอบ สรุปว่ามีน้องหนุ่มนิรนามคนนึง แต่ตัวประมาณเด็กแว๊น ก็วิ่งมาช่วยทั้งดันรถ ทั้งดันเบรกมือ สุดแรงของน้องเค้าจริงๆ นั่งนึกแป๊บนึง น้องเค้าก็วิ่งไปหากระดาษกล่องมาช่วยดึง แล้วก็เอาเบรกมือลงได้..เรียกว่า.. ในที่สุด... ได้กลับบ้านเสียที เอมหวานเองก็ต้องขอบคุณน้องแปลกหน้าที่น่ารักคนนัั้นมากๆ ในความมืดและความเร็วในการหายตัวไปของน้องเค้า เราได้ยินเสียงน้องคนนั้นตอบกลับมาเพียง..ไม่เป็นไรครับ แลกกับความประทับใจไปอีกตลอดวัน เสียดายไม่มีชื่อเสียงเรียงนามมาประกาศหน้าบล็อกให้โลกรู้กันไปเลย เห็นแต่..ข่าวคนทำความเลว คนโกง อยากให้มีข่าวดีๆเป็นกำลังใจให้คนดีบ้าง .............. เรื่องของน้องคนนี้คล้ายๆกับเรื่องบล็อกค่ะ ช่วงเวลาเดียวกัน มีประกวดไทยบล็อกอวอร์ด ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยทีเดียว ทั้งตื่นเต้น ทั้งตื่นกลัว.. ผลุบๆโผล่ๆในบล็อกก็ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจ เพราะคนมาเม้นก็หน้าเดิมๆ คนคุ้นเคย กากี่นั้ง แปลกใจเล็กๆว่าวันแรกได้มาเกือบร้อยคะแนน..โอ้ว ปลื้ม แล้วคะแนนที่คาดไม่ถึงก็ทยอยมาให้เซอร์ไพรส์ ทั้งที่โปรโมทแค่ในเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์และบล็อกแกงค์ อย่างละก๊องแก๊ง ตามพี่ก๋า พี่อุ้มสี แล้วก็คุณฉัตรไปโหวตเป็นค้างคาว แม้วันที่จัดงาน กลับมาตอนสี่ทุ่มก็มานั่งหลังขดโหวตให้เพื่อนๆ บางทีก็แอ๊บๆมาตอนเที่ยงๆ เผื่อเป็นกำลังใจระหว่างวัน วันสุดท้าย.. ผลออกมาสามหมวดเป็นดังนี้ หน้าการศึกษาEducation การแข่งขันสูงมาก แต่ก็เป็นหน้าที่ได้ลุ้นมาที่สุด เอมหวานก็ขยับไปมาระหว่างสิบเอ็ดจนสิบสี่ จนจบที่อันดับที่ 14 จาก260 บล๊อกที่ร่วมประกวด Entertainment อันนี้ก็คงมาจากการเสพย์โหมดบันเทิงในแนว Edutainment ละมั้ง จนจบที่อันดับที่ 17 จาก333 บล็อกที่ร่วมประกวด Travel and Photo Blog - Photo จนจบที่อันดับที่ 21 จาก 235 บล๊อกที่เข้าร่วมประกวด ไม่ได้มีโอกาสพูดอะไรได้มากไปกว่าคำว่า ขอบคุณมากค่ะ สรุปว่า..ไม่ได้เข้ารอบค่ะ แต่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ::::::::::::::::: สิ่งหนึ่งที่พูดเสมอเกือบทุกครั้งที่โปรโมทให้เพื่อนๆช่วยโหวตและ เวลาไปโหวตบล็อกเพื่อนๆคือ "ไปด้วยกัน ไปได้ไกล" สิ่งที่สังคมไทย และคนไทย จะได้เรียนรู้คือการทำงานร่วมกันเป็นทีม จริงอยู่ เพื่อนบล็อกอาจจะลงสาขาที่เราลงสมัคร แต่กับคะแนน ยิ่งวันหลังๆ เอมกลับมองการแข่งขันเป็นการแบ่งปันมากกว่า คิดเหมือน peeamp บางทีโหวตให้เค้าจนเค้าแซงหน้าเราไปซะอย่างนั้น ฮ่าๆ คนที่เขียนบล็อกต่างมีจุดประสงค์ต่างกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่จะทำให้แต่ละคนเขียนบล็อกต่อไปได้ คือ"กำลังใจ" ไหนๆ จะเป็นโอกาสที่ดีแล้วที่จะได้เยี่ยมชมบล็อกเพื่อนๆ ได้เห็นและเรียนรู้บล็อกใหม่ๆแล้ว การได้โหวตก็เหมือนเป็นการให้กำลังใจเพื่อนๆให้ทำสิ่งดีๆให้สังคม บล็อกที่เอมไปดูแต่ละบล็อก บอกได้คำเดียวว่า..สุดยอดค่ะ สิ่งต่อมาที่ได้เข้าใจ คือ.. เวลาเราหาข้อมูลในเน็ตเป็นภาษาอังกฤษ วัฒนธรรมของฝรั่งคือ การเขียนรีวิว หรือการจัดลำดับข้อมูล อาจเพราะภาษาที่คนใช้เยอะ เช่นภาษาอังกฤษ ก็จะทำให้การหาข้อมูลได้กว้างขวาง แต่อย่างภาษาไทยและคนไทย เรามีคนเก่ง และมีความสามารถเยอะมาก แต่โอกาสในการที่เขา เหล่านั้นจะมีเวที น้อยกว่าเยอะ ไม่แปลกใจเวลาเราอยากได้ความรู้อะไรสักอย่าง มักไปเสิร์ชเจอคำโฆษณา หรือข้อมูลที่ไม่ใช่คำตอบ ทำให้เราเสียโอกาส การมีบล็อกดีๆ ก็เหมือนมีหนังสือดีๆ และเพื่อนดีๆ ที่จะทำให้ชีวิตเราดีขึ้นได้..เอมเชื่ออย่างนั้นนะ :::::::ขอบคุณ ::::::: ทุกคลิก ทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้น ทุกlike ทุกสิ่งทุกอย่าง [ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย] ขอสิ้นคิดเล็กๆ ยืมคำคมจากกลิตเตอร์ของสนุกนะคะ "แม้ว่ามีเส้นทางระหว่างเราจะห่างไกลกันแค่ไหน แต่เราไม่เคยห่างไกลกันเลย เพราะมิตรภาพไม่ได้วัดด้วยระยะทาง แต่วัดได้ด้วยหัวใจ" source://www.graphics18.com/g18/quotes-2/friendship-quotes/ ......อันนี้นอกเรื่อง.......................... เก็บตกวันแม่ ปีนี้แอบดีใจมากกกก ออกนอกหน้านิดๆ เพราะเป็นปีแรกในรอบเกือบสิบปีที่เราได้อยู่วันแม่ กอดแม่ และกราบแม่ พอมานึกดู "คนเราก็แปลก มาเห็นค่าของอะไรต่างๆก็ต่อเมื่อเราเสียมันไป" คนที่ไม่เคยไกลแม่จะไม่รู้ว่า เวลาที่เราไม่ได้อยู่ใกล้ๆแม่มันเหงา มันเศร้า มันอ้างว้างขนาดไหน..ขนาดนั้นจริงๆนะ ทั้งเวลาที่เราไปเรียน หรือไปทำงาน ที่ไกลๆ ไม่มีแม่ไว้ปรึกษา ไว้เคียงข้าง มีแต่เสียงส่งมาตามสาย และเห็นหน้าแค่ทางหน้าจอสี่เหลี่ยม สองปีก่อนที่จีนนี่แทบจะกอดคอมร้องไห้กันเลยทีเดียว(เว่ออีกแล้วหนอ) ปีที่แล้วไปเรียนอังกฤษกลับบ้านอาทิตย์เดียว..นาทีทองมากๆ ไม่อยากกลับไปเรียนแล้ว แต่พอนึกได้ว่ามีหน้าที่ต้องทำ ก้อต้องเต็มที่.. ที่โต๊ะอ่านหนังสือจะมีรูปครอบครัว โดยเฉพาะพ่อกับแม่แปะไว้ที่หัวเตียง อันนี้มีรูปอาม่าอีกหนึ่งคน เหลืออาม่า คือย่า กับ ยายเองอะ และที่โต๊ะหนังสือ..เอาไว้เตือนสติ เวลาขี้เกียจ และเวลาท้อ หรือคิดจะออกนอกลู่นอกทาง..ชะงัดดีแท้ เมื่อคิดว่าพ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน พ่อแม่เหนื่อยเพื่อเราแค่ไหน... เกือบปีที่ได้อยู่กับแม่.. ก็แสดงอภินิหารไว้เยอะ ทั้งดีและร้ายตามประสาปุถุชนคนหนึ่ง ปีนี้ พอได้ทำกับข้าวให้แม่และได้กราบแม่ ขออโหสิกรรม.. ก้อท่อน้ำตาแตก เราไม่รู้ว่าเราจะอยู่กับแม่อีกกี่ปี.. (บล็อกที่เคยเขียน) ฉากชีวิต....ผู้หญิง มะเร็ง และความตาย แล้วก็ไม่รู้ว่าจะมีใครรักเราได้เท่ากับพ่อกับแม่ไหม ส่งท้ายวันแม่ด้วยเรื่อง(ที่หลายคนเคยอ่านกันมาบ้างแล้ว) เรื่องเด่นเย็นนี้ แม่น้องไบเบิ้ล เสียชีวิตแล้ว(11-08-10) - ดูวิดีโอทั้งหมด กดที่นี่ ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวน้องไบเบิ้ล ลูกกตัญญูด้วยนะคะ [ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย] :::::จบแบบข่าวช่องเจ็ดสี ด้วยพุทธศาสนสุภาษิต(คอมโบ):::: ยงฺกิญฺจิ สมุทยธมฺมํ สพฺพนฺตํ นิโรธธมฺมํ สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา อฑฺฒา เจว ทฬิทฺทา จ สพฺเพ มจฺจุปรายนา ทั้งคนมีทั้งคนจน ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า นิมิตฺตํ สาธุรูปานํ กตญฺญูกตเวทิตา ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายแห่งคนดี ปล.วันนี้เยอะจริงๆ อัดอั้้นมาหลายวัน ปล.สอง ตื่นเต้นๆกับทริปภูเก็ตใครมีคำแนะนำอะไร โปรดชี้แนะกะเหรี่ยงด้วยจ้า คลิกตรงนี้เน้อ แล้วพบกันใหม่ค่ะ วันอาทิตย์ไปวัด ขอแก้บล็อกเดิมแทนอัพใหม่ละกันเนอะ คิคิ

Create Date : 10 สิงหาคม 2553		5 comments
Last Update : 15 สิงหาคม 2553 0:51:33 น.
Counter : 803 Pageviews.
Share Tweet