ข้างหลังชีวิต ตอนคำนำ

เมื่อไม่นานมานี้ผมเคยเขียนอัตตชีวประวัติของผมขึ้นไว้เล่มหนึ่ง ชื่อว่า "สานฝันไว้ในอดีต" แนวของเรื่องก็เป็นการเล่าถึงการทำงานของผมในอดีตที่ผ่านมา จำนวน 21 แห่ง(บริษัท) แต่หนังสือเล่มนี้ผมพิมพ์ออกมาจากคอมฯและเย็บเล่ม จำนวนเพียง 5 เล่มเท่านั้น แจกเพื่อนๆที่สนิทกันอ่าน เป็นทำนองโยนหินถามทางประมาณนั้น ปรากฏว่าไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลยสักคน เข้าใจว่าเพื่อนๆที่รับแจกไปคงชั่งกิโลขายไปแล้ว

ต่อมาเมื่อเร็วๆนี้ผมได้รับคำกระตุ้นเตือนจากเพื่อนสนิทคนหนึ่งคือ อาจารย์ไพบูลย์ ให้ลองเขียนใหม่ ผมจึงเริ่มต้นเขียนใหม่อีกครั้งหนึ่ง ใช้ชื่อข้อเขียนชุดนี้ว่า "ข้างหลังชีวิต" แบ่งออกเป็นสามภาคคือ ภาคปฐมวัย ภาคมัชฌิมวัย และภาคปัจฉิมวัย แต่ละภาคมีเรื่องย่อยๆอีกหายตอน แล้วแต่จะนึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้ ขณะนี้ผมเขียนไปแล้วหลายตอน โดยเขียนที่บล็อก https://www.1938centuryboy.wordpress.com และผมจะก๊อปปี้มาวางไว้ที่นี่เพื่อให้อ่านกันต่อไป วันนี้เชิญอ่าน คำนำ ก่อนครับ

คนเราที่เกิดมาบนโลกอันสับสนวุ่นวายใบนี้ เมื่อเกิดมาแล้วมักจะมองไปข้างหน้า ไม่ค่อยมีใครมองไปข้างหลัง ถ้าใครมองไปข้างหลังหรือแม้จะเล่าเรื่องความหลัง จะถูกค่อนขอดว่าเป็นคนแก่ เพราะมีคำพังเพยแบบไทยๆที่ผมได้ยินมานานเต็มทน แต่ไม่ทราบว่าใครคิดขึ้นคือ
ชอบของขม ชมเด็กสาว เล่าความหลัง นั่งวิปัสนา
แต่วันนี้บล็อกของผมนี้จะไม่สนใจกับคำพังเพยดังกล่าวแล้ว เพราะผมกำลังจะมองไปข้างหลังชีวิต(ของผม) ว่า ผมนั้นดำเนินชีวิตมาอย่างไร อะไรๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ซึ่งแน่นอนย่อมมีทั้งความสมหวัง(ไม่ใช่แห้ว) ความผิดหวัง(แห้ว) ความสุข ความทุกข์ ความฝันที่เป็นจริง และความฝันที่เป็นไปไม่ได้ ฯลฯ สารพัดละที่ชีวิตผมผ่านพบประสบการณ์ต่างๆตามที่กล่าวมา
วิธีการที่ผมจะมองไปข้างหลังชีวิตคือ การเล่าเรื่อง(เก่า)ชีวิตผม ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ที่มานั่งเขียนบล็อกนี้ก็เป็นเวลา 72 ปีแล้ว เห็นใหมล่ะ มันน่าจะมีเรื่องราวอะไรๆมากมายที่จะเล่านะ
เรื่องที่เล่านี้ไม่แน่ใจว่าจะจบลงตรงไหน เวลาใด แต่ที่แน่ๆคือมันจะจบลงอย่างสมบูรณ์เมื่อวันที่ผมสิ้นชีวิต เพราะนั่นคือบทสุดท้ายของข้างหลังชีวิต
ถามว่าเรื่องนี้จะเขียนให้ใครอ่าน ผมไม่ค่อยสนใจนักว่าจะมีใครอ่านหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็คงมีกลุ่มผู้อ่านกลุ่มหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าจะมีสักกี่คน คงจะอ่านบ้างเมื่อได้รับหนังสือเล่มนี้จากงานพระราชทานเพลิงศพผม(ซึ่งภรรยาของผมคงจัดให้เป็นครั้งสุดท้าย)
เอาละวันนี้คงเขียนเพียงเป็นสัมโมทนียคาถาแค่นี้ก่อน ต่อไปก็จะฟื้นความจำในสมองที่ใช้มานานถึง 72 ปี นำเรื่องข้างหลังชีวิตมาเขียนให่อ่านกันเป็นตอนๆไป อาจจะยาวบ้าง สั้นบ้าง ตามอำเภอใจและความบันดาลใจที่จะเขียน
สวัสดีครับ พบกันโอกาสหน้าครับ

ข้อมูลจาก //www.1938cenuryboy.wordpress.com

ข้อมูลจาก https://www.1938centuryboy.wordpress.com
 

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2553 Last Update : 29 พฤศจิกายน 2565 13:32:09 น. Counter : 531 Pageviews.		4 comments
Share Tweet