3 วัย

ชีวิตต้องสู้

ชีวิตเป็นสิ่งที่บอบบางแต่เต็มไปด้วยปัญหา ผู้ที่บอกว่าตัวเองไม่มีปัญหาก็ด้วยความไม่รู้ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ ปัญหาเป็นความทุกข์ และความทุกข์ก็คือปัญหา แต่ตัวปัญหาก็เป็นประโยชน์เพราะทำให้เกิดความสำเร็จ ปัญหาจึงคู่กับความสำเร็จเหมือนความรู้ต้องคู่ชีวิต ชีวิตที่ขาดความรู้จึงต้องโศกเศร้าทุกสถานที่ นี่เป็นสัจจะอย่างยิ่ง





ความรู้เป็นฐานรองรับชีวิตที่มีคุณภาพ การศึกษาเรียนรู้ศิลปะวิทยา ความรู้ทางวิทยาศาสตร์และธรรมชาติ โดยเฉพาะจิตใจและร่างกายเพื่อต่อสู้กับชีวิต คือสู้กับปัญหา เพราะทุกชีวิตย่อมมีปัญหาและปัญหานั่นเองเป็นเหตุแห่งความสำเร็จ ดังนั้นจึงไม่ควรกลัวปัญหาหรือหนีปัญหา

ปัญหาของสังคมมนุษย์ทุกวันนี้ อยู่ตรงที่เราถูกชักจูงให้เชื่อว่า ความสุขของเราอยู่ที่การตกแต่งสิ่งภายนอกให้สวยงาม เราเน้นหนักกับที่ตรงนี้ จึงทำให้เราละเลยที่จะปรับปรุงชีวิตด้านในของเราว่า ส่วนไหนควรระงับยับยั้ง และส่วนไหนต้องส่งเสริม
การไม่ใส่ใจในชีวิตด้านใน เราจึงห่างกันออกไปทุกที คิดเพ่งโทษกัน แย่งชิงในสิ่งที่ไม่เป็นสาระ เช่น ความมั่งคั่ง ยศศักดิ์ อำนาจ และเมื่อได้สิ่งเหล่านี้มาแล้วก็ใช้ไม่เป็น กลับเอามาทำร้ายตนเองและผู้อื่นด้วย ความไม่รู้ความจริง แต่ถ้าเราศึกษาให้เข้าใจและเรียนรู้ชีวิตในส่วนลึกๆนี้ได้แล้ว เราย่อมเข้าใกล้กันได้ จูงมือกันไปด้วยความมีอิสระและสร้างสรรค์ ให้ความเคารพให้เกียรติต่อกัน ในฐานะที่มีความเป็นมนุษย์เหมือนกัน และแบ่งความสุขให้แก่กันได้



คคนเราไม่ว่าจะทำงานหนักสักเพียงใด หรือมีปัญหามากสักเท่าใด ความคิดที่ดีและปัญญาที่เฉลียวฉลาดย่อมเกิดขึ้นและเจริญขึ้น โดยอาศัยปัญหานั่นแหละเป็นเหตุ คุณค่าและความสำคัญของชีวิตมิได้อยู่ตรงที่ว่า มีเวลาว่างมากหรือต้องทำงานหนัก แต่จะอยู่ตรงที่การมีชีวิตที่มีอิสระและรู้จักสร้างสรรค์ต่างหาก



ความว่างหรือไม่ว่าง การทำงานหนักหรือไม่หนักจึงไม่ต่างกัน แต่ความแตกต่างอยู่ตรงที่ความมีอิสระและความคิดที่สร้างสรรค์ เพราะทั้งสองอย่างนี้ย่อมทำให้ชีวิตมีความหวัง และความสำคัญของชีวิตก็ไม่ได้อยู่ที่ชีวิตยืนยาวออกไป แต่หัวใจของชีวิตอยู่ตรงที่ว่าเราจะทำอย่างไร ให้ชีวิตยืนยาวออกไปนั้นมีคุณค่าต่างหาก

เวลาว่างกับการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์เป็นสิ่งสำคัญที่สุด เราจะต้องทำอย่างไร จึงจะไม่ให้เกิดความสับสนคับแค้นและสิ้นหวัง มาทำร้ายใจของเราเองและคนอื่นด้วย





กล่าวโดยสรุปก็คือ สร้างความคิดที่จะช่วยเหลือผู้อื่นด้วยความเมตตากรุณา และแบ่งปันความสุขให้แก่กันเท่าที่จะให้ได้ แต่ในขณะที่ยังไม่มีความสามารถจะช่วยเหลือผู้อื่นได้ ก็จงอย่าทำร้ายเขา และระหว่างนั้นต้องขวนขวายเจริญปัญญา ให้มีความเมตตากรุณาเกิดขึ้นในใจด้วยการสร้างศรัทธา เพื่อระงับยับยั้งความละโมบความก้าวร้าวที่คิดจะทำร้ายเบียดเบียนผู้อื่น และเสริมสร้างจิตใจด้านดีงามให้สมบูรณ์มั่นคงขึ้น ปรับและเปลี่ยนความคิดที่เคยคิดแต่ในเรื่องราวที่ไม่ดี ไม่มีสาระ ปองร้ายเพ่งโทษผู้อื่นอยู่เสมอให้น้อยลง และคิดว่าควรจะทำอย่างไรให้เป็นประโยชน์แก่ตนเองและอื่นได้มากที่สุด




ถ่ายทอดจากหนังสือชื่อ "3วัย"
โดย ศาตราจารย์ นพ.เชวง เดชะไกศยะ

Create Date : 30 กรกฎาคม 2549 Last Update : 5 กันยายน 2549 10:52:50 น. Counter : 1292 Pageviews.		21 comments
Share Tweet