ตัวเอง เคยเขียนบล็อก แล้วก็หยุดไป
หวนคืน มาเขียนใหม่ ค่ะ

คนจะคอมเมนท์ มักเป็นคนคุ้นเคยกันมาก่อน
จากพูดคุย ถูกอัธยาศัยกัน ในเวปบอร์ด/บล็อกแก๊งค์ เนี่ยหละค่ะ
เหมือนเป็นมิตรภาพ ที่มีต่อกัน(ส่วนตัว)ของสังคมไซเบอร์

บางบล็อก ที่เนื้อหาเตะตา ก็จะเข้าไปอ่าน
แม้จะไม่ได้รู้จักกันมาก่อน..อยากคอมเมนท์ ก็เขียนเลย

แต่บางบล็อก เข้าไปอ่าน แล้วไม่ติดใจ
ก็ออกไปเฉยเลย

สำหรับคนที่รู้จักรักใคร่กัน ในสังคมไซเบอร์ แม้เรื่องราวที่เขียน จะมีสาระน้อยนิด ไปคัดลอก(เขา)มาแปะ ฯ
ก็ยังมีคอมเมนท์ให้แก่กัน แบบเพื่อนคุย..นั่นเอง

การคอมเมนท์ น่าจะมีเหตุผล จากแบบนี้ ค่ะ


ส่วน ธีม..เห็นด้วยว่า ต้องมีจุดยืน ไม่งั้น ง่อนแง่น
สะเปะสะปะ ค่ะ..
และ เมื่อคิดอยากจะเขียน มีธีม มีจุดยืนแล้ว
รักที่จะเขียน ก็เขียนเรื่อยไปเถอะค่ะ ไม่ต้องคาดหวัง ว่าใคร มากเท่าใด จะแวะเข้ามา

อย่างน้อย เราก็ได้เขียน สิ่งที่เราอยากเขียน..คิดแบบนี้ ค่ะ

  

ในมุมมองของดี.นะคะ
ต้องเขียนบล็อกอย่างไม่คาดหวังว่าจะมีคนอ่านหรือเปล่า
เพราะเราเอาความรู้สึกเราไปวัดไม่ได้
บางครั้งดี.เขียนแล้วรู้สึกว่าตัวเองเขียนดี
แต่ไม่มีคนอ่าน
บางครั้งเขียนเรื่อยเปื่อย
แต่มีคนอ่านมากกว่า
ที่เป็นอย่างนี้
ดี.ว่าบางครั้งคนที่เข้ามาบล็อกเรา
เค้าก็ไม่ได้อยากได้สาระกลับไป
เค้าอาจจะสบายใจที่จะคอมเมนต์เรื่องเบาๆ

ดี.ก็เลยสรุปได้ว่า
เราสบายใจที่จะเขียนอะไรก็เขียน
โดยอยู่บนพื้นฐาน ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร
คนอ่านสบายใจที่จะตอบก็ตอบ
ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร
คิดแบบนี้ ก็เลยสบาย สบายในความคิดเราเองนะคะ

  

ใช่ค่ะเก่งว่าเราเป็นตัวของเราดีที่สุดพอใจในสิ่งที่เราทำแค่เนี้ยก็พอใจแล้ว

  

ผมเขียนตามที่อยากเขียนน่ะครับ
และไม่พาดพิง คนอื่น คับ

  

แค่คอมเม้นท์ บางครั้งยังไม่พอใจกันเลยค่ะ

เคยอ่านเจอของเพื่อนๆบางบล็อกขัดแย้ง

คนเขียนเปิดใจรับฟังคอมเม้นท์ที่เข้ามาหรือเปล่า

และคนที่คอมเม้นท์ใส่ใจและรับรู้ความรู้สึกของ

คนที่เขียนได้หรือเปล่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

ที่กว่าจะมานั่งเขียนออกมาได้โดนใจทุกตัวอักษร

และถ้าเขียนบล็อก เราจะหวังให้คนเข้ามาอ่านและคล้อย

ตามเราไปทุกเรื่องก็ใช่ที่อีก ขอเป็นนักฟังนักอ่านที่ดีพอ

ค่ะ เพราะไม่ถนัดเขียนแต่ถนัดอัพบล็อกเล่นได้ทุกวันค่ะ

  

เราคิดว่าเราเป็นผู้ให้สิครับ และไม่ต้องไปหวังว่าจะได้อะไรตอบแทน ก็สบายใจครับ เขียนได้เรื่อยๆ ตามใจเราโดยไม่ไปทำร้ายใคร เชียร์ให้เขียนกันต่อไปครับ

  

เขียนในแบบที่เราอยากเขียนไงค่ะ คุณพ่อ

อย่าไปคิดว่าใครจะเข้ามาดู มาอ่านหรือไม่

สำหรับนู๋ เขียน... แต่ไม่มีคนมาคอมเม้นท์

ก็เฉยๆละคะ นานๆค่อยเข้ามาที

แค่ได้เขียน แล้วมีความสุข แค่นั้นก็พอแล้วค่า

  

ไอเดียไม่เกิด ความคิดไม่เเล่นเลยครับ

ช่วงนี้

  

เท่าที่สังเกตุนะคะ

บล็อกที่เขียนเรื่องดีๆ แต่ยาวเกินไป ก็มักจะไม่มีคนเข้าไปอ่าน หรืออ่านแต่อ่านไม่จบ คนที่เข้าไปคุยด้วยก็จะเป็นแค่กลุ่มคนที่ชอบในสิ่งเดียวกัน พูดคุยในเรื่องที่สนใจเหมือนกัน

อีกอย่างเรื่องอัธยาศัยก็คิดว่าสำคัญค่ะ ใจเขาใจเรา คนที่อยากให้คนอื่นเค้ามาพูดคุยด้วยมากๆ ก็น่าจะออกไปเยื่ยมเยือนพูดคุยกับคนอื่นบ้าง เราอยากให้เค้าแวะมาคุยกับเรา คนอื่นเค้าก็คงอยากให้มีคนแวะไปหาเค้าเหมือนกันค่ะ

โดยส่วนตัวแล้ว เข้ามาใช้พื้นที่ตรงนี้ทำในสิ่งที่ชอบค่ะ เขียนในสิ่งที่ชอบ เสนอในสิ่งที่ชอบ ไม่ได้ยึดติดว่าอยากให้มีคนเข้ามาหาเยอะๆ

ส่วนการเข้าไปเยื่ยมเยือนบล็อกเพื่อนๆในสังคมบล็อกแก็งค์ก็ขึ้นอยู่กับเวลาที่มีค่ะ ดูหัวข้อบล็อกของแต่ละคน เรื่องใหนสนใจก็แวะเข้าไปอ่าน ไม่ได้เลือกเข้าแต่บล็อกของเพื่อนๆที่แวะเข้าไปหาที่บล็อกก่อน

โดยส่วนใหญ่จะฝากข้อความทิ้งไว้ในบล็อกที่เข้าไปอ่านเกือบจะทุกบล็อกค่ะ เหมือนคุยกับเจ้าของบล็อกเค้า แต่ก็มีบางบล็อกเหมือนกันที่เข้าไปอ่านแล้วไม่ชอบในสิ่งที่เค้านำเสนอ จะด้วยเหตุผลใดๆก็แล้วแต่ ก็จะออกไปเงียบๆโดยไม่ทิ้งข้อความอะไรไว้
ในกรณีที่บล็อกที่ว่านี้เป็นเพื่อนที่เคยเข้ามาคุยกับนัทในบล็อก บล็อกวันนี้ที่เราเข้าไปดูเราไม่มีอะไรจะคุยกับเค้าก็ไม่คุยค่ะ ติดไว้ก่อน โอกาสหน้าค่อยเข้ามาใหม่ มาคุยกับเค้าใหม่ในเรื่องที่เราคุยกับเค้าได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเรา

  

เกินความคาดหมายครับ และขอน้อมรับความเมตตาของทุกๆท่านที่กรุณาคอมเมนต์ให้ผม
หลังจากเขียนและโพสต์ออนไลน์ไปแล้ว ก็คิดว่าคงไม่มีใครเขามาสนใจบล็อกคนแก่ๆ ที่คิดไปเขียนไปตามใจคิดหรอกนะ แต่ที่ไหนได้มีท่านทั้งหลายเข้าคอมเมนต์ให้ความคิดที่ดีๆมากมาย นับว่าเป็นประโยชน์ต่อผมอย่างยิ่ง ทำให้ทราบว่าทุกวันนี้คนอ่านบล็อกเขาก็มีความหลากหลายในแนวคิดไม่แพ้คนเขียนหรอกนะ จะบอกให้