ข้างหลังชีวิต ภาคมัชฌิมวัย ตอน”คนโรงแรม”(8)

หลังเดือนมิถุนายน 2519 ผ่านไปไม่นาน ผมก็ลาออกจากโรงแรมเฟิร์สท วันหนึ่งแวะไปหาเพื่อนนักประชาสัมพันธ์ชื่อ ชวลิต ศรีนาวา ที่โรงแรมเอราวัณ(ยุคเก่า) คุยกับเพื่อนว่าผมลาออกจากโรงแรมเฟิร์สทแล้ว และยังไม่รู้ว่าจะไปลงที่ไหน คุณชวลิตแนะนำให้ผมรู้จักคุณวันชัย (จำนามสกุลไม่ได้) ตอนนั้นทำงานฝ่ายขายของโรงแรมเอราวัณ คุณวันชัยถามว่าสนใจจะทำงานโรงแรมเปิดใหม่ที่เชียงใหม่ใหม เขาจะแนะนำให้รู้จักกับเจ้าของ ผมตอบตกลง คุณวันชัยบอกว่าเวลาบ่ายๆเจ้าของโรงแรมที่จะแนะนำให้ผมรู้จัก จะมานั่งดื่มเครื่องดื่มที่ห้องเล้านจ์กับเพื่อนๆ ถ้าวันนี้ว่างรอพบบ่ายนี้เลย

เจ้าของโรงแรมที่ว่าคือ พ.อ.สำเริง แจ่มแจ้ง ทำงานที่กรมยุทธศึกษา กองทัพบก ตรงสามแยกม.เกษตร  ตัดกับถนนพหลโยธิน สมัยนั้นยังไม่ได้ตัดถนนเกษตร-นวมินทร์

แล้วผมก็ได้พบกับ พ.อ.สำเริง แจ่มแจ้ง เป็นชายวัยเกือบจะกลางคน เข้าใจว่ามีอายุแก่กว่าผมไม่กี่ปี ผิวคล้ำแบบทหาร จบการศึกษาปริญญาตรีคณะสถาปัยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ แล้วมารับราชการทหาร จนได้เลื่อนยศเป็น พ.อ.

ผู้พันสำเริง(ขอเรียกตามความเคยชินในสมัยนั้น) ตกลงรับผมเข้าทำงานโรงแรมของท่านที่ชื่อว่า โรงแรมปอยหลวง ตั้งบนที่ดินของท่านที่ซื้อมานานแล้วจำนวนเนื้อที่ 16 ไร่ ริมถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ลำปาง-เชียงใหม่ ตรงสี่แยกสันกำแพง สมัยนั้นต้องบอกว่าทำเลตรงนี้ห่างไกลจากศูนย์กลางความเจริญของเชียงใหม่ (นับเอาโรงแรมเชียงอินทร์ ไนท์พลาซ่า เป็นหลัก) ถึง 2 กม.

โรงแรมปอยหลวงเป็นอาคารรูปทรงไม้ขีดไฟ มีจำนวน 16 ชั้น ชั้นบนสุดเป็นห้องอาหารลอยฟ้า สามารถหมุนได้รอบตัว 360 องศา เอาแบบมาจากโรงแรมนารายณ์ ถนนสีลม เห็นทิวทัศน์ได้กว้างไกลสุดสายตา ด้านหลังโรงแรมผู้พันสำเริงได้ออกแบบสวนขนาดใหญ่ ปลูกต้นไม้หลากหลายพันธ์ และเริ่มลงมือจัดสวนนี้ตั้งแต่ลงสาเข็มโรงแรม เมื่อโรงแรมก่อสร้างเสร็จสวนนี้ก็มีต้นไม้ขึ้นอย่างสมบูรณ์ สวยงามมาก นับเป็นแนวคิดที่ดีของผู้พันสำเริง

เมื่อโรงแรมใกล้จะเปิดดำเนินการ การสรรหาผู้บริหารของโรงแรมก็ครบทุกตำแหน่งตามที่กำหนดไว้คือ ผู้พันสำเริง ดำรงตำแหน่งประธานบริหาร คุณเสนอ (จำนามสกุลไม่ได้) เพื่อนของผู้พันสำเริง เป็นกรรมการผู้จัดการ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลและประชาสัมพันธ์ เริ่มใช้วิชาการบริหารบุคคลที่นี่เป็นครั้งแรก คุณปรีดา ยันต์ตระกูล (เพื่อนผม) เป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชีและการเงิน คุณวันชัย เป็นผู้จัดการฝ่ายขาย และมีหัวหน้าเชฟ หัวหน้าแม่บ้าน (ผมจำชื่อไม่ได้) คุณสุทธิพงษ์ อัศวรักษ์ เป็นผู้จัดการทั่วไป คณะผู้บริหารชุดแรกของโรงแรมปอยหลวงประชุมกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก ที่ห้องเล้านจ์ของโรงแรมเอราวัณ และจะประชุมกันทุกสัปดาห์ ที่นี่ ก่อนที่จะเดินทางขึ้นไปเชียงใหม่

ที่เชียงใหม่ ผู้พันสำเริงได้เช่าทาวน์เฮ้าส์ของโรงแรมรินคำให้พวกเราพัก จำนวน 5 คูหา และเริ่มให้เชฟทำอาหารเลี้ยงคณะผู้บริหารทันทีสามมื้อ นัยว่าเป็นการทดสอบฝีมือของเชฟไปในตัวด้วย ผู้บริหารก็กินอาหารที่เชฟจัดทำไปเรื่อยๆจนโรงแรมเปิดดำเนินการ จึงย้ายไปกินที่ค๊อฟฟี่ของโรงแรม การเดินทางจากที่พักไปโรงแรมมีบริการรถตู้ของโรงแรม รับ-ส่ง ทุกวัน

ช่วงนั้นผมทำงานหนักมาก เพราะรับผิดชอบงานสองฝ่ายคือ งานบริหารบุคคล และงานประชาสัมพันธ์ ตั้งแต่เริ่มประกาศรับสมัครงานในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นสองฉบับคือ ไทยนิวส์ และ ระมิงค์ ก็มีคนมาสมัครงานจำนวนล้นหลามทุกวัน เพราะคนที่เชียงใหม่จับตามองโรงแรมใหม่แห่งนี้มานานแล้ว   ผมต้องสัมภาษณ์ผู้สมัครงานวันละไม่น้อยกว่า 50-60 คน และต้องจัดเตรียมงานเอกสารของฝ่ายบุคคลอีก สมัยนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์ต้องใช้เครื่องพิมพ์ดีดธรรมดาพิมพ์งาน พนักงานพิมพ์ก็ยังไม่คล่องงานเท่าที่ควร เหนื่อยสาหัสสากรรจ์

ส่วนงานประชาสัมพันธ์ผมโหมโรงไว้ก่อนแล้วที่หนังสือพิมพ์ส่วนกลาง เริ่มตั้งแต่ทำข่าวปูพื้นว่าเชียงใหม่กำลังจะมีโรงแรมใหม่  ทันสมัยสูงถึง 16 ชั้น ชื่อโรงแรมคำว่า ปอยหลวง มีที่มาอย่างไร รูปผู้บริหารทุกฝ่าย ฯลฯ ซึ่งสื่อมวลชนก็ให้ความร่วมมือด้วยดี ข่าวของโรงแรมปอยหลวงดังตั้งแต่ยังไม่เปิดดำเนินการทีเดียว