มกราคม 2551

 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
 
 
อโรคยาปรมาลาภา (ตอนที่ 2)



ไม่ได้เข้ามาอัพเดต บล็อกนานจนโดนแซวว่าสงสัยหลบไปเที่ยวปีใหม่ ป่าวน๊า อยากรอเวลาให้เลยปีใหม่ไปก่อน ค่อยมาแจ้งความคืบหน้า เพราะไม่อยากให้ใครมาแสดงความเสียใจด้วยในช่วงปีใหม่ต่างหากละ




อโรคยาปรมาลาภา (ตอนที่ 2) ต่อเนื่องจากตอนที่ 1 หากท่านใดยังงงอยู่อนุญาตให้ย้อนกลับไปอ่านก่อนได้ค่ะ



ความเดิม จากคุณหมอสั่งให้ไปเอ็กซเรย์ และได้คิวนัดเป็น วันที่ 27 ธ.ค. จึงได้มีเวลาไปเติมพลังใจ ด้วยการไปเที่ยวซะชุ่มปอด แต่กระเป๋าแฟ้บเลย


วันที่ 27 ธันวาคม 2550 ไปตรวจที่โรงพยาบาลตามนัดด้วยความเรียบร้อย แม้จะสลดหดหู่ใจ ที่เห็นคนเจ็บคนป่วยหลากหลายอาการ น่าเห็นใจเจ้าหน้าที่และพยาบาลที่ทำงานไม่มีเวลาได้พักกันเลย รอนานหน่อยเพราะมีคนไข้เยอะและที่อาการหนักแซงคิวไปก่อน ก็ไม่เป็นไรเราแค่มาตรวจ แต่เขามารักษา น่าสงสารจริงๆ นึกในใจว่าขออย่าให้เราต้องทุกข์ทรมานอย่างนี้เลย

การตรวจด้วยเครื่องแมมโมแกรมนั้น ตอนแรกได้ข้อมูลมาว่าค่อนข้างเจ็บเพราะเอาเครื่องมือมาหนีบ ทั้งด้านหน้าและด้านข้าง รวม 4 ภาพ แต่สำหรับเรา ก็ไม่หนักหนาสาหัสอะไร สี.....ทนได้..... ประมาณนั้น

สำหรับการอัลตราซาวน์นี่ยิ่ง ชิว.ๆ.. แค่เอาเจลมาทาแล้วใช้เครื่องมือตรวจ แป็บเดียวก็เสร็จ จะช้าก็อีตอนรอคิวนี่แหละ ตรวจจริงๆ ไม่ถึง 10 นาทีเลย

เมื่อได้ฟิล์มแล้ว ต้องรอให้คุณหมอเข้าเวรมาอ่านผลให้ ซึ่งตรงกับวันหยุดช่วงปีใหม่ ก็เลื่อนเป็นอาทิตย์ถัดไปอีก โอ๊ย ทรมานใจ ไปเที่ยวปีใหม่ไม่มีความสุขแน่ เอาวะ ให้มันรู้ๆ กันไปเลย ถ้าไม่มีอะไรจะได้ไปเที่ยวสนุกได้เต็มที่ ก็เลยขอยืมฟิล์มไปให้คุณหมอตรวจที่คลินิกซะเลย

ที่คลินิก
คุณหมอ " อืม มีก้อนเนื้ออยู่จริงๆ หมอว่าผ่าออกซะนะ "
เรา " ก็ได้ค่ะ "
คุณหมอ " เอาวันที่ 30 นี่เลย "
เรา " อุ้ย! คุณหมอ ทำไมเร็วจัง แล้วคุณหมอไม่หยุดเหรอคะ "
คุณหมอ " หยุด 31-2 อยากไปฉลองปีใหม่ก่อนเหรอ แต่หมอว่ายิ่งผ่าออกเร็วก็จะได้รักษาได้เร็วขึ้นนะ "
เรา "งงงงงง........"
(นึกในใจ แล้วจะถามเรามัยว้า สรูปว่าต้องผ่าอยู่ดี อดเที่ยวอีกแล้วตู ดีนะที่แอบไปชาร์ทพลังมาก่อนเฮือก.ใหญ่ๆ)


วันที่ 30 ธันวาคม 2550 เวลา 13.30 น. เป็นฤกษ์งามยามดีผ่าเอาชิ้นเนื้อออกไปตรวจ
ขั้นตอนการผ่าก็ไม่ยุ่งยากเท่าไร (ก็นอนเฉยๆ ไม่ได้ทำไรนี่หว่า ดูยังไม่กล้าหันไปดูเลย ก็มันเสียวอะ) ใช้เวลาประมาณ 30 นาที ก็เสร็จ เจ็บก็ตอนฉีดยาชา และก็มีเสียวอีกที ตอนที่คุณหมอกรีดมีดเลยออกนอกเขตยาชาไปหน่อย โอ๊ย! เจ็บจริงนะนี่ คุณหมอจึงฉีดยาชาเพิ่มอีกเข็ม ชิ้นเนื้อที่ผ่าออกมาขนาดประมาณ 1.5 เซ็นต์ เย็บแผลแค่ 3 เข็ม
คุณหมอ " ชิ้นไม่ใหญ่เท่าไร แต่เหนียวมาก หมอส่งชิ้นเนื้อไปตรวจอีก 7 วัน มาตัดไหม พร้อมฟังผลนะ "
เรา " ค่ะ "

แล้วก็กลับมานอนต่อที่บ้าน
17.00 น. เสียงโทรศัพท์ดัง ใครวะบังอาจโทร.มากวนวันหยุดกำลังหลับสบายเชียว
.... "ทำไรอยู่วะ 6 โมง ออกมากินข้าว สังสรรค์ส่งท้ายกันหน่อยนะ"
เรา "ส่งท้ายอะไร พรุ่งนี้ซิ วันนี้ป่วย ไปไม่ได้"
.... " พรุ่งนี้วันครอบครัวโว๊ย ส่วนใหญ่จะเคาท์ดาวน์กับครอบครัว หลังวันนี้ก็ไปใครไปมันแล้ว ป่วย เปือย ไรกัน รับโทรศัพท์ได้ เสียงก็ปกติ อย่ามาอำ แกมันหญิงเหล็กนี่หว่า ออกมาเด๋วนี้เลย จารอนะโว๊ย แค่นี้นะ" ตู๊ด. ตู๊ด. ตู๊ด. ตู๊ด. บ้าฉิบ.. ไม่ให้โอกาสพูดเลย ด้วยความเกรงใจคนอื่นเขาจะรอ ไปก็ไปวะ สักแป๊บ เด๋วขอตัวกลับก่อน แล้วก็กรอกยาแก้ปวดกับแก้อักเสบใส่ปากไปก่อน ผลปรากฎว่าวันนั้นกลับเข้าบ้าน ตี 2 หลังจากวันนั้นก็พักผ่อนเต็มที่ยาวจนถึงวันทำงานต่อไป

วันที่ 6 มกราคม 2551 ก็ไปตัดไหมตามนัดแต่ผลการตรวจชิ้นเนื้อยังไม่ออก คุณหมอให้ โทร.ถามวันที่ 8

วันที่ 8 มกราคม 2551 ผลยังไม่ออกเหมือนเดิม เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์แจ้งว่าคลีนิกแล็บปิดหลายวัน ให้โทร.ถามใหม่วันพรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้

วันที่ 9-10 มกราคม 2551 ขี้เกียวโทร.วุ้ย รอไปก่อนก็ได้เขาคงยุ่งอยู่ เพราะที่คลินิกตอนเย็นวันธรรมดาคนจะเยอะมากเห็นใจเขา

วันที่ 11 มกราคม 2551 ไปงานแต่งงาน คู่บ่าว-สาวน่ารัก แถมคนส่วนใหญ่ก็ไปเป็นคู่ น่าอิจฉาจริง จริ๊ง ...กลับบ้านดีกว่าเรา ถึงบ้าน 3 ทุ่มเศษ

เอ คลีนิกยังไม่ปิดและคนน่าจะเบาแล้ว ลองโทร.ถามดูดิ๊
คุณหมอ "นี่ หมอพูดนะ ผลชิ้นเนื้อไม่ค่อยดีเลย มาพบหมอหน่อย"
เรา "เหรอคะ เด๋วนี้เลยมั้ยคะ"
คุณหมอ "พรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้คนไข้หมดแล้ว"
เรา "ร้ายแรง มากไหมคะ"
คุณหมอ "พรุ่งนี้ มาคุยกันที่นี่ดีกว่านะ"
อ้าว คาใจไว้อย่างนี้แล้วจะนอนหลับเหรอเรา โทร.ไปคุยกับพี่สาว ก็บอกให้ทำใจดีๆไว้ อาจจะไม่ร้ายแรงอะไรมากก็ได้ อย่าเพิ่งคิดมาก กังวลใจไปเปล่าๆ พักผ่อนซะ พรุ่งนี้ไปพบหมอแล้วโทร.มาเล่าให้ฟังด้วยนะ เฮ้อ! ไม่เกิดกับตัวเองนี่ไม่รู้จริงๆ เมื่อไรจะเช้าซะทีนะ นอนไม่หลับเลย



วันที่ 12 มกราคม 2551 วันเด็ก แต่คลีนิกก็ยังคนเยอะอยู่ดี ได้เข้าพบก็เกือบ 11.00 น.
คุณหมอ "ผลชิ้นเนื้อ บอกว่าใช่นะ หมอต้องผ่าออกทั้งหมดและตัดต่อมน้ำเหลืองออกด้วย"
เรา "คุณหมอ"
พูดได้แค่นั้นแหละ ไม่รู้น้ำมันออกจากตาตั้งแต่เมื่อไร มันไหลพรูจนคุณหมอรีบหยิบกระดาษมาให้ พร้อมบอกว่าใจเย็นๆ นะ มันรักษาได้ ยังไม่ร้ายแรง มีโอกาสหายมากกว่า 80% หมอว่าไม่น่าจะเกินระยะที่ 2
เรา "ไม่มีวิธีอื่นเหรอคะ ทำไมต้องตัดด้วย แล้วผลการตรวจแน่นอนแค่ไหน"
คุณหมอ "ไม่มีวิธีไหนดีกว่านี้ หลังจากผ่าก็ต้องให้สารเคมีบำบัดต่ออีก สำหรับผลการตรวจมั่นใจได้แน่นอน หมอขอนัดวันที่ 21 นี้เข้าโรงพยาบาล และวันที่ 22 ผ่าเลยนะ ไม่ต้องกังวล คนที่รักษาแล้วมีชีวิตต่อไปอีกอย่างน้อย 5 ปี ถ้ารักษาสุขภาพดีๆ ก็จะมีชีวิตอยู่ไปอีกหลายปีทีเดียว"


ณ ตอนนั้น มันช่างโหดร้ายสำหรับเราจริงๆ ความที่เป็นผู้หญิง จะห้าวจะแกร่งยังไงก็รักสวยรักงามอยู่ดี โอ๊ย สุดแสนทรมานใจ ถึงจะมีมากมีน้อยแต่ก็ถือว่ายังพอมีอยู่ แล้วทำไมต้องมาโดนตัดทิ้งไปอย่างนี้ ฮือ ฮือ ..... ความเศร้าเข้าครอบงำ พูดคุยกับใครก็บ่อน้ำตาแตก ไม่เคยเป็นคนอ่อนแอ อย่างนี้เลยนะเรา

นี่แหละสัจจะธรรม

"อโรคยาปรมาลาภา ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ"

ท่านใดที่ยังไม่มีโรคภัยใดๆ ถึงแม้จะขัดสนเงินทองก็ขอให้รักษาสุขภาพร่างกายให้แข็งแรงตลอดไปก็ถือว่ามีโชคลาภมหาศาลแล้ว ท่านใดที่เป็นแล้วก็ขอให้มีกำลังใจเข้มแข็งต่อสู้กับโรคร้ายต่อไป

การที่เราเป็นมะเร็งครั้งนี้ ทำให้เราเห็นถึงความรัก ความห่วงใย ทั้งจากคนใกล้ชิดและคนที่หวังดีต่อเรา ช่วยให้กำลังใจ ปลอบใจ เรียกสติเรากลับคืนมา ให้ต่อสู้กับโรคร้ายนี้ต่อไป เราจะต้องเข้มแข็งและเอาชนะมันให้ได้ อย่ายอมให้มันมีอนุภาพเหนือร่างกายและจิตใจเรา ถ้าเราท้อแท้ หมดหวัง มันจะยิ่งจู่โจม เราต้องหยุดและกำจัดมันออกไปจากตัวเราให้ได้


กว่าจะเขียนบล็อกนี้เสร็จใช้เวลานานกว่าทุกบล็อกที่ผ่านมา เพราะการที่จะเรียบเรียงคำพูด ความรู้สึก ออกมาได้มันยากเย็นยิ่งนัก เพราะเราก็ไม่อยากให้ผู้อ่าน ต้องรู้สึกทุกข์ใจไปกับเราด้วย จึงพยายามใช้คำให้ไม่เครียดมากนัก ทั้งที่เรารู้สึกซึมเศร้าแค่ไหน เราอยากนำประสพการณ์ที่เราได้พบเจอมาบันทึกไว้ก่อนเข้ารับการผ่าตัด หากเราไม่มีชีวิตรอดมาเขียนต่อไปได้อีก ก็ขอลาจากเพื่อนที่เข้ามาอ่านนี้ตลอดไป แต่ถ้ารอดชีวิตกลับมาแข็งแรงดีแล้ว จะมาเล่า ตอนที่ 3 การผ่าตัดและขั้นตอนการรักษา ให้ฟังต่อไปอีก ที่สำคัญพอเกิดกับตัวเองก็พยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้มาอ่านจนรู้จักกับมันพอสมควร จึงอยากนำเนื้อหาวิชาการเกี่ยวกับมะเร็งมาเผยแพร่ให้คนอื่นรู้จักกับมันให้มากขึ้นไปด้วย หากโชคดีรอดกลับมาคงได้เจอกันอีกในบล็อกนี้นะคะ


ท้ายนี้ "ขอขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย หากไม่รบกวนจนเกินไปขอกำลังใจด้วยนะคะ"











Create Date : 16 มกราคม 2551
Last Update : 31 กรกฎาคม 2552 14:30:24 น.
Counter : 1030 Pageviews.

12 comments
  
แวะเข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ค่ะ
โดย: คุณหนูตาล IP: 124.120.140.16 วันที่: 18 มกราคม 2551 เวลา:14:19:03 น.
  
แวะมาเป็นกำลังใจค่ะ..
สู้ ๆๆ น่ะค่ะ
หายเร็ว ๆๆ
โดย: เต่าตัวลาย IP: 124.157.132.106 วันที่: 18 มกราคม 2551 เวลา:19:28:32 น.
  
มาส่งกำลังใจให้คุณค่ะ..

แต่กำลังใจไหนๆ..ก็คงไม่ยิ่งใหญ่ไปกว่า..กำลังใจที่คุณต้องมีให้กับตัวคุณเองนะคะ..

ขอแค่คุณมีกำลังใจที่จะสู้...โรคร้ายแค่ไหน..มันก็จะพ่ายแพ้คุณไปในที่สุดค่ะ...







โดย: คนร่วมชายคา วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:4:41:06 น.
  
ขอให้ น้าสาวพี่วุ่นหายเร็ วๆนะ คะ

เอากำลังจัยมาฝากค่ะ สู้เค้านะคะ

แม่บุญธรรมหนูก็เป็น

เหมือนกัน แต่แม่หนูกำลังใจดีค่ะ

เค้ายังเฮฮาปาร์ตี้เหมือนเดิม อย่า

ท้อกับมันนะคะสู้เค้าๆ


โดย: น้องพี่วุ่นค่ะ IP: 203.113.50.12 วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:11:45:47 น.
  
วันนี้ วันที่ 22 แล้วซินะ

โทรไปหาตอน 9 โมง
น้ำเสียงสดใส ใช้ได้เลย กำลังใจดีเยี่ยม
เห็นว่าจะเข้าห้องผ่าตัดเป็นคิวที่ 2
เฮ้อ.... อดอาหารตั้งแต่เที่ยงคืนได้เป็นคิวที่ 2 หิวแย่เลยดิ
น่าจะสั่งหมอ ไอ้ที่ตัดอ่ะ ไม่ต้องทิ้ง เอาย่างสุกกลางๆ ใส่จานมาเลย ราวนมย่างจิ้ม ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ทำตลกดีไป -*-

พอตอนเที่ยงโทรไปใหม่อีกครั้ง
เพิ่งจะเริ่มเข้าห้องผ่าตัดเตรียมดมยาสลบ
ตอนนั้นขนาดคนฟังเหตุการณ์
ยังรู้สึกใจแป้ว หวั่นๆ ได้แต่ส่งกำลังใจไปให้
คิดว่ามันจะต้องดีขึ้น และดีขึ้น
หลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้ว
ตอนนั้นมันรู้สึกอะไรมาจุกที่คอไม่รู้
อึ้งไปพักนึง แล้วคิดว่าเจ้าตัวเค้าจะขนาดไหน หน๊อ

จนถึงตอน 5 โมง โทรไปใหม่
เห็นว่าออกมาแล้ว แต่ยัง มึนๆ กับฤทธิ์ยาสลบ
ไม่รบกวนดีกว่า พักผ่อนเยอะๆ
ต่อไปก็รอดูอาการ หวังว่า ทุกอย่างต้องเรียบร้อย
และจะดีขึ้นในเร็วๆ วัน
เมฆฝนผ่านไปแล้ว
ตอนนี้รอเวลาฟ้าสดใส ^_^
โดย: วุ่นวุ่น IP: 202.91.18.192 วันที่: 22 มกราคม 2551 เวลา:19:46:31 น.
  
สวัสดีค่ะ เจนนี่แวะมาทักทายและมาขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยือนทักทายเจนนี่ที่บล็อคไดอารี่นะคะ เจนนี่ต้องขอโทษด้วยน่ะคะ ที่แวะมาทักทายช้าไป เจนนี่มัวแต่ยุ่งๆกับการดูแลเจ้าตัวเล็กนะคะ หวังว่าคงเข้าใจเจนนี่น่ะคะ วันนี้มีเวลานิดหน่อย เลยแวะมาชวนไปชมรูปพัฒนาการของคุณนายมูวี่อีกนะคะ ว่างๆอย่าลืมแวะเข้าไปชมน่ะคะ เจนนี่เพิ่งอัพเดท เสร็จสดๆร้อนๆเลย

ไว้เจนนี่ว่างเมื่อไหร่ เจนนี่จะแวะมาทักทายในบล็อคนี้อีกน่ะคะ ขอให้วันนี้และวันต่อๆไป เป็นวันดีดีของคุณค่ะ
โดย: สาวอิตาลี วันที่: 25 มกราคม 2551 เวลา:15:55:23 น.
  
แวะมาให้กำลังใจครับ.....

ยังไงก็สู้ๆนะครับ.....
โดย: doctorbird วันที่: 26 มกราคม 2551 เวลา:10:49:26 น.
  
อีกหนึ่งกำลังใจนะ
มันไม่ร้ายแรงอย่างที่กลัวนักหรอกค่ะ
โดย: ป้ามด วันที่: 28 มกราคม 2551 เวลา:9:40:10 น.
  



" 3 กุมภาพันธ์.....วันทหารผ่านศึก "

.....แวะมาชวนไปซื้อดอกป๊อปปี้กันครับ.....

.....ปล. จะคอยเป็นกำลังใจให้นะครับ.....
โดย: doctorbird วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:12:49:58 น.
  

สวัสดีค่ะ
ยังไงก็ดูแลตัวเองนะคะ
ดอกหญ้าอีกคนนะคะที่เป็นกำลังใจให้คุณ
ถ้าดูแลตัวเองดีๆ ก็อาจจะอยู่บนโลกนี้ได้นานๆเหมือนกันคุณหมอบอก
อยู่ดูอะไรๆไปนานๆก่อนนะคะ
นะคะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆคะ
โดย: ดอกหญ้าเมืองเลย วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:1:31:46 น.
  

zwani.com myspace graphic comments
Myspace Chinese New year Comments


.....แวะเอากำลังใจมาส่งครับ.....
โดย: doctorbird วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:11:48:47 น.
  
ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะมาให้กำลังใจนะคะ ตอนนี้สุขภาพแข็งแรงดีในระดับหนึ่ง จะสู้ต่อไปค่ะ
โดย: catenjoy วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:07:10 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

catenjoy
Location :
ขอนแก่น  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed

 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



ไม่แน่ใจ Location ตัวเอง ไม่ค่อยอยู่กับที่ เกิดที่หนึ่ง ทำงานอีกที่หนึ่ง วันหยุดอยู่อีกที่ และบ่อยครั้งที่เดินทาง ชีพจรลงเท้า สนุกดี ชอบทำอะไรหลายๆอย่าง แต่ยังไม่ประสพความสำเร็จซักอย่าง



ผู้ชมทั้งหมด คน