เป็นแม่กะเขาสักที

วันศุกร์ที่ 4 มีนาคม 2554

เมื่อคืนนี้ หนูไม่ได้นอนกับแม่ค่ะ เพราะแม่ตัวร้อน อุณหภูมิสูงประมาณ 38 องศากว่า ๆ มีตัวร้อนมาตั้งแต่หลังคลอดลูกแล้วจ๊ะ คงเป็นเพราะสภาวะการเสียเลือด และอาการแพ้ยา นาราดอน ด้วย แต่น่าแปลกใจ ที่แม่กลับรู้สึกว่า แม่เป็นปกติดี ไม่ได้เป็นอะไรเลย ไม่มีอาการปวดหัว ไม่มีอาการหน้ามืด ไม่มีอาการคลื่นไส้ ใดใดทั้งสิ้น คงเป็นเพราะอาการตัวร้อนของแม่ คุณพยาบาลจึงไม่ได้เอาลูกมาให้นอนกับแม่เมื่อคืนนี้

แต่เมื่อคืนถึงแม่จะทานยาที่คุณหมอให้มาแล้วก็ตาม แม่ก็นอนไม่หลับทั้งคืนอยู่ดี ทั้ง ๆ ที่มีคุณยายนอนอยู่เป็นเพื่อนด้วย เพราะว่าห้องที่แม่ได้พักเป็นห้อง 4 เตียงจ๊ะ คุณพ่อบอกว่า จองห้องพิเศษไว้ให้แล้วแต่ห้องยังเต็มอยู่ อาจจะได้เข้าวันศุกร์ (วันนี้) ช่วงบ่าย ๆ

คงเป็นเพราะนอนห้องรวม จึงมีเสียงดังตลอดเวลา แต่แม่ไม่ได้รู้สึกรำคาญหรอกน่ะ เพราะเสียงที่แม่ได้ยิน ก็จะเป็นเสียงของเด็ก ๆ ร้องสลับกันไปมา แต่จะรำคาญก็ตรงเสียงของคนนอนเฝ้านี่แหละ คุยกันเสียงดังกว่าเสียงเด็กร้องซะอีก

เช้าวันนี้คุณพยาบาลเข็นรถพร้อมเตียงที่มีหนูนอนหลับตาพริ้มมาส่งแม่ 555 แปลกจังวันนี้แม่อุ้มหนูแล้วรู้สึกว่าตัวของหนูช่างนุ่มนิ่ม มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ยิ่งดม ก็ยิ่งหอม ปากเล็ก ๆ ของลูกขยับอยู่ตลอดเวลา คุณยายบอกว่าเจ้า Thank You ของยายต้องเป็นเด็กกินเก่งแน่ ๆ เลย หนูช่างเป็นเด็กที่หลับได้นานจริง ๆ เตียงข้าง ๆ เขาร้องกินนมกันส่งเสียงต่อกันเป็นทอด ๆ แล้ว แต่ลูกของแม่ก็ยังนอนหลับอย่างมีความสุข แต่พอหนูตื่นขึ้นมาเท่านั้นแหละ ก็โวยวายกับการกินเป็นอย่างมาก เพราะน้ำนมของแม่ยังไม่มีมาเลย จนต้องร้องขอให้พยาบาลช่วยจัดนมผสมมาให้ โดยการใส่ในแก้วและให้ลูกดื่มจากแก้ว คุณพยาบาลสอนวิธีให้ลูกดื่มนมจากแก้ว ไม่ยากเท่าไหร่ แต่แม่อยากให้นมลูกจากเต้าแม่เองเร็ว ๆ ที่สุด คุณพยาบาลบอกว่า ให้ปลุกลูกทุก ๆ 2 ชม. ขึ้นมาดูดนม แต่ในความรู้สึกของแม่ แม่ไม่อยากขัดความสุขในการนอนของลูกจ๊ะ เพราะแม่เคยอ่านหนังสือเจอมาว่า เด็กจะมีการพัฒนาทางด้านสมองเวลาที่นอนหลับ ดังนั้นหากลูกนอนให้ปล่อยให้ลูกนอนจนเพียงพอต่อความต้องการแล้วสมองของลูกจะพัฒนาไปได้ดี หากลูกหิว หรือร่างกายไม่พร้อมก็จะตื่นเอง คุณพยาบาลบอกอีกว่าให้ลูกกินนมครั้งละน้อย ๆ แต่คุณพยาบาลขา เจ้าลูกชายของดิฉันเขาทานครั้งละน้อย ๆ คงไม่เป็นค่ะ เพราะเวลาที่แก้วแตะริมฝีปากเท่านั้น เธอก็จัดดารสูดน้ำนมทันที หากแกล้งลดระดับน้ำนมจากแก้ว เธอจะทำเสียง แจ๊บ แจ๊บ แจ๊บ ตลกมากมาย จนกลายเป็นที่มาของสัญญลักษณ์เวลาจะคุยกับลูกเพื่อจะกินนมกัน "Thank You ได้เวลา แจ๊บ แจ๊บ แล้วครับ " "Thank You แจ๊บ แจ๊บ เบา ๆ สิลูก หนูแจ๊บ แจ๊บ เสียงดัง อายคนอื่นเขาน่ะลูก" ตลอดครึ่งวันที่หนูอยู่กับแม่และยาย เดี๋ยวฉี่ เดี๋ยวอึ เดี๋ยวกิน ตลกดี

พอตกบ่าย ๆ เราก็ได้ห้องพิเศษกันจ๊ะ จึงทำการย้ายห้องกัน คุณพ่อช่วยขนสมบัติมากมายของเราย้ายห้อง ห้องใหม่ของเราเป็นห้องใหญ่ คุณพ่อสามารถนอนกับเราได้ในคืนนี้ คุณยายก็จะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านบ้าง วันนี้ทั้งวันน้ำนมแม่ก็ยังไม่ไหล จนแม่เริ่มเครียด และร้องไห้แล้ว เพราะทุกครั้งที่หนูหิว หนูจะร้องเสียงดัง แล้วทำปากสั่น ๆ ตัวแดง ๆ หน้าแดง ๆ จนแม่ตกใจ แม่ต้องร้องเรียกพยาบาลเพื่อขอนมมาให้ลูกดื่มทั้งคืน จนคุณพยาบาลสงสารเลยบอกแม่ว่า เดี๋ยวคืนนี้จะพาน้องไปดูแลให้น่ะค่ะ เพราะคุณแม่ยังตัวร้อนอยู่ (มีไข้) จะได้พักผ่อนมาก ๆ ลูกออกจากห้องแม่ไปประมาณ 5 ทุ่ม แปลกจังทำไมแม่ใจหายเมื่อพยาบาลอุ้มหนูออกจากห้องแม่ไป ทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่ว่าลูกอยู่ใกล้ ๆ แม่เท่านี้เอง

คืนนั้นแม่กับพ่อนอนคุยกันถึงเรื่องอนาคตของลูก และของเรา ไม่น่าเชื่อว่าเพราะลูก ทำให้มุมมองการใช้ชีวิตของแม่และพ่อเปลี่ยนไปเพียงข้ามคืน เพราะลูกทำให้พ่อและแม่มีจุดมุ่งหมายใจชีวิต เพราะลูกทำให้แม่เติบโตเป็นผู้ใหญ่เสียที

Create Date : 18 พฤษภาคม 2554 Last Update : 18 พฤษภาคม 2554 14:36:13 น. Counter : 839 Pageviews.		8 comments
Share Tweet