วันพิเศษที่รอคอยมานาน

วันพฤหัสบดีที่ 3 มีนาคม 2554

ตี 3 กว่านิด ๆ แม่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเปียกแฉะ เอ.... หรือว่าเรานอนฉี่ราดที่นอนแล้วน่ะ ตื่นขึ้นมาแม่ยังเห็ณคุณพ่อง่วนอยู่กับงานหน้า com มีแบบตู้กางอยู่ทั่วโต๊ะ พ่อถามแม่ว่าเป็นอะไร ปวดขาเหรอ แม่บอกว่า ป่าวฉิ่งฉ่องราดอ่ะ คุณพ่อหัวเราะขำแม่ใหญ่เลย แม่ก็เลยต้องไปอาบน้ำ แล้วกลับมานอนใหม่ กลับมาคราวนี้ คุณพ่อเก็บของเรียบร้อยแล้ว และบอกว่างานเสร็จหมดแล้ว ส่ง mail ให้ลูกค้า ให้เจ้านายแล้ว สบายใจเรื่องงานแล้ว รอลุ้นเรื่องลูกอย่างเดียว 5555 แม่ก็บอกพ่อไปว่า เค้าก็เหมือนกัน เคลียร์งานหมดแล้ว ถ้ายังไม่คลอด ไปที่ทำงานก็ไม่ได้ทำอะไรแล้วล่ะ แล้วแม่ก็นอน ยังไม่ทันได้หลับแม่ก็รู้สึกเหมือนแม่จะฉิ่งฉ่องราดอีกแล้ว แปลกจังทำไมแม่อั้นฉิ่งฉ่องไม่ได้น่ะ แล้วก็ลงไปอาบน้ำอีกครั้ง เหนื่อยกับการขึ้นลงบันไดเหลือเกิน ขึ้นมาอีกทีคราวนี้คุณพ่อหลับแล้ว ฮือ !!! ไม่อยู่เป็นเพื่อนกันเลยน่ะคุณพ่อของลูกเนี๊ยะ รู้สึกสบายตัวเตรียมตัวจะล้มลงนอนก็รู้สึกอ้าวไหลมาอีกแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกะฉ้านน ละเนี๊ยะ จะถามคุณยายสักหน่อยคุณยายก็นอนหลับฝันหวานไปแล้ว คราวนี้แม่อาบน้ำแล้วลองใช้มือสัมผัสดู ปรากฎว่ามันมีเมือก ใสใส ติดออกมาด้วย หรือว่าน้ำเดิน หนูกำลังจะออกมาเจอหน้าแม่กะคุณพ่อหรือป่าว แม่รีบวิ่งขึ้นห้องทันที ช่างไม่ดูตัวเองซะเลย ว่าตุ๊ต๊ะ ขนาดไหน ปลุกคุณพ่อว่า ไม่ไหวแล้วมั่ง ฉิ่งฉ่อง 3 ครั้งแล้วน่ะ พ่อตกใจ ถามแม่ว่า ปวดท้องหรือป่าว มีเลือดไหลไหม ???? แม่ตอบพ่อว่า ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง รู้สึกธรรมดา เฉย ๆ มาก แต่แปลกตรงที่มีเมือกใส ๆ ออกมาด้วย คุณพ่อดูตื่นเต้นมาก รีบโทร.หาคุณย่าทันที แม่บอกพ่อว่า นี่มันตี 3 ครึ่งแล้วน่ะ แม่นอนอยู่อย่าไปรบกวนเลย แต่คุณพ่อไม่ฟังเสียงอะไรทั้งสิ้น น่าแปลกจัง โทร.ปุ๊บ คุณย่า ก็รับสายปั๊บเลยเหมือนกัน คุณพ่อเล่ารายละเอียดให้ฟัง คุณย่ารีบบอกว่า ให้ไปโรงพยาบาลด่วน คุณพ่อยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่เลย หันมาถามแม่อีกว่า ปวดท้องหรือป่าว แม่บอกว่าไม่ปวด ไม่รู้สึกอะไร ถ้าจะไปโรงพยาบาลพ่อก็ไปอาบน้ำเถอะ แม่เก็บของเรียบร้อยแล้ว หิ้วกระเป๋าก็ไปได้แล้ว ระหว่างที่พ่อลงไปอาบน้ำ แม่ก็ลงไปหาคุณยาย บอกคุณยายว่าจะไปโรงพยาบาลแล้วน่ะ สงสัยน้ำเดินแล้ว คุณยายยิ้มหน้าบาน แก้มแทบปริ คุณยายบอกว่าจะได้เห็นหน้าหลานชายสักที รอมาตั้งนาน อีกแป๊บเดียวก็เจอกันแล้ว คุณยายอยากไปโรงพยาบาลด้วย แต่แม่บอกว่า ให้คุณยายอยู่บ้านดีกว่า ไปตอนนี้ก็ไม่รู้จะคลอดตอนไหน ไม่อยากให้คุณยายลำบาก คลอดแล้วจะให้คุณพ่อมารับดีกว่า ก่อนขึ้นรถเพื่อเดินทางไปโรงพยาบาล แม่กราบเท้าคุณยาย คุณยายให้พรแม่กับลูก ให้แม่คลอดหนูได้ง่าย ๆ ปลอดภัยทั้งแม่และลูก ขอให้ลูกคลอดออกมาเป็นเด็กแข็งแรง สมบูรณ์ทุกอย่าง พรของคุณยายทำให้แม่รู้สึกดี และมีกำลังใจมาก แม่กอดคุณยาย และหอมแก้มคุณยาย 1 ฟ๊อดใหญ่
ออกจากบ้านเกือบตี 4 แล้ว ถนนว่าง รถวิ่งได้สะดวกสบายมาก จากหมู่บ้านเราไปถึงโรงพยาบาลใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที ถึงโรงพยาบาลแล้ว เอารถไปจอดที่ลานจอดรถ พ่อกับแม่ก็เดินมาที่ตึกผู้ป่วยนอก พ่อบอกว่า ไม่เห็นเหมือนพาคนท้องมาคลอดเลย เพราะแม่ยังไม่รู้สึกปวดท้องเลย แต่ไม่มีฉิ่งฉ่องแล้ว ติดต่อเจ้าหน้าที่เรียบร้อยเขาก็พาแม่ไปส่งห้องคลอดพิเศษ พบคุณพยาบาลและคุณหมอเวร ถามแม่ว่า มาด้วยอาการอะไร แม่ตอบว่า สงสัยจะน้ำเดินค่ะ ไม่มีมูกเลือด ไม่ปวดท้อง คุณหมอจึงพาแม่เข้าห้องคลอด ตรวจดูรายละเอียด คุณหมอแจ้งว่า ปากมดลูกของแม่เปิดแล้ว 3 1/2ซม. พยาบาลตรวจเช็คประวัติแล้วก็ถามแม่ว่า
พยาบาล 1 : คุณแม่ต้องผ่าคลอดวันนี้ นี่ค่ะ แล้วทำไมเมื่อวานไม่มา
โรงพยาบาลล่ะคะ
แม่ : เปลี่ยนใจค่ะ อยากลองคลอดเอง พยายามติดต่อคุณหมอ
และเจ้าหน้าที่แล้วค่ะ แต่ไม่มีใครรับเรื่อง
พยาบาล 1: คุณหมอยังไม่ทราบเรื่องใช่ไหมค่ะ
แม่ : ค่ะ
หมอเวร : คุณแม่ต้องการจะคลอดเองหรือครับ
แม่ : ค่ะ
พยาบาล 1 : แน่ใจน่ะค่ะ
แม่ : ค่ะ
หมอเวร : ถ้างั้นเดี๋ยวหมอ โทร.แจ้งอาจารย์ก่อนน่ะครับ
พยาบาล 2 : ขอนุญาตทำความสะอาดก่อนน่ะค่ะ
พยาบาล 1 : หลัง 3 ทุ่ม มา คุณแม่ทานอะไรมาบ้างค่ะ
แม่ : ไม่ได้ทานอะไรค่ะ นอนอย่างเดียว
ระหว่างนั้น ก็มีพยาบาลมาเจาะแขนแม่ใส่สายน้ำเกลือ ทำความสะอาดบริเวณที่จะต้องเอาหนูออกมา
หมอเวร : เรียนอาจารย์หมอแล้วครับ อาจารย์หมอบอกว่า ตามใจคุณแม่ครับ คุณแม่คงต้องนอนรอไปก่อนน่ะครับ เพราะกว่าจะคลอดคงประมาณ 10 ถึง 11 โมง ครับ ปากมดลูกจะเปิดเฉลี่ย ชั่วโมงละ 1 ซม.
แม่ : นานขนาดนั้นเลยหรือค่ะ
พยาบาล3 : เดี๋ยวเปิด ทีวี ให้ดูน่ะค่ะ สามีอยู่ข้างนอกใช่ไหมค่ะ
แม่ : ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องเปิดก็ได้ค่ะ สามีรออยู่ข้างนอกค่ะ
** แม่เอามือลูบท้องคุยกับลูกตลอด เดี๋ยวเราก็เจอกันแล้วน่ะ คลอดง่าย ๆ น่ะลูก ระหว่างที่นอนรอเวลา ก็จะมีพยาบาล คุณหมอเดินมาถามอาการแม่ตลอด น่าแปลก แม่ไม่รู้สึกปวดท้องเลยสักนิด ไม่เห็นเหมือนในละครเลย ที่เวลาคลอดลูกจะต้องปวดท้อง ร้องโอย ๆ กัน หรือว่ายังไม่ถึงเวลาปวด แม่นอนทำใจรอรับความปวดที่จะเกิดขึ้น ในใจก็ภาวนาขออย่าให้ปวดมาก เวลา 08:10 น. คุณหมอที่แม่ฝากท้องก็มาถึง มาสอบถามอาการแม่
คุณหมอ : คุณแม่จะคลอดเองจริง ๆ น่ะค่ะ
แม่ : ค่ะ หนูตั้งใจแล้วค่ะ
คุณหมอ : ค่ะ ลองดู ขอหมอตรวจดูหน่อยค่ะ อุ้ย เปิด 8 ซม. แล้ว เร็วจังเพิ่งมาถึง ตอนตี 4 ครึงไม่ใช่หรือค่ะ
แม่ : ค่ะ คุณหมอค่ะ รู้สึกเหมือนจะปวดท้องถ่ายหนักค่ะ
คุณหมอ : ถ้ามีลมเบ่งบอกหมอน่ะค่ะ
ระหว่างนั้นพยาบาลและคุณหมอก็เตรียมอุปกรณ์เครื่องมือกันใหญ่
08:25 แม่เริ่มรู้สึกปวดท้องอย่าถ่าย และควบคู่เหมือนปวดประจำเดือน ซึ่งไม่รุนแรง แม่ทนได้ เพราะปวดมาทุกเดือนมาเป็นเวลาเกือบ 30 ปี แล้ว
แม่ : คุณหมอค่ะ รู้สึกอย่างเบ่งออกมาก ๆ เลย
หมอเวร : อย่าเพิ่งนะครับ เพราะถ้าเบ่งคลอดตอนนี้อันตรายมาก เดี๋ยวเด็ก
จะมีปัญหาทางด้านระบบหายใจ อั้นไว้ก่อนน่ะครับ
แม่ : หมอค่ะ เหมือนจะอั้นไม่ไหวแล้วค่ะ
แม่เริ่มร้องไห้แล้ว ไม่ได้เจ็บ ไม่ได้ปวด แต่ที่ร้องเพราะกลัวว่าลูกของแม่จะเป็นอันตรายจริง ๆ
คุณหมอ : ปากมดลูกเปิดเร็วมาก มดลูกขยายตัวเร็วเกินไป ถ้าไม่หดกลับ
จะเป็นอันตรายต่อคุณแม่
แม่ : ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้ลูกปลอดภัยค่ะหมอ แต่ตอนนี้หนูอยากเบ่ง
มาก ๆ เลยค่ะ
คุณหมอ : ลองเบ่งดูก็ได้ค่ะ พอหมอนับถึง 3 ให้คุณแม่ออกแรงเบ่งให้ลม
ออกมาทางรูทวารน่ะค่ะ อย่าเปิดปาก อย่าให้ลมออกทางปากน่ะ
แม่ : ค่ะ
** คุณหมอและคุณพยาบาล ช่วยกันนับ 1 2 3 อึดดดดดด ** พอแม่แบ่งออกมาครั้งแรก แม่ก็ได้ยินเสียงคุณหมอบอกว่า "ออกแล้ว เห็นแล็ว" คุณแม่เบ่งอีกน่ะค่ะ เห็นหัวของน้องแล้วค่ะ แล้วแม่ก็เบ่งอีกครั้ง หนูยังไม่ออกมา คุณหมอบอกว่า ขออีกครั้งยาว ๆ ค่ะคุณแม่ แม่กลั้นใจอีกครี้ง ทั้ง ๆ ที่รู้สึกเหนื่อย หมอบอกว่ายังไม่ออกค่ะ ยังจับหัวหนูไม่ได้ขออีกครั้ง เอาแบบสุดแรงที่มี โธ่ !!! แม่หมดแรงแล้วจ๊ะลูก กลั้นใจอีกทีนึงลูกจ๋า ออกมาเถอะแม่อยากเจอหน้าลูกแล้วน่ะ คุณหมอบอกว่า ออกแล้วค่ะ ออกแล้วค่ะ แม่ได้ยินเสียงร้องของลูก คุณหมออุ้มลูกมาให้แม่ดูทั้ง ๆ ที่ยังไม่ทำความสะอดา ถามแม่ว่า ผู้หญิงหรือผู้ชาย แม่ตอบว่าผู้ชายค่ะ แล้วคุณหมอก็ส่งตัวลูกให้พยาบาลทำความสะอาด ลูกอยู่เตียงข้าง ๆ แม่ตลอดเวลา แม่เห็นทุกกิริยา ที่คุณอยาบาลเช็ดคราบเลือด ทำความสะอาดลูก สายตาของแม่จ้องจับอยู่ที่ลูกตลอดเวลา โดยไม่ได้สนใจเลย ว่าคุณหมอกับพยาบาลอีก 2 คนทำอะไรกับแม่บ้าง น้ำตาของแม่ไหลเป็นทางตลอดเวลาที่มองลูกอยู่ สักครู่คุณพยาบาลก็อุ้มลูกส่งมาให้แม่ "ทักทายกันหน่อยค่ะคุณแม่"
"สวัสดีจ๊ะ Thank you ลูกรัก ทุกคนรอหนูอยู่น่ะจ๊ะ ยินดีต้อนรับสู่โลกความเป็นจริง แม่ขอให้ลูกของแม่ เป็นอภิชาติบุตรผู้ที่ถึงพร้อมด้วย ศีล สติ ปัญญา สมาธิ เป็นที่รักของทุกคน และเป็นหลักของครอบครัว แม่รักลูกมากน่ะค่ะ" 5555 ทุกคำพูดมันไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย ตัวของลูกแม่ เหี่ยว ๆ ย่น ๆ ตัวแดง ๆ เหมือนตัวทากเลย แม่ตกใจมาก ลูกแม่เหมือนใครกัน ทำไมไม่เหมือนแม่ ไม่เหมือนพ่อเลยล่ะ หน้าตาย่น ๆ ของหนูเหมือนคนแก่ตัวเล็กย่อส่วนเลย ตัวสีแดง ๆ หรือว่าลูกของแม่ต้องตัวดำ โธ่ ๆ ๆ ๆ เวรกำซะแล้ว ก็แม่ชอบว่าคนตัวดำ (น้อง ๆ ในแผนก) เอาไว้ซะด้วย ไม่เป็นไร หลังจากสำรวจตัวลูกของแม่ทุกอย่าง ปกติดี ไม่ขาด ไม่เกิน แม่ก็สบายใจแล้ว เรื่องสีผิวเอาไว้แม่เก็บเงินส่งหนูไปเกาหลีก็ได้เนอะ คุณพยาบาลพาลูกไปห้องเด็ก เหลือแต่แม่ที่ต้องเผชิญชะตากรรมต่อไป แม่เกิดภาวะเกือบตกเลือด เพราะแม่เสียเลือดไป 450 cc อีก 50 cc ก็เข้าข่ายภาวะตกเลือด คุณหมอให้ยาแม่สาระพัด รวมถึง นาราดอน (ไม่แน่ใจว่าออกเสียงถูกหรือป่าว) คุณหมอต้องให้ยาฆ่าเชื้อแม่อีก แม่ต้องนอนอยู่ในห้องคลอดเพื่อรอดูอาการต่อไปอีก คุณพยาบาลใจดีอนุญาตให้คุณพ่อมานั่งเป็นเพื่อนแม่แป๊ปนึง ระหว่างที่นอนรอดูอาการ แม่ไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลเกี่ยวกับอาการของตัวเองเลย เพราะใจของแม่ลอยไปอยู่กับลูกแล้ว แปลกจังเราเพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง แต่ทำไมแม่ถึงได้คิดถึงลูกมากเหลือเกิน เข้าใจแล้วคำว่า คิดถึงใจจะขาดเป็นอย่างไร แม่นอนร้องไห้ น้ำตาไหล อย่างไม่มีเหตุผล โชคดีที่พ่อเข้าใจแม่ จับมือแม่ไว้ แล้วให้กำลังใจว่า เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว ทีนี้พออยู่ด้วยกันตลอดอย่ามาเรียกให้ช่วยก็แล้วกัน 555 คุณพ่อบอกว่า คุณพ่อได้ถ่ายรูปของลูกตอนออกจากห้องคลอดด้วยน๊า กว่าแม่จะออกจากห้องคลอดก็ปาเข้าไป 4 โมงเย็นแล้ว คืนแรกแม่ต้องอยู่ห้องพิเศษ 4 เตียงก่อน เพราะห้องพิเศษเตียงเดี่ยวยังเต็มอยู่ แล้วเราก็ได้เจอหน้ากันตอน ทุ่มกว่า ๆ คุณพยาบาลเข็นลูกมาพร้อมเตียงมาส่งให้แม่ หนูทำปากจุ๊บ จุ๊บ ตลอดเวลาที่ตื่น แม่ลองให้ลูกดื่มนมจากเต้าของแม่ แต่น้ำนมของแม่ยังไม่มา ก็เลยต้องป้อนนมผสมผ่านทางแก้วให้ลูกก่อน คืนนี้หนูไม่ได้นอนกับแม่ คุณพยาบาลช่วยเอาไปเลี้ยงให้ คงเป็นเพราะว่า กลัวแม่เหนื่อยและอ่อนเพลียแน่ ๆ เลย กล่าวถึงคุณยายบ้าง เมื่อหนูคลอดแล้ว คุณพ่อโทร.ไปรายงานคุณยาย คุณยายก็อาบน้ำแต่งตัวรอให้คุณพ่อไปรับ คุณยายเดินบอกข่าวดีทั่วซอยในหมู่บ้านเราเลย คุณพ่อไปรับคุณยายตอนประมาณบ่าย 2 โมง คุณยายเก็บเสื้อผ้าราวกับจะมาอยู่กับแม่ที่โรงพยาลสัก 1 อาทิตย์ 5555 เวลาที่หนูอยู่ในอ้อมกอดของคุณยาย ดูหนูมีความสุขจังเลย คุณยายก็มีความสุข วันนี้พวกเราทุกคนมีความสุขกันมาก
ข้อมูลของหนู
ชื่อ จริง ด.ช. ภาณุศิษย์ เขาแก้ว
ชื่อเล่น น้อง Thank you
เกิดวันพฤหัสบดี ที่ 3 มีนาคม 2554 เวลา 08:32 น.
น้ำหนักแรกเกิด 2.980 กก. ควมยาว 51 ซม. รอบศรีษะ 31 ซม.



Thank you ลูกรัก

Create Date : 06 พฤษภาคม 2554 Last Update : 6 พฤษภาคม 2554 13:55:21 น. Counter : 997 Pageviews.		6 comments
Share Tweet