เจาะเลือดอีกแล้ววววว
วันอาทิตย์ทื่ 19 ธันวาคม 2553

ปกติวันอาทิตย์จะเป็นวันหยุดของแม่และคุณพ่อ เรามักจะตื่นสายกันนิดนึง แต่วันนี้ตื่นสายไม่ได้จ๊ะ เพราะแม่มีนัดต้องไปเจาะเลือดเพื่อตรวจดูค่าเบาหวาน แล้วก็เหมือนลูกรักของแม่จะรู้ซะด้วยสิ ลูกปลุกแม่ตั้งแต่ยังไม่ หกโมงเช้าเลยน่ะ

อาบน้ำแต่งตัว ทานโจ๊กร้านคุณยายอร เจ้าประจำ ก็ออกจากบ้านกันมา ประมาณ แปดโมงเช้า ถึงโรงพยาบาลประมาณ แปดโมงครึ่ง แม่รีบไปรายงานตัวเพื่อดื่มน้ำตาลที่คุณป้าพยาบาลก่อน ส่วนคุณพ่อก็ไปหาที่จอดรถเหมือนเคย แม่ดื่มน้ำตาลเสร็จ คุณป้าพยาบาลแจ้งว่า ให้ไปเจาะเลือดได้ประมาณ เก้าโมง สี่สิบนาที (หลังจากดื่มน้ำตาลแล้ว 1 ชั่วโมง และห้ามรับประทานอะไรอีกเป็นอันขาดจนกว่าจะเจาะเลือดแล้ว) ระหว่างนั่งรอคุณพ่อแม่ก็จะคุยกับลูกตลอดว่าวันนี้เรามาทำอะไรกันบ้าง ไม่ถึง 15 นาที คุณพ่อก็มาถึงที่เรานั่งรอกันจ๊ะ แม่บอกคุณพ่อไปว่า เจาะเลือดได้ตอน เก้าโมง สี่สิบนาที มีเวลาเหลืออีกเกือบ 1 ชั่วโมง ไปเดินดูชุดคลุมท้องกันดีก่า เพราะแม่ยังไม่ได้ซื้อชุดคลุมท้องใส่เลยตั้งแต่มีหนู โชคดีที่ช่วงนี้ชุดทำงานที่ใส่กันส่วนใหญ่เป็นเชดแซ็คยาว ก็เลยทำให้แม่ใส่ได้มาตั้งนาน แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วล่ะลูกรัก แต่ละตัวกระดุมแทบจะปริแล้ว

คุณพ่อมีถามกลับมาด้วยน่ะ แม่จะเดินไหวเหรอ แหม่ ๆ ๆ ๆ มาถึงที่ทั้งที จะเดินไม่ไหวได้อย่างไร ยังงัย ๆ ก็ต้องไหวย่ะ คุณพ่อก็เลยพาแม่ไปเดินดูชุดคลุมท้องที่ท่าน้ำศิริราชจ๊ะ คงเป็นเพราะยังเช้าอยู่มาก ร้านค้าที่เป็นเสื้อผ้ายังเปิดอยู่น้อยมากเชียว ที่มีส่วนใหญ่จะเป็นร้านที่ขาย อาหาร ขนม ผลไม้เสียมากกว่า แต่อารมณ์นี้แม่ไม่อยากทานอะไรเลยล่ะลูกรัก คงเป็นเพราะคุณป้าพยาบาลสั่งห้ามไว้ และจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของอยู่ที่ชุดใหม่ อิอิอิ

โชคดีจังมีร้านขายชุดคลุมท้องเปิดอยู่ร้านนึง เลือกดูอยู่แป๊ปนึง ก็ตัดสินใจเลือกได้ 4 ชุด โฮะ ๆ ๆ ชุดคลุมท้องนี่ก็แพงมาก ๆ เหมือนกันน่ะเนี๊ยะ แพงมากกว่าชุดทำงานที่แม่ซื้อเสียอีกน่ะลูก แล้วนี่ก็ใส่อีกแค่ 3 เดือนเอง แค่ 4 ชุดคงพอ แล้วก็ใส่สลับกับชุดของน้าน้ำผึ่งที่ส่งมาให้บ้างก็ได้เนอะ

เมื่อได้ชุดคลุมตามต้องการแล้ว ก็มุ่งหน้าสู่ห้องเจาะเลือดรายงานตัวแล้ว คิวของแม่เป็นคนที่ 356 เชียว คนเยอะมากระหว่างนั่งรอคิว แม่ก็คุยกับหนูเหมือนเดิมจ๊ะ "เดี๋ยวแม่ต้องเจาะเลือด น่ะครับ" "คุณหมอจะขอดูเลือดของแม่ก่อนว่าแม่เป็นเบาหวานหรือป่าว" "Thank you รอแม่แป๊ปนึงก่อนน่ะลูก" แม่คุยกับหนูตลอดจนคนนั่งข้าง ๆ ต้องหันมามองแล้วก็ส่งยิ้มให้แม่ แต่แม่ไม่อายหรอกจ๊ะ เพราะแม่อยากให้หนูรับรู้เรื่องของโลกภายนอกที่แม่กำลังทำ หรือกำลังจะเจอ เพราะเราต้องทำด้วยกันใช่ไหม ? จ๊ะ แต่ก็น่าแปลกใจสำหรับแม่มาก พอใกล้ถึงคิวของแม่ ทำไม Thank you ถึงได้ ตุ๊บ ตุ๊บ แรงมาก มาก ก็ไม่รู้ อาการตุ๊บ ๆ ของหนู เหมือนกับตอนที่ ได้ยินเสียงพลุ เสียงเพลงดัง ๆ หรือเสียงเครื่องดูดฝุ่นของคุณป้าแม่บ้าน ทีแรกแม่คิดว่าเป็นเพราะแม่ตื่นเต้น แต่ก็ไม่น่าใช่น่ะ เพราะแม่ไม่ได้เป็นคนกลัวเข็มฉีดยาสักหน่อย แล้วแม่คิดว่า แม่ก็ปกติมาก ๆ ด้วยในวันนี้ แต่พอใกล้ถึงคิว หนูก็ยิ่งดิ้นแรงขึ้น และถี่ขึ้น แม่จึงคิดว่าหรือลูกรักของแม่จะกลัวเข็ม แม่อดขำไม่ได้จริง ๆ แม่ก็เลยได้แต่บอกลูกว่า "ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกจ๊ะ" "แป๊ปเดียว เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" "เจาะเลือก กับฉีดยา ไม่เจ็บหรอกลูก" พอถึงคิวของแม่ คุณผู้ช่วยบุรุษพยาบาลเรียกลำดับของแม่ หนูก็เงียบไปเลย สงสัยคงจะกลัวมาก เอามือปิดตาอยู่แน่ ๆ เลย ใช่ไหม ? จ๊ะลูก

น่าแปลกอีกแล้ว ที่คราวนี้การเจาะเลือดของแม่เจ็บ มาก ๆ ๆ ๆ ๆ เลย ทั้ง ๆ ที่ เจาะเลือดแค่เข็มเดียวเอง แต่ทำไมเจ็บกว่าทุก ๆ ครั้งที่แม่เคยเจาะก็ไม่รู้ (ตอนนี้ 4 ทุ่ม แล้ว แผลที่เจาะยังบวมอยู่เลย) แม่เริ่มคิดเข้าข้างตัวเอง คิดถึงหนูขึ้นมาแล้วล่ะ หรือว่าลูกจะรับรู้ได้ว่า เจาะเลือดคราวนี้ ไม่เหมือนครั้งอื่น ๆ ที่แม่เคยเจาะ มันจะเจ็บมาก กว่าทุก ๆ ครั้ง หนูก็เลยพยายามจะบอกแม่ซิน่ะ แต่ไม่ทันแล้วล่ะลูกรัก แม่เดินออกจากห้องเจาะเลือดมาด้วยใบหน้าเหยเก เชียวแหละ จนคุณพ่อต้องถามว่าเป็นอะไร เพราะปกติแม่น่ะหญิงเหล็กเชียวน่ะ แม่จึงเล่าให้คุณพ่อฟัง คุณพ่อกลับหัวเราะชอบใจเสียยกใหญ่ แถมมีพูดติดตลกอีกน่ะ "จิ้งจกทัก โบราณยังเชื่อ นี่ลูกของตัวทั้งคนทักยังไม่รู้เรื่องอีก" ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ก็แม่คิดว่าหนูกลัวเข็มฉีดยานี่นา แม่แอบมีเคืองคุณพ่อนิดหน่อย ไม่ปลอบกันแถมยังจะมาซ้ำเติมกันอีก คุณพ่อคงเห็นแม่ออกอาการงอน ก็เลยพาเราไปแวะที่เซ็นทรัล คิดเอาไว้ว่าหาอะไรทานแล้วจะกลับบ้าน แต่พอมาถึงแม่อยากดูหนัง "อภินิหารนาเนียร 3" ก็แม่ดูแล้วทั้ง 2 ภาคนี่นา พอมีภาค 3 ก็อยากดู และอีกอย่างแม่ว่าเสียงคงไม่ดังมาก หนูคงไม่ตกใจ คุณพ่อก็ใจดี ตามใจแม่ด้วย แม่ก็บอกหนูตลอดเลยนะระหว่างนั่งรอเข้าโรงหนัง "เดี๋ยวเราจะดูหนังกันน่ะลูก เสียงอาจจะดังสักนิดหนูไม่ต้องตกใจน่ะครับ" "หนังเรื่องนี้สนุกมาก แต่ถ้าหนูไม่ชอบหนูก็ดิ้นแรง ๆ น่ะครับ แล้วแม่จะกลับบ้าน" แม่ยอมรับจ๊ะว่า พอเข้าไปนั่งแล้ว แม่กลัวหนูตกใจกับเสียงเหมือนกัน แต่ตั้งใจไว้แล้วล่ะว่า ถ้าหนูดิ้นแรง ๆ และถึ่ ๆ ที่เป็นสัญลักษณ์ของเราสองคนว่าหนูกลัว หนูไม่ชอบ หรือหนูตกใจ แม่ก็จะชวนคุณพ่อกลับทันที

แต่กลับเป็นที่น่าแปลกใจอีกแล้วสำหรับวันนี้ หนูไม่มีอาการดิ้นแรง ๆ เลย มีแต่ดิ้นเบา ๆ แต่ไม่ถี่ เมื่อแม่หัวเราะ เท่านั้น หรือลูกของแม่ก็เป็นคอดูหนังเหมือนแม่กะคุณพ่อจ๊ะ คุณพ่อจะหันมาถามแม่ตลอดเลยว่าหนูเป็นงัยบ้าง บางทีก็เอามือมาลูบที่ท้อง จับที่ท้อง เพื่อดูปฎิกิริยาของลูก คุณพ่อยังแปลกใจเลย ว่าทำไมลูกรักของเรา ไม่มีอาการกลัวเสียงดัง ตกใจ หรือไม่ชอบเสียงในโรงหนัง

วันนี้แม่เจอแต่เรื่องแปลก ๆ ของหนู แต่เรื่องแปลก ๆ ของหนูกลับทำให้แม่มีความสุขน่ะครับ พรุ่งนี้วันจันทร์ แม่ต้องไปพบคุณหมอตามนัด และผลการเจาะเลือดก็จะทราบพรุ่งนี้เหมือนกัน แม่มั่นใจว่าทุกอย่างปกติจ๊ะ

คืนนี้นอนกันเร็ว ๆ หน่อยน่ะจ๊ะ เพราะพรุ่งนี้รถคงติดแต่เช้า หลับฝันดีจ๊ะลูกรัก

รักลูกมากมายจ๊ะ Thank you



Create Date : 19 ธันวาคม 2553
Last Update : 19 ธันวาคม 2553 22:15:04 น.
Counter : 779 Pageviews.

1 comments
  
ขออนุญาตรักน้อง Thank you ด้วยอีกคนน่ะค่ะ
โดย: Jub_ka_Jib วันที่: 22 ธันวาคม 2553 เวลา:11:15:06 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

เสือน้อยเมืองนนท์
Location :
นนทบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



สวัสดีค่ะ ทุกท่าน ที่หลงทางเข้ามาใน Blog นี้ เจ้าของ Blog แอบดีใจที่มีคนเข้ามาทักทายกัน Blog นี้ ไม่มีสาระอะไรน่ะค่ะ มีแต่ความรักมอบให้กับทุก ๆ ท่าน โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็ก เจ้าของหัวใจของเจ้าของ Blog ผู้ทำให้เกิดแรงบันดาลใจในการเขียน Blog ดังนั้นเนื้อหาส่วนใหญ่ก็จะเขียนถึงเจ้าตัวเล็ก ชื่อ "Thank you" เป็นหลักค่ะ
หวังเอาไว้ว่าสักวัน เมื่อเจ้า Thank you โตพอที่จะอ่านออก และทำความเข้าใจอะไรได้แล้ว เขาจะเข้ามาอ่าน Blog นี้ของแม่ เพื่อจะได้รู้ว่า แม่รักเขา มากแค่ไหน
สุดท้าย ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่เข้ามาเยี่ยมชม และทุก ๆ ความเห็น ทุก ๆ คำแนะนำค่ะ
ธันวาคม 2553

 
 
 
1
2
3
4
5
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
20
21
22
24
25
26
27
28
29
30
31
 
 
All Blog