เมื่อผมไม่มีผม ตอนจีวรปลิวล่องลอยเล่นลม

ได้เวลาฤกษ์งามยามดีอัพบล็อกเรื่องยาวเสียทีหลังจากขี้เกียจตัวเป็นขน เหมือนเดิมว่ายังหากินอยู่กับเรื่องพระสงฆ์องค์เจ้าเพราะเราเป็นคนไม่กลัวบาป ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ครับเพราะเป็นประสบการณ์ดีๆในชีวิตที่หาซื้อไม่ได้ตามร้านสังฆภัณฑ์หรือโทรสั่งจากทีวีไดเร็ค เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลางั้นก็จัดไปยาวๆน่ะครับทนอ่านกันหน่อย ยิ้มหวานๆกันด้วยน่ะ




ช่วงเวลาที่บวชอยู่วัดหลังจากถือศีลเป็นพระได้ไม่นานประมาณดอกไม้ที่่ใช้ในงานบวชยังไม่แห้ง ระหว่างที่บังเอิญเดินพิจารณาธรรมคำถามของหลวงลุงรูปหนึ่งผ่านท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผาก็ให้รู้สึกร้อนหัวแบบเบาๆ บวกกับญาติโยมที่เดินสวนมาเห็นเอามือปิดตาบ้างก็หันหน้าหนี ก็ให้รู้สึกสงสัยปุจฉา-วิสัชนาตั้งคำถามกับตัวเองว่า คงเป็นเพราะหัวของเราที่ทำมุมตั้งฉากเป็นวิชาฟิสิกส์กับแสงสุริโย สะท้อนแสงที่สาดส่องลงมาวิ่งเข้าตาของญาติโยม จึงตัดสินใจรักษาศีลด้วยการชวนตัวเองพร้อมรองเท้าแตะแอดด้าสีดำไปนั่งอยู่ที่ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านร่มเงาปกคุ้มหนังศรีษะของพระบวชใหม่ที่ไร้ผม หลังจากนั้นก็กลับมาพิจารณาเหตุการณ์อะไรบ้างอย่างที่ทำให้รู้สึกขุ่นใจอาจเป็นภัพต่อการปฏิบัติธรรม






หลังจากนั่งคิดโดยใช้สติแต่ไม่ต้องใช้สตางค์ไปได้ซักพักใหญ่ ใหญ่เท่าไรไม่อาจทราบได้ก็ถึงบางอ้อ เก็บงำคำตอบของปริศนาใจที่ถูกโซ่แห่งธรรมตรึงไว้รอไว้บอกโยมน้องที่จะมาตอนเย็น เมื่อถึงเวลานัดหมายหลังทำจากวัตรเย็นโยมน้องก็มาปรากฎกายภายใต้เสื้อยืดกางเกงขาสั้นสีดำ ก็ได้เผยความต้องการบ้างอย่างออกไปไม่อยากเก็บเอาไว้ให้เป็นปมปัญหาคาใจ ตอนนั้นรู้สึกกับตัวเองว่าเส้นผมบนหนังศีรษะที่ขึ้นมาไม่ถึงครึ่งมิลฯบนกระบาลมีอาการแตกปลายขั้นรุนแรงถึงขนาดโทมัส ทอร์ผู้เชี่ยวชาญด้านเส้นผมของซันซิลจากประเทศอังกฤษมาเห็นเข้าต้องอุทานว่า "อุ๊ยตาย...อกอีแป้นทอร์จะแตก" และอีกอย่างที่ต้องการมากก็คือหวี เพราะเวลาตื่นจากจำวัดหรือโดนลมพัดแรงๆผมบนหัวมักจะยุ่งทุกทีเลย นี้น่ะหรือคือสาระที่ผมนั่งคิดมาครึ่งค่อนวัน ปัญญาอ่อนจริง





เมืองไทยเป็นเมืองร้อนและพระสงฆ์ก็ไม่ได้รับสิทธิพิเศษใดๆจากพระอาทิตย์ มีสิทธิเท่าเทียมทางกายภาพกับญาติโยมที่จะร้อนจนเหงื่อแตกโทรมกายได้เช่นกัน หงายหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าทำมุม45องศาตัดกับเมรุเผาศพที่อยู่ข้างหน้าแล้วมองหาดาวฤกษ์ดวงโตสีส้มอ่อน มันยังคงกระตือรือร้นทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเคร่งครัด โลกกับพระอาทิตย์อยู่ห่างกันเฉลี่ยประมาณ149,000,000กม. แต่แสงแดดกับความร้อนนั้นอยู่ใกล้เราราวกับเป็นญาติสนิท (จริงๆพระอาทิตย์อยู่ไม่ไกลหรอกครับ มองเห็นทุกวันอยู่หน้าบ้านผมเองแต่ยังไม่เคยไปซักทีเพราะยังไม่ว่าง) พอร้อนมากๆเข้าเหงื่อของเราก็ไหลเป็นทางหยดติ่ง จีวร สบง อังสะก็ชุ่มฉ่ำไปด้วยเหงื่อ มันก็ถึงช่วงเวลาที่ต้องพาไปรู้จักกับน้ำสะอาดและผงซักฟอก กะละมังพร้อมผงซักฟอกบรีสเอกเซลอย่างดีสูตรซักผ้าสีจากหลวงพี่กุฏิข้างๆ นั่งลงบนเก้าอี้ซักผ้าสีจางๆเพราะถูกใช้งานมานานนับปี เทน้ำใส่กะละมังสีเหลืองที่เข้ากันได้ดีกับสีจีวร ใส่แฟ้บตีน้ำให้เกิดฟองพร้อมกับหยิบจีวรนำร่องใส่จุ่มน้ำทำการแยกคราบสกปรก ตอนนั้นคิดในใจว่าเป็นพระนี้มีเครื่องซักผ้าได้ไหม คิดฟุ้งซ่านไปไกลว่าถ้าสึกออกไปเเล้วจะเอาเครื่องซักผ้าแบบหยอดเหรียญมาตั้งที่วัดคงทำกำไรให้เราน่าดู





หลังจากที่ใช้เครื่องซักผ้าระบบซักมือทำความสะอาดเป็นที่เรียบร้อยภารกิจต่อไปคือการหาที่ตาก เนื่องด้วยราวตากผ้าทั้งหลายต่างมีเจ้าของหมดแล้วถึงแม้จะไม่ได้มีชื่อเขียนจองไว้แต่เรารู้ได้ด้วยสามัญสำนึก จะขอสั่งจองราวตากจีวรจากกรมศาสนาก็ไม่รู้จะมีหรือเปล่า เราก็ต้องอาศัยช่วงนี้ทำการกระชับพื้นที่ราวตากผ้าเอง รีบเอาจีวรไปตากก่อนที่จะโดนขอคืนพื้นที่จากหลวงพี่ที่เป็นเจ้าของ เมื่อทำตามแผนนำจีวรไปตากได้เเล้วก็นึกเอ๊ะใจน่าจะประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินที่ไม่ได้มีความร้ายแรงอะไรเลยจริงๆทิ้งเอาไว้หน่อย จึงอยากจะทำป้ายไฟเหมือนที่แฟนคลับAFเอาไว้ชูเชียร์Vนั้นVนี้Vไหน ประกาศให้หลวงพี่รูปอื่นรู้ว่าราวนี้มีจีวรตากอยู่ อยากเขียนว่า "เขตอภัยทานโปรดให้โอกาสจีจรผืนนี้แห้งก่อน" หรือไม่ก็เขียนว่า "ห้ามยุ่งกับจีวรนี้ก่อนได้รับอนุญาต" แต่เสียดายกระดาษลังกับปากกาเมจิกไม่มีถึงต้องล่าถอยความคิดนี้กลับฐานที่มั่นขึ้นกุฏิตัวเองไป เหลือไว้เพียงจีวร สบง อังสะเปียกๆปล่อยให้ปลิวล่องลอยเล่นลมอยู่กับราวตากผ้า





อา....พอแหละเสียดายยังมีเรื่องให้เล่าอีกเยอะ แต่คิดว่าพอก่อนเดี๋ยวเอาไว้หากินในตอนหน้าได้อีก แหม.....เขียนมาซะยาวมาเลยใครจะทนอ่านไหวไหมครับ ตอนหน้ามีเรื่องลึกลับเกี่ยวกับองค์หนุมานในกุฏิห้องผมมาเล่าด้วย



ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ

คราวนี้ไม่จูบแต่ขอกอดแทนน่ะ อ่า.......ขาดความอบอุ่น ฮ่าๆๆๆ

Create Date : 01 สิงหาคม 2553 Last Update : 6 สิงหาคม 2553 0:44:52 น. Counter : 1437 Pageviews.		153 comments
Share Tweet