ตีหนึ่งแล้ว ทำไมต้องร้องไห้ตัดสินใจไปแล้ว ทั้งๆ ที่เราค่อนข้างแน่ใจว่าคิดดีแล้วถึงแม้ว่าเราจะยึดความรู้สึกของเราเป็นที่ตั้งก็ตามคิดแล้วว่า การที่เราไม่ไปแบบนี้เป็นการป้องกันตัวเองที่ดีที่สุดแล้วแต่มันอดคิดไม่ได้ว่า เพราะเราไม่ไป เพื่อนๆ เลยไม่ไปด้วยจริงอยู่ที่เราไม่ได้เป็นสาเหตุให้เพื่อนไม่ไปแต่ถ้าเพียงแค่เราตอบตกลงว่าไปเพื่อนๆ ก็พร้อมที่จะไปน้อง(บางคน)คงไม่เสียใจที่จัดกิจกรรมแล้วพี่ไม่ไปวันนี้องค์ลง 555ระเบิดเลย ร้องไห้ออกมาเลยมันอีดอัด ทนไม่ไหวแล้วเสียความรู้สึกกับหลายคนและหลายอย่างเสียใจกับสิ่งที่เมื่อก่อนตัดสินใจแต่พยายามมองในแง่ดี หาทุกมุมที่เป็นแง่ดีแต่มันคงเหมือนการเติมเกลือลงในน้ำมั้งแง่ดีเป็นน้ำ ที่เหลือเป็นเกลือรู้ว่าเราก็ผิดนะ แต่ทำไมไม่อธิบายมาแล้วยังเออออกับทุกอย่างที่เราอธิบายไปแต่คำตอบที่ได้หลังจากนั้นคือการเถียงๆทำไมต้องมาเถียงๆ รวมถึงคำพูดแต่ละคำที่พูดออกมาอีกนี่ตัวเราเป็นใครหรือเป็นตัวอะไรเนี่ย??ชั้นเป็นรุ่นพี่แกนะ ความเคารพหรือเกรงใจมีบ้างมั้ย??ไม่ต้องเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ก็ได้แค่คนที่รู้จักกันผิวเผิน ยังมาพูดแบบนี้ด้วยนี่นะ??พรุ่งนี้จะโยนมันทิ้งไปแล้วใช้ชีวิตตามปกติ (แต่ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า)หลายเรื่องราวที่เกิดขึ้น และได้รับรู้ในช่วงนี้มันทำให้เราทรมานมากมายจริงๆบางเรื่องทำอะไรไม่ได้พูดไม่ได้ แม้แต่คิดอาจจะยังไม่ควรด้วยซ้ำพยายามคิดว่ามันเป็นหนังสือวิชานึงในชีวิตแค่บทนึงอาจจะไม่พอ มันหลายบท หลายเรื่องที่รวมกันเป็นเล่มเลยแต่วิชานี้ทำไมมันยากจัง กว่าที่เราจะเข้าใจแต่ละหน้ากว่าที่เราจะหาคำตอบของโจทย์ได้แต่ละข้อมันจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนเหตุการณ์วันนี้ มันทำให้เราคิดถึงสองปีที่แล้วร้องไห้ มีคนคอยปลอบ คอยห่วงใยยังคิดถึงภาพวันวานในวันนั้นอยู่แต่เราโอเคกับตอนนี้นี่แหละป.ล. ขอโทษน้องๆ กับเพื่อนๆ พี่ๆ อีกหลายคนด้วย แต่เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [