::Broken Heart::

::ร้าวราน::

        ฉันได้ก้าวผ่าน ห้วงแห่งกาลเวลาและความร้าวรานมาได้อย่างสวยงาม..จริงๆแล้วฉันก็เชื่อว่าฉันจะผ่านมันมาได้อยู่แล้ว ฉันมั่นใจ..แต่ในความมั่นใจนั้น ความหวาดหวั่นก็ยังคงมี..และนั่นก็เป็นเหตุให้ต้องจ่อมจมลงสู่ใจตัวเองอย่างเดียวดายอีกครั้ง และ ไม่คิดที่จะต่อสู้กับหัวใจเลยในการตกลงสู่หลุมแห่งความทุกข์ในครั้งนี้....ได้แต่ก้มหน้า รับรู้และปล่อยให้ครรลองของกาลเวลา..จะพาไป.......

       และเมื่อจุดพีคสูงสุด ของความเจ็บปวดได้ผ่านพ้นไปแล้ว กราฟแห่งความเจ็บปวดก็ค่อยๆไต่ระดับลดลงเรื่อยๆ นี่เป็นหลักการเดียวกันกับเรื่องอื่นๆในชีวิตมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจการงาน หรือสิ่งใดก็ตามทุกอย่างล้วนไม่มั่นคงถาวร มีขึ้นมีลงด้วยกันทั้งนั้น..และเมื่อถึงจุดสูงสุด ต่อจากนั้นมันจะค่อยๆลดระดับลง นั่นก็เพราะมากกว่านั้น...มันไม่มีอีกแล้ว ฉันว่าคนเราไม่มีสิ่งใดที่มากที่สุด..หรือน้อยที่สุด ทุกข์ที่สุดมันไม่มีอยู่จริงพอๆกับที่ สุขที่สุดก็ไม่มีเช่นกัน ทุกอย่างมันก็เป็นเท่าที่มันจะเป็นไป ก็เท่านั้นเอง....และเมื่อเราเจ็บมากๆเข้า มันก็จะกลายเป็นความเจ็บที่เย็นชา...เพราะเจ็บที่มากกว่านี้มันไม่มีอยู่..ฉันเข้าใจดี...........

        ฉันเชื่อว่า..คนเราทุกคนย่อมมีช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต..ที่รู้สึกเปล่าเปลือย..โหวงเหวง..และล่องลอย..ในช่วง2-3วันที่ผ่านมานี้ของฉัน..คือช่วงเวลานั้นของชีวิต..ฉันไม่มีอะไรให้ทำ..และในขณะเดียวกันฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจจะรับงานมาทำด้วย..มันคล้ายกับว่านี่คือช่วงเวลาที่ฉันต้องหยุดนิ่ง..และรอ..ฉันเองไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ฉันกำลังรออะไร หรือ ต้องการอะไรจากการรอในครั้งนี้..ฉันรู้แต่ว่าในช่วงเวลานี้ ฉันควรหยุดและรอ…ก็พอ…

        และในคืนนี้..ในค่ำคืนเปล่าเปลือยที่ฉันกำลังนั่งหายใจ..ให้เวลาผ่านพ้นไปกับรัตติกาล..เปิดวิทยุฟังเพลงแก้เหงา..ในชั่วขณะหนึ่งที่ฉันกำลังปล่อยใจ คิดถึงใครบางคนที่ไม่มีรู้ว่าตอนนี้ เค้าเป็นอย่างไร..เสียงเพลงเพลงหนึ่ง ก็ดังแว่วมากระทบหู..เพลงที่ฉันคิดว่าฉันไม่เคยรู้จักมันมาก่อน หรืออย่างน้อยในตอนนี้ฉันก็ยังไม่เคยได้ยินมันจากที่ใหนมาก่อน..เนื้อหาของเพลงพุ่งเข้าตัดขั้วหัวใจฉันอย่างจัง..หากเป็นคมมีด..มันก็คงทำให้ลมหายใจฉันขาดห้วงลงเพียงเท่านี้..และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง..ก็อาจจะดีเหมือนกัน..ที่บางเรื่องราวมันจะได้จบสิ้นกันเสียที..กับความเปล่าเปลือยอันเจ็บปวด...ในหัวใจ........

        เสียงเพลงจบลงไปแล้ว...แต่ฉันยังคงนั่งจ่อมจมอยู่อย่างนั้น..พร้อมกับเนื้อเพลงที่จะบันทึกมันไว้..ในหัวใจ....

..........อยากจะรอเธออย่างนี้..จะไม่มีใครสักคน..........

........ ปล่อยให้ใจมันสับสนและเดียวดาย.........

.........อยากจะรักอยู่อย่างนี้..จะไม่มีใครเคียงกาย..........

.........รอจนสุดท้ายที่หายใจ...............

.......มากไปหรือเปล่า...เศร้าไปหรือไร.........

........ที่จะมัดตัว..มัดใจ..ไปจนตาย.........

Create Date : 10 กรกฎาคม 2551
Last Update : 10 กรกฎาคม 2551 12:20:38 น.		1 comments
Counter : 362 Pageviews.
Share Tweet