01.33 น ในคืนค่ำที่ข่มตาหลับอย่างยากเย็น..กับความรู้สึกทรมานที่พลุ่งพล่านในหัวใจ..ฉันตัดสินใจโทรหาคุณ....ทั้งๆที่ไม่เคยทำอย่างนี้มานานแสนนาน......
ฉันถาม.." ช่วยเราด้วยซิ..เราลืมคุณไม่ได้.." คำพูดที่หลุดออกจากปาก ตรง..และไร้ซึ่งศักดิ์ศรี..อย่างที่ฉันไม่เชื่อเลยว่ามันจะเป็นคำพูดที่มาจากปากฉัน.....
" มีอะไรหรือ " เค้าตอบกลับมาอย่างงๆ....และไม่แน่ใจว่าเป็นฉัน....
" เราลืมคุณไม่ได้ เราเลิกรักคุณไม่ได้..มันนานมากแล้ว..แต่เราทำไม่สำเร็จซักที.."
" ก็ไม่ต้องลืมซิ..ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม..." เค้าตอบอย่างใจเย็น..ฮื่อ..ฉันว่าฉันชอบเสียงเย็นๆของเค้านะ..
" แล้วคุณเคยเป็นอย่างนี้หรือเปล่า แล้วรักษาใจอย่างไร "
" ก็ทำงาน..ออกไปพบโลก..ทำตัวเองให้ไม่ว่าง..และอยู่กับเรื่องอื่น.."
" เราก็ทำอย่างนั้นนะ..แต่ทุกครั้งที่ว่าง..มันก็ผุดขึ้นมาทุกที..อย่างที่ห้ามไม่ได้.."
" มันก็คงเหมือนกับที่เธอเคยเรียน ก.ไก่ ข ไข่..A B C D.. นั่นแหละ..เพราะสิ่งต่างๆเหล่านี้ มันเคยผ่านเข้ามาและเมื่อมันผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วมันไม่สามารถลบเลือนออกไปง่ายๆ...แม้วันหนึ่งเธออาจจะจำไม่ได้ว่า ก ไก่ ข ไข่ เป็นพยัญชนะตัวที่เท่าไหร่ของตัวอักษรไทย แต่เธอก็จะไม่มีวันลืมมันอยู่ดี "...
" ใช่..เราลืมมันไม่ได้ แต่การคิดถึงมันอีก มันก็ทรมานเหลือเกิน..เราไม่กลัวกับเรื่องอื่นๆในชีวิตนะ..แต่กับเรื่องนี้..เราไม่เคยชนะมันได้เลย..และเราก็เจ็บปวดกับมันทุกที เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี..."
" ก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันอย่างมีควมสุขซิ..เมื่อลืมมันไม่ได้ก็อยู่กับมันอย่างมีความสุข เก็บมันไว้ แต่อย่าเก็บไว้ในที่ที่มันจะยิ่งใหญ่กว่าเรา หรือมาทำร้ายเราได้..แล้วเราก็ใช้ชีวิตต่อไปให้ดีที่สุด... "
" จริงซินะ..ลืมมันไม่ได้ก็เก็บมันไว้ก็แล้วกัน..เก็บมันให้เป็นเสมือนเพื่อนของเรา..เพื่อนที่จะไม่มาทำให้เราเจ็บปวดได้อีก..."
" ขอบใจนะที่ให้คำแนะนำ..เรารบกวนคุณเท่านี้แหละนะมันดึกแล้ว..เราเข้าใจแล้ว...."
" ไม่เป็นไรหรอก อย่าลืมนะว่าอย่างไรเราก็เป็นเพื่อนเธอคนหนึ่ง..สิ่งที่มันผ่านมา..ในชีวิต..ก็คือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว..เธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับสิ่งใหม่ โลกใหม่..และมุมใหม่ๆมุมอื่นในชีวิตอีก...."..." มีอะไรก็โทรมาคุยกับเราได้นะ.. เรายินดี "....
" ฮื่อ...ไว้วันใหน..ดาวบนท้องฟ้ามีน้อย..พระจันทร์ก็ไม่อยู่คอยปลอบใจ..ไม่มีไฟให้เล่นอินเตอร์เน็ต..ไม่ได้อยู่ในหมู่ญาติ..ผิดพลาดในการวางฟอร์ม..แล้วจะโทรไปใหม่นะ.."
" สวัสดี.." " อื่อ...สวัสดี..."
ฉันวางโทรศัพท์ลง ที่เวลา 03.33 น. นี่เกิดอะไรกับฉันนี่..นิ้วที่ไร้การควบคุมเหรอ...หัวใจที่ไม่สามารถสั่งให้สงบและอดทนได้เหรอ..หรือเพราะโดนอะไรเข้าสิง....ทำไมฉันจึงทำอย่างนั้น..มันทำให้ฉันดูอ่อนแอมากๆในสายตาเค้าไม่ใช่เหรอ..มาดนิ่งๆ..และท่าทางไม่สนใจใยดี ที่ฉันพยามแสดงใส่เค้าเมื่อครั้งพบเจอกันครั้งล่าสุด..เบอร์โทรศัพท์เค้าที่ฉันลบออกจากเมมโมรี่แล้ว แต่เมื่อต้องโทรนิ้วมันก็กดได้ อย่างไม่ผิดเพี้ยนแม้ซักตัวเดียว..หมดกัน..กำแพงที่ฉันเพียรสร้างมันเพื่อให้ห่างไกลจากเค้า ..เพื่อให้ลืมเค้า..ล่มสลายไปด้วยค่ำคืนเหงาๆเพียงคืนเดียวนี่ล่ะหรือ....
แต่ที่ฉันรู้สึกก็คือ...ฉันโปล่ง..โล่งใจ..บางเบาและหลับลงอย่างง่ายดาย..ฉันฝันเห็นปุยเมฆขาว....สายลมอ่อนๆที่พัดพาลูกโป่งในมือให้ล่องลอยไกลออกไปในทุ่งกว้าง ทุ่งที่มีแต่ดอกไม้สีสวยและกลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาสู่ประสาทสัมผัส สร้างความสุขให้เต็มเปี่ยมในหัวใจตลอดมา..และคงตลอดไป........
......หรือความรัก..ไม่จำเป็นต้องสมหวังเสมอไป..หรือความสุข..ไม่ได้หมายถึงการได้ครอบครองคนที่เรารักและอยู่ร่วมกัน..หรือจริงๆแล้ว..ฉันเพียง.....เหงา..ก็เท่านั้นเอง........

Create Date : 15 มีนาคม 2551
Last Update : 15 มีนาคม 2551 4:41:41 น.		0 comments
Counter : 376 Pageviews.
Share Tweet