มะวานซืนนั่งคุยกับแม่ลี(ชาร์ลี) แม่ลีถามว่า

เลิกเขียนบันทึกแล้วเหรอ เพราะไม่ได้เห็นอัพนานแล้ว

คำตอบของแม่คิคือ ขี้เกียจ เฮ้ย ไม่ใช่ เพราะคอมพ์มันยังรวนๆอยู่ค่ะ

ก่อนหน้านี้ก็มีเหตุเข้ามาเยอะแยะมากมาย จนไม่รู้จะเริ่มอะไรก่อนดี

เรื่องมันมีอยู่ว่า เจ้าเอเซอร์ที่รัก ที่อยู่ด้วยกันมาเกือบห้าปี

แบตเตอรี่เกิดอยากทำร้ายตัวเอง เลยทำเอาเครื่องน๊อกไปเฉยๆซะงั้น

ปุ่มค้าง ทำไรไม่ได้ กดตรงไหนก็ไม่ไป ปาป้าโมโหแทบตาย

พออินสตอลเสร็จแล้วเอาแบตออกเท่านั้นล่ะ เออ มันก็ยังใช้ได้

แต่ไอ้ข้อมูลแม่ที่เซฟไม่ทันมันก็หายวับไปหมดเลย กระซิกๆ


-----------------------------------------------------------

มาเข้าเรื่องเด็กหญิงคิกันมั่งดีกว่า แผล่บเดียวสี่เดือนผ่านไป ไวยังกับจรวด

จำได้ว่าเพิ่งพาคิอาร่าไปฉีดยาครบขวบร้องคลินิคแทบแตกไปแหม่บๆเองล่ะ

ตอนนี้ขวบครึ่งแล้วสิ อีกไม่นานหนูจะสองขวบแล้วเหรอเนี่ยลูก

พัฒนาการทางร่างกายและจิตใจของหนูดีทุกๆด้าน

กินเก่งขึ้น นอนน้อยลง ซนมากขึ้น เริ่มเจรจาแม้จะยังไม่เป็นคำๆ



เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิดแบบทิ้งตัวลงไปนอนกับพื้น โยนของลงพื้น

แบบว่า terrible two here I come แม่ล่ะเครียดแต่หัววัน



ระหว่างนั้นก็ได้มีเรื่องให้แม่เสียน้ำตาและหนูต้องเจ็บตัว

เรื่องมันมีอยู่ว่าวันนั้นป้าเมย์ น้าต้น พาน้อง Elias มาเที่ยวบ้านเรา

ยกกันมาจากแอนเวริ์บเพ่นไกลโน่น น้าต้นมาทำกับข้าวให้ทาน

บวกเอาเจ้าน้องนิกกี้มาให้จับให้คลำ

เพราะแม่เปรยๆว่าอยากได้กล้องใหม่นั่นเอง

เอาเข้าจริง เจอกล้องชั้นเทพน้าต้นเข้าไป แม่เลยเกิดอาการเปลี่ยนใจ

เพราะแค่เลนส์ ก็หนักเกือบเท่าๆตัวคิแล้วสิ



---------------------------------------------

ต่อๆ แล้วระหว่างกำลังทำกับข้าวกันอยู่ เด็กน้อยกำลังเดินเล่น

พิเรนทร์ไม่พอต้องเอากล่องเก็บแว่นตามาเดินถือเหมือนใส่แล่นแล้วก็ลื่น

แม่ได้ยินเสียงร้องคิดว่าคงล้มปกติ แต่แล้วหัวใจแทบสลายตรงนั้น

ตอนที่เห็นเลือดคิหยดแหมะกับพื้น เท่านั้นล่ะ ป้าเมย์รีบถามว่าจะไปรพ.ไหม

แม่เลยรีบโทรไปหาคุณปู่ คุณปู่รีบมาพร้อมคุณย่า

แล้วก็ให้แม่ไปแผนกฉุกเฉิน รพ. เก๊นท์กับคุณปู่เดี๋ยวนั้นเลย

ตอนแอดมิตน่ะไม่นานเท่าไหร่ แต่ตอนรอหมอสิ

สิบนาทีผ่านไปจนสองชม.กว่า กว่าหมอจะมา

เรียกว่ารอจนคนป่วยวิ่งเล่นไปเล่นมาจนหลับไปเลย

แถมตอนหมอเดินมาแม่งงๆด้วยซ้ำว่า ตานี่ใคร

เพราะไม่ได้เร่งรีบอะไรเลย มาถึงดูแผล เออ ลึกนะ ต้องเย็บ

มันเป็นรอยแป๊กเม็ดดุมกระแทกตรงดั้งเลย ดีนะไม่หัก

(บุรุษพยาบาลบอกว่า เค้าเพิ่งขวบกว่าๆ กระดูกดั้งมันยังไม่ขึ้น)

ใช่พลาสเตอร์แปะอย่างเดียวไม่พอ แล้วก็หายไป

กลับมาอีกทีสองชม.ครึ่งแล้วได้ พยาบาลมาพร้อมถังแก๊สรมยา

พยาบาลใส่หน้ากากให้ลูกก็ร้องไป หัวใจแม่ก็จะแตกให้ได้ตอนหมอเย็บ

โดนเย็บไปสองเข็ม แต่ละเข็มที่แทง แม่ล่ะอยากเจ็บแทนหนูเหลือเกิน

น้ำตาปริ่มจนพยาบาลต้องหันมาถามว่า โอเคไหม สองสามที

เจ็บครั้งนี้เป็นบทเรียนที่แม่ไม่ลืมเลยจริงๆ

จนกว่าจะได้กลับบ้านปาไปสามชม. ป้าเมย์กับน้าต้นก็ต้องกลับไปก่อน

ข้าวก้ยังไม่ได้กิน หวิวๆเหมือนจะเป็นลม

ดีมีกับข้าวน้าต้นแบ่งไว้ให้ตอนกลับมาให้หม่ำเลย ไม่งั้นคงล้มทั้งยืน

เด็กคิกลับมาก็ต้องให้นม ให้ข้าว ปลอบใจกันพอดู

แต่คนป่วยไม่ทีท่าจะซนน้อยลงเลย



แต่อย่างน้อยแม่ก้ดีใจ เพราะหนูไม่ได้ซึมหรือทานน้อยลง เป็นสัญญาณที่ดี



จากนี้ไปก้ไม่มีอีกแล้วนะลูกนะ เพราะค่าหมอก็ 62euro เชียว

แต่ยังดีที่ประกันสังคมบริษัทปาป้าดี อย่างน้อยก็ได้คืนประมาณ 20euro

-------------------------------------------

จบจากเรื่องเจ็บตัว ก็ได้เวลาสนุกกับเทศกาล Sinteklaas

หรือ Santa claus หากเทียบกับฝั่งอเมริกาและอังกฤษ

ปีนี้เป็นปีแรกของคิอาร่าได้ไปแจมกับเค้า

ที่คาเฟ่แถวบ้าน ได้ช๊อกโกแล็ตมาถุงโต

แล้วก็ที่ทำงานปาป้า ได้ของเล่นมาเพียบเหมือนเดิม



คุณย่าบอกของเล่นคิอาร่านี่เยอะจริงๆอ่ะ

นี่ขนาดแม่แบ่งเอาไปแจกเค้าตั้งแยะแล้วนะเนี่ย



-------------------------------------------------

14 Dec 2009 - 12 Jan 2010 ทริปเมืองไทยรอบที่สองของคิอาร่า

รอบนี้ไม่ใช่รอบแรก แต่เป็นครั้งที่สองในชีวิตของหนู

รอบนี้สนุกกว่าและเป็นโจทย์ที่หินกว่ารอบแรก



เพราะแม่กับปาป้าไม่รู้ว่าหนูจะยอมนอนง่ายๆบนเครื่องไหม

งอแงไหม สารพัด แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี

แต่ที่แน่ๆ หนูเริ่มจดจำรายละเอียดต่างๆได้มากขึ้น

หลักๆเลยคือคุณยาย คุณตา จากรอบที่แล้วอาจจะเห็นกันแต่ว่ายังไม่ชิน

รอบนี้กลับไปพอเริ่มคุ้นกับคุณตาคุณยาย คิอาร่าก็เลยสนุกใหญ่เลย



ทริปของเราหลักๆไม่ใช่แค่เที่ยว แต่ต้องเดินสายพบปะครอบครัวด้วย

ซึ่งแม่ก็เข้าใจว่าปาป้าเหนื่อยและเบื่อเหมือนกัน



แต่ก็พยายามทำดีที่สุดเพื่อไม่ให้น้อยอกน้อยใจกันทั้งสองฝ่าย

คุณยายที่เป็นคนกลางก็คอยให้กำลังใจและแรงสนับสนุนอยู่ตลอดเวลา

กลับไปรอบนี้เราได้ใช้เวลากับคุณยายมากขึ้นเพราะว่าคุณยายเกษียณแล้ว

ภารกิจการงานลดลงไป แต่ก็ยังคงวุ่ยวายอยู่ได้เหมือนเดิม

คิดในแง่ดี นี่ล่ะที่จะทำให้คุณยายไม่เหงาจนเกินไป



กลับไปรอบนี้ คุณยายมีสมาชิกใหม่ของบ้านอีกหนึ่งด้วย คือน้องตี้(ซิตี้)

ที่ทำให้การเดินทางรอบนี้สะดวกขึ้น ไม่ต้องเครียดกับการนั่งรถตู้ไปมา

แถมถ้าเจอคนขับแบบที่เราสามคนนั่งกลับมาอาจจะไม่อยากนั่งไปอีกเลย

ที่สำคัญ กลับไปรอบนี้ คุณตาคุณยาย(บายศรี) สู่ขวัญให้คิอาร่ากลับบ้าน

แม่ถือว่าเป็นสิริมงคลกับครอบครัวเรามากมายจริงๆ

ยิ่งตอนพิธีสงฆ์ ที่หลวงตาเจิมจุลให้ทุกๆคนในครอบครัว

นั่นคืออีกหนึ่งมงคลที่เราได้รับต้อนรับวันขึ้นปีใหม่จริงๆ

ตอนกลับไปเมืองไทย ร้อนแสนร้อน แต่อย่างน้อยก็ออกไปไหนมาไหนได้

กลับมายุโรป ต่อเครื่องที่เวียนนาปั๊บ

เสื้อหนาวก็ได้งัดกันออกมาทีละตัวสองตัว

เวียนนายังไม่หนาวเท่าไหร่ แต่ก่อนเราลงที่สนามบินซาเวนเต้มเท่านั้นล่ะ

หิมะขาวโพลนไปทั่วเลย เป็นปีแรกมี่ได้เห็นหิมะเยอะแบบนี้จริงๆ



(ตอนไปโชคดีที่ว่า วันถัดมาสนามบินปิด เพราะหิมะตกหนักมากๆ

ถ้าออกช้ากันอีกวันคุณตาคงชะเง้อมองทางน่าดู)



และคาดว่า ปีนี้คงจะหนาวอีกยาวนาน เพราะพยากรณ์อากาศออกมาแล้วว่า

ในอีกสองสามวันนี้หิมะจะลงอีก ส่วนอุณหภูมิก็ผลุบโผล่ๆแถวศูนย์อยู่นี่สิ



เฮ้อ คิดถึงแดดที่เมืองไทยจังเลยอ่ะ

เพราะไม่รู้ว่าจะได้กลับกันไปอีกมะไหร่?

ก็ปีนี้ยังต้องได้ซ่อมหลังคาที่บ้าน ที่ผุพังตามเวลา

บวกกับต้องจ่ายภาษีที่โดนสรรพากรมาเรียกย้อนหลัง

เนื่องจากซื้อบ้านที่ประเมินราคาต่ำกว่าจริง

แม้จะเป็นมรดก ที่ทนายและธนาคารตีราคาขายต่อในครอบครัว

อยากให้คุณยายคุณตามา แต่ก็ต้องหาเบี้ยมาช่วยเหลือเรื่องการเดินทาง



เอาน่า ตอนนี้เรายังมีเวลา ค่อยๆคิดกันไปดีกว่าเนอะลูกเนอะ

ไว้แม่ว่างจากฟาร์ม จะมาเล่าต่อว่าเราไปไหนกันมามั่งนะคะ



รักคิอาร่ากับปาป้าทุกวันค่ะ