เดินเขา

ดอก ranunculus รวมสี

+ + +
รูปกับเรื่องดูจะไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่
จริงๆก็ไม่เกี่ยวนั่นแหละ

เมื่อวันก่อนได้หนังสือของนัทสึเมะ โซเซกิมา
เรื่อง Kusamakura
มีตอนนึงตัวเอกซึ่งเป็นศิลปินในเรื่องพูดว่า
ถ้าเราสรุปเอาว่า ความรักต้องลงเอยที่การแต่งงาน
ก็เหมือนกันการคิดว่า การอ่านนิยายต้องอ่านจากต้นจนจบ
เรื่องกับรูปวันนี้ก็เป็นไปตามตรรกะนี้

+ + +
เมื่อวันก่อนเราไปเดินเขามาอีกแล้ว
ครั้งนี้เป็นเส้นที่ทรหดที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา
ตอนแรกเดินไปได้ครึ่งทาง แล้วดูเหมือนว่าส่วนที่เหลือจะปิด
เลยจะเดินกลับทางเดิม ซึ่งไม่ทรหดเท่าไหร่
แต่พอวกกลับมา ดันเจอว่าจริงๆแล้ว เราเดินผ่านจุดที่ต้องเลี้ยวไปตังหาก
ก็เลยตัดสินใจเดินไปตามทางที่ควรจะไปตั้งแต่แรก
ปรากฏว่า ส่วนนี้เป็นส่วนที่ทรหดมาก
ชันสุด และยิ่งใกล้จุดสูงสุดของภูเขาเท่าไหร่
มันแทบจะเป็นการปีนหินขึ้นไปเลยทีเดียว

เรารู้สึกถึงความร้อนในตัวจากการที่กล้ามเนื้อเผาผลาญพลังงานอย่างหนัก
แต่พอใกล้จะถึงจุด summit ถึงเหงื่อจะไหลไม่หยุด และ
ในตัวจะเผาผลาญพลังงานจนเลยจุดที่รู้สึกว่า "เหนื่อย" ไปแล้ว
สิ่งเดียวที่เรานึกถึงคือ ใกล้แล้ว อีกนิดเดียวๆ
เราหายใจลึกและสม่ำเสมอ พร้อมมุ่งปีนก้อนหินใหญ่พวกนั้นขึ้นไป
พอขึ้นไปถึงแล้ว เหงื่อโทรม หัวใจเต้นตึกๆๆๆๆ
แต่วิวบนยอดเขามันสวย สงบ จริงๆ
เป็นรางวัลสำหรับคนที่พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาดู
เราไม่ได้ยินเสียงคนหรือเสียงอะไรหนวกหูๆ
สูงขนาดนี้ เสียงพวกนั้นคงเดินทางขึ้นมาไม่ถึง

ระหว่างนั่งพักกินข้าวกันบนหินก้อนใหญ่ริมธารน้ำที่ไหลลงไปสุดที่ไหนก็ไม่รู้
คนที่ไปด้วยกันพูดขึ้นมาว่า
เวลาน้ำไหล มันจะสะอาด
แต่ถ้ามันไม่ไหล มันจะสกปรก
แล้วชี้ให้ดูน้ำส่วนนึงที่ไหลผิดทางไปขังอยู่ในแอ่งเล็กๆข้างๆธารน้ำ
ในนั้นมีเศษขี้ผงอะไรเต็มไปหมด น้ำก็นิ่งๆไม่มีที่ไป
ไม่น่าเชื่อว่า การไหล กับ ไม่ไหล นี่ทำให้น้ำดูต่างกันขนาดนี้ทีเดียว
คนพูดจินตนาการต่อว่า
เราควรจะไหลไปให้สุด จนไปเจอมหาสมุทร
พอไปรวมกับมหาสมุทรแล้ว ปริมาณน้ำในมหาสมุทรมันเยอะมาก
มันสามารถมีการถ่ายเทในตัวมันเองได้
แล้วตอนนั้นถึงจะไม่ได้ไหลไปไหน มันก็ไม่สกปรกอีกต่อไป

(ข้อคิดจาก conversation on the slop #2)

Create Date : 21 พฤษภาคม 2555		2 comments
Last Update : 21 พฤษภาคม 2555 21:54:25 น.
Counter : 1041 Pageviews.
Share Tweet