ในเมื่อมี ดี กับ ไม่ดี
ตัวตนก็มีทั้ง สว่าง และ มืดมิด

บางคนเปิดแต่ด้านสว่างให้เราได้มองเห็น
แต่บางครั้งก็ช่างน้อยนิด
เมื่อเทียบกับด้านมืดมิด ที่เค้าปิดไว้

ประเด็นน่าสนใจค่ะ ขอบคุยด้วยนะคะ


สำหรับเรา เรามองว่า ในอินเตอร์เน็ท คือห้องสมุดของสามโลก ... ห้องสมุดที่อยู่ข้างนอกนี่ ก็ไม่สามารถบรรจุอะไรได้มากมายเท่านี้เลย

นรก หรือ สวรรค์ ก็อยู่ในนี้...

ไม่ว่าแต่ละคนจะพบเจอกับอะไร...มันอยู่ที่ความต่าง ในเป้าหมายของคนที่เข้ามา...

สำหรับเรา...การเรียนรู้ ในสิ่งที่ไม่รู้ ในด้านวิชาการ หรือองค์ความรู้ต่างๆ (ในด้านที่เราสนใจ) เป็นสิ่งที่เราเบิกบานเมื่อเข้ามาในโลกสี่เหลี่ยม เท็จๆ จริงๆ จริงๆ เท็จๆ อาจมีบ้าง แต่ก็สนุกที่จะได้ครุ่นคิด และค้นหาอ่านความคิดมุมมองมากมาย

การแยกแยะ ในเรื่องมิตรภาพ ไม่มีความคาดหวัง ว่าสิ่งใดจริงแท้ หรือเทียมแท้ แต่เราเชื่อในสิ่งที่บอก เรามองแค่เรื่องตรงหน้า ส่วนเราก็คุยแต่เรื่องตรงหน้า เปิดเผยมุมมองความเป็นตัวตน

หลายครั้งที่มองเห็นผู้คนประสบชะตากรรม แปลก-แตกต่างกันออกไป ทำให้เกิดความสงสัยว่า เป็นเพราะผู้คนมักจะคาดหวังกับบางสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเส้นยายใยแก้วอีกฝากฝั่งหนึ่งรึเปล่า?.. มันน่าฉงนจริงๆ ค่ะ

ส่วนเราหากพบเจอสิ่งที่ดี ก็จะเก็บจำ

หากเป็นสิ่งที่ไม่ดี.. นั่นคือบทเรียน

...
เจ้าบ้าน เป็นคนใจดีจริงๆ ค่ะ นับถือนะคะ สวัสดีค่ะ

...





ใครในความมืดอาจมีชีวิตเหมือนฉัน
ให้แสงจากแววตา สะท้อนหากันและกัน
แม้เป็นเพียงคนแปลกหน้า เราก็ต่างมีความฝัน
...
แม้ในสังคม หาความจริงใจไม่เจอ
หรือฉันละเมอ หรือฉันเพ้อจนสับสน
ความรู้สึก เบื่อหน่ายมากมายเหลือทน
ไม่อยากลืมตา ไม่อยากเห็นคนมากมาย
หลับตา ร้องหาใครสักคน เป็นเพื่อนตาย

มีผู้คนดีอยู่ในดวงดาว มากมายครับ
เจ้าของบล็อกนี้และเพื่อนๆทุกคนก็น่าจะเข้าข่าย

“มิตรภาพ ความจริงใจ ...อย่าร้องขอ จงเป็นผู้ให้”

นั่นสินะคะ ชอบเหมือนกัน ประโยคนี้น่ะ ใครกันช่างคิด

guykaew

ใครมีข่าวสารของพราย ปฐมพร ปฐมพร รบกวนแจ้งข่าวสารให้หน่อย spurat99@hotmail.com , sunnga@thaimail.com , suparats@genco.co.th

รู้สึกว่า จักรวาล เริ่มสว่างขึ้นเพราะแสงดาวฤกษ์

หรือใจเราเองที่เคยมืด

ในจักรวาลเฝ้ามองหาใครไม่เห็น
หรือทางช้างเผือกมีเพียงกลุ่มควันอันสับสน
บนฟากฟ้า ดารามากมายวกวน
แต่ไม่มีดาวดวงใดฉายแสงมาเพื่อฉัน
................
ฟ้าก็ฟ้าเดียวกัน แต่จันทร์ดูคล้ายลำเอียง
ส่งแสงลงมาเพียงเสี้ยว ฉันคนเดียวมีหมอกเมฆบัง
ไม่เคยเห็นจันทร์ที่เค้าชม ไม่เคยสมใจซักครั้ง..
....................
ใจที่เจ็บป่วย
มันเหมือนกับเรามีความพิการบางส่วน
เราไม่สามารถสัมผัสสิ่งที่คนอื่นได้รับ
ทั้งแสงดาว ทั้งแสงจันทร์ ทั้ง ๆที่มันก็มีอยู่ตรงนั้น
คนมากมาย เราไม่เห็น เพลงมากมาย เราไม่ได้ยิน
สิ่งที่เรารับได้ ..บางครั้งเราเรียกมันว่าสิ่งที่เราได้รับ
สิ่งที่เรารับได้.. บางครั้งมันเป็นแค่ความมืด เหงา
ถ้าคุณป่วย มันคืออาการชั่วคราว
แต่ถ้าคุณพิการและต้องอยู่กับมัน
ก็คงจะต้องเรียนรู้ ที่จะรักในสิ่งนั้น
แค่รักให้มากขึ้นในทุกสิ่ง
เราคิดอย่างนั้นนะ.....................

ความสดใสในความมืดอาจงดงามถ้ามีคนมองเห็น

ฃอบ พราย ขอบคุณครับ

ขอบคุณเช่นกันครับ ที่มาเยี่ยมเยียน