รัชนกเดินมาเกาะเก้าอี้ประสิทธิ์ชัย ตาแป๋ว หวาน ซื่อ แสนดี
"ไปกันหรือยังคะ"
"ไปซีฮะ"
"คุณกิจไปด้วยกันไหมคะ เทศกาลอาหารตะวันออกกลางค่ะ"
"ไม่ล่ะฮะ ขอบคุณ"
"เดี๋ยวนกหาขนมมาฝากนะคะ"
ประสิทธิ์ชัยดึงรัชนกออกไป ยังไม่ลับตัวดีก็มีเสียงกอสซิปเกิร์ลดัง
"เดี๋ยวเทศกาลอาหารบราซิล เดี๋ยวตะวันออกกลาง เดี๋ยวสวิส"
"สมกับเป็นมิสสหประชาชาติ"
"วันก่อนเห็นใบแจ้งยอดเครดิตการ์ดคุณสิทธิ์แล้วพรั่นจิต เป็นแสนเลยนะยะ"
"ทีกับฉันซื้อถั่วต้ม 10 บาท อีคุณสิทธิ์ยังมาเก็บเงินฉันเลย"
"ต๊าย หล่อนชอบกินถั่วเหรอ คิดว่าชอบกินเด็ก"
"ก็ดีกว่าพวกหล่อน ชอบกินกันเอง ถึงได้ชื่อ ฉะ-กัน"
มีเสียงร้องกรี๊ดค้อนควัก วีกิจถอนใจยาว
ที่บ้านเจนภพ ขณะนั้นต้องอยู่ที่ห้องนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์มองดูขวดยาที่ตั้งเด่น แล้วเข้าเว็บเซิร์ซ พิมพ์คำค้นลงไป "เลิกยาเสพติด" ต้องกดคลิกเว็บต่างๆ ผุดขึ้นมาเรียงราย ต้องคลิกดูเว็บแรก...เยาวชนควรปรึกษาผู้ปกครอง โดยบอกตามความจริง ต้องถอนใจ
นพนภาโบกบิลค่าไฟฟ้า ค่าน้ำ เหนือหัวแต้วที่นั่งกับพื้น
"นี่อะไรกันยะ ค่าไฟสามหมื่นแปด ค่าน้ำสี่พัน นี่บ้านคนหรือว่าอาบอบนวด"
"บ้านคนค่ะ แต่วันก่อนคุณนภานวดให้คุณผู้ชาย ดูๆ ไปก็คล้ายอาบอบนวดนะคะ ฮิ ฮิ"
นพนภาร้องอุทาน แต่ไม่รู้ด้วยความรู้สึกใดกันแน่
"ว้าย นังบ้า นี่อย่ามานอกเรื่อง ทำไมค่าไฟมันเปลืองขนาดนี้"
"หนูไม่รู้ค่ะ ห้องหนูไม่มีแอร์"
"แกถึงได้สาระแนไปกระหน่ำแอร์รีดผ้าในห้องฉันใช่ไหม" แต้วทำหน้าเรี่ย
"แหม แค่วันละชั่วโมงเองค่ะ"
"อ้อ นังนี่ แล้วค่าน้ำล่ะยะ"
"ก็คุณผู้หญิงบอกเองไม่ใช่หรือคะ ว่าสนามหญ้าต้องเขียวตลอดเดี๋ยวจะผิดฮวงจุ้ย หนูก็เลยรดให้วันละสามหน"
"นังบ้า มิน่าสนามหญ้าฉันถึงแฉะเป็นปลักควาย" ต้องมายืนลังเลอยู่ "อ้อ แกมาก็ดีแล้ว ฟังไว้นะยะ ค่าไฟเดือนนี้สามหมื่นแปด ค่าน้ำสี่พัน ช่วยกันประหยัดหน่อย อย่าดีแต่ช่วยล้างช่วยผลาญ" ต้องมองดูนพนภาแล้วถอนใจ
"ต๊าย ฉันพูดแค่นี้ทำทอดถอนใจ ไป ไปให้พ้นหน้าฉัน"
"ค่ะ ด้วยความยินดีค่ะ"
ที่ห้องสมุด ขณะนั้นเจนภพขมวดคิ้วกำลังพูดโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะทำงาน
"ทำไมนัดที่นั่น โอเค อีกชั่วโมงนึงเจอกันนะ ตา" ประตูเปิดออก เจนภพสะดุ้งเฮือก ค่อยๆ หันไปดูเห็นว่าเป็นต้องก็คลายใจยิ้มให้ลูก ต้องดูโล่งใจก้าวมา "หนูเองหรือลูก"
"พ่ออยู่นี่เองหรือคะ หนูเดินหาทั้งบ้าน"
ต้องนั่งลงตรงหน้าโต๊ะทำงานมีอาการอึกอักลังเล แต่เจนภพไม่ได้สังเกต
"ขืนอยู่ข้างนอกก็ต้องทนฟังแม่เขากระทบกระเทียบทั้งวันซี รำคาญจะตาย"
"เดี๋ยวนี้ เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะคะ"
"อ้าว ก็เจอกันทุกเช้าหนูจะคุยอะไรก็คุยซี"
ต้องลังเลแล้วตัดสินใจพูด เจนภพดูนาฬิกา
"พ่อคะ หนูมีอะไรจะปรึกษา"
"รอไว้ก่อนได้ไหมลูก เดี๋ยวพ่อต้องออกข้างนอกแล้วพ่อมีธุระ"
"ธุระสำคัญมากหรือคะ"
"พ่อมีนัด"
"กับมุตตาอะไรนั่นหรือคะ เขาเปรี้ยวดีนะคะไม่เชยเหมือนเมื่อก่อน"
"จุ๊ๆ อย่าเอะอะไปลูก พ่อไปล่ะ"
เจนภพขยี้ผมลูกสาวแล้วรีบร้อนออกไป ต้องหน้าขรึมลงแล้วยิ้มเยาะตัวเอง
ที่หน้าบ้านเจนภพ วีกิจเดินมาที่รถแต่งตัวเตรียมตัวไปเข้ายิมเห็นต้องแต่งตัวใหม่แต่หน้ายังซีดเซียวจะออกจากบ้าน
"ต้อง จะไปไหนน่ะ"
"ไปให้พ้นบ้านนี้ค่ะ"
"พูดอะไรอย่างนั้น ติดรถพี่ไปไหมเดี๋ยวพี่จะไปยิมที่สโมสร"
"ไม่ล่ะค่ะ แท็กซี่จะมารับแล้ว"
"ไม่สบายรึเปล่าต้อง"
ตาของต้องดูเลื่อนลอย
"ต้องสบายดี อ้อ เดี๋ยวพ่อเขาจะออกไปเหมือนกัน พี่กิจติดรถพ่อไปที่ลงสโมสรก็ได้นะคะ"
"อะไรเรานี่ ทำไมต้องให้พี่ไปนั่งรถพ่อด้วย"
"ก็จะได้คุยกันเรื่องยายเมียน้อยมุตตาไงคะ จะแบ่งสัดส่วนกันยังไงให้ลงตัว"
"นี่ต้องพูดอะไรน่ะ"
"พ่อเขานัดกับยายมุตตาไว้ค่ะ วันนี้คงเป็นวันของอาไม่ใช่ของหลาน"
ต้องหยันๆ ก่อนออกจากบ้านไป วีกิจครุ่นคิดทันที
เจนภพกำลังแต่งตัวใหม่อยู่หน้ากระจกห้องน้ำ นพนภาเดินเข้ามามองเจนภพที่ฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ นพนภาเดินมาที่ปลายเตียงแล้วหยิบมือถือขึ้นโทร
"คุณพงส์เหรอคะ รีบส่งคนมาที่บ้านฉันเลย ผัวฉันมันกำลังจะออกไปทำชั่วอีกแล้ว ก็คงไปหานังมุตตานั่นแหละ สืบให้ได้ว่านังมุตตามันอยู่ที่ไหน ทำงานอะไร แล้วถ้าได้โอกาสทำให้มันได้แผลสักสองสามแผล เอาให้คลีนิคความงามไม่กล้ารับเย็บให้มันเลย"
นพนภาเลิกสาย เหลือบไปที่เจนภพที่ฉีดน้ำหอมทั่วตัว
รถวีกิจจอดรออยู่มุมสงบมุมหนึ่งของถนนในหมู่บ้านตรงสี่แยกใหญ่เห็นรถเจนภพแล่นผ่านไป วีกิจจะเลี้ยวรถตามแต่ต้องเบรคลั่น เพราะรถมอเตอร์ไซค์ของปุ๊แล่นตามมา ปุ๊แฉลบรถเกือบเสียหลัก หันมามองรถวีกิจผ่านหมวกกันน็อคที่ปิดหน้ามิดชิด ปุ๊แล่นต่อไป วีกิจงงๆ ขับตามไปที่เทอเรซชั้นบนบ้านเจนภพ นพนภายืนตระหง่าน ตาเป็นประกาย ปากมีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
มุนินทร์นัดเจอกับเจนภพที่ฟิตเนสในโรงแรมหรูห้าดาว เจนภพสวมชุดว่ายน้ำนั่งเอนตัวอยู่ที่เก้าอี้นอนริมสระ บนโต๊ะเล็กวางเหล้าสีสวย เจนภพเริ่มมีท่าทีกระสับกระส่ายดูนาฬิกาอย่างร้อนใจ เมื่อลดมือลงก็เห็นมุนินทร์ในชุดว่ายน้ำแบบนักกีฬา มีผ้าเช็ดตัวพาดไหล่เดินมาอย่างมั่นใจในตัวเอง เจนภพลุกขึ้นต้อนรับ
"ตา ทำไมช้าจัง"
"แต่ก่อนนี้ ตารอคุณมานานเกินพอแล้วซีคะ"
มุนินทร์นั่งลง เจนภพมองอย่างโลมเลีย
"ล้างแค้นหรือ" มุนินทร์เลิกคิ้ว "นานแค่ไหนผมก็รอได้"
"แล้วถ้าต้องรอตลอดชีวิตล่ะคะ"
"ผมรู้ ตาไม่ปล่อยให้ผมรอนานขนาดนั้นหรอก ถ้าผมพิจารณาข้อเสนอของตา"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อว่ายน้ำ" มุนินทร์ลุกขึ้นยืนบิดตัว เจนภพกลืนน้ำลาย "ถ้าจะเสนออะไร รอไว้ก่อนดีกว่า"
มุนินทร์หันตัวไป เจนภพรีบลุกตามปาเสื้อคลุมทิ้ง
"เอาซี มาว่ายแข่งกัน"
มุนินทร์ยิ้มคล้ายเยาะ พุ่งตัวลงในน้ำว่ายไปราวปลา เจนภพกระโจนลงว่ายตาม
ที่มุมหนึ่งห่างออกมา วีกิจสวมแว่นตาดำมองดูนิ่งอยู่ พนักงานขายของฟิตเนสตามมาชี้ชวนอยู่ข้างๆ
พูดเกลี้ยกล่อมน้ำไหลไฟดับ
มุนินทร์ว่ายมาถึงขอบสระอีกด้านหมุนตัวพิงขอบสระรอ เจนภพตามมาถึงด้วยอาการเหนื่อยหอบ
"เก็บแรงไว้บ้างเถอะค่ะ"
"ผมรู้" เจนภพมองมุนินทร์ตาเยิ้ม
"ฉันหมายความว่า ให้ระวังค่ะ เดี๋ยวจะหัวใจวายตายคาสระ"
วีกิจมองดู จากมุมที่เห็นดูราวทั้งคู่พร่ำพลอดกัน มุนินทร์ยิ้มหยันแล้วว่ายกลับเจนภพว่ายตาม วีกิจหน้าเครียด พนักงานขายมองตาปริบๆ
"เราไปดูห้องซาวน่าต่อดีไหมครับ"
"ขอผมนั่งพักที่นี่เดี๋ยว"
"เชิญครับ"
วีกิจนั่งลง พนักงานแอบค้อนเดินไป วีกิจมองไปที่สระเห็นมุนินทร์ขึ้นจากสระเดินมาที่เก้าอี้แล้วเอาผ้าเช็ดตัวซับผมแล้วนั่งลง เหยียดขาไขว้ เจนภพตามมาถึงเหนื่อยแทบลิ้นห้อย
"ให้ตาย"
"รู้ตัวไว้บ้างซีคะ ว่าคุณแก่แค่ไหนแล้ว"
"ใครว่า ชีวิตเริ่มต้นเมื่ออายุสี่สิบต่างหาก"
"ค่ะ" เจนภพยิ้ม "เริ่มต้นเดินทางสู่ความตาย"
เจนภพนิ่วหน้า
"ตา ชอบพูดเรื่องเป็นเรื่องตายอะไรก็ไม่รู้ นี่ตาเป็นสมาชิกที่นี่หรือ"
"เปล่าค่ะ เพื่อนฉันต่างหากที่เป็นเมมเบอร์ของที่นี่"
"ไม่ยักรู้ว่าตาชอบว่ายน้ำ แต่ก่อนไปทะเลกัน ตาก็แทบจะไม่ยอมลงน้ำเลย"
มุนินทร์เครียดขรึมลง
"เพราะตาคนนั้น กลัวการจมน้ำตายน่ะซีคะ"
"ถ้าตาชอบว่ายน้ำ เสาร์อาทิตย์หน้าไปกระบี่กันไหมไปดำน้ำดูปะการังกัน"
"ไปซีคะ"
"ดีจริง"
"ถ้าคุณเอาใบหย่ามาให้ฉันดูก่อน"
"โธ่ตา นี่ตาไม่รู้สึกผิดบาปบ้างเลยหรือที่มาให้ผมหย่ากับเมีย"
"จะให้คุณกับเมียเท่านั้นหรือคะ ที่ทำผิดบาปได้"
"ตาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยนะ นี่เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา"
"ถ้าตาเฮี้ยนจริง ก็คงไปหักคอเมียคุณนานแล้วล่ะค่ะ"
มุนินทร์พูดราวพูดเล่นแต่ตาวาววับ เจนภพไม่รู้เรื่อง พิศดูมุนินทร์ มุนินทร์ขยับตัวตะแคงบิดสะโพกไขว้ขา เจนภพตาเยิ้ม
"ตาเพรียวขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ ไม่เหมือนตอนเกิดเรื่องตาอวบอิ่มกว่านี้"
"ตอนนั้นตาท้องมังคะ" เจนภพหัวเราะ
"ตานี่ตลกหน้าตายจริง"
"ตาไม่น่าตายต่างหากคะ"
"ตาสวยแล้วเซ็กซี่ขึ้น"
"แล้วคุ้มค่าพอที่จะทิ้งเมียศัลยกรรมของคุณไหมล่ะคะ"
มุนินทร์ยิ้มยั่วยวน เจนภพยื่นหน้ามาใกล้
"คุ้มซี คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม"
วีกิจยังจับตาดูทั้งคู่ จากมุมมองดูราวเจนภพและมุตตาจุมพิตกัน วีกิจฮึดฮัดขัดใจ
"งั้นก็เอาใบหย่ามาให้ได้ซีคะ แล้วคุณจะได้สิ่งที่คุณต้องการ"
มุนินทร์ผลักเจนภพหงายหลังลงไปนอนบนเก้าอี้แล้วทาบตัวลงไป จูบเบาๆ ที่ริมฝีปากเจนภพ วีกิจมองอย่างใจหายความหึงหวงยิ่งเพิ่มขึ้น มุนินทร์เลื่อนริมฝีปากออกเจนภพหน้าแดงก่ำหอบหายใจ เต็มไปด้วยความพิศวาส จะรวบร่างของมุนินทร์เข้ามากอดจูบอีก แต่มุนินทร์ยันอกเจนภพไว้
"โธ่ตา ทำไมต้องทรมานผมขนาดนี้"
มุนินทร์ลุกขึ้นยืน สีหน้าสะใจ
"เพราะคนแบบคุณเป็นฝ่ายได้และเรียกร้องที่จะได้มาตลอดไงคะ จนไม่เคยรู้ว่าใครอื่นต้องสูญเสียและเจ็บปวดแค่ไหน ต่อไปนี้ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องเป็นฝ่ายสูญเสียบ้าง"
"ตา จะงอนอะไรผมนักหนา"
"ลาก่อนค่ะ"
"นี่ตาจะกลับแล้วหรือ เดี๋ยวซี ไหนว่าเราจะกินอะไรกันก่อน แล้วค่อย..."
"อย่าเลยค่ะ ฉันว่าคุณกลับไปกินน้ำพริกถ้วยเก่าที่บ้านดีกว่าป่านนี้คงแห้งกรังติดก้นถ้วยแล้ว"
มุนินทร์คว้าผ้าเช็ดตัวเดินไป เจนภพงง วีกิจแปลกใจที่ทั้งคู่ไม่ไปด้วยกัน
//www.manager.co.th/Entertainment/
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
