ภายในบ้านเถลิงยศ ภคพงษ์นอนหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่โซฟา หนวดครึ้มๆ เขียว ๆ หน้าตอบๆ แต่งตัวปอนๆ ปรางทิพย์ยืนมองอยู่กับสายใจ ไม่ห่างจากภคพงษ์ที่นอนอยู่นัก
"ทำไมพี่ภัคอยู่ในสภาพนี้คะเนี่ย"
"ป้าก็ไม่ทราบ รู้แค่ว่าคุณหนูไปหาคุณรสาที่ระยองแล้วก็กลับมาเป็นแบบนี้"
ปรางทิพย์นึกได้
"รสา...พี่รสาที่สวยๆ ที่เป็นอินทีเรียน่ะเหรอคะ"
"ใช่แล้วค่ะ คนนั้นล่ะค่ะ มีอยู่คนเดียว ที่ทำให้คุณหนูเป็นไปได้ขนาดนี้"
ปรางทิพย์แปลกใจอย่างมาก แต่ก็คิดแล้วก็เดินมาใกล้ๆภคพงษ์
"พี่ภัคคะ พี่ภัค"
ภคพงษ์นอนนิ่งไม่สนใจ ปรางทิพย์เข้าไปเขย่าตัว)
"พี่ภัค ตื่นได้แล้วค่ะ นี่มันเย็นมากแล้วนะคะ ตื่นค่ะ"
ภคพงษ์เอามือปัดมือปรางทิพย์
"อย่ามายุ่ง"
ปรางทิพย์ชะงักนิดๆนึกยั้วะ
"พี่ภัคจะไม่ตื่นจริงๆใช่มั้ยคะ"
ภคพงษ์ไม่ตอบแต่ขยับหันหลังให้เลย ปรางทิพย์เม้มปากโกรธ..
"ได้"
ปรางทิพย์หันไปคว้าแก้วน้ำที่วางอยู่แถวนั้นมา แล้วก็สาดใส่หน้าภคพงษ์ทันที สายใจร้องด้วยความตกใจ
"ว้าย คุณปรางทิพย์"
ภคพงษ์ร้องโวยวายลุกพรวดขึ้น
"เฮ้ย นี่มันอะไรกัน เปียกไปหมดแล้ว ทำบ้าอะไรหะ"
ปรางทิพย์วางแก้ว กอดอกแล้วบอก
"ทำให้ตื่นไงคะ น้องสาวมาเยี่ยมทั้งที ทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีหน่อยสิคะ"
สายใจอมยิ้มนิดๆ ภคพงษ์ชะงักมองหน้าปรางทิพย์
"น้องปราง"
ปรางทิพย์ยืนยิ้มให้นิดๆ ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันอีกครั้ง หลังจากรู้ความจริง
ภคพงษ์นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน แววตานิ่งขรึมมองออกไปข้างนอก
"พี่เป็นคนทำลายชีวิตครอบครัวของน้องปรางใช่มั้ย" ภคพงษ์พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด
ปรางทิพย์ยืนอยู่ไม่ห่างแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ
"ไม่เชิงค่ะ คุณแม่เป็นต้นเหตุ พี่ภัคเป็นคนจุดชนวน และคุณพ่อเป็นคนที่ไม่ยอมรับอะไรเลย เรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้"
ปรางทิพย์หันมาทางภคพงษ์
"ปรางขอบคุณพี่ภัคมากนะคะที่ยกโทษให้คุณแม่ คุณแม่รักพี่ภัคมากนะคะ"
ภคพงษ์ชะงักนิดๆ รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นด้วยความดีใจลึกๆ
"คุณแม่เสียใจมากที่การตัดสินใจในอดีตทำร้ายพี่ภัค คุณแม่เล่าความจริงทุกอย่างให้ปรางฟังด้วยความเสียใจ ปรางไม่เคยเห็นคุณแม่ร้องไห้หนักแบบนี้มาก่อนในชีวิต"
ปรางทิพย์เริ่มเข้าเรื่อง
"ตอนนี้ปรางเข้าใจแล้วว่าคุณแม่เจ็บปวดแค่ไหน ตอนที่พี่ภัคแกล้งจีบปราง"
"พี่ พี่ขอโทษ"
"ไม่ค่ะ ปรางไม่ยกโทษให้"
ภคพงษ์ชะงัก มองหน้าปรางทิพย์แววตารู้สึกผิด
"พี่ภัคทำให้ปรางต้องเสียใจ พี่ภัคจะต้องชดใช้ค่ะ"
ภคพงษ์ชะงักมองหน้าปรางทิพย์ที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น
"พี่ภัคจะต้องช่วยปรางคุยกับคุณพ่อ และทำให้คุณพ่อยกโทษให้คุณแม่ให้ได้ ทำให้คนที่ปรางรักสองคนกลับมาคืนดีกัน เป็นบุญกุศลครั้งยิ่งใหญ่ ไถ่บาปที่แกล้งทำให้ปรางรักไงคะ โอเคมั้ยคะพี่ชาย"
ภคพงษ์ยิ้มตามนิดๆบอก
"ได้ ถ้ามันทำให้ปรางยกโทษให้พี่ พี่ยินดีช่วยครับ น้องสาว"
ปรางทิพย์ยิ้มรับ
"ถามหน่อยเถอะ ปรางไม่โกรธพี่เลยเหรอ"
"ตอนแรกก็โกรธนะคะ แต่พอคุณแม่เล่าความจริงให้ฟัง ปรางก็เข้าใจ และเห็นใจพี่ภัค ปรางได้ความรัก ได้ทุกอย่างจากคุณแม่อย่างเต็มที่ แต่พี่ภัคไม่เคยได้อะไรเลย ถ้าปรางเป็นพี่ภัค บางทีปรางอาจจะทำแบบเดียวกันก็ได้ คิดแบบนี้แล้วปรางก็ไม่โกรธค่ะ"
ภคพงษ์มองด้วยความซึ้งใจ
"ขอบคุณมาก ถ้าผู้หญิงคนนั้น เค้าเข้าใจพี่ และให้อภัยพี่เหมือนปรางก็คงดี"
ภคพงษ์พูดด้วยความเศร้า ปรางทิพย์เอียงหน้ามาถาม
"ผู้หญิงคนนั้นของพี่คือ พี่รสาใช่มั้ยคะ"
ภคพงษ์นิ่งไม่ตอบ แต่ใช้ความเงียบยอมรับว่าใช่ ภคพงษ์คิดถึงรสาจับใจ
รสานั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่ริมทะเล
"วินไม่ต้องห่วงนะ รสสบายดี ไม่เบื่อ ไม่เหงา แล้วก็ไม่คิดมากด้วย รสก็ช่วยอาพร้อมดูแลลูกค้า แล้วก็ดูแลต้นไม้ในสวนสำหรับงานแต่งงานของเราตามที่วินบอกไว้ ต้นไม้โตขึ้นมากแล้วนะ ทันงานแต่งของเราเดือนหน้าแน่นอน จ้ะๆ วินไม่ต้องห่วงรสนะ แล้วพรุ่งนี้ค่ำๆเจอกันจ้า"
รสาพยายามทำน้ำเสียงให้มีความสุข หลังวางสายไปแล้วก็ถอนหายใจ
"เฮ่อ"
เสียงห้าวดังขึ้น
"ต้องฝืนใจทำเป็นมีความสุขแบบนี้ เหนื่อยมั้ยรส"
รสาชะงัก หันมาเห็นห้าวยืนอยู่
"ไม่ได้ฝืนสักหน่อย" รสาว่า
ห้าวเดินมาหาบอก
"งั้นก็หลอกตัวเอง"
รสาหลบหน้าบอก
"จะมาหาเรื่องอะไรรสอีกล่ะ"
"ไม่ได้หาเรื่อง แต่ช่วยหาทางออกจากปัญหามากกว่า"
"ปัญหาอะไร รสไม่มีปัญหาสักหน่อย"
"แล้วที่รสกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายอีกคน แต่คิดถึงผู้ชายอีกคน ไม่คิดว่ามันเป็นปัญหาหรือไง"
รสาสะอึก ห้าวพูดได้โดนใจมาก
"พี่ห้าวคิดไปเองแล้ว รสไม่ได้คิดถึงคนอื่นสักหน่อย"
"หลอกตัวเองไม่พอจะมาหลอกพี่อีกเหรอ รสพี่บอกตรงๆ นะ รสไม่ได้รักไอ้หน้าแหยนั่น ส่วนคนที่รสรักมันก็ทำให้รสเสียใจ สรุปนะ ยกเลิกงานแต่ง แล้วก็เปิดโอกาสให้ตัวเองได้ลองคบกับคนใหม่ๆ อาจจะเจอคนใกล้ตัวที่ใช่ก็ได้นะ" ห้าวแววตาเจ้าเล่ห์กะเสียบเต็มที่
รสามองหน้าห้าวรู้ทัน
"ขอบคุณพี่ห้าวที่เป็นห่วง แต่รสไม่เปลี่ยนใจ จริงที่รสอาจจะคิดถึง ใครบางคนไปบ้าง แต่อีกไม่นาน ความคิดถึงมันก็คงจะหายไป เพราะเค้าไม่มีค่ามากพอที่จะรสจะต้องคิดถึงอีกต่อไป"
รสาพูดด้วยความเด็ดเดี่ยวที่แฝงไว้ด้วยความเศร้า
ห้าวมองแล้วก็ส่ายหน้าทั้งเป็นห่วง ทั้งสงสารเค้าและสงสารตัวเองที่แห้ว!
//www.manager.co.th/Entertainment/
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
