และแล้ววันที่ไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้ ความสุข และความตื่นเต้นยินดีที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก มันกลับสวนทางกับชีวิตที่ต้องดิ้นรนเสียจริงๆ ลูกค้าที่เคยมีมากมาย กลับซื้อน้อยลงเรื่อยๆ ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ปลื้มแม่ค้าอย่างเรา แต่เค้าหลายๆ คน บอกว่า เศรษฐกิจไม่ดีเลยต้องประหยัด ไม่ว่าจะเป็นขนมที่ใช้ในเทศกาลต่างๆ กำลังซื้อของลูกค้าน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด (สังเกตุจากครอบครัวเราที่ทำอาชีพขายขนมส่งมานานเป็นสิบปี แม่บอกว่ายอดตกจนน่าใจหาย)

       ของที่รับมาขายถ้าเป็นพวกเบเกอรี่ อย่างเค้ก ขนมปัง เราให้ค้างได้แค่ 2 วันครึ่งเท่านั้น ไม่อยากให้ลูกค้าซื้อของเก่า เหมือนเราเอาเปรียบเค้า ที่นี้พอถึงกำหนดแล้วยังขายไม่หมด เหลือเยอะกินไม่ไหวก็ต้องแจก พอแจกบ่อยๆ เข้า ก็เริ่มเห็นความเจ๊งเข้ามาเรื่อยๆ ขนมแห้งๆ ที่ไม่เสียอย่างขนมปังปี๊บ วางไว้นานเข้าฝุ่นเริ่มเกาะ มองแล้วเป็นขนมเก่า ลูกค้าไม่ซึ้อ ก็ต้องเอามาเปลี่ยนถุงให้ดูใหม่ แต่อย่างว่าขนมถือว่าเป็นของฟุ่มเฟือยคือไม่กินก็ได้ ลูกค้าเลยเน้นซื้ออาหารหลักเสียมากกว่า แต่แม่ค้าขายกับข้าวก็บ่นขายไม่ดีเหมือนกัน (ไม่รู้ใครเอาโรคนี้มาติดต่อ ระบาดไปทั่วเลย)

       หลังๆ ลูกค้าที่มาอุดหนุนเป็นลูกค้าประจำแค่ไม่กี่คน วันนึงนับคนได้เลย ส่วนใหญ่จะซื้อใส่บาตรตอนเช้า ช่วงหลังได้กำไรวันละร้อยกว่าบาท น้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำเสียอีก แค่ค่าเช่าบ้านก็หมดแล้ว เฮ้อ... ชีวิตเราหนอ...

       เมื่อขายของไม่ดี แต่ค่าใช้จ่ายกลับเพิ่มขึ้น ลูกก็จะเข้าเรียน ปวช. ตั้งใจจะให้เรียนด้านคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนพาณิชย์ของเอกชน ดังนั้นจึงต้องหาทางหาเงินที่มีรายได้มั่นคงให้กับตัวเองและลูก (ไม่คิดหวังพึ่งสามี แม้แต่บาทเดียว เพราะลูกเราไม่ใช่ลูกเค้า) จากที่ขายของได้เดือนละหมื่นกว่าบาท เหลือแค่ 4-5 พันบาท โอ้แม่เจ้า! ไม่ไหวแล้วเรา บ้านก็ต้องเช่า ข้าวก็ต้องซื้อ ลูกก็ต้องเรียน ทำไงดีน๊า.. คิดจนหัวแทบแตก นอนก็ไม่หลับ เอาเงินที่ได้จากตอนออกงานมาใช้ ทั้งที่ตั้งใจจะเป็นเงินเก็บให้ลูกเรียน บัตรเครดิตก็กด ก็รูด พอให้ลูกมีกินทุกวัน กลายเป็นหนี้พอกเพิ่มเรื่อยๆ แบบต้องบ่นกับตัวเองว่า "ตูจะเอาเงินที่ไหนมาใช้เค้าว่ะเนี่ย" เลยตัดสินใจว่า ทำงานประจำดีกว่า