วันเกิดของผม ที่แม่ลำบากที่สุด

สวัสดีครับผมชื่อเด็กชายวรธรรมน์ ชื่อเล่น ดีโอ
ผมยอมออกจากท้องแม่เอ๋เมื่อวันที่ 17 พ.ย. 2009 เวลา 16.49 น. ณ โรงพยาบาลแห่งมหาวิทยาลัย North Carolina เรื่องของเรื่องคือว่าผมอยากเล่าให้ฟังถึงประสบการณ์ชีวิตวันแรกบนโลกใบนี้ และก่อนจะถึงวินาทีแรกของผมครับ

หลังจากพ่อวีมาจาก Bangkok เพื่อมารอพบหน้าผมตั้งแต่วันที่ 4 ผมก็มีคนมาหาหมอด้วยเหมือนเมื่อหลายเดือนก่อน เพราะพ่อวีจะขับรถพาแม่เอ๋มาส่งที่โรงพยาบาลซึ่งรู้สึกว่าช่วงหลังๆ นี้คุณหมอชวาง นัดแม่เอ๋บ่อยขึ้นสงสัยเพราะผมเองทำให้แม่เอ๋เลือดสูบฉีดแรงหัวใจบีบตัวไม่ปกติเหมือนเคย ความดันเลือดของแม่เอ๋เลยสูงทะลุพิกัดเสมอ (ความดันตัวล่างอยู่ที่ค่า 100 โดยเฉลี่ย) หมอก็สั่งให้แม่เอ๋พาผมมาวัดอัตราการถีบท้อง และภาวะการบีบของประตูออกของผม และสุดท้ายของวันก็มักจะจบด้วยการแอบเอาเครื่อง ultrasound มาส่องเล่นจ๊ะเอ๋กับผมประจำ จนกระทั่งวันสำคัญมาถึง

วันจันทร์ที่ 16 พ.ย. แม่เอ๋พาผมมาหาหมอตามนัด ซึ่งความจริงผมตอนนี้น่ะพร้อมออกแล้วล่ะแต่ว่าประตูยังไม่ยอมเปิด แถมแม่เอ๋ก็ยังไม่มีอาการใดๆ (39 อาทิตย์แล้วนะเนี่ย) พอคุณหมอแขนแข็งแรง (Dr.Armstrong) มาตรวจก็ทำท่าคิดอีกนิดหน่อยแล้วโทรหาคนคุ้นเคยของแก ถามว่าห้องคลอดพร้อมไหม แล้วแกก็หันมาถามแม่เอ๋ว่า เรามานัดวันงัดประตูกันเถอะเอาว่าคืนนี้มานอนที่ รพ.เลยไหม

แม่เอ๋หันมาหาพ่อวีนิดหนึ่ง เพราะความจริง คุณหมอชวางคนเก่งของพวกเราก็นัดให้มานอนในวันอาทิตย์ที่ 20 นี้อยู่แล้วจะเอาอย่างไรดี พ่อวีนั่งนับนิ้วไปนับนิ้วมาแล้วก็ผงกหัวหงึกว่า โอเคเพราะออกมาเร็วหน่อยก็ได้อยู่ด้วยกันกับพ่อวีนานหน่อยเพราะเดี๊ยพ่อบินกลับ Bangkok แล้วจะได้เล่นกับผมน้อยไป อีกด้วยวันพรุ่งนี้วันอังคารถ้าแผนการพังประตูทางออกของผมสำเร็จ พ่อวีก็บอกว่าเป็นวันดีวันหนึ่งด้วย พวกเราก็เลยหันไปมองคุณหมอแขนแข็งแรงแล้วกล่าวว่า เชิญนัดห้องรอคลอดได้เลย แต่ขอแม่เอ๋ไปประชุมกับ Prof. ให้เสร็จก่อนนะแล้ว 2 ทุ่มวันนี้เราจะมาตามนัด


เมื่อถึงเวลาพ่อวี และแม่เอ๋ก็พากันมาถึงโรงพยาบาลตามนัด ปล่อยให้ยายนอนอยู่บ้านคนเดียวสงสัยจะสวดมนต์ยันเช้าแหงเลย น้าเวคนสวยอาสาเป็นคนขับรถพาพวกเรามาโรงพยาบาลเพราะว่าพ่อวีจะมานอนเฝ้าด้วยไม่เอารถมาตอนนี้น่าจะสะดวกกว่า พ่อวีหอบหมอนสีขาวมาสองใบ เข้า Check in ที่ห้อง 4W14 พยาบาลที่มารับคนแรกจำชื่อไม่ได้แต่ที่จำได้แม่นคือคุณหมอเวรที่มาทำหน้าที่คนแรก ชื่อคุณหมอจอนสั้น เป็นหญิงผมทองวัยหนุ่มสาว แต่ดูท่าจะตื่นเต้นที่จะได้มาดูแลแม่เอ๋ ตอนขากลับออกไปจากห้องเห็นแกลากเครื่อง ultrasound ส่วนตัวไปกระแทกส้นเท้าตัวเองเลือดอาบ พ่อวีกับแม่เอ๋นั่งมองหน้ากันว่า ยังไม่ทันทำอะไรเลยหมอได้เลือดไปคนแล้ว

สรุปแล้วคืนนี้หมอจอนสั้นและพรรคพวก เห็นมีเข้ามากันอีก 2 คน ได้ใช้แผน บอลลูนระเบิดประตู โดยมีอุปกรณ์คือลูกโป่งยางสีน้ำเงินใส่เข้ามาทางปากซอยทางออกของผม แล้วก็สูบลมมาเต็มที่พร้อมต่อสายอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด แม่เอ๋ก็นอนพะงาบพะงาบบนเตียง โดยมีพ่อวีที่สนใจดูแลมาก เอาแต่เปิดทีวีดู NBA อยู่ แต่ก็เอาใจช่วยอยู่ไกลๆ ผ่านคืนนี้ไปแล้ว รุ่งเช้าหากแผนแรกเป็นไปได้ด้วยดีประตูจะเปิดออกเล็กน้อยแล้วคุณหมอ & the gang ก็จะเริ่มแผนสองต่อไปในตอนเช้า


พอรุ่งเช้าพยาบาลคนใหม่มารับหน้าที่ชื่อเหมือนสารต้องห้ามในผลิตภัณฑ์นม (เมลานีน) เป็นคนมาดูแลผม เอาเข็มใหญ่มากมาเจาะที่ฝ่ามือแม่เอ๋ เอาเครื่องตรวจวัดคลื่นหัวใจและความดันมาติดอีกเต็มไปหมด ดูท่าวันนี้ the gang จะตั้งใจช่วยพังประตูนำตัวผมออกมาอย่างจริงจังมาก

คุณหมอในตอนเช้าเข้ามาพอสืบทราบมาว่าชื่อคุณหมอ "ยอดมนุษย์ริมฝีปาก" หรือเพื่อนๆ จะเรียกกันว่า Lippmann มีคณะร่วมทำการอีก3 คน จำชื่อไม่ได้แฮะ แต่แผนการของคุณหมอทีมนี้คือ จะใช้วิธีช่วยทำลายประตูด้วยสารเคมี (ฮอโมน Oxytocin) และคิดว่าเวลาทำการจนถึงสำเร็จอยู่ราว ไม่เกิน 48 ชั่วโมง โอ้โหคุณหมอทำไมประตูนี้มันพังยากยังงี้น้อออออ ที่สำคัญตอนคุณหมอใส่สารช่วยทำลายประตู พ่อวีนั่งรถกลับบ้านไปรับยายมาอยู่ด้วยพอดี

ก่อนพ่อวีมาถึงผมก็แผลงฤทธิ์ด้วยการถีบถุงน้ำที่ห่อตัวอยู่จนแตก พอพ่อวีกับยายมา แม่เอ๋ก็เจ็บท้องมากพยายามขอคุณหมอที่อยู่ทีม "ปวดหาย" ให้ช่วย แล้วก็ได้ผล หมอทีมปวดหายก็ใช้วิทยายุทธ์ อีพิ (Epidural) แทงเข็มเข้าไขสันหลังแล้วใส่ยา ช่วยลดปวดให้ทางนั้น พ่อวีเป็นคนช่วยจับแม่เอ๋และคอยให้กำลังใจก่อนหมอจะแทงเข็มผมก็ใช้พลังถีบอีกเฮือกถีบให้น้ำที่มันคั่งค้างอยู่หน้าประตูออกไปให้หมด จนเลอะกางเกงพ่อวีไปอีกคน ฮ่าฮ่า

แม่เอ๋หายปวดไปได้บ้างแล้ว นับจากตอนที่ผมถีบถุงน้ำตอน 9.00 น. ผมก็รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายตัวเสียแล้วสิ ประตูที่ทุกคนพยายามทำลายช่วยให้เปิดออกตอนนี้มีสัญญาณเตือนภัยสีแดง และมีการบีบตัวเป็นระยะ เล่นเอาแม่เอ๋ปวดท้องอยู่ตลอด มี the gang คนอื่นๆ อีกมากมายคอยเข้ามาดูพวกเรารวมทั้งคุณหมอ ยอดมนุษย์ริมฝีปาก ด้วยทุกคนสีหน้าเป็นกังวล

ทีมคุณหมอปวดหายก็รู้สึกว่าต้องเพิ่มปริมาณยา หมอคนอื่นๆ ก็กังวลกับความดันเลือดของแม่เอ๋ และช่วงบ่าย 3 โมง ก็มีเรื่องต้องกังวลอีกเมื่อแม่เอ๋มีไข้ต้องกินยาลดไข้ และการเต้นหัวใจของผมสูง คุณหมอยอดมนุษย์ของผมพยายามเอามือมาจับหัวผมผ่านทางช่องประตูที่ตอนนี้เปิดได้มากแล้ว แล้วก็ต้องเรียกหัวหน้าแก๊ง อย่างคุณหมอ Ivester ซึ่งผมรู้มาว่าหัวหน้าแก๊งคนนี้ได้เคยพานพบกันมาบ้างแล้วเมื่อตอนเจาะน้ำคร่ำ ที่สำคัญข้อมูลใหม่คือ แกเป็นสามีของคุณหมอชวางที่ตรวจแม่เอ๋ประจำนั่นเอง

หัวหน้าแก๊งเข้ามาเพราะได้รับรายงานว่า เด็กชายดีโอไม่ยอมคว่ำหน้าแต่กลับจะหงายเงิบเอาหน้าออกจากประตู ซึ่งบางคนก็ว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พอหัวหน้าแก๊งมาแกเอานิ้วมาเขี่ยหัวผมนิดหน่อยแล้วก็คุยอะไรกันไม่รู้สงสัยประชุมแผนลับสุดยอด แต่แล้วก็ส่งสัญญาณมาที่แม่เอ๋กับพ่อวีว่า เรามาร่วมกันเบ่งพลังพังประตูกันเถอะ ซึ่งตอนเบ่งพลังนี้บรรดาคุณหมอปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณพยาบาลเมลานีนสารต้องห้ามเพียงลำพัง แม่เอ๋เบ่งแล้ว เบ่งอีก ผมจำได้ว่าเอาหัวดันประตูออกมานิดหนึ่งแล้วก็หดหัวกลับเข้าไปอีก เล่นแบบนี้อยู่นานมาก จนยายบ่นว่า ไม่ไหวแล้วมั้งสงสารแม่เอ๋มากเลย จนในที่สุดตอน สี่โมงเย็นทีมคุณหมอยอดมนุษย์พร้อมด้วยหัวหน้าแก๊งก็เข้ามาแล้วบอกว่า เห็นทีคงต้องเตรียมแผนสองและแผนสามไว้ก่อน โดยให้แม่เอ๋เซ็นต์ในเอกสารอนุญาตให้ทุบผนังห้องช่วยตัวผมออกมาแทนการพังประตูที่ทำกันมาทั้งวัน แต่ก่อนจะทุบผนังห้องซึ่งเป็นวิธีที่ทาง the gang ไม่ค่อยอยากทำ ทีมคุณหมอหัวฟู (อันนี้จำชื่อไม่ได้) จะช่วยเอาชะแลงมางัดประตูและคีบผมออกมาก่อนหากสำเร็จก็จะไม่ต้องทุบผนัง แต่ถ้าไม่สำเร็จก็ต้องยอมทุบ ทั้งนี้การทุบผนังต้องย้ายไปทำกันในห้องที่ใหญ่กว่านี้และเครื่องมือการเจาะทุบที่พร้อมกว่านี้ ดังนั้นแผนชะแลงงัด กับทุบผนังจะย้ายไปทำกันในห้องผ่าตัดแทน ซึ่งถึงตอนนี้พ่อวีต้องแปลงร่างเป็นมนุษย์สีขาวสวมหมวก ชุดหมีและรองเท้าก๊อบแก๊บสีขาว เพื่อเข้าไปช่วยเป็นสักขีพยานการช่วยผมออกมา แต่ยายต้องระเห็ดไปอยู่ในห้องรับรองเพราะมีกฎว่าให้ฝ่ายผู้เสียหายเข้าในห้องได้คนเดียว แต่ผมว่าไม่ใช่อะไรหรอกเพราะในห้องผ่าตัดมีหมอหลายสิบคนอยู่กันเต็มไม่มีที่พอต่างหากล่ะ นี่ขนาดยังไม่นับพยาบาลนะครับเนี่ย ไม่รู้ว่าเข้ามาทำอะไรกันมากมาย พ่อวีนั่งจับมือแม่เอ๋คอยให้กำลังใจมีหมอทีมปวดหายอยู่ทางศรีษะของแม่เอ๋ด้วยอีก 3 คน คุณหมอฟูลองใช้ชะแลงงัดอยู่ 3 ที ก็ไม่สำเร็จเล่นเอาผมเจ็บหัวไปหมดสุดท้ายคุณหมอยักษ์ใหญ่ที่ใช้ภาษาสเปนคล่องกว่าภาษาอังกฤษก็ต้องเปลี่ยนชุดเตรียมถุงมือ เพราะจะเป็นคนลงมือทุบผนัง พยาบาลยืนเรียงกันริมห้องไม่รู้ทำอะไร มีทีมหมอละอ่อน (หมอเด็ก) อีก 3 คนคอยอยู่ใกล้ๆพร้อมเตียงเล็กๆ สงสัยเอาไว้ให้ผม แล้วก็แก๊งหมอยอดมนุษย์ริมฝีปากอยู่กับคุณหมอยักษ์ใหญ่ถึงตอนนี้ ทีมหมอปวดหายต้องทำงานหนักเพราะต้องตรวจสอบว่าผนังห้องเมื่อตอนทุบจะต้องไม่ทำให้แม่เอ๋เจ็บ แต่เห็นแม่เอ๋บอกว่าผนังห้องของแม่เอ๋เป็นคอนกรีดพิเศษสั่งทำจากเมืองไทย ต่อให้ใช้ยาอย่างไร ก็ยังรู้สึกอยู่ (น่าสงสารมาก) ผมไม่รู้ว่าหมอยักษ์ใหญ่ทำอะไรบ้างรู้แต่ว่านับจากตอนลงเข็มจนพังผนังเป็นรูเอาผมออกมาใช้เวลาแค่ 5 นาที เป็นอันว่าผมออกมาดูโลกใบนี้พร้อมด้วยคณะต้องรับนับสิบ ตอน 16.49 น. ตามเวลาท้องถิ่น


หมอละอ่อนช่วยกันทำความสะอาดผมและห่อหุ้มด้วยผ้าห่อตัวที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะใน USA ผมก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ร้องไห้อย่างเดียว ก็เล่นเอาอะไรมาทาตาผมด้วย เอาอะไรมาพันสะดืออีก พ่อวีเดินมาดูผมนิดหนึ่งแล้วกลับไปดูแม่เอ๋ต่อเพราะว่าหมอยักษ์ใหญ่ยังทำงานไม่เสร็จเพราะพอพังผนังเสร็จก็ต้องซ่อมกลับให้ใหม่ด้วย

แม่เอ๋น้ำตาซึมเลยเพราะเจ็บมาก แต่ก็คอยดูผมอยู่เป็นระยะๆ พ่อบอกว่าแม่เอ๋จากผิวขาวกลายเป็นเหลืองเลยตอนนั้น สุดท้ายพ่อวีขอให้หมอพาผมมาหาแม่ พ่อวีรีบเอากล้องถ่ายรูปมาถ่ายไว้เป็นหลักฐาน กลัวคนมาสลับตัวเพราะว่าผมหน้าละม้ายคล้ายฝรั่งมาก หลังจากนั้นไม่นาน
ทุกอย่างก็เรียบร้อย
หมอทั้งหมดเข้ามา Congratulation คุณพ่อคุณแม่ ผมว่าความจริงแกเข้ามาด้วยความโล่งใจที่ทุกอย่างสำเร็จไปด้วยดีต่างหาก คุณแม่ถูกเข็นเข้ามาพักฟื้นที่ห้องพักฟื้นชั่วคราว คุณยายมานั่งเฝ้าด้วยกันอยู่อีก 2 ชั่วโมง แล้วบรรดาคุณพ่อ คุณแม่ และคุณยายก็ย้ายตามผมขึ้นมาที่ชั้น 5 ที่ผมพำนักพักอยู่ก่อนแล้ว


แล้วผมจะมาเล่าให้ฟังใหม่ว่ามีอะไรต่อจากนี้ ผมไม่ได้ออกมาธรรมดาๆ นะ

ออกมาแล้วต้องป่วนต่ออีกสักหน่อยถึงจะเรียกว่าดีโอ ใช่มั๊ยครับพ่อวี แม่เอ๋

Create Date : 03 ธันวาคม 2552		6 comments
Last Update : 3 ธันวาคม 2552 9:01:54 น.
Counter : 1183 Pageviews.
Share Tweet