ตรัยยะใช้สองมือจับไหล่ภรรยาพร้อมสบตาอย่างจริงจัง
“ฟังนะลดา ผมกลับไปมิตระญาครั้งนี้ ผมได้พบกับหมู่อานีร์ อดีตคนสนิทของท่านพ่อ ทำให้ได้พบคนสำคัญในชีวิตผมด้วย เหตุการณ์ไล่ปล้นฆ่าในหมู่บ้านที่ผมเคยเล่าให้คุณฟังเมื่อ 15 ปีที่แล้วที่เราพบกันนั้น ผมไม่ได้โกหกคุณ เพียงแต่ผมไม่ได้เล่าความจริงทั้งหมด”
“หมายความว่ายังไง”
“คุณแม่ แด๊ด พูดอะไร น้องเฟย์ไม่เข้าใจค่ะ”
“น้องเฟย์ฟังแด๊ดนะลูก เมื่อ 25 ปีก่อน ตอนนั้นแด๊ด อายุ 15 ปี ท่านทวดของลูก ท่านฟารียะ ได้ถูกทหารรัฐอคีตาควบคุมตัวไป โดยมีท่านฟาโทรี ได้รับการสถาปนาเป็นทายาทลำดับสุดท้ายของราชวงศ์ ฟารีย์
เพราะขณะนั้นเจ้าเมืองมิตตระญา คือนายพลตักติน มันกำลังบ้าอำนาจอย่างหนัก มันต้องการยึดครองมากกว่าเมืองมิตระญา มันอยากได้ทั้งรัฐอคีตา เพื่อสร้างเป็นมลรัฐใหม่ มันใช้ระบบการโหวตลงคะแนนเลือกผู้บริหารรัฐ สร้างขุมกำลังให้มัน และยังสมคบกับประธานาธิบดีของชาติฝั่งตะวันตก วางแผนล้มล้างราชวงศ์ของเรา”
“แด๊ดกำลังพูดถึงละครเรื่องไหนอยู่กันแน่คะ น้องเฟย์งงจริงๆ”
ตรัยยะคุณ หรือท่านฟารุค ลูบผมลูกสาวอย่างอ่อนโยน และหนักใจ ในเรื่องที่จะสื่อสารสู่ลูกและครอบครัว ให้เข้าใจ
“คุณตรัย ลดาว่าคุณไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนดีไหมคะ คุณเพิ่งกลับมาถึงไม่กี่ชั่วโมง อาจจะอยากพักผ่อนให้สบายตัว ไปค่ะลดาจะเตรียมน้ำอุ่นให้”
“โอ! ลดา ฟังผมก่อนครับที่รัก ผมต้องบอกเรื่องนี้กับคุณและลูกให้เร็วที่สุด เวลามันมีค่ามากที่รัก”
ชลลดาซบอยู่ในอกเขา นึกตำหนิตัวเอง ทำไมหนอถึงได้คิดเผลอใจ เผลอไผลไปหลงรักชายอื่นได้ สามีที่แสนดีอยู่ตรงนี้ ถ้าเขารู้จะเสียใจปานใด หล่อนไม่กล้าคิด
“ฟารีน่า น้องเฟย์ นางฟ้าของพ่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เป็นความลับของครอบครัวเรา มายาว นานกว่า 25 ปี”
“ตรัย... คุณกำลังทำให้ลดา กับลูก กลัว”
หล่อนไม่รู้จะหาคำพูดอื่นใด หล่อนไม่ได้กลัว เพราะไม่รู้จะกลัวอะไร แต่หล่อนไม่เข้าใจในเรื่องที่เขากำลังพูด หล่อนคิดว่ามันช่างดูห่างไกลเกินกว่าที่หล่อนกับลูกจะเข้าใจ
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าเราค่อยคุยกัน” ท่านฟารุค หรือ ตรัยยะคุณ อ่อนใจและคิดว่ายังไม่ควรกดดันให้สองแม่ลูกมารับฟังเรื่องที่เป็นภาระหนักอึ้ง ที่เขานำมาสู่หล่อนกับลูก ในเวลาทุกคนกำลังเหน็ดเหนื่อย

วันรุ่งขึ้น
“คุณเฟย์ตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้ว คุณพ่อคุณแม่รอทานข้าวอยู่ในสวนค่ะ ..คุณเฟย์”
“อือ... ป้าเข็มหรือคะ น้องเฟย์ตื่นแล้ว อือขอบิดขี้เกียจแป๊บนึงนะ อื๊ด” ฟารีน่าทำท่าทางบิดขี้เกียจ กางแขนกางขาเสียเต็มที่
“อุ๊ย! แม่คุณ ทำอย่างกับเด็กผู้ชาย น่าเกลียดค่ะ ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะค่ะ เช้านี้คุณพ่อโชว์ฝีมือทำอาหารเองเชียวนะคะ”
“จริงหรือคะ ป้าเข็มรู้มั้ย แด๊ดทำกับข้าวอร่อยมาก โดยเฉพาะโรตีแกงเขียวหวานน้องเฟย์ชอบมากมากเลยค่ะ”
“ค่ะ ทราบค่ะ และรู้สึกว่าจะเป็นเมนูที่คุณเฟย์ว่า รออยู่บนโต๊ะอาหารด้วยค่ะ”
“ว้าว ! งั้นน้องเฟย์รีบอาบน้ำดีกว่า ท้องร้องจ๊อกๆ แล้ว”
“ระวังค่ะ เดี๋ยวก็ล้มหรอกแม่คุณของป้า”
ป้าเข็ม เป็นแม่บ้านที่มาทำงานแบบเช้าไปเย็นกลับ แต่อยู่ดูแลคนในบ้านหลังนี้มานานเกือบเท่าอายุฟารีน่า หล่อนจึงรู้ใจคนในบ้านนี้ไม่ต่างจากสมาชิกในครอบครัว

ร่มสีเหลืองอ่อน ช่วยบดบังแสงแดดยามเช้าในสวนไม้ดอกแสนสวยหลังบ้าน สามคนพ่อแม่ลูกรับประทานอาหารร่วมกันอย่างมีความสุข
“แด๊ด รู้ใจน้องเฟย์ที่สุดเลย” ว่าแล้วเด็กหญิงก็ทำท่าทีกระซิบพ่อ
“รู้ไหมคะ ตอนที่แด๊ดไม่อยู่ คุณแม่ทำโรตีแกงเขียวหวานให้น้องเฟย์กิน กะจะเลียนแบบแด๊ด แต่ไม่อร่อยเลย น้องเฟย์ก็ไม่กล้าบอกค่ะ กลัวคุณแม่จะน้อยใจ”
“อ้อ! ไม่อร่อยใช่ไหมล่ะ คราวหลัง คุณแม่ไม่ทำให้กินแล้ว” ชลลดาทำทีน้อยใจลูกสาวจริงๆ
“โอ๋ โอ๋ น้องเฟย์ล้อเล่นค่ะ อร่อยอยู่น่า ไม่งั้นน้องเฟย์จะกินหมดจานหรือคะ”
“แต่ก็อร่อยไม่เท่าแด๊ดทำใช่ม้า ไม่เป็นไรจ้ะ ยกให้แด็ดเขาเถอะ คุณแม่แกล้งน้อยใจไปงั้นล่ะค่ะ”
“ว่าแล้วเชียว เพราะคุณแม่ก็กินไม่หมดคราวนั้นน่ะ”
“น้องเฟย์” ชลลดา แกล้งตีที่ต้นแขนลูกสาวเบาๆ
ตรัยยะคุณ มองสองแม่ลูกอย่างภูมิใจ และเขาเห็นว่าถึงเวลาที่ทั้งสองต้องรับรู้ความเป็นมาของเขาและความเป็นไปในอนาคตของฟารีน่า
“เอาล่ะ คราวนี้ เราไปนอนเล่นที่ประจำของเรากันดีกว่า” ตรัยยะคุณ เลือกมุมของครอบครัว สนามหญ้าใต้ร่มไม้ ที่ล้อมรอบด้วยแปลงดอกไม้นานาชนิด และมีธารน้ำที่สร้างด้วยฝีมือคน อยู่ด้านข้าง มุมพักผ่อนที่เขาและครอบครัวโปรดปราน ปูผ้าผืนใหญ่ และล้มตัวลงนอนกันทั้งสามคนแล้ว ตรัยยะจึงเริ่มพูดในสิ่งที่เขาค้างไว้เมื่อคืน
“ ฟังแด๊ดนะน้องเฟย์ ... รัฐอคีตา เป็นรัฐเล็กๆ มีเมืองอยู่ไม่กี่เมือง มีประชากรไม่ถึง 3 ล้านคน ที่นั้นมีเมืองชนบทเล็กๆ ชื่อมิตตระญา เป็นเมืองเกษตรกรรมที่สำคัญของประเทศ จนกลายเป็นเมืองหลวงทั้งที่ไม่ใช่เมืองการค้า แต่เป็นแหล่งเกษตรกรรมที่สร้างรายได้จากการส่งออกให้ประเทศ ปีละหลายสิบล้านบาท”
ท่านฟารุค เล่าเรื่องต่อ เมื่อเห็นว่าสองแม่ลูกที่นอนหนุนแขนเขาคนละข้าง กำลังตั้งใจฟัง
“เจ้าผู้ครองรัฐ มีพระนามว่าเจ้าฟารียะห์ เป็นเจ้าผู้ครองรัฐ โดยมีการสถาปนาองค์รัชทายาท ก็คือท่านฟาโทรี ท่านปู่ของลูก เป็นทายาทลำดับสุดท้ายของราชวงศ์ฟารีย์”
ท่านฟารุค จับแก้มลูกสาว ที่ลุกขึ้น และจ้องหน้าพ่อ ด้วยสีหน้างุนงง
“ฟังต่อไหม” เขาถามลูกสาวอย่างอ่อนโยน ฟารีน่าจึงนอนหนุนแขนพ่อตามเดิม
“ท่านทวดเป็นผู้ที่มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง เป็นผู้ปกครองที่ประชาชนรักมาก ท่านโอบอ้อมอารี รัฐของเราเป็นรัฐประชาธิปไตย ท่านพอใจที่ประชาชน มีวิถีชีวิตที่สงบราบเรียบ และมีความสุข นั่นกลายเป็นจุดที่ทำให้พวกคิดคดกบฏบ้านเมือง มักใหญ่ใฝ่สูง ลุ่มหลงในอำนาจ ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ คิดเอามือปิดฟ้า หวังเทียบเท่าทำลายฟ้า อย่างเจ้านายพลตักติน ตอนนั้นมันเป็นเจ้าเมืองมิตตระญา เมื่อคราวที่มีการลงคะแนนโหวตเลือกผู้บริหารรัฐ เพื่อดูแลการบริหาร เจ้าตักติน มันได้คะแนนท่วมท้น เพราะมันมีกลวิธีอย่างแยบยลที่ใครได้รู้คงต้องตะลึง”
“ยังไงคะคุณตรัย” ชลลดาถาม ด้วยความสนใจ
“ในช่วงที่มันเป็นเจ้าเมือง มันอนุมัติเงินในกองคลัง กระจายเป็นโครงการเงินกู้ให้ชาวบ้านในชนบททุกหลัง มันให้กู้เฉยๆ ไม่คิดดอก ใครล่ะจะไม่อยากได้ ชาวบ้านได้เงินก้อนมา ก็เอาไปซื้อรถเครื่อง เอาไปซื้อโทรทัศน์ เอาไปซื้อสิ่งของฟุ่มเฟือย พอเงินหมดก็ลนลานสิ จะหาเงินที่ไหนใช้หนี้
ก็พากันไปกู้เงินนายทุนในเมืองใหญ่ กลับมาทำงานหนักใช้หนี้ ไอ้ตักตินมันก็ฉลาดพอที่จะหาคะแนนเสียงต่อ ด้วยการสร้างโครงการมอบเงินช่วยเหลือชุมชน มันให้เงินเปล่าอีกก้อน คราวนี้ ไม่ใช่ให้กู้นะ ให้เปล่าเลย ไม่ต้องมีใบเสร็จ ผู้นำชุมชนจะเอาเงินไปทำอะไรก็เอาไป แต่ให้ได้ประโยชน์กับคนทั้งชุมชน อ้อยก็เข้าปากช้างล่ะสิคราวนี้ พอถึงคราวจะลงคะแนนโหวต มันก็ให้ประกาศจะเสนอขึ้นเงินเดือนให้พวกกำนัน ผู้ใหญ่บ้านทุกเมือง คราวนี้ล่ะลูกเอ่ย ใครๆ ก็อยากทำงานรับใช้มัน”
“คุณตรัย นายพลตักติน ได้รับโหวตเป็นผู้บริหารรัฐ เพราะอย่างนี้ใช่ไหมคะ” ชลลดาใคร่อยากรู้ จึงถามเขาต่อ

Free TextEditor

(โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ)