Singapore Last Year : Part IX
ความเดิมตอนที่แล้ว
เสร็จสิ้นภารกิจเก็บภาพสัญลักษณ์ของสิงค์โปร์ ก็มุ่งหน้าไปสถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่สุด เรานัดหมายกับเพื่อนว่าจะไปกิน "ข้าวมันไก่ Boon Tong Kee" สาขาแรกกันเลย เพื่อนบอกทางไว้แล้วว่าให้ลงที่สถานี Boon Keng แล้วกางแผนทีเดินกันต่อ
ต้องยอมรับอย่างนึงว่า สิงคโปร์เป็นประเทศใหม่ ใหม่มากๆ แค่ 40 กว่าปี เราไปเดินเที่ยว แล้วหาเรื่องราว "ประวัติศาสตร์" แบบเก่าๆ โบราณๆ ไม่เจอเลย มองไปทางไหน ก็เห็นแต่ตึกสูง ต้นไม้เขียว ....เป็นเมื่องที่ "สร้าง" เพื่ออยู่อย่างสุขสบาย เพื่อตอบสนองทุกความต้องการของนักท่องเที่ยว ทุกรูปแบบเลย และความสวยงามของเมือง ก็ประกอบด้วยชิ้นงานศิลปะ ในพื้นที่ว่างๆ หลายชิ้น ก็ทำให้เรารู้สึกว่า เมืองนี้ ไม่แข็งกระด้างเกินไปนัก แม้ว่า ตึกสวยๆ บางตึก จะเป็นสิ่งก่อสร้างใหม่ แต่ก็สร้างบนพื้นฐานของสถาปัตยกรรมเก่า ก็เลยดู เก่าและขลัง ตามไปด้วย
จากสถานีรถไฟฟ้าแห่งนี้ เราก็ไปโผล่ขึ้นที่สถานี Boon Keng ....แน่นอน มีห้างรอรับอยู่ตรงหน้าเช่นเคย
นั่งรอเพื่อนอยู่ในห้าง เดินวนเวียนออกมาดูบรรยากาศภายนอกบ้าง ก็เห็นแต่ชื่ออาคารที่ระบุว่าเป็น โรงพยาบาล คลีนิค สุขภาพ .... เราก็เลยสรุปเอาเองว่า ย่านนี้เป็นย่านสุขภาพของเกาะ ศูนย์รวมการรักษาพยาบาลต่างๆ รอ...นานจนครบชั่วโมง โทรติดต่อเพื่อน ก็ไม่ได้ เลยกางแผนที่ (และ Google Map) พากันเดินไปหาร้านข้าวมันไก่กัน 2 คน
อาจจะสงสัยว่า ทำไมเราไม่เรียกแท็กซี่กัน
โปรดเข้าใจนะว่า เราอยู่ในพื้นที่ ที่ไม่คุ้นเคย ไม่แม่นในเรื่องเส้นทาง ต่อให้เชื่อใจ "คนสิงคโปร์" มากแค่ไหนก็ตาม เราควรระมัดระวังไว้ดีกว่า ไม่รู้ว่า แท็กซี่มีเตอร์จะพาอ้อมแบบแท็กซี่ไทยรึป่าว หรือพาฆาตกรรมหมกป่า ก็ไม่รู้ "กันไว้ดีกว่านะ" และที่สำคัญคือ ...ค่าแท็กซี่มันแพง ....ค่อยๆ เดินไป ดูบ้านเมืองของเค้าไป ...มันทำให้เราได้ "อะไร" กลับมามากกว่า
เดินไปตามถนน เลี้ยงซ้าย เลี้ยวขวา ไม่ค่อยเจอผู้คนเดินสวนมากนัก ส่วนใหญ่เค้าขับรถกัน ถนนสะอาด อากาศสดใส ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง เราก็มาถึงถนนที่ต้องการ ฝั่งตรงข้ามคือ ร้านข้าวมันไก่ชื่อดัง อีกร้านหนึ่ง ... ตึกสวยเชียว
แต่ความตั้งใจของเราอยู่ที่นี่ Boon Tong Kee ร้านข้าวมันไก่เจ้าเก่าแก่ ที่บริษัททัวร์ทั้งหลาย จะพาลูกทัวร์มาแวะ เรามีประสบการณ์ "ไม่ประทับใจ" ข้าวมันไก่สิงคโปร์จากทริปเมื่อ 20 ที่แล้ว ครั้งนี้ ก็อยากลองดูอีกครั้ง ทีว่าอร่อยนัก อร่อยหนา จะเป็นยังไง
รีๆ รอๆ เพื่อนที่นัดไว้อีกสักพัก คาดว่าคงไม่ได้มาแน่แล้ว พอดีมีโต๊ะว่าง และหิวแล้ว ก็เลยเข้าไปนั่งกินกัน 2 คน คนมากมาย ..เป็นนักท่องเที่ยวด้วย เป็นครอบครัวชาวสิงคโปร์ด้วย นั่งปุ๊บ ยังไม่ต้องสั่งเลย ออร์เดิฟมาวางก่อนเลย ถั่วต้มเม็ดใหญ่ กับหมูสามชั้น คล้ายๆ "หมูหวาน" นะ เปิดเมนู ดูราคา ...อืมม์ นี่ไม่ใช่ "ข้าวมันไก่พื้นๆ" เอาว่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว ขอกินแพงสักมื้อ ว่าแล้วก็จัดการสั่ง "เมนูแนะนำ" ...ที่ไม่รู้ว่าใครแนะนำกันมา ประกอบด้วย ไก่ต้มครึ่งตัว เต้าหูไข่ชุบแป้งทอด ซุปไข่ผักโขม ...และข้าวมัน
ไม่ผิดหวังเลยค่ะ ...เต้าหูไข่ชุบแป้งทอด จิ้มกับครีมซอสรสเปรี้ยว นุ่มนวลลิ้นมากมาย ทอดยังไงฟะ หมูสามชั้น ส่วนหนังไม่แข็งเลย นุ่มมาก ชุ่มน้ำตาล แกล้มกับถั่วต้มเม็ดโต ตักซุปไข่ซดน้ำ คล่องๆ คอ อร่อยลิ้นแบบดีต่อสุขภาพซะด้วย ส่วน "ข้าวมันไก่" นั้น ต้องแยกเป็น ข้าวหุงเม็ดสวย มันนิดๆ ไก่ต้มนุ่ม ไม่เหนียว แต่ไม่ว่ายังไง เราก็ชอบน้ำจิ้มเต้าเจี้ยวแบบบ้านเรา มากกว่าน้ำจิ้มแบบน้ำส้ม ...เท่านั้นแหละ มื้อนี้หมดไป 30 กว่าเหรียญ ...อิ่มถึงเย็น
เมื่อไม่เจอกับพื้นที่จุดนี้ ...นัดต่อไปคือบ่ายสี่โมงเย็น ที่ห้าง Takashimaya ย่าน ORCHARD เดินกลับสถานีรถไฟเส้นทางเดิม ....ขึ้นรถไปมาโผล่ที่ออร์ชาร์ตเลย
แถวนี้ คนเยอะมากกกกกกก และเป็นคนไทยด้วย ได้ยินภาษาไทย ซ้ายที ขวาที คุณน้อง อยากช้อป...คุณพี่จัดให้ เดินตามเข้าร้าน H&M ไปวนเวียนดูสินค้าพักนึง ก็แยกตัวออกมารอด้านนอก ให้น้องเลือกช้อปไปตามลำพัง
คนเข้าร้านนี้เยอะนะ ซื้อกันยังกะแจกฟรี ต่อคิวจ่ายเงินนานมากกกกก จนต้องเข้าไปตามออกมา เพราะต้องเดินต่อไป Takashimaya (ที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน)
ระหว่างเส้นทางก็ผ่านร้านค้าแบรนด์ต่างๆ ผ่านห้างเล็กบ้างใหญ่บ้าง จนมาถึงจุดหมาย ห้างสรรพสินค้าญี่ปุ่น นัดกันที่ Food Hall ชั้นใต้ดิน ....ไปเดินวนหาจนเจอเพื่อน ซึ่งทำหน้านิ่งๆ รออยู่ รู้ว่า คุณเธอ "เคือง" ที่ไม่เจอกันเมื่่อเที่ยง ....ปรากฎว่า เราผิดเองที่ตอนแรกบอกเพื่อนว่า "ไปเจอกันที่ร้าน" เพื่อนก็เข้่าใจว่า เรารู้ทางแล้ว ไปรอที่ร้านบุนตงกี่อยู่นาน แต่เราก็ไม่มาซะที เธอเลยข้ามไปกินอีกร้านฝั่งตรงข้าม ส่วนเรานั้น พอคิดว่าตัวเองคงไม่ถูกแน่ๆ เลยบอกใหม่ไว้ว่า "เจอกันที่สถานีรถไฟนะ" แต่เพื่อนไม่ได้ยินประโยคนี้ คลาดกัน 1 ชั่วโมง และทำให้เพื่อนอดกินข้าวมันไก่บุนตงกี่ไปด้วย แต่ตอนนี้ สมาชิกครบถ้วนแล้ว ...กินขนมหวานกันก่อน ...แล้วออกไปเดินต่อ
"เยลลี่ชาแดง น้ำแข็งไส ใส่ลำใยกระป๋อง" ของหวานที่ทำให้อารมณ์เย็นๆ สงบนิ่ง กลับคืนมาอีกครั้ง พร้อมต่อการออกไปเดิน "ช้อปปิ้ง" ซึ่งสำหรับเราคือ "Window Shopping" เต็มรูปแบบ
บรรยากาศราวกับว่าเป็น "ถนนคนเดิน" มีร้านรวงให้หยุดแวะเยอะไปหมด เข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ คูณค่าเงินในใจแล้วก็ออกมามือเปล่า เพราะหลายๆ แบรนด์ในย่านนี้ มีร้านในสถามบินด้วย ซื้อที่นี่ แล้วจะขอคืน VAT ก็วุ่นวาย ยอดซื้อต้องถึงมูลค่าที่กำหนดถึงจะทำเรื่องได้ แล้วยังต้องไปยืนเอกสารอีก สู้ไปเลือกซื้อที่สนามบินกันเลยดีกว่า ....ขาช้อปคิดได้ข้อสรุปกันแบบนี้ ช่วงท้ายจึงเป็นการ "เดินเล่น"
มีงานออกร้านที่ SCAPE พอดี แวะไปดูกันหน่อย ...เป็นงานที่รวมเอา "ผู้ค้าออนไลน์" มาพบปะผู้ซื้อ สินค้าทำมือ สินค้าแนวอาร์ต เสื้อผ้ามือสอง ...ละลานตา จนเรายอมควักกระเป๋าซื้อเดรสกลับมาชุดนึง...จนได้
พอสมควรแก่กิเลสแล้ว ...ย้ายที่ไปต่อย่านไชน่าทาวน์กันบ้าง ระหว่างทางไปสถานีรถไฟฟ้า ก็เจอตึก National Youth Council ...ระบายสีสวยเชียว ก็บอกแล้วว่า บ้านนี้เมืองนี้ เขาจัดสรรมุมอาร์ตๆ เอาไว้ระหว่างทาง หลายจุด
พอลงมาในสถานีรถไฟฟ้า ก็มีร้านรวงให้เดินช้อปอีกมากมาย กะว่าต้องกวาดเงินจากกระเป๋านักท่องเที่ยวได้แน่ๆ รวมทั้ง คราวนี้เราต้องควักกระเป๋าซื้อ "ข้าวโพดคั่ว" หลายรสชาติติดมือกลับมาเป็นของฝากด้วยอ่ะ จากที่ได้ชิม ไอ้ข้าวโพด Garrett แสนแพง สัญชาติอเมริกานี้ ...โคตรหวานเลย ถูกบิวจากเพื่อนร่วมงานตั้งแต่ก่อนเดินทางมาแล้วว่า ...อร่อยอย่างนั้น อร่อยอย่างนี้ ซื้อมาฝากด้วย
พอลองชิม รสนั้น รสนี้ ก็หิ้วติดมือกลับมา 3 ถุง ...กัดฟันจ่ายกันเลยทีเดียว จะว่าไป ...มันก็อร่อยดี ...อย่าไปคูณค่าเงินเข้าเชียวนะ ...ไม่งั้นจะไม่กล้าซื้อ
โปรดติดตามตอนต่อไป
| Create Date : 21 กรกฎาคม 2556 |
| Last Update : 21 กรกฎาคม 2556 10:20:21 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1642 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 39 คน [
สิงค์โปร์สมัยนี้กะสมัยก่อนต่างกันเยอะค่ะ
สมัยมากกว่า10ปี ผู้คนไม่เยอะ
มีความสุขมากๆนะคะคุณนัทธ์